All Chapters of Kakaibang Tikim: Chapter 371 - Chapter 380

Ilaria POVOkay, oras na para mag-focus lang sa bahay ngayon. Review day ko para sa board exam, at grabe, parang mas nakaka-pressure pa ‘to kaysa sa mga actual na duty ko sa ospital.Maaga akong nagising, mga alas-siyete pa lang. Nagkape ako sa tapat ng halamanan namin, tapos namitas ako saglit ng mga bulaklak ng gumamela para gawing tsaa mamaya sa merienda ko. Pero, ibibilad ko muna ito sa araw para medyo maging dry.Pagkatapos, pumasok na ako sa kuwarto at inayos ang review table ko. May sticky notes na puro terminolohiya, highlighters at makapal na reviewer na parang encyclopedia sa dami ng laman.Ang una kong technique na naisip ay pomodoro method. 25 minutes straight na review, tapos 5 minutes pahinga. Nakakatulong ‘to para hindi ako malunod sa daming impormasyon na pumapasok sa isip ko.Sa loob ng unang session, nag-focus ako sa fundamentals of nursing. Habang nagbabasa ako ng mga procedures, ini-imagine ko na parang nasa hospital setup ako. Parang nagra-rounds ako, nagme-medica

Ilaria POVAlas diyes ng umaga nang makalabas ako ng Yay town. Ang biyahe mula rito hanggang Tagaytay ay halos apat na oras, depende pa traffic. Mabuti na lang at maaliwalas ang panahon ngayon. Habang nagmamaneho ako, napapatingin ako sa tanawin ng mga bukirin, bundok at mga maliliit na karinderya sa gilid. Nakaka-relax talaga ang hangin sa probinsya dahil malamig at sariwa.Habang umaandar ang kotse, napaisip ako kung saan hihinto para mag-lunch. Hindi naman kasi puwede na tuloy-tuloy lang ang biyahe kasi nanghihina din ako kapag gutom. Pero dahil alam kong pangmalakasan ang kakainan ko sa birthday, huminto na lang ako sa may tabi-tabing kainan para lang matawid ang gutom ko. Pero silugan naman, kaya masarap pa rin.PAGDAAN ko sa boundary ng Tagaytay, ramdam ko agad ang malamig na simoy ng hangin. Ang sarap sa pakiramdam, ibang-iba sa init ng bayan namin. Mga alas dos ng hapon, eksaktong oras ng party, nakarating ako sa hotel na sinabi ni Rica.Pagbaba ko ng sasakyan, halos mapangang

Keilys POVMadaling-araw na, siguro mga alas dos. Nagising ako nang may luha sa mga mata ko. Napanaginipan ko si Ilaria, umiiyak sa ospital habang dinudugo. Mag-isa lang siya doon, walang kasama at halos lungkot na lungkot. Kaya nung magising ako, tumutulo rin ang luha ko.Nanlalamig ako nung bumangon. Wala pala akong kumot din. Ang lakas na rin kasi ng ulan ng snow sa labas.Sumilip ako sa bintana. Puting-puti ang paligid, at ang mga ilaw sa labas ng bahay namin ay halos maglaho sa kapal ng snow na bumabagsak. Ang lamig talaga, parang nanunuot hanggang buto. Sinubukan ko pang matulog, pero hindi ko na nagawa. Naisip kong magkape na. Maaga din kasi akong nakatulog kanina. Kapag nasa bahay ng maaga si Papa Sylas, sinasadya kong matulog ng maaga para hindi siya makita at makausap. Nang maramdaman niyang malaki na ang tampong nararamdaman ko sa kaniya.Kaya bumangon ako. Isinuot ko ang hoodie ko, at bumaba sa hagdan nang dahan-dahan para pumunta sa kusina.Paglapit ko sa hagdan, may nari

Ilaria POVDinala sa ospital ang tatlong tindero na lalaki, pero iniwan din agad namin. Sino ang gagastos sa kanila, ako pa? No! Mamatay sila doon. Pero, for sure, tatawagan nila si Lorcan. Mainam din, nang malaman niyang palpak ang mga inutusan niya.Dahil sa nangyari, dito sa bahay namin nag-lunch ang helltrace. Tuwang-tuwa pa sila sa katapangan ko kanina. Ibang-iba na raw talaga ako. Lalo na nang ikuwento ko ang pag-aaway namin ni Lorcan sa loob ng banyo sa Tagaytay. Grabe daw ako. Nagalit nga lang si Tatay Iggy dahil ngayon lang nila nalaman iyon ni Manang Lumen. Hindi ko na kasi sinabi para hindi na sila mag-alala pa.“Oh, guys, kain na!” sabi ni Manang Lumen, matapos maghain ng pagkain sa dining table.“Tara na,” aya ko na rin sa kanila. Nasa sala kasi kami, doon nag-usap-usap.Paglipat namin sa dining table, nakita namin ang mga pagkaing hinanda ni Manang Lumen.“Wow, tinolang manok!” masayang sabi ni Vandall.“Uy, sarciadong isda ba iyon?” tanong naman ni Nomad, “ngayon na lan

Keilys POVNagising ako sa malakas na ugong ng makina ng jet at sa boses ng pilot sa intercom. Medyo inis pa ako dahil napaaga ang gising ko, pero nang marinig ko ang sinabi niya, agad akong natahimik.“Sir Merritt, we’re experiencing turbulence due to a super typhoon entering Philippine airspace. For safety, we’ll make an emergency landing in Vietnam.”Napamura ako nang mahina. “Seriously?”Sumilip ako sa bintana. Wala pa nga kami sa teritoryo ng Pilipinas, pero ramdam ko na ang bangis ng bagyo. Kumukulog, may mga kidlat na kumikislap sa malayo, at halos hindi na rin stable ang paglipad ng jet.“Do it,” sagot ko sa piloto. “Safety first.”Sa totoo lang, wala naman akong magagawa. Delikado kung ipipilit pa. Kaya pinilit kong kumalma, huminga nang malalim, at tinignan sa tablet ang flight tracker. Nakita kong lumilihis na ang ruta papuntang Hanoi.Pagkalipas ng halos apatnapung minuto, nag-landing kami nang maayos. Medyo mabigat ang ulan, pero hindi kasing tindi ng bagyo sa Pilipinas.