Semua Bab ชายาแพทย์พลิกชะตา: Bab 1791 - Bab 1800

หลายคนเข้าใจความหมายของกู้หว่านเยว่ในทันที“องค์หญิงน้อยหมายความว่า จะเกณฑ์ผู้ลี้ภัยเหล่านี้มาหรือขอรับ?”เฮ่อหลานรู้สึกต่อต้านเล็กน้อย เพราะอย่างไรเสียก็ไม่ใช่คนของตงโจว คนที่เกณฑ์มาจากภายนอกยากที่จะรับประกันได้ว่าจะไม่คิดทรยศยิ่งไปกว่านั้น พวกเขาจะเอาอะไรมาเกณฑ์ทหารเล่า?“เรื่องนี้พวกท่านไม่ต้องกังวล ผู้ลี้ภัยเหล่านี้เพียงต้องการที่พักพิงหากตงโจวสามารถเป็นที่พักพิงให้พวกเขาได้ ให้พวกเขามีกินมีดื่ม พวกเขาย่อมไม่ปฏิเสธ”แน่นอนว่า การจะรับผู้ลี้ภัยจำนวนมากเช่นนี้กฎทหารก็ต้องตามมาด้วยมิฉะนั้น ภายในกองทัพจะเกิดความวุ่นวายในการควบคุมได้ง่ายมากเรื่องนี้กู้หว่านเยว่ไม่กังวล เพราะซูจิ่งสิงเชี่ยวชาญในด้านนี้อย่างเป็นอย่างดี ในมิติมีบันทึกมากมายที่เขาเก็บไว้ กู้หว่านเยว่สามารถนำมาใช้ได้ทั้งหมด“สิ่งที่องค์หญิงน้อยกล่าวก็ถือเป็นวิธีการหนึ่ง แต่ถึงอย่างไรพวกเขาก็เป็นคนนอก จะรับประกันได้อย่างไรว่าจะจงรักภักดีต่อตงโจวของเรา”มีคนเอ่ยขึ้นด้วยความกังวลปัญหานี้ก็เป็นสิ่งที่เฮ่อหลานกังวลเช่นกัน เพียงแต่เมื่อครู่เขาไม่กล้าถามออกมาสายตาคมกริบของกู้หว่านเยว่จับจ้องไปที่เขา“ในอนาคตหากต้

เมื่อครึ่งปีก่อน พวกเขายังคงเป็นฝ่ายถูกกระทำอยู่ร่ำไปถูกเป่ยตี้เหยียบย่ำอยู่ใต้ฝ่าเท้า ดิ้นรนอย่างทุกข์ทรมาน ไร้ซึ่งความสามารถที่จะต่อต้านโดยสิ้นเชิงทำได้เพียงมองดูบ้านเกิดเมืองนอนถูกรุกรานเวลาผ่านไปไม่นาน ตอนนี้สถานการณ์กลับพลิกผันไปอย่างสิ้นเชิงในอดีต แคว้นเป่ยตี้ยิ่งใหญ่และอยู่เหนือกว่า บัดนี้กลับต้องหมอบคลานอยู่แทบเท้าของพวกเขา ส่งมอบป้ายคำสั่งเจ้าเมืองและยอมจำนนน่าอัศจรรย์ยิ่งนัก!องค์ชายเจ็ดเดินตามหลังกู้หว่านเยว่อย่างสั่นเทา แค่ถูกนางปีศาจผู้นี้มองเพียงแวบเดียว ก็กลัวว่าตนเองจะตายเสียแล้ว“ทะ ท่านคิดจะจัดการกับพวกเราอย่างไร?”นางปีศาจผู้นี้ก็นับว่างดงามจนไม่เหมือนมนุษย์ธรรมดา งดงามเจิดจรัสจนสะกดทุกสายตา“ข้าจะไม่ทำร้ายราษฎรของเป่ยตี้ ส่วนเจ้า เกรงว่าคงจะต้องถูกกักบริเวณตลอดชีวิตอยู่ที่เมืองหลวงของแคว้นตงโจวแล้ว”กู้หว่านเยว่โบกมือ “จับตัวองค์ชายเจ็ดไว้ ให้คนนำตัวส่งไปยังเมืองอวิ๋นลู่ มอบให้พี่ใหญ่”จงหลี่ย่อมจัดการกับเขาอย่างเหมาะสมหลังจากเมืองหลานซียอมจำนนอย่างเป็นทางการแล้ว กู้หว่านเยว่ก็ได้รวบรวมทหารทั่วไปของเป่ยตี้เข้าร่วมกองทัพของตน ส่วนแม่ทัพที่เป็นภัยคุก

“องค์หญิงน้อย ท่านจะไปสำรวจค่ายศัตรูอีกแล้วหรือ? ก็ได้ แล้วท่านจะกลับมาเมื่อใด ต้องการให้ข้าเตรียมของว่างยามดึกไว้ให้หรือไม่?”สู้รบมาได้สองเดือนแล้ว นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่กู้หว่านเยว่สำรวจค่ายศัตรูในยามค่ำคืน ทุกครั้งนางก็จะเรียกชิงเยี่ยนมาเพื่อให้เฝ้ากระโจมดังนั้น ชิงเยี่ยนจึงพอจะเดาได้ว่าคืนนี้กู้หว่านเยว่จะไปที่ใด“ของว่างยามดึกก็ไม่ต้องแล้ว หากเจ้ารู้สึกหนาวก็เข้ามานอนในกระโจมได้เลย หากมีใครมาก็ให้รีบขวางไว้ให้ทันท่วงที”กู้หว่านเยว่มองชิงเยี่ยนเป็นเหมือนน้องชาย ทั้งสองคนมาจากต้าฉีด้วยกัน ระหว่างเดินทางได้เผชิญความยากลำบากด้วยกัน ดังนั้นจึงไว้วางใจเขาเป็นพิเศษ“พ่ะย่ะค่ะ” ชิงเยี่ยนกระพริบตาปริบ ๆ ก็ไม่ได้คิดว่ามีอะไรน่าแปลกองค์หญิงน้อยทรงไว้วางใจเขา เขาก็ดีใจแทบแย่แล้ว“ไปละ” กู้หว่านเยว่หยิบหน้ากากสีเงินออกมาจากมิติของนางแล้วสวมลงบนใบหน้า จากนั้นร่างของนางก็หายลับไปท่ามกลางราตรีที่เต็มไปด้วยหิมะอันเวิ้งว้างหุบเขาโยวโยวแตกต่างจากที่ดินศักดินาอื่น ๆ ที่กู้หว่านเยว่เคยบุกโจมตีมาก่อนหน้านี้ สถานที่แห่งนี้ภายนอกมีหิมะปลิวว่อน แต่หลังจากที่เข้าไปในหุบเขาแล้ว กลับรู้สึกได้อย่าง

“ยิ่งไปกว่านั้น เท่าที่ข้าน้อยทราบ องค์ชายของแคว้นโยวหลานมีเพียงสองพระองค์เท่านั้น องค์หนึ่งคือเป่ยหมิงโยวหลาน ส่วนอีกพระองค์หนึ่งอายุยังไม่ถึงสิบขวบพ่ะย่ะค่ะ”แน่นอนว่าเป่ยหมิงโยวหลานย่อมเป็นไปไม่ได้ที่จะมาหาข่าหลิน และเมื่อฟังจากคำบรรยายขององค์หญิงน้อย เด็กน้อยที่อายุยังไม่ถึงสิบขวบคนนั้น ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะมาหาข่าหลินเช่นกัน“ในยามนี้ ผู้ที่พอจะมีกำลังสามารถต่อกรกับตงโจวของเราได้ ก็มีเพียงแคว้นเซียนหลิงและแคว้นโยวหลานเท่านั้นเมื่อตัดแคว้นโยวหลานออกไปแล้ว เช่นนั้นก็จะเหลือแค่แคว้นเซียนหลิง ซึ่งแคว้นนั้นมีองค์ชายอยู่หลายพระองค์เลยทีเดียว”ชิงเยี่ยนครุ่นคิดต่อไป “แต่ผู้ที่สามารถใช้รูปโฉมและเสน่ห์ยั่วยวนผู้คนได้นั้น มีเพียงหนานฉีซึ่งเป็นองค์ชายสามของพวกเขา”กู้หว่านเยว่มองชิงเยี่ยนด้วยแววตาชื่นชม “เด็กดี เจ้ารู้เรื่องพวกนี้ไม่น้อยเลย”ชิงเยี่ยนยิ้มอย่างเขินอาย เวลาที่เขาเบื่อ ๆ เขาชอบศึกษาเรื่องราวเหล่านี้“ไม่ว่าคนผู้นั้นจะเป็นใครก็ตาม เมื่อองค์หญิงข่าหลินสิ้นชีพแล้ว ตอนนี้จึงเป็นโอกาสอันดีที่พวกเราจะเข้าบุกเมือง ข้าจะสั่งการเดี๋ยวนี้”ชิงเยี่ยนคารวะครั้งหนึ่ง แล้วรีบออกไปสั่ง

เหตุใดถึงกลายเป็นกระดาษฟางไปได้?“ต้องเป็นท่านแน่ ๆ ท่านใช้วิชาบังตาอันใดมาขโมยชิ้นส่วนแผนที่ขุมทรัพย์ของข้าไป รีบคืนชิ้นส่วนมาให้ข้าเดี๋ยวนี้!”หนานฉีกัดฟันกรอดหนานโย่วโยนห่อผ้าคืนให้เขา “เจ้ากำลังพูดจาเหลวไหลอะไร? ข้าไม่ทำเรื่องพรรค์นั้นหรอก”เขาหรี่ตาลง “ข้าเข้าใจแล้ว ที่แท้เจ้าก็หาชิ้นส่วนแผนที่ขุมทรัพย์ไม่พบ เจ้าคงไม่ได้ตั้งใจจะโยนความผิดให้ข้าหรอกนะ?”“หุบปาก!” ขมับของหนานฉีเต้นตุบ ๆ เขารู้สึกสงสัยในชีวิตเลยทีเดียวมันเกิดความผิดพลาดขึ้นที่ใดกันแน่?นี่คือชิ้นส่วนแผนที่ขุมทรัพย์ที่เขาต้องถึงกับขายเรือนร่าง นอนกับองค์หญิงข่าหลินทั้งคืนกว่าจะได้มันมาเชียวนะเป็นฝีมือของผู้ใดกัน?หนานฉีรู้สึกหน้ามืด ทั้งโกรธทั้งรู้สึกน้อยใจ เกือบจะเป็นลมไปแล้ว เขากำหมัดทั้งสองข้างแน่น โกรธจนหายใจแทบไม่ทัน“เจ้าหัวขโมยสมควรตายนี่ กล้าดีอย่างไรมาขโมยชิ้นส่วนแผนที่ขุมทรัพย์ของข้าไป หากข้ารู้ว่าเป็นใคร จะไม่ปล่อยมันไว้แน่”หนานโย่วกล่าวเตือนด้วยท่าทีสมน้ำหน้า “เจ้าควรจะคิดก่อนดีกว่าว่าจะไปอธิบายกับเสด็จพ่ออย่างไร”หนานฉีสูดหายใจเข้าลึก ๆ อารมณ์ไม่สู้ดีนัก เมื่อไม่สามารถนำชิ้นส่วนแผนที่ขุม