เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1514
บทล่าสุด
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1514
เช้าตรู่จางไป่เจิงนั่งอยู่ภายในค่ายเพียงลำพัง ใบหน้าเปี่ยมกังวล รินเองดื่มเองยิ่งสุราไหลลงกระเพาะก็ยิ่งโศกเศร้ามากเท่านั้น!โจมตีเมืองซั่วเป่ยได้ยากยิ่ง!ช่วยเหลือภรรยาและลูกที่ถูกลักพาตัวไปกลับยากเทียมฟ้าทว่าทำให้จางไป่เจิงเป็นกังวลที่สุดกลับเป็นพวกเพี้ยนซูเฟิ่งหลิงและหลี่หลงหลินคู่นี้เขาได้รับข่าวว่าเมื่อคืนทั้งสองคนพาทหารห้าร้อยนายฉวยโอกาสยามวิกาลออกจากค่าย ก็ไม่รู้ไปทำอันใด จนถึงตอนนี้ยังไม่กลับมา“เฮ้อ...”จางไป่เจิงถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ยกจอกเหล้าดื่มรวดเดียวจนหมด “ฝ่าบาทตรากตรำต่อสู้มาครึ่งชีวิต ยิ่งแก่ยิ่งเลอะเลือน ถึงขั้นให้รัชทายาทมาเป็นผู้ตรวจการกองทัพที่แนวหน้า สร้างความวุ่นวายให้ข้า!”“ไม่ได้การ...”“รอพวกเขากลับมาแล้ว ข้าจะต้องสั่งสอนแรงๆ สักที!”“ไม่ว่าอย่างไร ก็ต้องไล่พวกเขากลับไป!”“ที่นี่อันตรายเกินไป ไม่ใช่สถานที่ที่พวกเขาสมควรอยู่!”หลี่หลงหลินเป็นรัชทายาท โอรสสวรรค์ของต้าเซี่ยซูเฟิ่งหลิงเป็นเลือดเนื้อที่ยังเหลืออยู่ของสกุลซูหากเกิดอันใดขึ้นกับสองคนนี้ จางไป่เจิงรับผิดชอบไม่ไหวยิ่งไปกว่านั้น ทั้งสองคนยังเหลวไหลไร้สาระเกินไป...ชั่วขณะนี้เอง อง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1513
“ขุด!”ซูเฟิ่งหลิงออกคำสั่งแม้ว่าเหล่าทหารมีความสงสัยภายในใจ แต่คำสั่งทหารสำคัญดุจขุนเขา ไม่อาจขัดคำสั่งได้พวกเขาฉวยโอกาสตอนดาวอ่อนแสง เหวี่ยงจอบในมือ ขุดศพชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือออกมา โยนลงบนรถม้า ส่งกลับเข้าค่ายใหญ่ทหารรักษาการณ์ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือบนเมืองซั่วเป่ย ในที่สุดก็พบการเคลื่อนไหวในสุสานร้าง รีบไปแจ้งเซียวหง“อะไรนะ?”หลังเซียวหงได้ยิน สีหน้าเปลี่ยนไป ไม่กล้าเชื่อหูของตน “เจ้าพูดว่าเมื่อคืนรัชทายาทต้าเซี่ยพาคนมาขโมยศพในสุสานร้าง?”“ไป!”“ตามข้าไปดูให้เห็นเองกับตา!”เซียวหงพาแม่ทัพชนเผ่าป่าเถื่อนทั้งหมดมาบนกำแพงเมือง ทอดสายตามองไป ปรากฎว่ามองเห็นคนต้าเซี่ยกลุ่มหนึ่งกำลังทำลับๆ ล่อๆ ที่สุสานร้าง ขุดศพออกมาแล้วใส่ในรถม้าผู้เป็นหัวหน้า ก็คือแม่ทัพหญิงผู้สง่างามซูเฟิ่งหลิง ยังมีรัชทายาทต้าเซี่ยผู้น่าเกรงขามหลี่หลงหลิน“สารเลว!”ทันใดนั้นดวงตาเซียวหงแดงก่ำ สบถด่าออกไป “หลี่หลงหลิน เจ้าไม่ใช่คน! แม้แต่รัชทายาทต้าเซี่ยก็ทำเรื่องต่ำต้อยอย่างขโมยศพพรรค์นี้ได้ นี่ก็คิดออกมาได้! ยิงธนู! รีบยิงธนูให้ข้า ยิงหลี่หลงหลินให้ตาย!”เหล่าทหารชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือแ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1512
ซูเฟิ่งหลิงมองเงาหลังเปี่ยมโทสะของจางไป่เจิง เผยสีหน้าลังเลใจ “องค์ชาย พวกเราไม่ได้ทำเกินไปใช่หรือไม่ อย่างไรเสียภรรยาและลูกของแม่ทัพจางก็ตกอยู่ในเงื้อมมือของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือนะเพคะ”“ท่านคุยโวโอ้อวดว่าภายในเจ็ดวันจะโจมตีเมืองซั่วเป่ยโดยไม่เปลืองกำลังทหาร อีกทั้งยังพาคนที่ถูกลักพาตัวไปทั้งหมดกลับมาอย่างปลอดภัย”“ปรากฎว่าร้องเพลงดื่มกินเล่นสนุกทุกค่ำคืน”“แม่ทัพจางย่อมยากจะไม่สบอารมณ์...”หลี่หลงหลินยิ้มหยัน สายตาตกลงบนใบหน้าซูเฟิ่งหลิง “สนมรัก คงไม่ใช่ว่าเจ้าเองก็ไม่เชื่อข้าหรอกนะ?”ซูเฟิ่งหลิงส่ายหน้า “ข้าไม่ได้หมายความเช่นนี้ เพียงแต่ ตกลงท่านจะโจมตีเมืองซั่วเป่ยอย่างไร ข้าคิดไม่ออกจริงๆ เมืองซั่วเป่ยนี้แข็งแกร่งดุจทอง หากฝืนโจมตีแล้วล่ะก็ จะต้องมีคนตายมากมาย”หลี่หลงหลินถอนหายใจ “ใครพูดว่าข้าจะโจมตีเมืองซั่วเป่ยกันเล่า?”แม่ทัพย่อมโจมตีด้วยกลยุทธ์ รองลงมาคือโจมตีด้วยวาจา รองลงไปอีกคือใช้กำลังทหาร และต่ำที่สุดคือการโจมตีเมืองภายในตำราพิชัยยุทธ์ โจมตีเมืองเป็นกลยุทธ์ต่ำที่สุดหากไม่ถึงขั้นอับจนหนทาง หลี่หลงหลินไม่มีวันโจมตีคูเมืองซูเฟิ่งหลิงแปลกใจ “ไม่โจมตีเมือง?
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1511
ทุกคนในที่นั้นล้วนเผยสีหน้าตกตะลึงจางไป่เจิงพลังญาณตื้นเขิน?ล้อเล่นอะไรกัน!ตอนนี้จางไป่เจิงเป็นนักรบผู้ทรงพลังที่สุดในกองทัพ ต่อสู้อย่างตรากตรำมาครึ่งชีวิต ออกศึกนับครั้งไม่ถ้วน!เขาถึงขั้นถูกหลี่หลงหลินพูดว่าพลังญาณตื้นเขิน?แม้แต่ซูเฟิ่งหลิงเองก็ตกตะลึงพรึงเพริดสีหน้าจางไป่เจิงเปี่ยมโทสะเขาเพิ่งพ่ายแพ้ บัดนี้หลี่หลงหลินยังวางตัวโอ้อวดต่อหน้าตน!ใครยังจะทนไหวกันเล่า!หลี่หลงหลินพูดเสียงเคร่งขรึม “หากเจ้าไม่เชื่อแล้วล่ะก็ พวกเรามาเดิมพันกันสักตั้ง”จางไป่เจิงพยักหน้าพูดว่า “ข้าน้อยเองก็กำลังคิดเช่นนี้!”หลี่หลงหลินพูดว่า “นับตั้งแต่วันนี้ไป ภายในสิบวัน ไม่ว่าข้าทำอันใดในกองทัพ เจ้าก็ห้ามเอ่ยถาม ข้าอยากทำอันใดก็ทำอันนั้น!”จางไป่เจิงพูดเสียงคร่งขรึม “เช่นนั้นหากผ่านไปสิบวัน ไม่สามารถยึดเมืองซั่วเป่ยกลับมาได้เล่า?”หลี่หลงหลินหัวเราะ “หากไม่สามารถยึดเมืองซั่วเป่ยกลับมาได้ ข้าย่อมกลับจวน ไม่มีวันสร้างปัญหาให้แม่ทัพจางในสนามรบอีก!”จางไป่เจิงรับคำ “คำใดคำนั้น!”เขากระจ่างอยู่ภายในใจ ต่อให้หลี่หลงหลินทำเรื่องเหลวไหลไร้สาระในกองทัพสิบวันแล้วอย่างไรเล่า?ขอเพียงหลี่หลงหลิ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1510
หลี่หลงหลินมองเมืองซั่วเป่ยที่อยู่ไม่ไกล กล่าวเสียงเข้ม: “ท่านแม่ทัพจาง หากข้ามิได้ประจำการอยู่ที่แนวหน้า ท่านย่อมยึดเมืองซั่วเป่ยนี้คืนมามิได้” จางไป่เจิงชะงัก ความโกรธพลันลุกโชนขึ้นในใจเขา! หลี่หลงหลินผู้นี้ราวกับมิได้เห็นเขาอยู่ในสายตาเลย! จางไป่เจิงอดกลั้นความโกรธในใจ: “องค์รัชทายาท ข้าน้อยไม่ทราบว่าข้าน้อยทำสิ่งใดไป จึงทำให้พระองค์สรุปเช่นนั้น” หลี่หลงหลินกล่าวเสียงเข้ม: “เมืองซั่วเป่ยนี้ป้องกันยาก โจมตียาก แข็งแกร่งดุจทองคำ มิใช่ว่าท่านทำสิ่งใดไป แต่เป็นเพราะท่านไม่มีทางบุกทะลวงได้อยู่แล้ว” ได้ยินดังนั้น จางไป่เจิงยิ่งโกรธเคืองในใจ! หลี่หลงหลินกล่าวว่าเขาถูกชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือโจมตีในยามค่ำคืนจนอยู่ในสภาพที่อับอายเช่นนี้ จึงไม่ไว้วางใจเขายังจะดีเสียกว่า! บัดนี้หลี่หลงหลินกล่าวราวกับว่าเพราะท่านคือจางไป่เจิง ท่านจึงไม่มีทางยึดเมืองนี้ได้ ไม่มีเหตุผลหรือข้ออ้างใดๆ เลย จางไป่เจิงสูดหายใจเข้าลึก: “องค์รัชทายาท สิ่งที่พระองค์กล่าวมานี้ข้าน้อยทราบดี แต่พระองค์ทราบหรือไม่ว่าข้าน้อยประจำการอยู่ในเมืองซั่วเป่ยแห่งนี้มานานเพียงใด? นำทัพทหารไปพลีชีพและหลั่งเลือดใน
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1509
ซูเฟิ่งหลิงกล้าหาญยิ่งกว่าแม่ทัพนายกองทุกคนที่เขาเคยพบมา! ไม่! แม่ทัพนายกองทุกคนรวมกัน ก็ยังไม่เท่าครึ่งหนึ่งของซูเฟิ่งหลิง! นางราวกับเทพและปีศาจที่จุติลงมา! ในสมองของเซียวหงเหลือเพียงความคิดเดียวเท่านั้น! หนี! หากไม่หนีตอนนี้ ก็มีแต่ความตายสถานเดียว! เพียงแค่หนีเข้าไปในเมืองซั่วเป่ยได้ ก็จะรักษาชีวิตไว้ได้! เซียวหงตะโกนลั่น: “หนี! รีบเข้าเมือง! พวกเราไม่ใช่คู่ต่อสู้ของนาง!” ในชั่วพริบตา ทัพเหล็กชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือที่เคยกล้าหาญหาใดเทียมพลันแตกพ่ายหนีไป แต่ซูเฟิ่งหลิงจะปล่อยเซียวหงไปง่ายๆ ได้อย่างไร? ปล่อยฆาตกรที่สังหารตระกูลซูผู้ซื่อสัตย์ทั้งตระกูลไปได้อย่างไร! นางไม่ลังเลแม้แต่น้อย ใช้ขาสองข้างหนีบม้าศึกที่อยู่ใต้ร่าง พุ่งตรงเข้าหาเซียวหง! เพียงชั่วพริบตา ม้าศึกสีเงินขาวก็พุ่งมาถึงด้านหลังของเซียวหงแล้ว ซูเฟิ่งหลิงตะโกน: “ตายเสียเถอะ!” เซียวหงสั่นสะท้านไปทั้งร่าง ความกลัวตายเข้าครอบงำเขาอย่างสมบูรณ์แล้ว! ตึ่ง! เขาชักดาบที่เอวออกมาอย่างไม่รู้ตัว แล้วยกขึ้นป้องกัน อาวุธปะทะกัน เกิดกระแสลมแรงพุ่งเข้าปะทะใบหน้าของเขา! เซียวหงเห็นปลายหอกที่ค
