Miro POV Nagpaalam ako kina Samira at sa mga tito ko na uuwi muna ako ng manisyon. Gusto ko nang tutukan ang pagiging Mafia boss ko at pagtulong kina Samira para sa paghahanda naming labanan si Don vito. Isa siyang magaling at makapangyarihan na mafia boss kaya kung mga simpleng assassin lang kami, hindi namin ito matatalo kaya kailangan ko ng mga magiging galamay ko. Pero bago iyon, kailangan ko na munang magpaalam sa pamilya ko. Kung hindi ko kasi gagawin ito, madadamay sila at mapapahamak ng dahil sa akin.Kapag mafia boss na ako, kailangan hindi malalaman ng mga kalaban ko ang tunay na pangalan ko at ang tunay na connection ko sa mga mahal ko sa buhay. Ayokong madamay sila sa gulong papasukin ko.Pagdating ko rito sa manisyon, masaya pa sila na nandito ako. Hindi nila alam na ito na ang huling araw na makakasama ko sila. Ito na ang huling araw na makaka-bonding ko sila.Habang nakaupo ako sa tapat ng mesa sa dining hall namin, pinaghahandaan ko na ang bigat ng sasabihin ko sa pam
Samira POVHabang naglalakad ako sa likod ng hacienda ni Miro, hindi ko mapigilang mapangiti. Malawak talaga ang lupain, puno ng luntiang damo at tanim na nagmumurang bunga. Kasama ko ang mga manang na halatang tuwang-tuwa rin sa kanilang nakita ngayon. “Ang galing! Maraming mangga! At may chico pa!” Masayang tinuro ni Manang Cora ang mga punong nagkalat sa paligid.“Lansones, santol at may mga buko rin,” dagdag pa ni Manang Luciana habang pinagmamasdan ang matatayog na mga puno.Napangiti ako. “Ibig sabihin, hindi tayo mawawalan ng prutas dito.”Tumango si Manang Cora. “Kung magtatagal tayo rito, mas mainam na rin na magtanim tayo ng gulay. Para may magawa rin kami habang wala kaming ibang pinagkakaabalahan dito.”“That sounds like a good idea,” sagot ko. Hindi lang ito magiging pagkain namin, kundi paraan na rin ito upang magkaroon sila ng ginagawa.Napaisip ako, wala na akong pamilya at mag-isa na lang ako sa buhay, ganoon din sila kaya mukhang kami-kami nalang ang magkakasama nit
Miro POVBuo na ang loob ko. Hindi na ako makapaghintay pa. Kaya habang nasa loob kami ng study room sa hacienda, hinarap ko sina Tito Zuko, Tito Sorin at Tito Eryx.“I want to face them,” diretso kong sabi na hindi na nagpaliguy-ligoy pa. “The remnants of my mother’s empire. Her people, her soldiers. If ‘'m going to be a mafia boss, I need to see exactly what she left behind.”Nagtinginan ang tatlong tito ko. Kita sa kanilang mga mata ang tuwa dahil matapang na ako at handa na. Pero hindi sila nagulat. Alam siguro nilang darating ang araw na ito.Si Tito Zuko ang unang nagsalita. “Are you sure na ba talaga about this, Miro? Hindi ka na puwedeng umatras kapag nalaman mo na ang lahat.”Tumango ako. “Yes. I want to know everything. The businesses, the money, the influence she left behind. If I don’t know what I’m inheriting, then how can I claim it?”Napabuntong-hininga si Tito Sorin. “Very well. Pero tandaan mo, Miro, this isn’t just about wealth. What your mother built is an empire ma
Miro POVNapagdesisyunan naming agad linisin ang organisasyon na iniwan ng mama ko. Kasama ko pa rin sina Tito Zuko, Tito Sorin at Tito Eryx. Hindi namin alam kung sino sa mga tauhan ng dating reyna ng mafia ang tunay na tapat sa akin at sino ang naghihintay lang ng pagkakataong ipagkanulo ako. Kailangan naming salain ang bawat isa.Sa isang malawak na meeting room sa isa sa mga ari-arian ko na, nakaupo sa harap namin ang halos limampung tauhan ng Mama Raya ko, sila ang mga beteranong kasapi ng organisasyon. Tahimik ang lahat habang mga seryoso silang nakangitin at nakatitig sa akin.“We are not here to ask for loyalty,” malamig kong sabi habang nakatitig sa kanila. “We are here to see who still deserves to be part of this family.”Nagpalitan ng tingin ang ilan sa kanila. Hindi ko pinansin ang kaba sa kanilang mukha. Isa-isa, tinanong ni Tito Sorin ang bawat miyembro tungkol sa kanilang katapatan, kung paano nila nakikita ang hinaharap ng organisasyon at kung handa ba silang sundan an
Samira POVNgayong araw daw paparating ang mga kasambahay, grocery, dami at magiging gamit namin kaya excited ang lahat na nakaabang sa labas ng hacienda.Maya maya pa ay nakarinig na kami ng mga sasakyan na paparating. Sumilip ako mula sa bintana ng kuwarto ko at nakita kong pumaparada na roon ang tatlong van at isang maliit na truck. Dumating na ang mga bagong kasambahay, ang mga taong mag-aalaga ng mansyon at ng buong hacienda.Habang bumababa sila isa-isa, pinagmasdan ko sila nang mabuti. Halos lahat ay mukhang sanay sa trabaho, karamihan ay may edad na, maliban sa dalawa o tatlo na mukhang nasa late twenties pa lamang. Tahimik akong naglakad pababa patungo sa receiving area ng hacienda. Nandoon na sina Manang Cora at ang ibang kasamahan namin, tinutulungan ang mga bagong dating na dalhin ang kanilang mga gamit sa loob.Nagtipon kami sa malawak na bulwagan ng hacienda. Inilabas ko ang mga kontrata na ipinagawa ko kagabi pa lamang. Simple lang naman ang kasunduan.Lahat ng malalama
Miro POVSa loob ng malaki kong bedroom, nakaupo ako sa isang malambot na armchair malapit sa bintana habang nakatingin sa malawak na tanawin ng lupain na ngayon ay pagmamay-ari ko na. Hindi pa rin ako makapaniwala. Kahapon lang, parang malungkot ako dahil nagpaalam na ako sa pamilya ko, pero ngayon, isa na akong bilyonaryo at napakasaya ko talaga ngayon. Isa na rin talaga akong Mafia Boss.At dahil isa na akong mafia boss ngayon, kailangan kong patunayan sa sarili ko at sa mga taong umaasa sa akin na karapat-dapat ako sa posisyong ito.Binuksan ko ang laptop ko at nagsimulang maghanap ng impormasyon tungkol sa mga Mafia Boss. Well, marami naman na akong nalaman tungkol sa mga pinaliwanag ng mga tito ko. Ang hindi ko na lang alam ay kung ano ang tamang pag-uugali ng isang tunay na pinuno? Hindi ito simpleng negosyo. Ang mundo na ginagalawan ko ngayon ay puno ng panganib, ng pagtataksil at ng walang humpay na laban para sa kapangyarihan.“A Mafia Boss must be feared, but also respected
Samira POVMula kaninang umaga, ilang beses ko nang tinawagan si Miro, pero ni isang sagot, wala manlang. Hindi rin siya nagre-reply sa mga messages ko. Kagabi pa ako nagpadala ng message sa kaniya pero hanggang ngayon, wala pa rin siyang paramdam sa akin. Ang feeling lang, nakakainis. Palibhasa’t mataas na nilalang na siya, ganito, hindi na agad namamansin.“Maybe he’s just busy, hija,” sabi ni Manang Cora habang abala sa pag-aayos ng listahan ng mga buto ng gulay na gusto nilang itanim sa likod ng hacienda.Tumango na lang ako, pero hindi ko pa rin mapigilang mainis. Dati, kahit isang simpleng text ko lang, agad na siyang nagre-reply. Kahit pa madaling araw o abala siya, hindi niya ako pinaghihintay. Pero ngayon? Isang buong gabi at kalahating araw na akong naghihintay, parang hindi na ako importante.Huminga ako nang malalim at ibinalik ang atensyon sa mga ginagawa namin. Mas mabuting ilibang ko na lang ang sarili ko kaysa sa maghintay sa isang taong hindi ko alam kung kailan ako p
Samira POVNgayong araw ang unang araw ko bilang personal bodyguard ni Miro. Masaya ako kasi kikita na ako ng pera at makakapag-ipon na ako para sa future ko. Si Don Vito, nakikita ko naman na malapit na ang pagbagsak niya, manunuod na lang ako sa kung anong gagawin ni Miro, pero hindi ibig sabihin na wala akong gagawin, tutulong pa rin ako, sakto naman na personal bodyguard ako ni Miro kaya makikita at malalaman ko ang mga nagaganap.Every Saturday at Sunday lang ang uwi ko sa hacienda para ma-train ang mga manang na gustong matutong gumamit ng sandata at self-defense. Pero tuwing lunes hanggang biyernes, kailangan kong manatili sa mansyon ni Miro, grabe nga, sobrang laki ng manisyon nga, talaga ngang masasabi kong mafia boss na talaga si Miro kasi mala-palasyo ang laki nito.May sarili akong silid dito. Malaki din, parang mas malaki pa itong bedroom ko kasya sa dati naming bahay. Para ngang hindi lang ito basta kuwarto ng isang tauhan, naisip ko na hindi ako tinitignan na parang tau
Samira POVPagkatapos ng putukan, halos hindi pa rin humuhupa ang kaba sa dibdib ko. Habang sakay kami sa bulletproof van, mahigpit kong hinawakan ang kamay ni Manang Cora habang nakahiga siya sa stretcher. May mga balot na ng gasa ang balikat niya pero kitang-kita pa rin ang patak ng dugo na hindi mapigil. Ang mga mata niya, nakapikit at masyado nang maputla. Tahimik lang siya, humihinga ng mababaw. Sa tabi niya, nakaupo si Miro, hawak ang cellphone at panay ang utos sa mga tauhan niya.Nandito na rin sina Tito Zuko, Tito Sorin at Tito Eryz, sila na ang nasa harap ng van, isa sa kanila ang driver.“Make sure the area is clear. Double the guards until further notice,” utos ni Miro habang seryoso ang ekspresyon ng mukha.Habang umaandar ang van papuntang ospital, tinignan ko ang iba pang mga manang na kasama namin sa loob. Tahimik lang silang lahat. Si Manang Luz, nakapikit at tila nagdarasal. Si Manang Luciana, panay ang himas sa palad ni Manang Percy na hindi pa rin makapaniwalang ga
Miro POVKanina pa ako nakatanggap ng report mula sa isa kong soldier. Tumawag siya direkta sa secure line, at sa tono pa lang ng boses niya, alam ko nang hindi ito simpleng ulat lang.“Boss, may dalawang motor at isang van na pabalik-balik sa harap ng mansion. Same plate numbers, same route. Parang minamanmanan ang mansiyon ng mga manang,” sabi niya habang ang boses at klarong nasa ilalim ng tumutubong tensyon. Sila, hindi basta-basta magre-report kung hindi sila siguradong banta ito sa buhay ng mga manang.Hindi na ako nag-aksaya ng oras.“Send reinforcement. Double the guards. I want snipers on the roof and checkpoints within a kilometer radius. Now.”Kaagad akong tumayo mula sa leather chair ko sa opisina. Tinawagan ko rin agad si Samira.“Something’s wrong,” sabi ko ng diretsyo sa kaniya. Bawal maglihim, magagalit siya kaya kahit mag-panic siya, mas okay kasi ang mahalaga, alam niya agad ang nangyayari. “We need to go there. Now.”Hindi na ako nagtaka sa sagot niya.“I’m coming w
Samira POVIsang malakas na katok sa pinto ang gumising sa akin.“Samira! Samira!” boses iyon ni Miro na kanina pa pala gising kasi ako na lang ang natira dito sa kuwarto namin.Napabangon tuloy agad ako. Sa boses pa lang kung paano niya ako tawagin, kinabahan na rin talaga ako. Binuksan ko ang pinto at sinalubong ako ng seryosong tingin ni Miro.“Two of the manangs are missing,” mabilis niyang sabi. “Manang Percy and Manang Cora. They’re gone.”Nanlaki ang mga mata ko. “What do you mean gone?” tanong ko habang mabilis na sinusundan siya pababa ng hagdan.“This morning, hindi sila nakita sa kuwarto nila. Manang Luciana said they were last seen last night, pero ngayong umaga ay nawala na sila sa mansiyon.”Pakiramdam ko ay biglang sumakit ang ulo ko. Dalawang matatanda pa talaga ang nalawa. Hindi pa naman sila puwedeng lumabas ng mansiyon dahil delikado.Mabilis kaming sumakay sa sasakyan ni Miro at saka tumuloy sa lumang mansiyon kung saan pansamantalang nakatira ang mga manang.**Pa
Samira POVPagbalik namin ni Ramil sa loob ng mansiyon, napansin kong lalong tumindi ang seguridad. May mga bagong CCTV cameras na naka-install sa bawat sulok, mga guard na may earpiece at mga patrol vehicles na umiikot sa perimeter.Sinulyapan ako ni Ramil at ngumiti ng payapa.“I see Miro’s already tightening the defenses,” sabi niya.“He’s taking no chances,” sagot ko, proud sa fiance ko.Tumayo kami sa malawak na hallway, sa ilalim ng grand chandelier. Ang saya sana kung ang pinaghahandaan ngayon ay ang kasal namin ni Miro, hindi ang nalalapit o darating na malaking labanan na naman.“You need to be ready for anything,” Ramil said.“I am,” sagot ko habang ramdam ko ang apoy sa loob ng puso at katawan ko.He chuckled slightly. “You sound like a soldier.”I smiled. “Maybe I am now.” una palang naman kasi ay parang sundalo na ako. Sa mga nangyaring training ko kina Tito Sorin, Tito Zuko at Tito Eryx, para na akong sundalong atat na atat maging malakas.Humakbang siya palapit sa akin
Samira POVMainit na ang sikat ng araw nang lumabas ako ng mansiyon. Kasalukuyan akong may hawak na malamig na lemonade habang pinagmamasdan si Ramil na naglalakad sa hardin. Malayo na talaga ang narating niya mula noong iligtas siya nila Miro mula sa pagtatago sa masukal na gubat na iyon. Ngayon, nagkakalaman na ang pisngi niya at kahit medyo mabagal pa ang kilos niya, ramdam mo ang unti-unting pagbabalik ng lakas sa kaniyang katawan.Lumapit ako sa kaniya, sabay abot ng isang tuwalya para pamunas ng pawis niya.“You’re doing great,” sabi ko.Ngumiti si Ramil, kinuha ang tuwalya at pinunasan ang leeg niya. “Thank you, Samira!” sagot niya na medyo paos pa rin ang boses. Nitong nagdaang araw kasi ay nilagnat pa siya.Naglakad kami ng mabagal sa gilid ng hardin, kung saan may mga anino ng puno na nagbibigay ng kaunting lamig sa paligid. Habang naglalakad kami, napansin ko ang seryosong ekspresyon sa mukha ni Ramil.“Is something bothering you?” tanong ko.Huminto siya sandali, tumingin
Samira POVTahimik ang gabing iyon. Pero hindi pa ako makatulog.Nakahiga na rin si Miro sa kama, nakapikit pero alam kong gising pa siya. Marahan akong bumangon mula sa kama at naupo sa gilid. Nakita kong napadilat siya nang maramdaman ako“Bakit bumangon ka pa?” mahinang tanong ni Miro.Huminga ako nang malalim bago lumingon sa kaniya. “Miro,” bulong ko, “can we talk?”Umupo siya na parang nag-aalala. “Of course. What’s wrong?”Lumapit ako sa kaniya at hinawakan ang kamay niya. Tinitigan ko siya, siniguradong mararamdaman niya kung gaano kaseryoso ang sasabihin ko sa kaniya.“I want to build a secret hideout,” sabi ko na halos bulong ulit. “Underground. Just for the manangs. A place only we know about. Somewhere safe… in case Vic targets them.”Hindi siya nagsalita agad. Tinitigan lang niya ako habang tahimik na nag-iisip. Ilang saglit pa, ngumiti siya at walang alinlangang tumango.‘Let’s do it,” sagot niya. “Whatever you need, love. I’ll make it happen.”Nang marinig ko ‘yon, para
Samira POVNasa loob ako ng kuwarto ni Ramil ngayon. Busy sina Miro ngayon, kami lang nila Mama Ada at Ahva ang naiwan dito sa manisyon. Naisip ko naman na puntahan si Ramil kaya dinalhan ko siya ng pagkain—isang tray na may sinigang na baboy, kanin, at manggang hilaw na may bagoong.“You need to eat more,” sabi ko habang iniaabot ko sa kaniya ang tray. “You need strength, Ramil. Hindi ka puwedeng injury na lang habang buhay. Ikaw na ang nagsabi, kailangan nating maghanda kaya magpalakas ka rin.”Ngumiti lang siya sa akin. “Salamat, Samira. Huwag kang mag-alala, ito na, nagpapagaling at nagpapalakas na ako. Baka sa susunod na linggo, makalakad na ulit ako.”Habang kumakain na siya, pinagmamasdan ko lang siya, napansin ko, tila may gusto siyang itanong pero hindi niya agad masabi. Hanggang sa maya-maya'y nagsalita rin siya.“Ang mga manang pala, kumusta na sila?” tanong niya habang nakasandal sa mga unan.Napatingin ako sa kaniya. Biglang lumabas ang ngiti sa mga labi ko. Hindi pa nga
Miro POVPagkapasok namin sa mansiyon, agad kong tinapik ang balikat ni Ramil bilang hudyat na sa wakas ay nandito na kami, tuluyan na namin siyang nauwi. May lumabas na bahagyang ngiti sa labi niya, pero habang naglalakad at inaalalaya siya ng mga tito ko, hindi niya maitago ang pagngiwi ng mukha, halatang nasasaktan siya.Lumapit agad si Ahva at Mama Ada para salubungin siya. Lahat kami, may saya sa pagdating niya, pero may bigat din sa dibdib naming makita siyang halos ‘di na makalakad ng maayos.“Prepare his room,” utos ko sa isa sa mga tauhan. “Make sure it’s comfortable. Ramil needs full rest.”Nagkatinginan kami ni Samira. Ramdam ko ang lungkot sa mga mata niya. Alam naming hindi madali ang pinagdaanan ni Ramil. Kaya naman agad kong tinawagan si Dr. Elson, ang private doctor namin.“Ramil, the doctor will be here in ten minutes,” sabi ko sa kaniya habang inaakay siya papunta sa inihandang kuwarto para sa kaniya.“Thanks, Miro. Hindi ko alam kung anong mangyayari sa akin kung ‘d
Miro POVOras na para bumawi kay Ramil. Nanghingi siya ng tulong sa amin na kung maaari ay i-rescue na siya kasi nahihirapan na siya sa kinalalagyan niya ngayon.Ako mismo ang nagmaneho ng sasakyan habang tahimik kami sa loob. Kasama ko sina Tito Zuko, Tito Sorin at Tito Eryx. Dapat, nagbabakasyon sila ngayon sa Palawan kasi matagal na nila itong na-book. Pero dahil nakatanggap kami ng problema, hindi ko na muna sila pinatuloy kasi baka maging maaga ang paggalaw ni Vic. Ayaw ko naman na wala sila kapag lumaban na ulit kami, parang kulang na kasi ako kapag wala sila. Hindi ako nakakapag-isip ng maayos kapag wala ang mga tito ko. Oo, may Samira akong matapang at matalino, pero iba pa rin talaga kapag may nakakatanda na nangangasiwa sa amin.Tanggap ko nang parang hindi ako mafia boss, oo, mas babagay ito kay Samira, pero wala na akong pakelam ngayon sa posisyon na iyon. Ang gusto ko na lang sa ngayon ay matapos ang gulo, wala ng problema at dapat puro kasiyahan na lang.“We finally trac