kabanata 17

My entire body shook with anger, irritation, and pain. My eyes welled up with tears. I tried to hold back my sobs as we entered the gate, but I couldn't. Ang sikip ng dibdib ko.

"Anak, tahan na." Yakap ako ni Mama, at pareho kaming umiiyak.

Bagsak ang mga kamay ko, kahit ang yakapin pabalik si Mama ay hindi ko magawa. She knew that it wasn't Aling Erna's hurtful remarks that made me cry like this, but the memories of my father.

"Vianna May, Violy! Pumasok na kayo," nag-aalang wika ni Aling Chona. Hindi namin napansin ang pagsunod niya.

Sabay niya kaming giniya papasok at inalalayang maka-upo sa sofa. Kaagad din siyang kumuha ng tubig at binigay sa amin iyon.

"Salamat Chona," paos ang boses na pasalamat ni Mama.

Nasa pagitan nila ako at alam kong nasa akin ang tingin nila. Magkasabay din nilang hinaplos ang umuuga kong likod at balikat.

Ilang sandali pa nila akong hinayaang umiyak hanggang sa unti-unti na akong kumalma. Ang malakas na hagulgol kanina ay napalitan nang paghikbi.

"