All Chapters of พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Chapter 631 - Chapter 640

ฮูหยินหลินที่พูดถึง "ฮูหยินเฒ่า" แน่นอนว่าย่อมหมายถึง ท่านย่าของเฉียวเนี่ยนพอได้ยินอีกฝ่ายบอกว่าหน้านางคล้ายท่านย่า น้ำตาเฉียวเนี่ยนก็คลอขึ้นมาโดยไม่รู้ตัวดังนั้นนางจึงพยักหน้าเล็กน้อยฮูหยินหลินก็ถอนหายใจ “ฮูหยินเฒ่าของพวกเราออกไปเล่นกับลูกสาวข้า! หากเจ้าได้พบฮูหยินเฒ่าล่ะก็ ช่วยบอกนางให้กลับเร็วหน่อยเถอะ ลูกสาวข้าเพิ่งจะสองขวบ อีกเดี๋ยวฟ้าก็มืดแล้ว เด็กน้อยอยู่ข้างนอกนาน ๆ ไม่ดีเลยจริง ๆ”เฉียวเนี่ยนสูดลมหายใจลึก พยายามข่มความรู้สึกประหลาดในใจลง แล้วตอบรับด้วยเสียงขรึม “เจ้าค่ะ”ไม่ทันไร ฮูหยินหลินก็เข้ามาใกล้ แล้วจับมือนางไว้ “ลูกสาวข้าหน้าตาน่ารักมาก! ถึงแม้ว่าตานางจะไม่ค่อยเหมือนข้า แต่ผิวกลับขาวยิ่งกว่าข้าอีก! หน้ากลมนิด ๆ ปากก็เล็กหวานหยดย้อย น่ารักน่าเอ็นดูที่สุดเลยล่ะ! เจ้ารู้ไหมว่าลูกสาวข้าชื่ออะไร? ชื่อว่า เนี่ยนเนี่ยน เนี่ยนที่มาหมายความว่าคิดถึงคะนึงหา! นางน่ะ เป็นดวงใจของทุกคนในครอบครัวเลย!”หัวใจเฉียวเนี่ยนเจ็บแปลบนางอยากจะตะโกนบอกฮูหยินหลินออกไปเหลือเกิน ว่านางไม่ใช่ดวงใจของใครทั้งนั้น! พวกเขาไม่เคยคิดถึงหรือโหยหานางเลยด้วยซ้ำ!แต่เมื่อมองดูสายตาของฮูหยินหลิน

แม้จะเรียกชื่อออกมาแล้ว แต่นางกลับไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรกับเฉียวเนี่ยนดีเฉียวเนี่ยนย่อมเข้าใจเรื่องนี้ดีนางจึงเอ่ยขึ้นว่า “ข้าขอเข้าไปป้อนยาก่อนนะเจ้าคะ”พูดจบก็เดินเข้าห้องไปภายในห้อง มีเพียงแพทย์ทหารคนหนึ่งคอยดูแลอยู่เมื่อเห็นเฉียวเนี่ยนเข้ามา เขาก็แสดงความแปลกใจเล็กน้อยเมื่อเฉียวเนี่ยนอธิบายถึงจุดประสงค์ของตน แพทย์ทหารก็รีบถอยให้ “ข้าน้อยได้ยินมานานแล้วว่าคุณหนูเฉียวเป็นศิษย์ของหมอเทวดา ข้าน้อยเองก็อยากเห็นกับตานัก”ข่าวที่เซียวเหอหายดีนั้น แพร่ไปทั่วในหมู่ผู้รักษาต่างก็อยากรู้จักหมอเทวดาผู้นั้นวันนี้แม้จะไม่ได้พบตัวหมอเทวดา แต่ได้เห็นยารักษาชีวิตจากมือของเขา ก็นับว่าเป็นเกียรติอย่างยิ่งเฉียวเนี่ยนจึงก้าวเข้ามา หยิบยาเม็ดหนึ่งออกจากขวด เมื่อมองใบหน้าของเซียวเหิงที่ไร้เลือดฝาด นางก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว แล้วค่อย ๆ ใช้อีกมือหนึ่งแง้มริมฝีปากของเซียวเหิงออก แล้วสอดยาเข้าไปไม่มีปฏิกิริยาใดเลยเฉียวเนี่ยนยืนนิ่งอยู่ข้างเตียง ไม่ไหวติงเช่นกันผ่านไปครู่หนึ่ง แพทย์ทหารจึงเอ่ย “คิดว่ายาของหมอเทวดาก็คงไม่ใช่ยาวิเศษ คงต้องใช้เวลา”แพทย์ทหารนายนั้นมองฟ้า พลางกล่าวต่อ “ดึก

กลับคาดไม่ถึงว่า มือของเซียวเหิงจับกระโปรงของนางไว้ตั้งแต่เมื่อใดก็ไม่รู้“อย่าไป…”เสียงอ่อนแรงนั้นเต็มไปด้วยความเว้าวอนเซียวเหิงในยามนี้ยังคงรู้สึกราวกับตนอยู่ในความฝัน มองเห็นคนที่เฝ้าคิดถึงทั้งยามหลับและตื่นกำลังจะหันหลังจากไปในอกพลันเจ็บร้าวขึ้นมา ไม่รู้ว่าเจ็บบาดแผล หรือเจ็บหัวใจเขาจึงทำได้เพียงรวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดในกายเพื่อคว้าจับนางไว้แน่น“เนี่ยนเนี่ยน อย่าไป…”อย่าไปเลย อยู่กับข้าเถอะ ต่อให้เป็นแค่ความฝัน… ก็ขอแค่เจ้าอยู่ตรงนี้กับข้าก็พอคิ้วของเฉียวเนี่ยนขมวดเล็กน้อยนางเห็นหยดน้ำตาใสไหลลงจากหางตาของเซียวเหิงเวลาที่คนเราล้มป่วย ก็คือเวลาที่อ่อนแอที่สุดเฉียวเนี่ยนคิดว่าเวลานี้ เซียวเหิงก็คงอ่อนแอเช่นกันนางจึงไม่ได้ขยับไปไหน แค่ยืนนิ่งอยู่ข้างเตียง ปล่อยให้เขาจ้องมองอยู่แบบนั้นโชคดีที่เซียวเหิงก็แค่มองอยู่เงียบ ๆ เท่านั้นเฉียวเนี่ยนคิดว่า เขาคงไข้ขึ้นจนสติเลอะเลือนนางพลิกผ้าที่วางบนหน้าผากเขา เปลี่ยนด้านที่เย็นขึ้น เอามือแตะท่อนแขนของเขา เมื่อสัมผัสได้ว่าไข้อ่อนลงบ้างแล้ว นางจึงเบาใจขึ้นเล็กน้อยสุดท้ายแล้ว เซียวเหิงก็อ่อนแรงไป แม้พยายามลืมตาจ้องเฉีย

แต่แล้วในขณะนั้นเอง ร่างสูงใหญ่ก็ปรากฏขึ้นที่นอกเรือนอย่างกะทันหันฉู่จืออี้มองภาพเบื้องหน้าด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความฉงนเล็กน้อยดวงตาคมกริบกวาดผ่านใบหน้าแม่เซียว ไล่ไปยังผู้คนในเรือน ก่อนจะมาหยุดที่เฉียวเนี่ยน “กลับไหม?”เพียงสองคำสั้น ๆ ไร้ซึ่งคำพูดใดเพิ่มเติมแต่หัวใจของเฉียวเนี่ยน กลับสงบนิ่งลงอย่างประหลาดตั้งแต่วินาทีที่เห็นฉู่จืออี้แม้เสียงร้องไห้ของแม่เซียวจะยังคงดังก้องอยู่ข้างหู นางก็สามารถตอบได้อย่างมั่นใจไม่ลังเลแม้แต่น้อย “กลับ!”เมื่อพูดจบ เฉียวเนี่ยนก็ก้าวเท้าจะเดินไปทางฉู่จืออี้ทันทีแต่ไม่คาดคิดเลยว่าแม่เซียวจะร้องตะโกนขึ้นมาอีก “เนี่ยนเนี่ยน! เจ้า… เจ้าจะใจจืดใจดำไม่ใส่ใจเหิงเอ๋อร์ไม่ได้นะ! ตอนนี้เขาต้องการเจ้า เจ้าถือเสียว่าข้าขอร้องเถอะ ได้หรือไม่? เจ้าช่วยอยู่เป็นเพื่อนเขาสักหน่อย… ได้หรือไม่?”เซียวเหอขมวดคิ้ว เขาพยายามเต็มที่แล้วที่จะประคองแม่เซียวเอาไว้เขาไม่อยากเห็นเนี่ยนเนี่ยนต้องลำบากใจ และไม่อยากเห็นแม่เซียวของตนเองตกอยู่ในสภาพน่าสมเพชเช่นนี้แต่ยามนี้ นอกจากกอดแม่เซียวไว้ไม่ให้พุ่งตัวเข้าหาเนี่ยนเนี่ยนเขาก็ทำอะไรไม่ได้อีกเลย…เขาเกลียดนัก ที่ตน

ฉู่จืออี้เห็นได้ชัดว่า คิ้วเรียวงามของเฉียวเนี่ยนขมวดมุ่นเล็กน้อยเขาเลยพลอยขมวดคิ้วตาม ก่อนจะยื่นมืออีกข้างออกไป บังแสงแดดที่ส่องเข้ามาแล้วก็เห็นว่า ระหว่างคิ้วของเฉียวเนี่ยนค่อย ๆ คลายออกฉู่จืออี้จึงคลายคิ้วตาม แต่จู่ ๆ ก็รู้สึกตัวว่าเขากำลังยิ้มอยู่เป็นรอยยิ้มที่อบอุ่น เป็นธรรมชาติเป็นรอยยิ้มที่ออกมาจากใจอย่างแท้จริง ไม่ถูกความมืดมิดใด ๆ ฉุดรั้งทั้งที่จริง เขาติดอยู่ในฝันร้ายนั้นมานานถึงแปดปีจะเป็นไปได้ยังไง?ฉู่จืออี้ยังคงยื่นมือข้างหนึ่งรองรับศีรษะเฉียวเนี่ยน อีกข้างกันแสงแดดให้ แล้วก็ค่อย ๆ เดินทางกลับถึงจวนอ๋องผิงหยางรถม้าจอดลง สารถีไม่รู้ว่าในรถม้ามีเฉียวเนี่ยนที่กำลังหลับสนิทอยู่ จึงรตะโกนขึ้นมาว่า “ท่านอ๋อง ถึงแล้วขอรับ!”เฉียวเนี่ยนสะดุ้งตื่นลืมตาขึ้นมาก็เห็นฉู่จืออี้อยู่ในท่าแปลกประหลาดอยู่ตรงหน้านางชะงัก แล้วเพิ่งรู้ตัวว่าศีรษะของตนเองกำลังหนุนอยู่บนมือของฉู่จืออี้นางรีบเด้งตัวนั่งตรง พลางยกมือขึ้นมาเช็ดมุมปากอย่างรวดเร็วโดยไม่รู้ตัวท่าทีตกใจลนลานของนาง ไม่อาจรอดพ้นสายตาของฉู่จืออี้เขาหัวเราะอยู่ในใจ แต่สีหน้ายังคงนิ่งเรียบ แค่ชักมือกลับ แล้วกล่า