BaguhanSinundan ko si Aoife hanggang sa marating namin ang labas ng gusali. Isa iyong malawak na damuhan. May mga bench sa gilid at malalaking punong maaring silungan.Nagawi ang tingin ko sa gitna. Agaw pansin ang napakalaking estatuwa ng anghel na nakabuka ang pakpak habang hawak hawak ang punyal na mayroong nakaukit na iba't ibang uri ng bulaklak.Pamilyar iyon sa akin dahil ang punyal na hawak hawak nito ay kahawig na kahawig ng logo ng paaralan. Sa paahan ng anghel umaagos ang tubig.Sa ibabang parte naman ng fountain makikita ang maliliit na anghel na tila masayang naglalaro sa bawat patak ng tubig sa uluhan nila.Napakaganda no'ng tingnan.Pinagpatuloy namin ang paglalakad at itong si Aoife, imbis na maglakad sa malilim na daan, gusto niya pang maglakad sa gitna ng initan.Nakita kong unti unti nang nang naglabasan ang mga estudyante mula sa kani kanilang silid.Baka break time?Namangha ako nang makita ko ang unipormeng suot suot nila.Ang mga babae ay nakasuot ng high-waisted

Unang araw Naalimpungatan ako nang marinig ang napalakas na tunog ng bell sa buong dormitoryo. Ayaw ko pang gumising. Reklamo ko nang maalalang alas tres ng madaling araw na ako nakatulog. Marami kasing tumatakbo sa isip ko kaya nahihirapan akong ipikit ang mata at matulog nang mahimbing. Ganun ako palagi. Hindi makakatulog kakaisip sa mga bagay bagay tulad ng kung anong mangyayari kinabukasan. Isa pa, namamahay din ako. Hindi ako sanay na matulog sa malambot na higaang ito. Tapos maiisip ko na naman ang kalagayan ni Ina, kung natutulog ba siya nang maayos, kumakain nang marami at iba pa. Sa loob ng ilang oras lahat ng yan ang bumabagabag sa isipan ko hanggang sa tumilaok na ang manok at sumilip na ang haring araw. Tinakpan ko ng unan ang tenga ko upang mabawasan ang ingay ng bell ngunit wala iyong kuwenta dahil rinig na rinig ko parin! Inis akong umupo mula sa pagkakahiga at papungas pungas na tiningnan ang oras sa gilid ng aking kama. Alas singko palang! Bakit ang aga aga naman

Lagusan Hindi ko alam na sobrang gabi na pala matatapos ang klase namin. Paano'y pinaghanap kami ng mga halamang gamot sa palibot ng akademya kaya't pagod na pagod ako. Iba't ibang uri ng halamang gamot ang tinuro sa amin, ang benepisyo no'n, kung para saan 'yon, paano ang tamang paggamit, at ang alternatibo nito kung sakaling walang ganon sa paligid. Naging mahigpit ang klaseng 'yon, kaya't kailangan kong mas pag tuunan ng pansin sapagkat wala akong alam sa panggagamot. Ni isa, wala, kaya't naging interesado na rin ako. Mabuti na lamang ay madali kong nahahanap ang mga bagay o halaman na kailangan. Parang sila mismo ang nagpapakita sa akin kaya naman tuwang tuwa ako. Ang mga kaklase ko'y nahihirapan sa paghahanap kaya't may ilang binigyan ko ng sobrang halaman upang matapos na nila ang kailangan nilang hanapin. Mabuti na lamang mayroon pang mababait na nilalang sa klase namin. Sinabi ng propesor namin sa medisina na ang asignaturang ito ay nagsimula noong naglaho ang kaharian ng I

Pangako "Ang nakikita mo ngayon ay ang kalagayan ng buong Paraiso." Isang detalyadong mapa ang pinakita sa amin ni Aoife. Kitang kita ko ang bawat maliliit na detalye na para bang buhay na buhay ito sa aking harapan ngunit pinaliit na bersyon lamang upang makita namin ng buo. Ang mga ulap at mga ibon na lumilipad ay naroon din. Maging ang usok mula sa kagubatan ay nakikita ko. Tiningnan kong mabuti ang mapa. Unti unting nagbabago ang anyo nito. Kinakain ng dilim ang halos kalahating parte ng mapa, may malaking alon na lumamon sa Paraiso, ngunit mas mataas ang alon na nagmumula sa Niteo. Ito yun, ito yung inaral namin sa kasaysayan. Pinagtuunan ko ng pansin ang parteng iyon ng Niteo. Halos manlaki ang mata ko nang makita ko ang libo libong labi ng tao sa harap ng kaharian. Naroon ang reyna, may bakas ng puot at pighati sa kanyang wangis, hindi gaanong malinaw sa akin ngunit mukhang lumuluha siya ng dugo. Kasunod ng mga trahedyang iyon ay ang pagkawala bigla ng kaharian ng mga diw

Marka Sinubukan kong burahin ang markang nasa pala pulsuhan ko ngunit kahit anong kuskos ang gawin ko, hindi iyon mawala, bagkus ay nagiging mas makintab pa iyon kaysa nakasanayan. Hindi ko alam kung para saan ang markang 'to. Isa pa, wala namang nabanggit ang kapitan tungkol dito. Maging ang prinsipe. Tinitigan ko ang marka. Lalo iyong lumiwanag at unti unti akong nakaramdam ng pagkapaso mula rito hanggang sa lalo na iyong lumala! Sobrang init! Parang sinusunog ako ng buhay! "Ahhhh!" sigaw ko nang malakas nang kumalat ang na ang napakasakit na pakiramdam sa katawan ko. Para akong inaapuyan! Pawis na pawis ako habang namimilipit sa sakit dito sa sahig ng aking kwarto. Pakiramdam ko'y mahihimatay na ako anumang oras. Tulong, pakiusap.. Piping sigaw ko sa aking isipan dahil nawalan na ako ng lakas upang sumigaw sa sakit. Tila inuubos nito ang lahat ng lakas ko. Kahit sino, pakiusap... Nararamdaman ko na nag pag bigay ng aking katawan. Malakas na ihip hangin mula sa bintan