Lahat ng Kabanata ng พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Kabanata 1091 - Kabanata 1100

ดังนั้น นางคิดว่าหากวันหนึ่งข่าวการสิ้นชีพของฮูหยินหลินมาถึง นางก็ย่อมจะเสียใจมากเช่นกันความทรงจำตั้งแต่จำความได้ที่ฮูหยินหลินเปรียบนางเป็นเหมือนแก้วตา ก็จะพากันพุ่งเข้ามาอย่างล้นหลาม ครอบงำนางจนหายใจแทบไม่ออกในเมื่อจะเป็นเช่นนั้น ใยไม่พยายามเสียตั้งแต่ตอนนี้เล่านางจะไปรักษาฮูหยินหลินแทนท่านอาจารย์ทั้งเพื่อความปลอดภัยของท่านอาจารย์ และเพื่อให้ตัวเองมีเหตุผลที่จะไม่ละอายใจนางได้พยายามรักษามาแล้ว ดังนั้น ถึงแม้ฮูหยินหลินจะจากไป นางก็น่าจะไม่รู้สึกผิดมากนักหมอประจำจวนเห็นเฉียวเนี่ยนเช่นนี้ ก็รู้สึกพอใจเล็กน้อย “แท้จริงแล้ว หมอควรเป็นเช่นนี้แล”เขาพูดพร้อมสูดหายใจเข้าลึก และเงยหน้ามองไปไกล “เมื่อก่อนตอนข้าพักอยู่สำนักราชาโอสถ ข้าไม่เข้าใจกฎเกณฑ์มากมายของเจ้าสำนักในการรักษาผู้ป่วย ข้าเห็นว่า สำหรับหมอแล้ว ไม่ว่าผู้มาหาจะมีสถานะใด ขอให้มา ก็ถือว่าเป็นผู้ป่วย เป็นผู้ป่วยก็ต้องรักษา แน่นอน ต้องอยู่ภายใต้เงื่อนไขที่ตัวเองปลอดภัย”ดังนั้น ตอนนี้ การที่เฉียวเนี่ยนยอมวางความแค้นในอดีต และกลับไปจวนโหวเพื่อรักษาฮูหยินหลิน ก็ทำให้หมอประจำจวนพอใจสุดๆแต่เขาไม่รู้เลยว่า เฉียวเนี่ยนไม่ได้

หลังตื่นนอน เฉียวเนี่ยนก็ได้ยินหนิงซวงเล่าถึงเรื่องฉู่จืออี้ออกจากเมืองตั้งแต่เช้า ใจนางอดรู้สึกหดหู่ไม่ได้ แต่เมื่อคืนทั้งสองก็ได้พูดคุยเปิดใจซึ่งกันและกันไปแล้ว ตอนนี้นางก็ยังพอมีความสบายใจอยู่บ้างหลังทานอาหารเช้าแล้ว เฉียวเนี่ยนก็ไปยังจวนโหวพร้อมกับหนิงซวงท่านโหวหลินไปเข้าเฝ้าแล้วหลินเย่ว์ตอนนี้ได้เป็นหัวหน้าหน่วยพันทหารแล้ว มีทหารพันกว่านายอยู่ใต้บังคับบัญชา จึงต้องอยู่ในสนามฝึกอย่างเรียบร้อยดังนั้น จวนโหวนี้จึงเหลือเพียงฮูหยินหลิน เจ้าของจวนผู้ที่สติเลอะเลือนเท่านั้นอาจก็เพราะสภาพของจวนโหวตอนนี้ไม่ค่อยดีนักดังนั้นเมื่อพ่อบ้านเฒ่าประจำจวนโหวเห็นเฉียวเนี่ยน ก็ถึงกับขอบตาแดงเพราะอยากร้องไห้ทันที “คุณหนู คุณหนูกลับมาแล้ว!”เฉียวเนี่ยนเห็นน้ำตาของพ่อบ้านเฒ่า จึงอดไม่ได้ รีบพูดว่า “ข้ามาตรวจชีพจรฮูหยินหลิน”ได้ฟังคำเรียกที่ยังฟังดูเหินห่างจากเฉียวเนี่ยน พ่อบ้านเฒ่าปาดน้ำตา ยกมุมปากยิ้ม “ฮูหยินไปเรือนฟางเหอตั้งแต่เช้าแล้ว บ่าวจะพาคุณหนูไปเอง”ได้ฟังดังนั้น หนิงซวงกลับรู้สึกประหลาดใจ “เรือนฟางเหอหรือเจ้าคะ? หลังฮูหยินบ้า... เอ่อ ป่วยแล้ว ไม่ได้ไปเรือนลั่วเหมยเป็นประจำหรือเจ

ร่างที่ค้อมงออยู่ก็ชะงักทันที ราวกับลมหายใจหยุดชั่วขณะ จากนั้นจึงตอบเบาๆ “อืม”และตอนนี้ เฉียวเนี่ยนก็ก้าวเท้าออกไปประโยคนั้น ดูเหมือนเป็นเพียงบทสนทนาอย่างสุภาพต่อผู้ใหญ่ที่ไม่รู้จักเท่านั้นแต่กลับทำให้ท่านโหวหลินน้ำตาไหลพรากหลังออกจากจวนโหว เฉียวเนี่ยนก็กลับไปยังจวนอ๋องผิงหยางนางเคยสัญญากับฉู่จืออี้ ว่าช่วงที่เขาออกจากเมือง นางจะอยู่ที่จวนอ๋องอย่างดี ไม่ไปไหนทั้งนั้นดังนั้น เกอซูอวิ๋นจึงมาเที่ยวหาวันนี้นางสวมชุดของแคว้นจิ้งชุดกระโปรงปักสีขาวดุจจันทรา สวมทับด้วยเสื้อคลุมผ้าไหมสีเหลืองอ่อน ยิ่งทำให้ผิวขาวดุจหิมะของนางดูอ่อนละมุนยิ่งขึ้นมองจากไกลๆ นางราวกับนางฟ้าทำให้เฉียวเนี่ยนอดคิดไม่ได้ ผู้หญิงจากกลุ่มชนเตอร์กิกคนนี้ สวยจริงๆ !"เนี่ยนเนี่ยน!"เกอซูอวิ๋นดีใจวิ่งเข้ามาหาเฉียวเนี่ยน “ข้าเอาขนมตังเมที่เจ้าชอบที่สุดมาด้วย!” นางพูดพลางยื่นขนมตังเมมาให้เฉียวเนี่ยน ดวงตาเปล่งประกายเหมือนขอรางวัล “ท่านพี่เซียวบอกว่าเจ้าชอบขนมนี้”ได้ยินดังนั้น เฉียวเนี่ยนชะงักเล็กน้อย แต่ก็ยิ้มแล้วรับขนมตังเมมา“รีบชิมสิ!”เกอซูอวิ๋นเร่งเร้าด้วยความสุดวิสัยนี้ เฉียวเนี่ยนจึงต้องกินหน

เกอซูอวิ๋นยืนอยู่ด้านข้าง มองเฉียวเนี่ยนที่สีหน้าเต็มไปด้วยความร้อนใจรีบเร่งจากไป คิ้วเรียวก็ขมวดแน่นโดยไม่รู้ตัวครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง นางก็ยังไม่วางใจ จึงหันไปบอกกับหนิงซวงอย่างรีบร้อนว่า “ข้าก็ไปก่อนนะ!”นางต้องไปบอกเซียวเหอตอนที่เฉียวเนี่ยนเข้าวัง ก็ล่วงเข้าสู่ยามโพล้เพล้แล้วแสงอาทิตย์ยามอัสดงที่หลงเหลืออยู่ดังสีโลหิต สาดส่องลงบนทางพื้นหินที่ทอดยาว เผยให้เห็นรอยแตกเล็กๆ ประดุจใยแมงมุมสีแดงฉานเฉียวเนี่ยนย่ำไปตามรอยนั้น หัวใจยิ่งรู้สึกหวาดหวั่นกระวนกระวายเมื่อเข้าสู่เรือนนอนของเต๋อกุ้ยเฟย ก็เห็นหมอหลวงเซวียคุกเข่าอยู่ด้านนอก แผ่นหลังชราสั่นไหวเล็กน้อย ไม่รู้ว่าคุกเข่าอยู่นานเพียงใดแล้วเฉียวเนี่ยนขมวดคิ้วแน่นบ่าวคนหนึ่งได้เข้าไปกราบทูลด้านใน ไม่นานก็ได้ยินเสียงของเต๋อกุ้ยเฟยดังขึ้น “เร็ว รีบเชิญคุณหนูเฉียวเข้ามา!”หมอหลวงเซวียดูเหมือนเพิ่งรู้ว่าเฉียวเนี่ยนมา จึงหันศีรษะมองเฉียวเนี่ยนเฉียวเนี่ยนก็เหลือบมองเขาหนึ่งครั้ง แล้วจึงก้าวเข้าไปด้านในองค์หญิงน้อยกำลังถูกเต๋อกุ้ยเฟยอุ้มไว้ในอ้อมแขนใบหน้าอวบอิ่มแดงเรื่อเพราะพิษไข้ ดวงตาปิดแน่น ไม่รู้ว่าเป็นการหลับไปหรือหมดสติ

“ปกป้องตนเอง?” เฉียวเนี่ยนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเย็นชาออกมา “พิษในกายองค์หญิงน้อยเพิ่งถูกถอนออก เต๋อกุ้ยเฟยกลับยังคิดจะวางยาพิษให้องค์หญิงน้อยอีก ให้นางแสดงท่าทีใกล้ตายเช่นนั้น นี่ก็เรียกว่าปกป้องตนเองหรือเพคะ?”“ก็แค่ใกล้ตายเท่านั้น! ไม่ได้ตายจริงเสียหน่อย! เพียงแค่กำจัดฮองเฮาได้ ต่อไปก็จะไม่มีผู้ใดกล้าทำร้ายจือเนี่ยนของเราอีก!”“ไม่มีผู้ใดหรือเพคะ? ในวังหลังยังมีเหล่าสนมอีกมากมาย เต๋อกุ้ยเฟยกล้าเอ่ยวาจามั่นใจเช่นนี้ได้อย่างไรเพคะ?”เต๋อกุ้ยเฟยรู้สึกขุ่นเคือง เสียงก็พลอยดังขึ้นโดยไม่รู้ตัว “เราบอกว่าไม่มีผู้ใด ก็ย่อมไม่มีผู้ใด!”ริมฝีปากเฉียวเนี่ยนยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเย้ยหยัน “หรือว่ากุ้ยเฟยคิดว่าตนได้ขึ้นนั่งตำแหน่งฮองเฮาแล้ว จะไม่มีผู้ใดกล้าทำร้ายองค์หญิงน้อยอีกหรือ?”เมื่อได้ยินดังนั้น สีหน้าเต๋อกุ้ยเฟยก็หม่นหมองลง ไม่ได้เอ่ยวาจาใดออกมารอยยิ้มเย้ยหยันบนริมฝีปากเฉียวเนี่ยนก็ยิ่งชัดเจนขึ้น “ดังนั้น องค์หญิงน้อยก็เป็นเพียงข้ออ้างที่กุ้ยเฟยนำมาใช้ใส่ร้ายฮองเฮาเท่านั้น!”“ใช่แล้วจะทำไม?” เสียงกรีดร้องเกือบทำให้คอแหบแห้งเฉียวเนี่ยนชะงัก นางไม่รู้ว่าทำไมเต๋อกุ้ยเฟยถึงได้เสียอาการเช่น