บทที่ 898

แต่ก็เพราะเหตุนี้เอง ตอนนี้เขาจึงโกรธอย่างยิ่ง

เขามองจ้องบิดาที่ยังคงคุกเข่าอยู่บนพื้นอย่างเอาเป็นเอาตาย เมื่อเสียงของฮ่องเต้ดังขึ้น เมื่อเสียงประกาศของเต๋อกงกงแว่วมา เมื่อเสียงฝีเท้าที่เดินเข้ามาจากนอกท้องพระโรงค่อยๆ ชัดเจนขึ้น และเมื่อเสียงสูดลมหายใจด้วยความตกตะลึงของเหล่าขุนนางโดยรอบดังระงมขึ้นอย่างต่อเนื่อง เขาก็แทบไม่กล้าเงยหน้า ไม่กล้ามองคนผู้นั้น

“ท่านพ่อ เหตุใดจึงไม่หันกลับไปมองเล่า? ไม่กล้าหรือ?”

น้ำเสียงของเวินซื่อกำลังคาดคั้นเวินเฉวียนเซิ่งที่อยู่บนพื้น

ทว่าเวินฉางอวิ้นกลับรู้สึกว่า ในชั่วขณะนั้นน้องหญิงของเขากำลังคาดคั้นเขาอยู่

เขาข่มความเจ็บปวดรวดร้าวในใจ แล้วค่อยๆ เงยหน้าขึ้น

เมื่อเขามองเห็นเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างกายน้องหญิงของเขาอย่างชัดเจน เมื่อมองเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยอย่างยิ่งนั้น สมองของเวินฉางอวิ้นก็พลันระเบิดออก

[ตอนนี้ท่านรู้แล้วใช่หรือไม่ว่าเหตุใดตอนนั้นข้าจึงไม่ยอมกลับบ้านสกุลเวิน?]

[ตอนนี้ท่านรู้แล้วใช่หรือไม่ว่าเจ้าทำผิดพลาดใหญ่หลวงเพียงใด?]

[ตอนนี้ท่านยังคิดว่าตัวเองเป็นพี่ใหญ่ที่ดีอยู่อีกหรือไม่?]

[เวินฉางอวิ้น! ท่านไม่รู้สึกผิดต่อท่านแม่บ้างเลยหรือ?