Si Adira at Prince Dylan ay sa sofa natulog sa kwarto ni Simon. Hindi na bumalik pa si Adira sa isang kwarto dahil okay naman na siya. Ilang saglit pa ay nagising si Adira dahil nag-iingay na ang tiyan niya. Bumangon siya at hinawakan ang tiyan habang pumipikit-pikit pa ang mata na mukhang inaantok pa. "Hindi nga pala kami kumain kagabi. " Tumingin siya kung nasaan si Dylan at tulog pa din ito. "Kailangan kong lumabas at bumili ng pagkain. " Nakita niya si Simon na gising na din. "Simon, lalabas lang ako sandali. Punta lang akong supermarket para bumili ng pagkain namin ni Dylan. Hindi puwedeng kainin namin ang para sayo na ibinibigay ng ospital." Tumango naman si Simon. Habang inaayos na ni Adira ang buhok niya ay nagising si Prince Dylan at mukhang nagtataka dahil nag-aayos si Adira. "Saan ka pupunta?" tanong nito sa bagong gising na boses. "Dito ka lang may bibilhin lang ako sa labas." Mabilis na tumayo si Dylan at lumapit sa kanya. "Sasama ako." Kumunot naman ang noo niya

Samantala pagbalik ni Adira sa harap ng mall kung saan niya iniwan si Prince Dylan ay nagtaka siya sa itsura nito. Lumapit si Adira kay Prince Dylan habang nakakunot ang noo. "Bakit pawisan ka, mainit ba?" tanong niya. Pinunasan naman ni Dylan ang pawis nito sa noo gamit ang likod ng kamay. "Sabi mo kasi ay dito ako maghintay, kaya tingnan mo pawisan na ako. Bakit hindi mo naisip na sabihin na sa loob na lang ako ng gusali na 'to maghintay para malamig?" Tila sinisisi pa ni Prince Dylan si Adira. Tumaas naman ang kilay niya. "Bakit hindi ka pumasok? Makikita naman kita sa loob dahil malinaw naman ang pader ng mall, basta makita kita ay okay lang." Masama ang loob na tinalikuran ni Prince Dylan si Adira at nauna ng lumakad pabalik ng ospital. Habang si Adira ay napataas na lang ang dalawang kilay sa ginawa ng prinsipe. "Grabe!" Sinusundan niya ng tingin si Dylan habang nakakunot ang noo. "Konting pawis lang ay naiirita na siya, palibhasa sanay sa lamig dahil sa bansa niya." Napai

Napakunot naman ang noo niya sa ginawang pagtitig ni Dylan sa kanya. "May problema ba?" Muling itong tumingin sa kanya at bahagyang lumapit. Unti-unti namang kumukunot ang noo niya habang palapit ito. "Anong ginagawa mo?" "Puwede bang—" "Puwede bang ano?" Medyo kinakabahan siya sa itsura nito. Pero nagulat siya ng kuhanin nito ang cup na marami pang laman na fries at lumayo na sa kanya. "Bakit mo kinuha 'yan?!" Hindi makapaniwalang tanong niya. Ngumiti ito na hindi na makita ang mata. "Sa akin na lang 'to, binibini. Masarap kasi, at saka ang tagal mong kainin, kaya baka busog ka na." "Mabagal lang akong kumain, pero hindi pa ako busog!" "Kumain ka na lang pagbalik natin ng ospital. Hindi ko na ito makakain pagbalik natin sa Stalwart Castle, wala naman ganitong hinahain sa hapag-kainan doon." Napailing na lang siya at hinayaan itong ubusin ang fries niya. Ilang saglit pa ay inaya niya na itong bumalik sa ospital. "Halika na bumalik na tayo, baka mas lalo tayong gabihin sa daan."

"Ano kaya ang ibig ipahiwatig ni ina?" At tuluyan na siyang umalis sa harap ng pinto ng kwarto, pero bago pa man siya makarating sa kanyang kwarto ay napansin niya ang isang kwarto na may bantay na dalawang kawal na wala naman dati. Susubukan niya sanang pumasok sa loob ng kwarto, pero hinarang siya ng kawal. "Paumanhin mahal na prinsipe, pero hindi kayo maaaring pumasok sa loob," saad ng kawal. Napakunot naman ng noo niya. "At bakit hindi ako puwedeng pumasok?" "Utos ng mahal na reyna na walang ibang papasok kung hindi siya lang kahit ikaw pa mahal na prinsipe ay bawal pumasok sa loob." "Ano ang meron sa loob at kailangan pang bantayan?" "Hindi din namin alam. Pinapunta lang kami dito at pinagbantay. Walang nabanggit ang mahal na reyna kung bakit kailangan namin bantayan ang kwarto na ito." Tumitig lang si Prince Franco sa pinto ng kwarto bago umalis na naguguluhan. "May iba akong nararamdaman sa mga tao dito ngayon sa palasyo," sa isip niya at tuluyan na siyang pumasok sa kan

Lumingon siya kay Prince Damon at tumingin dito na bahagyang ngumiti. "Sabi mo ay matigas ang puso mo sa ibang tao. Ako naman ay may malambot na puso para sa iba, kung kaya mong manakit, ako naman ay hindi ko kaya." Tumingin siya sa kalangitan. "Ako nga ang prinsipe na pinakamahina sa lahat, ngunit may dahilan naman ako kung bakit. Oo, kailangan kong matutong lumaban, pero kailangan ko ding paganahin ang puso ko para maintindihan muna kung bakit mayroong digmaan na magaganap at malaman ang dahilan para sa ganon mabigyan ko ng solusyon sa paraan na walang masasaktan. Kung hindi naman madaan sa ganong solusyon saka palang ako hahawak ng espada at haharap sa kalaban." Nakatitig lang si Prince Damon sa mukha ni Prince Dylan na nakatingin sa kalangitan. Bahagya itong napangiti bago nagbaba ng tingin. "Kung doon ka magiging panatag ay hindi na kita kokontrahin pa, ngunit huwag mong masyadong pairalin ang puso mo dahil minsan hindi mo nalalaman na ang kakampi pala ay iyo din palang kalaban."