Lahat ng Kabanata ng Don't Play With The Lunatic (Don't Play Series 1): Kabanata 21 - Kabanata 30

NARRATOR Abalang naliligo si Airish sa may bandang gitna ng ilog. Hindi nito napapansin ang pagtitig ni Dean sa direksyon niya habang naghihithit ng sigarilyo. Nasa may mabato itong bahagi upang bantayan ang dalaga at nangakong hindi niya ito bobosohin. Pinagmamasdan ni Dean nang mabuti si Airish. Naniningkit na lang ang mga mata niya habang pinapanood ang pagligo nito. Napapamangha na lang siya dahil bakas ang ganda ng hubog ng katawan nito sa basang damit. Hindi rin niya maitatangging malaki ang hinaharap nito. Nailing na lang si Dean sa sarili dahil sa pagnanasa sa dalaga at ibinaling na lang niya sa iba ang tingin, ngunit hindi niya mapigilang sulyapan ito na para ba'ng nakapako rito ang kaniyang mga mata. Mabilis niyang nilihis ang tingin nang lumingon ang dalaga sa gawi niya, ngunit sa bilis ay nahuli siya nito. "Sinasabi ko na nga ba e!" sigaw nito kaya't muli niya itong binalingan ng tingin. "Binobosohan mo 'ko! Lumayaw ka nga r'yan!" sigaw pa nito. "Hindi kita binobosoha

AIRISH Bigla na lang akong nagising na parang hindi galing sa pagkakatulog. Kumurap pa ako ng ilang beses. Naalimpungatan yata ako? Napansin ko na maliwanag pa ang buwan sa kalangitan. Gabi pa pala. Ano'ng oras na ba? Nakatulog ba 'ko? Sa kalagitnaan ng pag-iisip ko ay napansin ko na lang ang kamay na nasa harapan ng tiyan ko. Kunot-noo ko 'yong tinignan habang nanlalaki ang mga mata. Sinundan ko 'yon ng tingin hanggang sa likuran ko. Nakita ko na lang ang malaking bicep ni Dean na nakayakap sa 'kin. Kalmado itong natutulog. Halos ramdam na ramdam ko rin mula sa likod ko ang matipuno niyang pangangatawan. Para akong naestatwa sa kinahihigaan ko dahil sa nararamdaman. Para akong sinementuhan. Hindi ko mapigilan ang lumunok ng laway habang tinitignan ang maamo niyang mukha. Sa lapit ng mukha namin sa isa't isa ay nararamdaman ko ang mainit niyang paghinga sa pisngi ko. At ang hindi ko maintindihan ay ang biglang pagbilis ng tibok ng puso ko. Para akong hindi makahinga. Ano'ng nan

NARRATOR Lumabas si Airish mula sa isang shop na may suot na turtleneck top at nakapantalon. May suot siyang wig at may makapal na make up sa mukha. Sinuot niya pa rin ang sumbrero at shades upang mas lalong hindi makilala ng mga tao. Kaagad itong sumakay sa taxi na nakaparada sa gilid. "Sa McKinley Hill Village," saad nito sa driver kaya't pinagana na nito ang makina at nagmaneho. Habang tinatahak nila ang daan ay huminto ang taxi dahil dumaan nang sunod-sunod ang mga police mobie. Sa bilis ng mga ito ay napatingin na lang si Airish at tila kinutuban. "Sundan natin yung mga police mobile. Bilis," utos niya rito. "Ano? Hindi pwede. Baka mamaya kung ano'ng gulo 'yon," pagtutol ng driver. Naglabas naman si Airish ng pera mula sa bulsa. "Ayan. Iyo na 'yan," aniya rito. "Pasensya na, miss. Hindi ko tatanggapin 'yan. Mas mahal ko ang buhay ko kaysa sa pera mo. Kung guto mong mapahamak, bumaba ka na lang ng taxi ko," pagtutol muli ng driver habang nakatingin sa rear view. Muli nitong

NARRATOR Unti-unting nagising si Dean nang humupa na ang sakit na kaniyang nararamdaman. Sandali siyang natulala sa kisame at tinignan ang paligid. Ngayon niya lang napagtanto na nasa loob siya ng bahay ng dati niyang kasamahan. Sa patuloy nitong paglilibot ng tingin sa paligid ay nakita niya na lang si Airish na mahimbing na natutulog. Nasa ibabaw ng kama ang ulo nito habang nakaupo ito sa sahig. Ang mga braso nito ang ginawang unan habang natulo pa ang laway nito. Bukod dito ay pansin niya rin ang isang tray na may lamang isang mangkok ng mainit na lugaw, tubig, prutas at gamot. Maingat na umayos ng pagkakaupo si Dean mula sa pagkakahiga upang hindi sana magising ang dalaga ngunit hindi ito natupad. Nagising si Airish at nakita ang binata na nakaupo na sa kama. Dahil dito ay umayos siya ng sarili dahil nakatingin sa kaniya si Amresel. "Kumusta na ang pakiramdam mo? Gusto mo na ba'ng kumain?" tanong niya kay Amresel. Tila ba'y wala naman sa sariling tumango ang binata dahil sa pag

AIRISH Naghahanap ako ng paraan upang makatakas sa kwartong ito. Kinakalkal ko ang bawat cabinet kung ano'ng gamit ang pwede kong magamit. "Bwiset," nadidismaya kong sabi dahil wala akong mahanap. Muli, habang nag-iisip ako ng paraan upang makatakas ay napukaw na lang sa pansin ko ang isang papel na nasa ilalim ng mesa katabi ng kama. Pinuntahan ko 'yon at kinuha. Punong-puno ito ng alikabok. At bukod dito ay nakapatong ang isang locket necklace na naaalikabukan na rin. Binuksan ko ang necklace na iyon at nakita ang tig-isang picture ng batang magkamukhang-magkamukha. Ngunit ang isang picture ay may initial na letter A habang ang isa naman ay letter E. Pero mas lalo akong napaisip. Bakit nandito ang picture ko noong bata ako? Tinanggal ko ang alikabok sa papel at nakita ang dikit-dikit na sulat. Nakaramdam na lang ako ng bilis ng tibok ng puso ko kasabay ng malalalim na paghinga. Sulat ito ni lola! Binasa ko ang nakasulat dahil sa haba ng liham dito. ___ Airish. Hindi ko ala