บทที่ 489

“บัณฑิตก็มิได้ไร้ประโยชน์เสียทีเดียวดอกหนา อย่างน้อยสมองก็ดีมากอย่างไรล่ะ น่าเสียดายที่…” เซี่ยซางคล้ายลังเลอ้ำอึ้ง

“เสียดายสิ่งใดหรือเพคะ?” นางถาม

“เสียดายที่หรวนหร่วนของข้ามิใช่บุรุษ ไม่เช่นนั้นวันนี้ก็ยังสามารถไปชี้แจงแถลงไขในท้องพระโรงได้สักครา บัณฑิตที่เอาแต่อ่านตำราท่องบทกวีเป็นฉากๆ พวกนั้น มีความรู้ไม่ถึงหนึ่งในสิบของหรวนหร่วนด้วยซ้ำ”

“ความหมายของพระองค์คือหรวนหร่วนสามารถเป็นอาจารย์หญิงได้หรือเพคะ อย่างนั้นในภายภาคหน้าหรวนหร่วนก็จะไม่ตระหนี่ จะถ่ายทอดความรู้ในหัวของหม่อมฉันทั้งหมดให้พวกเขาเลยเพคะ”

“ไม่ได้” เขาย่อมไม่เต็มใจมอบภรรยาผู้งดงามให้ผู้อื่นได้ยล เจียงเฟิ่งหัวที่เป็นเช่นนี้เปล่งประกายเจิดจรัสเกินไป จนทำให้คนไม่อาจข่มใจมิให้ค้นหาได้

เมื่อดวงตาทั้งคู่ของเจียงเฟิ่งหัวจับจ้องเขา ก็รู้สึกเพียงว่าเขามีดวงตาที่แสดงความเป็นเจ้าของอย่างรุนแรงยิ่งคู่หนึ่ง เขาได้กักตัวนางไว้จนกลายเป็นนกน้อยในกรงทองของเขาไปแล้ว แต่เมื่อนางเป็นฝ่ายเข้าสู่กรงขังก็ไม่เคยคิดจะออกไปอีก

ทว่าแม้ตัวนางจะอยู่ในกรง แต่ก็ไม่ส่งผลกระทบต่อความปรารถนาที่จะเป็นบัณฑิตหญิงของนางและความสามารถที่จะทำให้มันเกิดขึ้