All Chapters of TRACE DIMAGIBA (Wild Men Series #1): Chapter 171 - Chapter 180

TRACEHalos lahat na lang yata ng tao na narito, na kakilala ko, ay lumapit na para bumati sa akin. And this is the first time in my life, after mama died, na ngumingiti ako ng matagal. Na kahit nakikita ko si papa at Louisianna ay hindi ako naiinis sa kanila. Mas nasa isip ko kasi si Chloe... na mamaya ay talagang Dimagiba na ang apelyidong dadalhin niya. Na magiging legal ko na siyang reyna. Na magsisimula na ang pagsasama namin na kahit kamatayan ay hindi kami mapaghihiwalay. Nang makita ko ang mga sakristan na papasok sa simbahan ay saka ako napatingin sa oras. Fifteen minutes na lang at oras na ng kasal namin ni Chloe. Siguro paparating na rin sila. Muli akong ngumiti at nang makita ko na papasok ang mag-amang Esposito sa loob ng simbahan at may mga kasama pang mga tauhan ay pormal na ngiti at pagtango na lang ang ginawa ko sa kanila. I sized their men, lima lahat ang kasama nila sa loob na alalay nilang mag-ama. Ilang saglit pa ay dumating na ang dalawang sikat na singers, n

CHLOE "Iutos na lang natin para mabilis." Logan suggested. “No... It’s personal, Logan,” Calli said. Logan glanced at Calli then me. Pinaglipat-lipat niya ang tingin sa amin hanggang sabihin ni Calli na umakyat na lang kami at huwag intindihin ang asawa niya. Nasa taas na kami ulit and I am trembling. I hope na wala na sina mommy at daddy sa El Tierra. They know na may plano akong tumakas, I told them last night and asked them to follow the plan. “Kailangan na natin kumilos agad," Calli said pagpasok namin sa kuwarto. "Alam kong naiinis na si Logan at madali mainis iyon lalo na kapag hindi mapagbigyan sa sinabi niya.” Calli took out under the bed the blankets she and I prepared to escape through the veranda. Nakaraan pa namin naihanda ang mga iyon. I was about to remove my wedding gown, for I could not bring that with me, when Calli said I needed to be fast. Lumapit ako sa veranda, and because I have altophobia, I felt nauseous again. Nahihilo ako na napasandal sa pader. Nahih

CHLOE “Chloe, here’s your passport and your cards. Nandito lahat sa bag na ito and even your phone," Calli showed me the insides of the sling bag she bought for me. Nakaupo kami sa waiting area ng airport. "Thank you," I said in my throaty voice. Hindi na okay ang boses ko sa kakaiyak. "I removed the SIM card already. Kagaya ng sabi mo ay nandito rin sa bag ang SIM kasi ayaw mo itapon," Calli concerned look pierced me. Alam ko na namamaga na ang mga mata ko at namumula na ang ilong pero hindi ko mapigilan na umiyak pa rin. "Think of your baby, Chloe." I just nodded and smiled sadly. I wiped my eyes. Fifteen minutes to go before the boarding time. Malapit na ang flight ko pabalik sa US. In this situation, I am now between wanting to go to California and follow my parents or taking the risk of making myself be acknowledged as Governor Patricio Dimagiba’s daughter. I sniffled. I choose the first one. Iyon ang pinakamagandang desisyon. Ang sakit isipin... ang sakit isipin na

TRACE Magkapatid? Did I hear it right? Did I fucking hear it right? Natigilan ako at binitiwan ang kuwelyo ni Logan na hawak ko. Nanlalaki ang mga mata at magkasalubong ang kilay na nakatitig ako sa pinsan kong duguan ang labi at ilong. May tumutulong dugo rin mula sa kilay niya. Umiling siya. Gesturing na huwag kong intindihin ang sinabi ng asawa niya... o baka pinapaalam niyang wala siyang alam sa sinabi ni Calli. Fucking reason! Napatuwid ako ng tayo. Hindi ko na pinansin si Logan at iniwan na. Nalipat na kay Calli ang atensyon ko. Napatingin ako sa ibang mga kasama ko. Pare-pareho ang pagtataka at pagkalito na nakikita ko sa kanila. All of their eyes are with Calli now. And yes. Even Logan… nakita ko rin ang pagkagulat at pagkalito sa mga mata niya sa narinig. But… but… What the fuck did Calli say again? Na magka—puta! Magkapatid kami ni Chloe? Tanginang kalokohan!!! I sniggered. Nakakagago na! Wala na bang ibang alam ang mag-asawang ito kung hindi gaguhin ako ng

Pasadena, California CHLOE “Chloe?” Nilingon ko si mommy na pumasok sa kuwarto ko. I just arrived a week ago and until now, I am still mourning for the love that I lost. “How’s your morning sickness? I just brought you cold milk as this is the only thing you like to drink.” I smiled at mommy. The only good thing that happened to me knowing the truth is that mommy likes me now. “Thank you, mom.” That’s all I can say, and I looked outside the window. Sadly. “Thank you, Chloe.” Mom hugged me, and I hugged her back. I know why she said that. She wants me to feel that she regrets everything she did with me before. “Thank you for accepting me to still live here with you. And... thank you for allowing me to still call you mom.” I honestly said that. Kung wala sila ay hindi ko maiisip paano naging successful ang pagbabalik ko rito sa California. Logan ang Calli helped me a lot but without my adoptive parents acceptance of me ay hindi ko alam kung ano na ang nangyari sa akin dito sa Pa