บทที่ 488

เซี่ยซางเพิ่งเดินมาถึงหน้าประตูตำหนักไท่หัว ก็เห็นเจียงเฟิ่งหัวยืนอยู่บนทางเดินไม่ไกลออกไป

แสงสุริยาตกต้องพวงแก้มอันงดงามของนาง ดวงตาทั้งคู่ของนางราวประกายด้วยความเปรมปรีดิ์ นางทั้งสงบเรียบร้อยและสง่างาม แม้กำลังตั้งครรภ์ก็ไม่สูญเสียความงามไปแม้แต่น้อยนิด ในรอยยิ้มของนางคล้ายแฝงด้วยแรงดึงดูดที่ยากจะอธิบาย

ไม่ว่าจะเป็นช่วงเวลาใด เจียงเฟิ่งหัวล้วนสามารถรักษาความอ่อนโยนและสง่างามไว้ได้ ทำให้ผู้คนรู้สึกว่า บุตรสาวที่สกุลบัณฑิตอบรมสั่งสอนออกมาเดิมก็ควรเป็นเช่นนี้

ในเสี้ยววินาทีที่เซี่ยซางได้เห็นนาง อารมณ์ของเขาก็ราวกับสว่างไสวขึ้นมาทันที ทันใดนั้นก็เติมเต็มไปด้วยพลังแห่งชีวิต มุมปากของเขายกขึ้นเป็นความเบิกบานอันไร้สิ้นสุด เก็บซ่อนความรู้สึกทั้งหมดภายในดวงใจไว้ แล้วกล่าวอย่างอ่อนโยนว่า “หรวนหร่วน”

เขาโอบนางไว้ในอ้อมกอด ทิ้งความคิดที่ว่าตนเป็นเพียงเครื่องมือในการผลิตทายาทเพื่อสืบทอดราชวงศ์ไปชั่วขณะ เขาเสพสุขกับความสุขสงบในห้วงเวลานี้

หรวนหร่วนทั้งสามารถให้กำเนิดทายาทแก่เขา และยังเป็นที่ชมชอบของเขา เช่นนี้ก็สมบูรณ์แบบยิ่ง

เจียงเฟิ่งหัวสัมผัสได้ว่าเซี่ยซางอารมณ์ไม่ดี นางยิ้มบางๆ แล้วผลักเ