All Chapters of องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น: Chapter 1371 - Chapter 1380

จางไป่เจิงพยักหน้า เห็นด้วยว่าถ้อยคำของหลู่จงหมิงนั้นมีเหตุผลทว่าในใจของเขาก็ยังคงยากจะทำใจเชื่อได้ลงหลู่จงหมิงเอ่ยขึ้น “เหล่าราษฎรที่สวมชุดขาวหยาบไว้ทุกข์เหล่านี้ ล้วนมาส่งเสด็จฝ่าบาทด้วยความสมัครใจ...”“ตรงใจกลาง คือหีบพระบรมศพของฝ่าบาท...”จางไป่เจิงชะงักงันไปครู่หนึ่ง ทอดสายตามองไปยังหีบพระบรมศพ ณ ใจกลางกลุ่มคน ในห้วงเวลานั้นจิตใจพลันเหม่อลอยตรากตรำกรำศึกมาหลายสิบปี ตนเองยังไม่ได้ทดแทนคุณช่วยชีวิตของฮ่องเต้หวู่ เมื่อครั้งอดีตที่เคยจับกระบี่ขึ้นอาชา สาบานว่าจะทวงคืนแผ่นดินต้าเซี่ย สร้างความรุ่งเรืองมั่นคง แต่บัดนี้กลับต้องพรากจากกันชั่วนิรันดร์หยาดน้ำตาขุ่นสองสายพลันไหลรินจากดวงตาของจางไป่เจิงอย่างเงียบงันบุรุษไม่อาจหลั่งน้ำตาโดยง่าย เพียงแต่ยังไม่ถึงคราที่ใจสลาย!หลู่จงหมิงกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “ท่านแม่ทัพจาง โปรดระงับความโศกเศร้า...”จางไป่เจิงไม่ได้สนใจ แต่กลับถอดหมวกเกราะออก แล้วค่อยๆ เยื้องย่างไปยังหีบพระบรมศพเหล่าราษฎรเมื่อเห็นจางไป่เจิงเดินมา ต่างก็พากันลุกขึ้นยืน เปิดเป็นช่องทางกว้างขวางให้เขา ซึ่งทอดยาวตรงไปยังหีบพระบรมศพที่ตั้งอยู่ใจกลางเบื้องหน้าหีบ

จางไป่เจิงยิ้มอย่างจนใจ “เจ้าเทียบข้าไม่ได้เลยสักนิด คิดจะลงไม้ลงมือกับข้า มีแต่จะหาเรื่องเจ็บตัวเอง ยิ่งกว่านั้นเบื้องหลังข้ายังมีไพร่พลทหารมากมาย ยิ่งไม่ใช่สิ่งที่เจ้าจะต่อกรได้!”“แม้กองทัพhซูจะแข็งแกร่ง แต่ก็ไม่ได้อยู่ในสายตาข้าเลยสักนิด!”ซูเฟิ่งหลิงกล่าวเสียงเย็นชา “จะดีจริงหรือแค่ลมปาก ลองดูก็รู้!”สิ้นเสียงพลันบังเกิดเสียงอาชาร้องก้องกังวานจางไป่เจิงกล่าวเสียงเย็น “ในเมื่อเจ้าไร้เมตตา ก็อย่าหาว่าข้าไร้คุณธรรม! บัดนี้ข้าได้ให้โอกาสเจ้าถึงที่สุดแล้ว สิ่งที่ควรพูดก็พูดไปหมดสิ้น!”สิ้นเสียง อาวุธสั้นก็ปะทะกัน ประกายไฟแตกกระจายตึง ตึง ตึง!แม้ซูเฟิ่งหลิงจะไม่ได้อยู่บนหลังม้า แต่การต่อสู้กับจางไป่เจิงซึ่งอยู่บนหลังม้าก็ไม่ได้เสียเปรียบเลยแม้แต่น้อยทั้งสองต่อสู้กันอย่างดุเดือด ไม่มีใครยอมใคร“ฆ่า ฆ่า ฆ่า!”หลู่จงหมิงในใจลิงโลดอย่างบ้าคลั่ง “ขอเพียงกำจัดซูเฟิ่งหลิงได้ ในจวนอ๋องแห่งนี้ก็จะไม่มีใครต้านทานได้อีก!”เคร้ง!ซูเฟิ่งหลิงเซถลา ถอยหลังไปหลายก้าวโดยไม่รู้ตัวจางไป่เจิงยิ้มเย็น ไม่ได้ไล่ตาม “เห็นว่าเจ้าเป็นทายาทผู้ภักดีของสกุลซู ข้าจะไว้ชีวิตเจ้าสักครั้ง ข้าขอแนะนำ

หลู่จงหมิงหน้าตาตื่น “ท่านแม่ทัพจาง! ท่านคิดจะหักหลังข้าหรือ? ไหนว่าเราจะร่วมกันปราบปรามหลี่หลงหลิน แล้วเหตุใดตอนนี้จึงหันคมหอกมาทางข้า นี่ท่านกำลังช่วยเหลือคนชั่วทำชั่วชัดๆ!”จางไป่เจิงกล่าวเสียงเข้ม “ข้าไม่เคยพูดว่าจะปราบผู้ใด! การมาครั้งนี้ของข้ามีจุดประสงค์เดียว คือสืบหาความจริง ล้างแค้นให้ฝ่าบาท! ไม่เคยพูดว่าจะกล่าวโทษองค์รัชทายาท!”“ยิ่งกว่านั้น ข้าติดตามฝ่าบาทกรำศึกมาครึ่งชีวิต รูปพรรณของฝ่าบาทข้าจะจำผิดได้อย่างไร! ข้ามิใช่คนประเภทมีตาหามีแววไม่ ไม่เห็นฮ่องเต้อยู่ในสายตาหรอกนะ?”หลู่จงหมิงตวาด “ท่านแม่ทัพจาง ท่านอย่าได้ถูกแผนการชั่วร้ายของหลี่หลงหลินหลอกเอา! นี่เป็นเรื่องคอขาดบาดตาย สร้างภัยให้แผ่นดิน ชื่อเสียงจะเน่าเหม็นไปตลอดกาลนะ!”“ท่านต้องคิดให้ดีนะ!”จางไป่เจิงสีหน้าเย็นชา ตวาดว่า “ทหาร! ตบปากให้ข้าเดี๋ยวนี้! ดูซิว่ามันยังจะกล้าพล่ามเรื่องไร้สาระที่นี่อีกหรือไม่!”จางไป่เจิงหมดความอดทน หากมิใช่เพราะหลู่จงหมิงเป็นพระญาติเชื้อพระวงศ์ ตนเองจึงลงมือไม่ได้ ป่านนี้คงอยากจะฟันเขาทิ้งด้วยดาบเดียวแล้ว!เหล่าทหารคุมตัวหลู่จงหมิงมาเบื้องพระพักตร์ฮ่องเต้หวู่ สองฝ่ามือฟาดไปบนใบห

“หากมิใช่เจ้าตั้งใจจะสังหารข้า เหตุใดจึงกล้าล้อมข้าไว้ในหอละอองฝน?” ฮ่องเต้หวู่นึกถึงความทรงจำอันเจ็บปวดอีกครั้ง ความพิโรธพลันพลุ่งพล่าน!ฮ่องเต้หวู่ทรงตวาด “ทหาร! จับตัวมันไว้! บังอาจส่งคนมาลอบสังหารข้า อภัยให้ไม่ได้!”หลู่จงหมิงร้องขอชีวิต “ฝ่าบาท ทรงเห็นแก่ฐานะพระเชษฐภาดาของกระหม่อม โปรดไว้ชีวิตกระหม่อมด้วยเถิด อย่างไรเสีย น้องสาวของกระหม่อมก็เป็นพระชายาของพระองค์! หากสังหารกระหม่อมเช่นนี้แล้ว พระองค์จะให้ใต้หล้ามองพระองค์เช่นไร?”ฮ่องเต้หวู่ทรงแค่นเสียงเย็นชา “พระเชษฐภาดาดีแท้! ข้าไม่เห็นว่าก่อนหน้านี้เจ้าจะเคยไว้ชีวิตข้า! ช่างน่าขันสิ้นดี เพราะเจ้าเป็นคนตระกูลหลู่ ข้ายิ่งไม่อาจปล่อยเจ้าไปง่ายๆ!”“หากข้าไม่สังหารเจ้า ใต้หล้าจะมองข้าเช่นไร? เกรงว่าคงพากันคิดว่าข้าเป็นเพียงลูกพลับนิ่มๆ ที่ใครๆ ก็บีบได้กระมัง!” หลู่จงหมิงพลันใจสลายเป็นเถ้าถ่าน เข้าใจแล้วว่าอะไรคือโทษเบาอาจรอด โทษตายหนีไม่พ้น!ชิ้ง!จางไป่เจิงชักดาบคมกริบออกจากฝัก ประกายเย็นเยียบปรากฏ ค่อยๆ เคลื่อนเข้าใกล้หลู่จงหมิงหลู่จงหมิงทรุดนั่งกับพื้น อยากจะดิ้นรน แต่เพิ่งรู้ตัวว่าถูกควบคุมไว้แน่นหนา ขยับเขยื้อนไม่ได้

จางไป่เจิงชะงัก เอ่ยถามว่า “ฝ่าบาท มีรับสั่งใดหรือพ่ะย่ะค่ะ?”ฮ่องเต้หวู่ทรงมีสีพระพักตร์ลังเล “บัดนี้สถานการณ์ในราชสำนักต้าเซี่ยยังไม่มั่นคง อีกทั้งข้าเพิ่งฟื้นจากอาการป่วยหนัก สมควรที่จะซ่อนคมเก็บประกาย พักฟื้นร่างกาย ไม่ต้องการให้เกิดเรื่องราวใดๆ ขึ้น”“แต่เหล่าตระกูลขุนนางเหล่านี้หยั่งรากลึกในตงไห่มานับพันปี อิทธิพลโยงใยซับซ้อน เกี่ยวพันกว้างขวาง หากทำตามที่องค์รัชทายาทกล่าว คือประหารเก้าชั่วโคตร ไม่เหลือแม้แต่คนเดียว เกรงว่าจำนวนคนที่เกี่ยวข้องจะมากมายเกินไป อาจสั่นคลอนรากฐานแห่งต้าเซี่ยได้!”มิใช่ว่าฮ่องเต้หวู่ต้องการจะปล่อยเหล่าคนชั่วเข้ากระดูกเหล่านี้ไปง่ายๆ แต่ในฐานะผู้ปกครองแคว้นจะทำสิ่งใดตามอำเภอใจจนเกินไปมิได้ ต้องคำนึงถึงภาพรวมเป็นสำคัญฮ่องเต้หวู่ทอดพระเนตรไปยังหลี่หลงหลิน ตรัสเสียงเข้ม “เจ้าเก้า เจ้ามีความเห็นว่าอย่างไร?”หลี่หลงหลินประสานมือคารวะ พยักหน้าเล็กน้อย “ลูกเห็นว่าที่เสด็จพ่อตรัสนั้นมีเหตุผลยิ่งพ่ะย่ะค่ะ”เหล่าหัวหน้าตระกูลชะงักงัน มองหลี่หลงหลินอย่างไม่เชื่อสายตา ตกตะลึงว่าเหตุใดท่าทีของเขาจึงเปลี่ยนแปลงไปมากถึงเพียงนี้ในเวลาอันสั้น!หรือว่าคิดจะเล่นลู