Crumpled Heart (Tagalog) のすべてのチャプター: チャプター 131 - チャプター 140

That day, my mother died. Sobrang iyak ko noong nawala siya. Ang sakit iyon para sa akin. Durog na durog ang aking puso. Madami ang tumulong sa amin sa kaniyang burol at wala ako sa sarili mula noong nawala siya. Hindi ko kasi matanggap na wala na ang Mama ko at hindi ko alam kung paano na kami ngayon ni Ana.   Huling araw na niya ngayon at ililibing na ang Mama. Hindi ko na pinatagal pa at nagtagal lamang ng limang araw ang burol dahil wala na kaming pera. Ginawa ko naman ang lahat upang mabigyan ang Mama ng magandang libingan at dahil na rin sa tulong ng mga kaibigan ni Mama sa trabaho at sina Lhara. Hindi ko tinanggap ang binigay ni Senyora na Mama ni Leon na tulong. Ayoko ng magkaroon ng konektiyon sa kanila dahil hindi ko rin maiwasang sisihin ang anak niya sa ginawa niya sa buhay ko.   After that party I never seen that man again and I am thankful of that. Naiwan kaming dalawa ni Ana sa bagong libing pa ni Mama. Tahimik na umiiyak sa a

Lumingon siya sa akin saglit ngunit natuon muli ang kaniyang tingin sa harapan. He then smiled afterwards. “Hindi lamang sa kaniyang mukha niya ikaw ay nagmana pati na rin sa ugali ng Mama mo, Marianna. Pati rin ikaw Louisianna, I envy your mother because she raised you two well,” mangha niyang sinabi sa amin.   Napangiti ako dahil sa kaniyang sinabi bago lumingon kay Ana na nasa backseat. Binigyan niya ako ng ngiti na akin din namang sinuklian. Mahaba haba ang byahe patungong Maynila. Doon kami patungo ngayon bago kami lilipad patungong Santa Ana. Iiwan daw kasi ni Tito itong sasakyan na ito sa bahay niya sa Maynila at kapag nakarating na kami roon bukas ay doon muna kami ng isang araw siguro upang mamahinga at ipakita na rin sa amin ang kaniyang kompanya. Mamayang madaling araw pa lamang kami makakarating doon. Sanay naman na daw siyang magbyahe ng matagal dahil ginagawa niya raw ito tuwing pumupunta siya sa bahay niya sa Santa Ana dahil nga mag isa lang naman

Hindi ko na napigilang umiyak ng umiyak dahil sa hindi ko mapangalanang emosiyon. Natatakot ako. Iyon ang nangingibabaw sa akin. Hindi ako nilubayan ni Tito sa loob ng CR at dinaluhan niya ako hanggang sa ako ay tumahan na sap ag iyak. Hindi naman sa hindi ako masaya para sa nakuhang balita, I am not just yet ready for it. Ni hindi pa ito napupunta kailan man sa aking isipan tapos nangyari na lamang ng biglaan.   I know I need to accept it. But fuck, ano na ang mangyayari sa buhay ko? This is so hard…   “Don’t worry, that’s a blessing, Marianna… may dahilan kung bakit s aiyo binigay iyan,” alo ni Tito sa akin habang yakap yakap ko siya.   Hindi na ako umiiyak at hinang hina na ako. Siguro ay naubos ko na lahat ng mga luha ko kaya ngayon ang tanging nagagawa ko na lamang ay ang matunganga. Hindi pa rin makapaniwala sa nangyari.   “Eyes on me, Marianna… we will support you no matter what, I will suppor

“You will study, okay. Hindi ko hahayaan na hindi ka makapag aral sa taong ito kaya maaga rin tayong pupuntang Santa Ana dahil para hindi kayo mahuli sap ag aaral.” Aniya niya sa amin sa kalagitnaan ng pagkain namin sa hapag kanina.   Iyon ang namutawi sa aking isipan hanggang sa nasa airport na kami. I feel so blessed. Hindi ko talaga inakala na ganoon ang mga plano ni Tito para sa amin at ngayon pa lamang ay nag iisip na ako ng paraan upang matustusan ang kaniyang tulong sa amin. And what my plan is that tutulong ako sa kaniyang agency bilang isang modelo kapag naipanganak ko na ang aking anak.   Tumingin ako sa labas ng bintana habang kami ay nasa taas na. Kita ko ngayon ang mga maraming ilang sa buong Maynila. First time namin ni Ana na sumakay ng eroplano at nagpapasalamat naman ako na hindi ako sumuka at pati na rin si Ana. Tuluyan ko na talagang iiwan ang lahat at pinapangako kong gagawin ko ang lahat upang bigyan ang anak ko ng magan

Two months have passed by and what I can tell is, I did a great job. Nag aaral na si Ana at ako naman ay nandito sa Mansion lamang ni Tito at nag aaral din. Those passed months, is the best of my life. Kita na ang laki ng aking tiyan at sobra akong naninibago rito. I have different routine rin dahil sa aking baby. Minsan hindi ako makatulog at parang may gusto akong gawin pero hindi ko naman alam kung ano iyon. I struggled in that paste a lot, but I am bearing it naman. Also, may mga gusto rin akong kainin ngunit hindi ko mawari kung ano iyon and my emotions are being exploded like, I am expressing too many emotions like joy, sadness like that. Naiintindihan ko naman kung bakit ako ganoon, it must be part of my pregnancy.   Mahirap siya at hindi iyon ganoon kadali para sa akin. Because I struggled a lot with my pregnancy. Kailangan kong mag ingat araw araw and within nine months. Hindi pa rin naman mawawala ang takot sa akin dahil first time ko lang ito. Sobra a