All Chapters of องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น: Chapter 241 - Chapter 250

ซูเฟิ่งหลิงมองไปที่หลี่หลงหลินเงียบๆ ก่อนจะพบว่าเขาผิดปกติอย่างยิ่งโดยปกติแล้ว หลี่หลงหลินที่อยู่ยืนตรงต่อหน้าซูเฟิ่งหลิง เอาแน่เอานอนไม่ได้ ชอบหาเรื่องนางตลอด คอยล้อเลียนนางอยู่เสมอ เหมือนเด็กไม่มีผิดวันนี้หลี่หลงหลินกลับดูจริงจังมา ไร้ท่าทางล้อเล่น แม้แต่ตอนเดินใบหน้าก็เรียบตรง เขาก็ยังสง่างามมาก!“บุรุษที่องอาจ หล่อเหลานัก!” ซูเฟิ่งหลิงน้ำลายไหลอย่างอดไม่ได้ชุมนุมบทกวีกำลังดำเนินไปอย่างคึกคักหนิงชิงโหวสมแล้วที่เป็นคนบ้าแห่งใต้หล้า มากความสามารถ สร้างกลอนงดงามออกมาได้ไม่เพียงแต่ดวงตางามของหลิ่วหรูเยียนที่ไหวระริก แม้แต่มือก็ยังปรบไม่หยุดแม้แต่ลั่วอวี้จู๋ก็พยักหน้าซ้ำๆนามของคน เงาของพฤกษ์หนิงชิงโหวเป็นอัจฉริยะอย่างแท้จริง ดีกว่าขุนนางในราชสำนักที่ดีแต่เอาหน้าประดับบารมี ไม่มีประโยชน์เท่าใดนักในเวลาเดียวกัน ลั่วอวี้จู๋ก็รู้สึกเศร้าในใจชายหนุ่มผู้มีความสามารถเช่นนี้ กลับไม่สามารถนำมาใช้งานได้ ทำได้เพียงดื่มด่ำกับฉากหน้าที่แสดง ละทิ้งเจตจำนง ยอมทำลายตนเองไม่ใช่เพียงแค่ความเศร้าของหนิงชิงโหวแต่เป็นความเศร้าของทั้งยุคสมัย!แคว้นต้าเซี่ยที่ยิ่งใหญ่สูญเสียดวงอาทิต

จากนี้จะมาขอให้นางช่วยเหลืออะไรอีกเช่นนั้นหรือ?ฝันไปเถอะ!ซูเฟิ่งหลิงโกรธจนทนไม่ไหว หยิกแขนของหลี่หลงหลินแล้วกระซิบ “ท่านมัวแต่นั่งบื้ออะไรอยู่เล่า?! ทำไมยังไม่รีบไปขอโทษสหายหนิงอีก?...”หลี่หลงหลินลุกขึ้นยืน เดินมาหาหนิงชิงโหวแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “เจ้าไม่กล้าโต้กวีกับข้า หนีไปกลางศึก พวกเราสองคน ใครกันแน่ที่ขี้ขลาด?”หนิงชิงโหวหยุดชะงัก หันกลับมามองหลี่หลงหลินด้วยความประหลาดใจ และหัวเราะเยาะ “ท่านตกลงจะโต้กวีกับข้า? แค่ท่านหรือ?”ฮ่าๆๆๆ!เหล่าผู้สุดขีดหยุดฝีเท้า เงยหน้าขึ้นแล้วหัวเราะร่าหนิงชิงโหวมากความสามารถ ในด้านกวีไร้ผู้ใดเทียบเทียม หากไม่ใช่เพราะมีพวกคนทรามมาตีกรอบ เขาคงกลายเป็นปราชญ์อันดับหนึ่งด้านกวีไปนานแล้ว!องค์ชายเก้าเช่นเจ้านับเป็นอะไรได้?คนไร้ประโยชน์ โง่งมไม่รู้จักสุนทรีย์ มีผู้ใดไม่รู้ มีผู้ใดไม่เห็น!เจ้าขึ้นเหนือไปดูแลกองทัพ แต่กลับทูลความเท็จทางทหาร หนีไปกลางศึก ทำให้กองทัพตระกูลซูถูกกวาดล้าง ชายแดนเหนือพังทลาย!เจ้าร่ำเรียนอยู่ในสำนักศึกษาแห่งแคว้น แต่กลับไม่เคยตั้งใจเรียนเลยสักครั้ง เข้าห้องเรียนยามใดก็เอาแต่คอยเล่นจิ้งหรีดจนถูกอาจารย์ท่านไล่ตะเพิดออกน

“ศีรษะของชายหนุ่มขาวหม่น ความโศกเศร้าล่องลอยว่างเปล่า...”เสียงของหลี่หลงหลินดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง เข้าถึงอารมณ์มากขึ้น ทำให้ผู้คนรู้สึกตื่นเต้นอย่างอธิบายไม่ถูกซูเฟิ่งหลิงคิดร่างของท่านปู่ในใจ แล้วค่อยๆ รำหอกเงินตามความรู้สึก!ความรู้สึกที่จินตภาพนี้สื่อออกมา ช่วยเพิ่มเสน่ห์ให้บทกวีได้อย่างยิ่ง!“แดนเหนือจนใจ ยังโปรยหิมะ!”“แค้นชังของประชา เมื่อใดม้วย!”“นั่งรถม้าไกล ทะลวงเขาเหอหลาน!”“ยามฝันลิ้มรสเนื้อศัตรู!”“ยามสรรค์ดื่มเลือดคนเถื่อน!”“เริ่มต้นใหม่ ปัดกวาดภูเขาลำน้ำเก่าแก่ สร้างวังแห่งสวรรค์!”กวีอีกสองสามบรรทัดถัดมา เสียงของหลี่หลงหลิน เริ่มน่าหลงใหลมากขึ้นเรื่อยๆ!ดวงตาของซูเฟิ่งหลิงฉายแววเกลียดชังไม่รู้จบ หอกสีเงินราวกับสายลม รัศมีสังหารแสนดุร้าย ราวกับว่านางกำลังต่อสู้กับคนป่าเถื่อนในสนามรบ!จบบทแล้ว!ทั้งสถานที่เงียบกริบ!หลังจากนั้นไม่นาน ทุกคนก็รู้สึกตัว โห่ร้องออกมาเสียงดัง“เยี่ยม!”“ช่างไพเราะนัก!”โดยเฉพาะญาติสตรีของตระกูลซูที่ต่างปรบมือชื่นชมด้วยกวีเพียงไม่กี่บรรทัด กลับแสดงถึงความโกรธที่ทหารของต้าเซี่ยมีต่อพวกหม่านอี๋ออกมาได้จนหมดในขณะเดียวกันก็พ

คนไม่มีพื้นฐานเข้าร่วมกองทัพ ต่อให้เก่งแค่ไหนก็จะถูกกลบฝัง ส่งไปแนวหน้าเป็นอาหารปืนใหญ่ ตายอย่างคนไร้ค่านี่เป็นเหตุผลว่าเหตุใดหนิงชิงโหวจึงไม่เต็มใจที่จะเข้าร่วมกองทัพรับราชการก็ไม่ได้ เข้ากองทัพก็ไม่ได้!ไม่มีทางอื่นที่จะไปในโลกนี้เหรอ?ข้าเพียงแค่อยากรับใช้ชาติเท่านั้นเอง!เหตุใดถึงได้ยากขนาดนี้?ดวงตาของหนิงชิงโหวเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง!หลี่หลงหลินมองไปที่หนิงชิงโหวอย่างเฉยเมยและพูดว่า “ทางข้ามีอยู่หนึ่งเส้นทาง ไม่รู้ว่าเจ้าจะยอมเดินหรือไม่?”หนิงชิงโหวตกใจ “เส้นทางใด?”หลี่หลงหลินพูดเสียงทุ้ม “ข้าต้องการสร้างกองทัพใหม่ ต้องการแม่ทัพที่มีความสามารถ! จากนี้ไป หากพวกเจ้าติดตาม! ข้าจะไม่ให้เกียรติ ไม่ให้ความมั่งคั่งกับพวกเจ้า เพราะนั่นเป็นเรื่องที่แน่นอนอยู่แล้ว! แต่สัญญาว่าสักวันหนึ่ง พวกเจ้าจะเอาชนะพวกหม่านอี๋ด้วยน้ำมือของตนเอง ดื่มร่วมอาชาทะเลเหนือ ผนึกหล่างจูซวี !”ทุกคนถึงกับตกใจ!พวกเขาว่าบ้าแล้ว แต่หลี่หลงหลินนั้นบ้าเสียยิ่งกว่า!ดื่มร่วมอาชาพร้อมพรั่ก ผนึกหล่างจูซวี ประโยคนี้เป็นความฝันสูงสุดของชายเลือดร้อนทุกคนในต้าเซี่ยที่ยิ่งใหญ่นี้!สักพักหนึ่งหนิงชิงโหวก็เริ่มหายใจเร็วข

จวนหรงกั๋วกงคุณชายใหญ่จางอี้ที่ไม่กลับมาทั้งคืน รีบวิ่งเข้าไปในบ้านแล้วตะโกนว่า “ท่านพ่อ! ท่านพ่อ!”หรงกั๋วกงจางเฉวียนตื่นตระหนก ยืนขึ้นด่า “เช้าขนาดนี้มายืนตะโกนอยู่ข้างหูข้า เจ้าเป็นคนแบบนี้ได้อย่างไรกัน?”จางอี้พูดอย่างตื่นเต้น “ท่านพ่อ ดูบทกวีทั้งสามนี้สิ! ข้าได้มาจากสำนักการสังคีตเมื่อคืนนี้!”เมื่อจางเฉวียนได้ยินดังนั้น ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีเขียวทันทีสำนักการสังคีตมารดามันเถอะ เจ้าจะออกไปเที่ยวที่สำนักการสังคีตทั้งคืนอีกแล้วหรือ?เจ้าออกไปเที่ยวก็ออกไปเที่ยว แต่กลับกลับบ้านมาตะโกนโหวกเหวกรบกวนความฝันของผู้อื่น?ยังมาบอกว่าคัดลอกเอากวีกลับมา?ก็แค่บทกวีไม่กี่บท วุ่นวายอะไรเพียงนั้น?ยิ่งไปกว่านั้น สิ่งที่คัดลอกเอามาจากสำนักการสังคีต ย่อมต้องผิดปกติพิลึกพิเรนทร์เป็นแน่....“ข้าจะตีเจ้าให้ตาย!”จางเฉวียนโกรธมาก ถอดรองเท้าออก เตรียมจะทุบตีจางอี้“นายท่าน!”อวี่ซื่อเองก็ตื่นขึ้นมาแล้ว รีบห้ามจางเฉวียนไว้อย่างรวดเร็ว โน้มน้าวเขา “ท่านอย่าเพิ่งโทสะเลยเจ้าค่ะ แท้จริงแล้วเป็นกวีเช่นไร ท่านดูก่อนแล้วค่อยพูดเถอะ!”จางเฉวียนระงับความโกรธ ก้มศีรษะลงอ่านบทกวีทันใดนั้น