บทที่ 1089

“หากเขามาจริงๆ แล้วคิดจะทำสิ่งใดกับเจ้า ข้าก็ช่วยเจ้าไม่ได้”

กงฮุยอวี่กล่าวเสียงเย็น นางคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วกล่าวอีกว่า “ได้ยินว่าซานเป่า... ตายแล้ว?”

หลี่เฉินกล่าวเรียบๆ ว่า “เขาใช้พลังทั้งชีวิต เพื่อประคองลมหายใจของเสด็จพ่อเอาไว้”

กงฮุยอวี่ชะงักไปชั่วครู่ แล้วจึงเอ่ยว่า “ขันทีเป็นร่างที่พิกลพิการโดยกำเนิด แม้จะฝึกวิชาบางอย่างได้ผลล้ำเลิศ ทว่าในแง่ของธาตุทั้งห้าภายในร่าง ย่อมไม่สมบูรณ์จึงมีช่องโหว่ แต่เขาก็มีพรสวรรค์สูง วิชาที่ฝึกก็เป็นระดับยอดเยี่ยม จึงพาตัวเองมาถึงขั้นนั้นได้ ทว่าก็แลกมากับการสึกกร่อนอายุขัยอย่างมาก”

“เมื่อฝีมือระดับนั้นสูญสิ้น พิษเก่าที่สะสมมาย่อมปะทุขึ้นในบัดดล บวกกับพลังชีวิตที่ร่อยหรอ เขาย่อมไม่อาจรอดชีวิตได้”

หลี่เฉินไม่ได้ตอบคำใดในถ้อยคำของกงฮุยอวี่ เพียงแต่จ้องมองสายฝนอันกระหน่ำอยู่นอกศาลา

ค่ำคืนนี้มีเรื่องมากมายเกินไป หวือหวาสูงต่ำสลับกัน ทำให้อารมณ์ของหลี่เฉินพลอยผันผวนไปตลอด จนรู้สึกราวกับค่ำคืนนี้ยาวนานเป็นพิเศษ

กงฮุยอวี่ยืนเงียบอยู่อีกครู่ ก่อนจะจากไปโดยไม่ส่งเสียง

แม้แต่คำกล่าวลา นางก็ไม่เอ่ย ช่างไร้มารยาทยิ่ง

แต่ดูเหมือนว่า ‘ไร้มารยาท’ ก็คื