บทที่ 2505

ท่าทีของสวินเย่ทำให้เซียวหลินเทียนถึงกับนิ่งอึ้งไป เขายังนึกว่าตนกับสวินเย่ได้ผ่านความเป็นความตายร่วมกันมา อย่างไรเสียก็น่าจะมีเยื่อใยต่อกันอยู่บ้าง

แต่ไหนเลยจะรู้ว่า เมื่อสวินเย่พ้นจากอันตราย ก็กลับหน้าเป็นหลังมือมิเห็นหัวกันเสียแล้ว

“เราตกลงกันแล้วมิใช่หรือ? ข้าจะหาทางช่วยรักษาขาให้ท่านเอง!”

เซียวหลินเทียนพอจะเข้าใจนิสัยของผู้เฒ่าประหลาดผู้นี้อยู่บ้าง จึงกล่าวอย่างใจเย็นว่า “หรือท่านจะลองตั้งเงื่อนไขมาก็ได้ ต้องการให้ข้าทำสิ่งใดก็จงบอกมาเถิด!”

องค์หญิงหานเยวี่ยมีชาติกำเนิดสูงส่ง นิสัยจึงค่อนข้างหยิ่งทะนง เมื่อเห็นผู้เฒ่าประหลาดผู้นี้พิการขาทั้งสองข้างจนเดินมิได้ แต่ยังทำท่าทีหยิ่งยโสโอหัง ก็หัวเราะเย็นชากล่าวว่า

“เซียวหลินเทียน จะไปเสียเวลาพูดกับเขาด้วยเหตุใดกัน ท่านเป็นคนช่วยเขาขึ้นมาเอง หากมิยอมช่วยก็โยนกลับลงไปในทะเลสาบ ให้เขาไปเผชิญชะตากรรมเอาเองเถิด!”

สวินเย่หัวเราะคิกคัก “คนตระกูลหลงนี่ช่างหยิ่งยโสเสียจริง! หลงหมิงก็เป็นเช่นนี้ องค์หญิงท่านก็เป็นเช่นเดียวกัน!”

“ได้ มิต้องการให้ข้าช่วยก็โยนข้าลงไปเลยสิ!”

“ผู้เฒ่าอย่างข้าตายไป พวกท่านก็คงได้ตามไปเป็นเพื่อนในมิช้า ข้าก็แค่