Semua Bab Love Until Last 01: My Professor : Bab 41 - Bab 50

LUKE’S POINT OF VIEWI don’t know what to do with her. She keeps lying.Sa kakaisip at kakabantay ko sa kanya natambakan na ako ng maraming trabaho, halos gabundok na ang aking mga pepermahan pero kahit isa wala pa akong nasisimulan. Napahilot ako sa aking sintido. Anong gagawin ko sa babae na ito?! Asawa ko siya pero naiinis ako sa kanya. Bakit niya nagagawang magsinungaling. Pinipilit niya ako sa limitasyon ko. Nag-hired na rin ako ng katulong o makakasama ni Nanny Josefa sa paghahatid at sundo sa kambal dahil napasok na sila sa eskwela. She’s Angela. Supistikada ang mukha nito at kung manamit ay akala mo’y magbabar palagi. Best Friend sila ni Marie. Mas kailangan ng bantay ng kambal at hindi naman kaya ni Nanny Josefa na bantayan sila o ipaglaban kung gumalaw ang mga tauhan ni Salve.“Anong sabi ni Marie?” Tanong sa akin ni Harold. He’s here at my office, nangungulit dahil lagi na rin inaway ito ni Anna. May mga bagay kasi na hindi na dapat nilang malaman pero ang ending kaila

Nagtuloy lamang kami sa Toy Kingdom ng mga bata. Heto lamang kasi ang makakayanan ko sa ngayon na samahan sila pero nakikita ko naman ang saya at tuwa sa mga mata nila.“After this, kakain muna tayo then pupunta naman tayo sa National Book Store.” Sabi ko kay Lucas at tumango naman siya sa akin bilang sagot habang may nakapaskil na ngiti sa kanyang mga labi. Unang sinakyan ng kambal ay ang carousel. Masaya ako na makita silang masaya. Nag e-enjoy kahit wala si Luke. Nakahinga ako ng maluwag dahil wala ni isa sa kanilang dalawa ang nagtanong tungkol sa daddy. Gusto ko lang din naman ang maayos kami ni Luke, pero ang naudlot na pag-amin ko sa kanya napurnada pa. Hindi niya agad i direct to the point tapos ako pa ang sisihin. Maktol ko sa aking isip.“Gusto ko sa mang inasal.” Napataas ang aking kilay sa sinabi ni Angela. Nagmamaneho ito patungo sa mall ni Kevin, mas pinili kasi ni Lucas na doon na lang magtingin ng libro na siyang pinaunlakan ko naman. “Ikaw talagang bata ka.” Suway

Masyado akong nagpadala at nagpadalos-dalos. Nauunawaan ko na si Luke. Mas lalong hinigpitan ni Luke ang pagkakahawak sa kamay ko at bahagya niya akong nilingon bago ngumiti. Naging kalmado na siya, kalmado dahil nailayo niya kami sa kapahamakan. Ang makita ang mga mata ni Lucas na may takot mula sa kinikilala kung ama ay masakit para sa akin. Dinala ko sila sa panganib. Hindi ko man lang napansin yun sa bawat ikinikilos ni Lucas at ako naman ay nagpatangay lamang sa agos ng pangungulila, pangungulila sa isang ama.Tahimik kaming nakarating sa bahay. Inasikaso muna namin ang kambal na nakatulog na at habang buhat ko si Lucia ay hindi maiwasan ang mangilid ang luha. Nasasaktan ako. Hindi ko maipaliwanag ang sakit pero deserve ko ito.Mas nasasaktan ako dahil naranasan ito ng kambal at hindi ko man lang inintindi ang nararamdaman ni Luke. Nang maibaba namin ang kambal sa kanilang kama ay napansin ko na wala pang balak umalis doon sa si Luke kaya nagpasya akong maglakad palabas ng kw

Isang linggo ang lumipas, hindi umalis si Trina sa tabi ng kanyang kapatid at siya na ang nagasikaso dito.Nakakaupo at nakakalakad pa naman si Sashalyn ngunit kailangan na niya ng suporta. Nakaupo siya ngayon sa wheel chair at nagpapa-araw dito sa may hardin.“Kailan niyo planong umalis?” Tanong niya. “Bukas, aalis tayo.” Nakangiti ko na sabi at hinawakan siya sa kanyang kamay. “Hahanapin ako ni Salve.” Mahina nabulong niya.“Hindi ka niya makukuha sa amin.” Napalingon ako kay Trina. May dala itong plato na naglalaman ng prutas. “Kainin mo ito, umaasa ako na lalakas ka pa din at gagaling.” Ngumiti ng bahagya si Sashalyn. “Salamat.”Pinagmasdan ko ang kambal na nakadapa sa damuhan habang hawak ang kanilang mga laruan. Noong araw na mangyari ang pinaka-ayaw ko ay wala akong nagawa kung hindi ang sumang-ayon kay Luke.Iniisip ko, masaba ba kaming magulang para hayaan ang mga bata na matuto ng ganong bagay sa mura na edad?Iniisip ko rin naman na para lang sa kanila upang kaya nilang de

Isang araw.Isang araw ang lumipas, nakakatayo na ako at bahagya na nakakalakad. Si Sashalyn ay nasa kanya na ulit silid, nagpapagaling.“Kamusta ka?” Nilingon ko si Trina.“Medyo ayos na.” Sagot ko at humigop ng kape. “Siya kamusta?” pagtukoy ko kay Sashalyn.“Mas ayos na rin at nakakatayo na rin siya. How I wish na sana wala siyang cancer at magpatuloy ang kanyang paglakas.” Napangiti ako sa kanyang sinabi. “Ngunit nakakaawa lang kasi hindi na nakakakita ang isa niyang ma.” Mapait akong napangiti sa sunod niyang sinabi. Sa dami ng nangyari minsan naiisipan ko ang sumuko pero sa kabila noon napapagtanto na hindi dapat sumuko dahil hindi lang ako mas nahihirapan sa pag subok na aming kinakahirap, kasi anong karapatan ko ang basta na lang sumuko kung merong tao na mas mahirap ang pinagdadaanan kesa akin.Isa na halimbawa doon ay si Sashalyn. Naalala ko pa yung mga araw na, masama ang tingin ko sa kanya. Hindi man ang panlabas niya ngunit ang ugali niya. Ang panlalait at pagiisip ko ng