Lahat ng Kabanata ng Arranged Marriage with the Ruthless CEO: Kabanata 361 - Kabanata 370

“Sigurado ka ba na ‘yan ang tamang gawin? Hindi ba ang lagi mong iniisip ay ang nararamdaman ni Justin? Hindi ba ayaw mong magtanong siya kung bakit hindi kasama ng ate niya ang kuya Mateo niya? Matalino si Justin, alam mo ‘yan. Magtatanong at magtatanong siya.”Naningkit ang mga mata ni Natalie dahil laging alam ni Mateo kung ano ang dapat sabihin para makuha nito ang gusto niya—gaya na lang ngayon. Nakita rin niya agad ang punto nito. Totoong magiliw si Justin kay Mateo at totoong magtatanong nga ito kung nasaan siya at hindi magaling magsinungaling si Natalie. Kung hindi makatunog si Justin, wala siyang kawala sa pang-amoy ni Nilly.Kapag nalaman nito na may problema pa sila ni Mateo isang araw bago ang kasal—baka madismaya lang ito at hanggang maari ay ayaw niyang bigyan ng iisipin ang dalawa sa mga pinaka-importanteng tao sa buhay niya sa araw ng kasal niya. Nabigla lang siya sa pagiging mapangahas ni Mateo.At habang nasa estado pa siya ng pagkabigla, sinamantala na nito ang pag

“Hindi ko maintindihan. Linawin mo ang sinasabi mo, Natalie.”Kalmadong-kalmado si Natalie, pero kitang-kita niya ang pagkuyon ng mga kamao sa gilid ng katawan nito. Tila may kung anong mabigat na pasan-pasan, unti-unti siyang binabalot, nanakal at hindi niya matakasan.Nagdilim ang mga mata ni Mateo habang pinagmamasdan siya. Bago pa man ito makasagot, humakbang siya ng papalapit, hindi na napigilan ang bumangong inis sa kanyang dibdib.“Mahal na mahal mo si Irene—bakit hindi niyo subukan muli? Subukan mong kumbinsihin si lolo na tanggapin ang babaeng mahal mo ng hindi na tayo kailangan maipit sa ganitong kasunduan.” Ang totoo, pinilit niyang ipakitang hindi siya apektado. Pero sa huli, hindi pa rin siya nakapaghanda.Hindi kaya ni Natalie na basta na lang magpakasal sa ganitong paraan.Bumigat ang hangin sa pagitan nila at sa isang iglap, hinigpitan ni Mateo ang pagkakayakap sa bewang niya. Dahilan para mapasinghap si Natalie at napangiwi dahil sa biglaang pagpisil. Napalingon siya

“Natalie, hindi…” Hindi man lang maisatinig ni Drake ang mga gusto niyang sabihin. Naninikip ang lalamunan niya. Kahit ang isipan niya ay hanggang pangalan lang ng babae lang ang kayang sambitin ng paulit-ulit—na para bang sa pamamagitan ng pagbigkas nito, maaaring magbago ang kanilang kapalaran.Tahimik lang na nakikinig si Natalie ngunit mahigpit ang hawak niya sa telepono. Parang isang malalim na bangin ang pumagitna sa kanila—isang puwang na hindi nila kailanman matatawid.“Paalam, Drake.” Matatag ang tinig ni Natalie. Pero ang nasa likod nito ay isang tiyak na hindi mababagong pagtatapos—parang marahan, ngunit tiyak na pagsara ng isang pintuan.Isang saglit ng katahimikan ang sumundo. At pagkatapos ay ang isang ‘click’ na hudyat na tapos na ang tawag. Wala ng natitirang salita para sabihin. Wala na ring pag-aalinlangan at ang meron na lang ay tanging katahimikan.Mula sa katabing upuan, tahimik na pinagmamasdan ni Nilly ang lahat. Tapos na ang pag-aayos sa buhok at ang make-up ni

“Jean!” Lumakas ang boses ni Drake. Puno ng bigat at paninindigan—isang tonong bihirang-bihira niyang gamitin. “Hindi mo ba maintindihan? Wala kang kinalaman sa buhay ko. Wala kang alam, kaya umalis ka na.”Malamig at matalim ang kanyang tinig, sapat na para manginig si Jean. Hindi pa kailanman nagtaas ng boses si Drake ng ganito sa kanya. Saglit na natahimik ang babae bago muling nagsalita si Drake—sa pagkakataong ito, mas malamig pa sa yelo ang boses.“Pwede ba? Simula ngayon, huwag mo na akong pupuntahan. Wala ng dahilan para magkita pa tayo.” Matapos niyang sabihin iyon, tumalikod na siya at tumuloy sa pintuan.“S-sandali!” Sa pagkalito at pagkataranta, hinawakan ni Jean sa braso si Drake.Parang napaso si Drake. Iniwas niya kaagad ang braso at inalis ang kamay ng babae. Mabilis. Matigas. Wala siyang puwang sa kahit anong pag-aalinlangan.Namutla si Jean at nagsimulang manginig ang kanyang labi. Hindi niya maiwasang mapatitig sa mukha ng lalaki, pilit hinahanap ang kahit anong bak

“Babalik ka sa kama?” Tanong ni Mateo sa kanya.Maaga pa—kaya pwede pang matulog ulit si Natalie. Sa tantya niya, alas siyete pa lang ng umaga at pakiramdam niya ay tinatawag pa siya ng malambot na higaan. Kulang pa ang tulog niya at ang ilang karagdagang oras na tulog ay mas mahalaga ngayon para sa kanya.“Mm.”“Seryoso?”“Oo nga!”Binuhat siya muli ni Mateo pabalik ng kama. Habang inaayos ni Natalie ang paghiga, bigla siyang napatitig ng masama kay Mateo, kasabay ng panunulis ng nguso. “Kasalanan mo ‘to, eh!”“Oo na. Kasalanan ko lahat.” Tumango na lang si Mateo ng walang pag-aalinlangan pero may mapang-asar na ngiti.“Ang kapal talaga ng mukha ng unggoy na ‘to!” Lalong bumangon ang inis ni Natalie dahil nakita niyang nakangisi pa ito. Napasinghap siya. “Okay, sige, dahil mukhang hindi ka naman matutulog at masakit ang buong katawan ko—mabuti pa, masahehin mo na lang ang likod ko.”“Oh? Talagang sanay na siyang inuutusan ako.” Ngunit hindi tumanggi si Mateo—sa halip, pumayag siya ka