All Chapters of พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Chapter 1071 - Chapter 1080

รองแม่ทัพตู้เพ่งสังเกตสีหน้าลุงเกิ่ง เหมือนจะพยายามหาความผิดปกติสักอย่างจากสีหน้าของลุงเกิ่งเมื่อคืนแม้เขาจะทำร้ายเซียวเหิง แต่เขามั่นใจว่าไม่ได้ทำร้ายถึงจุดสำคัญ แล้วเหตุใดเซียวเหิงจึงตายได้?ทว่าบนใบหน้าของลุงเกิ่งในตอนนี้ไม่อาจมองออกถึงพิรุธแม้แต่น้อย เขาจึงเผลอมองไปทางเฉียวเนี่ยนโดยอัตโนมัติเห็นเฉียวเนี่ยนนั่งเหม่อลอยอยู่กับที่ ไม่มีปฏิกิริยาใดๆสุดท้ายรองแม่ทัพตู้ก็กลั้นไม่อยู่ เอ่ยขึ้นว่า “สิ้นใจได้อย่างไร? ร่างกายแม่ทัพเซียวก็ฟื้นตัวแล้ว สองวันก่อนยังลุกจากเตียงได้ แล้วทำไม...”“เขาได้ลงมือปะทะกับท่านอ๋องก่อน ทำให้บาดแผลเก่าฉีกขาดไปมาก ต่อมาก็ยังเจอนักลอบสังหาร แม้จะไม่ถูกทำร้ายถึงจุดสำคัญ แต่บาดแผลเก่าก็ปริหมด เสื้อผ้าถูกเลือดชุ่มไปหมด”ลุงเกิ่งกล่าวพลางก้มหน้าลง “ก็ต้องโทษข้าที่ไม่ได้เฝ้าอยู่ข้างกายแม่ทัพเซียว จนกระทั่งเช้านี้ถึงพบว่า...”ฉู่จืออี้รู้ดีว่าลุงเกิ่งกำลังโกหกแต่สายตาของเขาก็อดหันไปมองเฉียวเนี่ยนไม่ได้ในเวลานี้บนใบหน้าของเฉียวเนี่ยนไม่มีแม้แต่เงาของความโศกเศร้า แต่ฉู่จืออี้มองออกทันทีว่านางไม่ปกติเขาจึงเอ่ยถามเสียงทุ้ม “ศพเล่า?”ในเมื่อเลือกจะโกหก

เวลาราวหนึ่งก้านธูปต่อมา เฉียวเนี่ยนถึงได้ออกมาจากกระโจมของฉู่จืออี้พอออกมาข้างนอก ก็เห็นอวี๋วั่นซูเพียงเห็นเขามีสีหน้าหมองหม่น กำลังเดินสาวเท้าตรงไปยังกระโจมของฉู่จืออี้เห็นเฉียวเนี่ยนออกมา เขาก็ตกใจไปเล็กน้อย จากนั้นก็รีบวิ่งเข้ามา คิ้วขมวดแน่นเป็นปม “รองแม่ทัพตู้บอกว่า ท่านแม่ทัพเซียวเขา...”เฉียวเนี่ยนมองอวี๋วั่นซู แต่หางตากลับเห็นรองแม่ทัพตู้ที่อยู่ด้านหลังอวี๋วั่นซู ร่างกายครึ่งหนึ่งซ่อนอยู่หลังอีกกระโจมหนึ่งไม่รู้ว่าเขากำลังจับตาดูอวี๋วั่นซู หรือว่าจับตาดูนางทันใดนั้น นางก็พยักหน้าช้าๆ “ใช่”อวี๋วั่นซูสูดลมหายใจเข้าลึก เต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ “เป็นไปได้อย่างไรกัน? วันนั้นตอนท่านแม่ทัพออกไปยัง...”พูดมาถึงตรงนี้ แต่อวี๋วั่นซูกลับพูดต่อไม่ออกเป็นเขาที่ส่งเซียวเหิงออกไปดังนั้นเขาถึงพูดไม่ได้ว่าตอนเซียวเหิงออกไปยังดีอยู่เลยเพียงแต่เขาก็ยอมรับไม่ได้ ที่เซียวเหิงตายไปอย่างนี้แม่ทัพคนหนึ่ง ไม่ได้ตายในสนามรบ แต่กลับตายเพราะบาดเจ็บสาหัสแล้วถูกไล่ออกจากค่าย!อัดอั้นใจเกินไปแล้ว!ในใจพลันเอ่อล้นไปด้วยโทสะ “ข้าน้อยคิดไม่ออกจริงๆ เหตุใดท่านอ๋องถึงต้องไล่แม่ทัพเซียวออก

ผ้าเช็ดหน้าได้เหลืองไปแล้วกลีบดอกเหมยก็ซีดจางมานานแล้วนี่มิใช่หลักฐานหรือ ว่าเจ้าของผ้าเช็ดหน้านี้มักจะหยิบมันออกมาพิจารณา ลูบไล้?เฉียวเนี่ยนรับผ้าเช็ดหน้ามา แต่พลันก็รู้สึกได้ว่าใต้ผ้าเช็ดหน้าที่พับไว้นั้นยังมีสิ่งอื่นอีกครั้นจึงคลี่ออกมา กลับพบว่าเป็นต่างหูหินโมราคู่หนึ่งคู่นี้เองที่ครั้งนั้นนางถูกหมิงอ๋องพาไปยังเฉิงซีแล้วก็หายไปนางไม่เคยตามหาเสียด้วยซ้ำ ท้ายที่สุด สำหรับนางแล้ว ต่างหูคู่นี้ไม่ได้มีความหมายแทนใจอะไรกับนางมาตั้งนานแล้วแต่ไม่คิดเลยว่าเซียวเหิงกลับหามันเจอคิดถึงตอนที่ตนเองมอบผ้าเช็ดหน้าให้เซียวเหิง และตอนที่เซียวเหิงมอบต่างหูคู่นี้ให้ตนเอง ตนเป็นสุขเพียงใดทว่าตอนนี้...แท้จริงแล้วเฉียวเนี่ยนรู้อยู่แล้วว่าเซียวเหิงนั้นชอบนางสิบห้าปีนั้น นางมิใช่เพียงรักเขาอยู่ฝ่ายเดียวเพียงแต่ว่าในตอนที่นางรักเขา เขากลับยังไม่ได้รักนางมากถึงเพียงนั้นและเมื่อคราที่นางมิได้รักเขา ความรักของเขากลับเอ่อล้นเชี่ยวกรากราวกระแสน้ำไม่มีเหตุผล อธิบายมิได้จนทำให้เฉียวเนี่ยนในยามนี้มองผ้าเช็ดหน้าและต่างหูคู่นั้น ใจให้ความรู้สึกอาลัยยิ่งหากว่า ในยามที่นางรักเขามากมาย เข

รองแม่ทัพตู้ใจหนึ่งพลันสะท้าน เพราะการที่ฉู่จืออี้กับองครักษ์พยัคฆ์จากไปนั้นเกินความคาดหมายของเขาโดยสิ้นเชิง ราวกับสูญเสียการควบคุมไป ทำให้ใจเขาไม่สงบพวกเขาจะไปที่ใดกัน?หรือเกิดเรื่องบางอย่างที่เขาไม่รู้?รองแม่ทัพตู้คิดพลางสบตากับอวี๋วั่นซูหนึ่งครา แล้วทั้งคู่ก็ตรงไปยังกระโจมของฉู่จืออี้พร้อมกันเพิ่งยกม่านกระโจมขึ้น ก็เห็นเฉียวเนี่ยนหันหลังให้คนทั้งสอง นางยกมือปิดหน้า ไหล่สั่นเทิ้มไม่หยุด คล้ายกำลังร้องไห้ทั้งสองล้วนงงงันนักรองแม่ทัพตู้ดันอวี๋วั่นซูเข้ามาอวี๋วั่นซูถูกบังคับให้ก้าวเข้าไป จึงเอ่ยถามเบาๆ “คุณหนูเฉียว ท่านเป็นอะไรหรือไม่?”“อย่าเข้ามา!”เฉียวเนี่ยนตวาดเสียงสั่น พลางส่งเสียงสะอื้น มือยกปาดน้ำตาที่ไม่มีอยู่จริง “ข้าอยากอยู่ลำพังสักครู่”เมื่อได้ยิน อวี๋วั่นซูก็ไม่รู้จะทำเช่นไรดีทว่ารองแม่ทัพตู้กลับอดถามไม่ได้ “คุณหนูเฉียว ท่านอ๋องกับองครักษ์พยัคฆ์ไปที่ใดกันหรือ?”“ไปแล้ว กลับเมืองหลวงแล้ว”“อะไรนะ?!”อวี๋วั่นซูตกใจยิ่ง “นี่ ท่านอ๋องไยจู่ๆ ถึงจากไปเล่า?”เสียงของเฉียวเนี่ยนเจือสะอื้น “ข้าตำหนิเขาว่าเมื่อครู่ไม่ควรโกรธกริ้วใหญ่โตในสนามซ้อม พูดไปพูดมา ไม่รู

อวี๋วั่นซูเต็มไปด้วยความโกรธ “เจ้าจะคลุ้มคลั่งก็รอให้รบจบก่อน! แคว้นถังกำลังโจมตีเมือง เจ้า...”เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ อวี๋วั่นซูก็พลันเข้าใจบางสิ่งขึ้นมา สายตาที่มองรองแม่ทัพตู้เต็มไปด้วยความตกตะลึงและโกรธเกรี้ยว “เจ้าเป็นสายลับของแคว้นถัง!”“ไม่ต้องพูดให้น่าเกลียดถึงเพียงนั้น” รองแม่ทัพตู้หัวเราะเย็นชา “ข้าเพียงแค่หากินเท่านั้น! ขอแค่วันนี้เมืองอู้ถูกตีจนแตกพ่าย ตระกูลมู่ก็จะให้ข้าห้าร้อยตำลึง!”ห้าร้อยตำลึงเชียวนะ!พอแล้วที่จะซื้อคฤหาสน์สักหลัง พาครอบครัวไปใช้ชีวิตอย่างสุขสบายไปตลอดชาติ!“ไอ้สารเลว!” อวี๋วั่นซูโกรธจนตัวสั่น “แค่เพียงห้าร้อยตำลึงก็สามารถขายชาติแลกเกียรติได้รึ? เจ้ารู้หรือไม่ว่าจะมีคนตายเพราะเจ้ามากแค่ไหน?!”“ความเป็นความตายของคนอื่นเกี่ยวอะไรกับข้า?!” รองแม่ทัพตู้ย้อนถาม พลันก็หัวเราะออกมา “แต่พูดถึงการฆ่าคน เจ้าน่ะเก่งกว่าข้าเสียอีก! เซียวเหิง หรือที่พวกเจ้าเรียกมันว่าแม่ทัพเซียวนั่น ก็ถูกเจ้าฆ่าตาย!”ได้ฟังเช่นนั้น อวี๋วั่นซูถึงกับตกตะลึง “เจ้าพูดเหลวไหลอะไร?”“วันนั้นแม่ทัพเซียว มิใช่ว่าใจร้อนยกทัพ แต่เพราะพบเรื่องแผนผังการป้องกันเมืองอู้ที่ข้าส่งให้ศัตรู” รอ