Tous les chapitres de : Chapitre 601 - Chapitre 610

Samira POVNgayong umaga, abala na ang buong staff dito sa mansiyon sa paghahanda ng sala para sa burol ni Lola Emilia. Tuluyan na rin namaalam sa isa sa mga buwisit sa bahay na ito. Nakangisi akong nakatingin sa angkan ni Don Vito. Halos hindi matigil ang pag-iyak ni Via habang yakap siya ni Lolo Lito na tahimik lamang ngunit bakas sa mukha ang matinding lungkot. Sa isang sulok naman, nakaupo si Vic na seryoso at tulala. Hindi tulad ng iba, wala siyang luha at walang emosyon sa kaniyang mukha. Palibhasa’t siya ang may kagagawan sa lahat ng ito. Ay, hindi pala. Ako ang nagsimula, siya lang ang tumapos.Alam kong hindi siya ang tunay na Vic, ayon sa natuklasan ni Miro. Isa siyang impostor. Ngunit sa ngayon, hindi ko pa ito maaaring sabihin sa iba. Kailangan ko pang mag-ipon ng ebidensya para ma-sure at hindi ako ma-fake news sa mga manang.Mula sa sala, pumunta naman ako sa kusina na kung saan naman ay abala na ang mga kapwa ko kasambahay sa paghahanda ng mga pagkain para sa mga makiki

Samira POVMaliwanag ang buwan nang lumabas ako sa terrace sa ikalawang palapag ng mansiyon na ito. Naroon si Vic na tinawag ako kaya napalapit ako sa kaniya ng walang sa oras.Nakatayo ito sa gilid at tahimik na nakatingin sa malawak na hardin. Nang alam niyang nasa tabi na niya ako, doon na siya nagsalita ulit.,“Why did you kill Donya Ria and Lola Emilia?” tanong niya nang walang paliguy-ligoy.Namilog tuloy ang mga mata ko. Alam pala niya. Kaya lang, paano?Bago pa ako makasagot, inilabas niya ang kaniyang cellphone at ipinakita sa akin ang mga video. Tumigil ang paghinga ko nang makita ang laman nito, CCTV footage ng mismong mga pangyayari sa mga ginawa kong pagpatay kina Donya Ria at Lola Emilia. Ang bawat galaw ko sa video ay malinaw na nakuhanan ng CCTV.Ibig sabihin, may iba pang nakakabit na CCTV sa mansiyon na ito, mga kamerang hindi ko alam na active. At si Vic, o kung sino man siya talaga, ang tanging may access doon.Mabilis kong pinag-isipan ang susunod kong hakbang. Wa

Miro POVAlas sais pa lang ng umaga, pero gising na ako. Hindi naman ako mahilig gumising nang ganito kaaga, pero ngayong may mga bisita ako sa hacienda, parang automatic na lang na nagising ako bago pa sila magising.“Rise and shine, Miro. Let’s get to work,” bati ni Tito Zuko nang makita akong bumaba sa hagdan.“We’ve got hungry mouths to feed,” dagdag pa ni Tito Sorin habang inaayos ang kuwelyo ng kaniyang polo.“Alam mo namang hindi ka puwedeng tamarin dito, Miro. Nandito si Samira, kailangan mong magpakitang gilas,” sabi naman ni Tito Eryx habang inilalabas ang mga itlog at longganisa mula sa ref. Umagang-umaga ay ang lakas niyang manukso.Napailing na lang ako. Kung tutuusin, pwede namang ibang tao ang maghanda ng pagkain, pero dahil wala pa kaming naha-hire na mga kasambahay, kami na muna ang kailangang kumilos.Nagsimula kaming magluto bandang six thirty ng umaga. Nagprito ako ng itlog habang si Tito Zuko naman ang nagluluto ng tocino at longganisa. Si Tito Sorin naman ang nag

Miro POV Nagpaalam ako kina Samira at sa mga tito ko na uuwi muna ako ng manisyon. Gusto ko nang tutukan ang pagiging Mafia boss ko at pagtulong kina Samira para sa paghahanda naming labanan si Don vito. Isa siyang magaling at makapangyarihan na mafia boss kaya kung mga simpleng assassin lang kami, hindi namin ito matatalo kaya kailangan ko ng mga magiging galamay ko. Pero bago iyon, kailangan ko na munang magpaalam sa pamilya ko. Kung hindi ko kasi gagawin ito, madadamay sila at mapapahamak ng dahil sa akin.Kapag mafia boss na ako, kailangan hindi malalaman ng mga kalaban ko ang tunay na pangalan ko at ang tunay na connection ko sa mga mahal ko sa buhay. Ayokong madamay sila sa gulong papasukin ko.Pagdating ko rito sa manisyon, masaya pa sila na nandito ako. Hindi nila alam na ito na ang huling araw na makakasama ko sila. Ito na ang huling araw na makaka-bonding ko sila.Habang nakaupo ako sa tapat ng mesa sa dining hall namin, pinaghahandaan ko na ang bigat ng sasabihin ko sa pam

Miro POVBuo na ang loob ko. Hindi na ako makapaghintay pa. Kaya habang nasa loob kami ng study room sa hacienda, hinarap ko sina Tito Zuko, Tito Sorin at Tito Eryx.“I want to face them,” diretso kong sabi na hindi na nagpaliguy-ligoy pa. “The remnants of my mother’s empire. Her people, her soldiers. If ‘'m going to be a mafia boss, I need to see exactly what she left behind.”Nagtinginan ang tatlong tito ko. Kita sa kanilang mga mata ang tuwa dahil matapang na ako at handa na. Pero hindi sila nagulat. Alam siguro nilang darating ang araw na ito.Si Tito Zuko ang unang nagsalita. “Are you sure na ba talaga about this, Miro? Hindi ka na puwedeng umatras kapag nalaman mo na ang lahat.”Tumango ako. “Yes. I want to know everything. The businesses, the money, the influence she left behind. If I don’t know what I’m inheriting, then how can I claim it?”Napabuntong-hininga si Tito Sorin. “Very well. Pero tandaan mo, Miro, this isn’t just about wealth. What your mother built is an empire ma