LOGINShare
บทที่ 1380
Latest chapter
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1388
ในดวงตาของกงซูหว่านพลันส่องประกาย “เรือสมบัติแห่งต้าเซี่ย...” เพียงแค่ได้ยินนาม ในห้วงความคิดก็พลันปรากฏภาพท่วงท่าอันองอาจดุจค้ำฟ้าค้ำปฐพี หากต้าเซี่ยมีเรือเช่นนี้แล่นอยู่ในท้องทะเล ในภายภาคหน้าก็จะไม่ต้องกังวลว่าตงอิ๋งจักมารุกรานอีกต่อไป เพียงเรือสมบัติลำเดียวก็จะสามารถข่มขวัญอีกฝ่ายได้โดยสมบูรณ์แล้ว! กงซูหว่านสีหน้าเปี่ยมสุขยิ่ง แล้วกล่าวว่า “องค์รัชทายาท ความคิดอันพิสดารล้ำเลิศถึงเพียงนี้ ท่านคิดออกมาได้อย่างไรเจ้าคะ? ข้าน้อยกงซูหว่านแม้จะมีความรู้ไม่เท่าพระองค์ แต่ก็พอจะรอบรู้เรื่องโบราณกาลจวบจนปัจจุบันอยู่ ได้ศึกษาตำราเลื่องชื่อนานา ทว่าด้านจินตนาการแล้ว ข้าน้อยไม่อาจเทียบได้แม้เพียงเส้นผมขององค์รัชทายาทเลย ช่างน่าละอายใจยิ่งนัก!” หลี่หลงหลินแย้มยิ้มน้อยๆ “พี่สะใภ้รอง ทะเลแห่งตำราย่อมไม่มีที่สิ้นสุด อาจเป็นเพราะเจ้ายังอ่านตำราน้อยเกินไป ยังจำต้องศึกษาต่อไป” นี่คือข้อจำกัดแห่งยุคสมัย กงซูหว่านฉลาดเฉลียวเพียงใด ก็เพียงแต่ศึกษาตำราประวัติศาสตร์มาได้ไม่กี่ร้อยปี ยิ่งมิเคยได้พบเห็นสิ่งแปลกใหม่พิสดารประการใดเลย ข้าได้เห็นประวัติศาสตร์จีนมาหลายพันปี ความรู้ในห้วงความคิดกว้า
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1387
เหลือเพียงเสียงลมหายใจของคนทั้งสอง กงซูหว่านสีหน้าประหลาดใจ นางไม่เคยนึกฝันเลยว่าหลี่หลงหลินจะตอบอย่างเด็ดขาดถึงเพียงนี้ ถึงกับไม่ให้โอกาสนางได้ตอบสนองเลยแม้แต่น้อย พึงรู้ไว้เถิดว่า แบบร่างเหล่านี้เป็นสิ่งที่นางทุ่มเทสมองขบคิด จึงจักคิดออกมาได้ เป็นผลงานที่นางภาคภูมิใจยิ่งนัก กงซูหว่านเอ่ยถามว่า “องค์รัชทายาท การออกแบบเรือนี้มีจุดใดที่ไม่สมเหตุสมผลหรือเจ้าคะ?” หลี่หลงหลินกล่าวอย่างนุ่มนวลว่า “การออกแบบเรือไม่มีปัญหาประการใดเลย ถึงกับดีกว่าเรือในต้าเซี่ยยุคปัจจุบันหลายเท่า” “แต่สิ่งนี้ไม่ใช่สิ่งที่ข้าปรารถนา” กงซูหว่านสีหน้าตกตะลึง “องค์รัชทายาท...ท่านจะสร้างเรือไม่ใช่หรือเจ้าคะ?” เรือจะสามารถสร้างลูกเล่นอันใดได้อีกหรือ? บนใบหน้าของหลี่หลงหลินเผยรอยยิ้มอันลึกล้ำ “พี่สะใภ้รอง ทางขวามือของเจ้ามีม้วนภาพอยู่ม้วนหนึ่ง เจ้าสามารถเปิดดูได้ เพื่อจะได้เห็นว่าเรือที่ข้ากล่าวถึงนั้นเป็นเช่นไร” แม้ในใจกงซูหว่านจะรู้สึกผิดหวังอยู่บ้าง แต่สิ่งที่มากกว่านั้นคือความตื่นเต้น กงซูหว่านสะกดกลั้นความตื่นเต้นในใจ ค่อยๆ คลี่ม้วนภาพบนโต๊ะออก ภาพบนม้วนภาพนั้น พลันปรากฏขึ้นเบื้องหน้านา
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1386
ลั่วอวี้จู๋อดไม่ได้ที่จะรำพึงว่า “องค์รัชทายาท หากสามารถบรรลุซึ่งปณิธานยิ่งใหญ่เช่นนี้ได้ เหล่าราษฎรต้าเซี่ยย่อมจะจดจำพระคุณของพระองค์ตราบนานเท่านาน ขับขานสืบไปชั่วลูกชั่วหลาน!” ในดวงตาของหลี่หลงหลินฉายแววแห่งความแน่วแน่ หากตนสามารถบุกเบิกเส้นทางเดินเรือใหม่ได้จริง ย่อมสร้างคุณูปการล้ำเลิศกว่าฮ่องเต้จิ๋นซี เล่าขานสืบไปชั่วกัปชั่วกัลป์! ตนไม่เพียงแต่จะแก้ไขปัญหาปากท้องเครื่องนุ่งห่มที่อยู่อาศัยของราษฎรต้าเซี่ยในยามนี้ได้ แต่ยังจะปูทางเดินอันรุ่งโรจน์ให้แก่เหล่าลูกหลานในภายภาคหน้าอีกด้วย หลี่หลงหลินกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า “เรื่องนี้การจะทำให้สำเร็จย่อมไม่แค่เพียงกล่าวด้วยวาจาง่ายๆ บัดนี้มีเรื่องราวมากมายที่ต้องรีบแก้ไข” “บัดนี้แม้จะมีเงินตราแล้ว แต่เพียงเงินตราอย่างเดียวย่อมไม่อาจพาเหล่าราษฎรข้ามมหาสมุทรอันไกลโพ้นไปยังทวีปใหม่ได้” ลั่วอวี้จู๋กล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า “องค์รัชทายาท เรื่องอื่นข้าน้อยไม่อาจช่วยได้ แต่การจัดการบัญชีท่านสามารถมอบให้ข้าน้อยดูแลได้อย่างวางใจ ท่านจงไปจัดการเรื่องอื่นเถิด” นางมองออกว่าบัดนี้หลี่หลงหลินมีเรื่องหนักใจมากมาย แต่ตนเองทำได้เพ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1385
โจวหงพึมพำว่า “ยอมอยู่อย่างไร้เกียรติดีกว่าตายอย่างยิ่งใหญ่ แม้บัดนี้ข้าจะไร้ซึ่งทุกสิ่งแล้ว อย่างน้อยก็ยังคงมีชีวิตอันไร้ค่าอยู่หนึ่งชีวิต” หลังจากหลี่หลงหลินริบทรัพย์จวนตระกูลโจวแล้ว บรรดาตระกูลชนชั้นสูงที่เข้าร่วมก่อกบฏและถูกเนรเทศ ล้วนถูกริบทรัพย์กันหมด เงินทองและเงินตราที่ถูกริบออกมานั้นมีอยู่มากมายนับไม่ถ้วน เพียงแค่โฉนดที่ดินและเอกสารสิทธิ์ในนาไร่ ก็เต็มหีบใหญ่หลายใบ ต้องใช้ราชรถม้าพิเศษลากไปยังจวนอ๋อง มอบให้แก่ลั่วอวี้จู๋เป็นผู้จัดเก็บ ส่วนของวิจิตรภัณฑ์ล้ำค่า ภาพเขียนอักษรวิจิตรของจิตรกรเลื่องชื่อ กลับถูกมองเป็นเพียงของไร้ค่าดุจกากข้าว ถูกสุมทับกันอย่างไม่ใส่ใจบนราชรถม้า หลี่หลงหลินอดไม่ได้ที่จะรำพึงว่า “มิน่าเล่าตงไห่ที่อุดมสมบูรณ์ปานนี้ บัดนี้กลับตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ได้ ราษฎรอดอยากไร้ที่พึ่งพิง ทรัพย์สินและทรัพยากรล้วนถูกพวกโลภมากกลืนกินไปสิ้น แล้วนำไปสุมไว้ในเรือนของตนเอง ไม่ได้ส่งผลดีใดๆ ต่อท้องถิ่นแม้แต่น้อย” เพียงแค่งานริบทรัพย์เพียงงานเดียวนี้ ก็ดำเนินไปหลายวันหลายคืน ตระกูลชนชั้นสูงผู้มั่งคั่งแห่งตงไห่ ล้วนถูกริบทรัพย์และตรวจสอบบัญชีจนสิ้น ในชั่วข้ามคืนต
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1384
โจวหงใบหน้าซีดเผือด ริมฝีปากเขียวคล้ำ แม้ตนจะเกิดและอาศัยอยู่ในตงไห่มาหลายชั่วอายุคน แต่กลับมีความหวาดกลัวต่อท้องทะเลอย่างไร้คำอธิบาย ยามใดเห็นท้องทะเลก็บังเกิดอาการใจสั่น ยิ่งไม่ต้องกล่าวถึงการลงทะเลไปแหวกว่าย นับประสาอันใดกับการข้ามมหาสมุทรอันกว้างใหญ่ ไปยังทวีปใหม่เล่า นี่เป็นสิ่งที่ไม่อาจกระทำได้เลย บรรดาภรรยาและอนุภรรยาต่างกอดขาโจวหงไว้แน่น พลางร่ำไห้คร่ำครวญว่า “ท่านพี่ ไม่ทราบว่าท่านพี่จะให้พวกเราว่ายน้ำ หรือจะให้พวกเราไปเป็นอาหารปลาเจ้าคะ พวกเรายังไม่อยากตายเลยเจ้าค่ะ!” “พวกเรายังปรารถนาจะปรนนิบัติท่านพี่อีกหลายปี...” โจวหงใบหน้ามืดครึ้ม ในใจเต็มไปด้วยความลังเลไม่แน่ใจ อย่าว่าแต่พวกเจ้าไม่อยากตายเลย ตัวข้าเองก็ยังใช้ชีวิตไม่เต็มที่เลย! แต่หากปรารถนาจะรักษาชีวิตไว้ ย่อมมีราคาที่ต้องแลก ตนเองจะต้องมอบทรัพย์สมบัติที่ตระกูลโจวสั่งสมมาหลายร้อยปีแก่ผู้อื่น นี่เป็นเงินตราสีขาวผ่องที่มากมายนัก! หากไร้ซึ่งเงินตราเหล่านี้ ตนเองจะมีชีวิตอยู่หรือตายไปก็ไม่มีความแตกต่างอะไร? หลี่หลงหลินกล่าวอย่างเฉยชาว่า “ใคร่ครวญได้ประการใดแล้ว? ข้าไม่ได้มีเวลามากพอจะให้เจ้าถ่วงดึ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1383
โจวหงกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือว่า “องค์รัชทายาทท่าน ท่านมาเยือนอีกแล้วหรือ...? ข้าน้อยบกพร่องไม่ได้ออกไปต้อนรับแต่ไกล โปรดรีบเสด็จเข้าจวนเถิด...” หลี่หลงหลินแย้มยิ้มน้อยๆ แล้วกล่าวว่า “เจ้าไสหัวไปได้แล้ว” โจวหงมีสีหน้าว่างเปล่า บรรดาภรรยาและอนุภรรยาที่ได้ยินข่าวก็พากันประหลาดใจ เห็นๆอยู่ว่านี่คือจวนตระกูลโจว เป็นเรือนของพวกตน โจวหงกล่าวด้วยความตะลึงงันว่า “องค์รัชทายาท ข้าน้อยไม่ค่อยเข้าใจความหมายของท่าน ท่านมาผิดที่ใช่หรือไม่ ที่นี่คือจวนตระกูลโจว...” หลี่หลงหลินกล่าวอย่างเฉยชาว่า “ถูกต้อง สิ่งที่ข้าต้องการคือจวนตระกูลโจวของพวกเจ้า นับแต่บัดนี้ไป ทะเลตงไห่จักไม่มีจวนตระกูลโจวอีกแล้ว” “เจ้าถูกริบทรัพย์แล้ว” พลั๊ก! ร่างโจวหงทรุดตัวลงนั่งกับพื้น ใบหน้าซีดเผือด “ริบ...ริบทรัพย์หรือ?” หลี่หลงหลินกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า “ประหลาดใจนักหรือ?” โจวหงกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือว่า “องค์รัชทายาท ฝ่าบาทตรัสเพียงว่าจะให้พวกเราถูกเนรเทศไปยังทวีปใหม่ไม่ใช่หรือ ไม่ได้ตรัสว่าจะให้ริบทรัพย์สินเลยนะขอรับ!” “นี่ล้วนเป็นมรดกที่ตระกูลโจวของพวกเราสั่งสมมาหลายชั่วอายุคน องค์รัชทา
You may also like
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่
ชวินเป่ยอี๋646.7K viewsเจเจ๊ออกพระผู้นี้คือว่าที่สามีฉัน
นรินทร์ลดา467 viewsผู้ไม่เป็นที่โปรดปราน
แอปเปิลโซดา638 viewsเขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ
เฉินเจียเสี่ยวเกอ555.1K viewsรัชทายาทชะตาฟ้า
เมิ่งซานเชียน244.8K viewsชีวิตที่สามของหนิงอัน
มายารัตติกาล318 viewsจะไม่ทนกับบทบาทนางร้าย [รีไรท์ตอนจบ]
คุณยอดวิทย์38 viewsองค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน
เหลียงซานเหลากุ่ย344.2K views
