เข้าป่า

หลี่หลิงเฟิ่งคลี่แผนที่เก่าคร่ำคร่าบนโต๊ะ หยดหมึกที่ซีดจางลากเส้นผ่านเทือกเขายาวไกล จนหยุดตรงสัญลักษณ์รูปตาล้อมวงกลมอย่างแม่นยำ รอยหมึกนี้คือเครื่องหมายที่จิ่นหนานเคยขีดไว้ก่อนหายตัวไป

ผู้ฝึกอสูรที่มักประดับรอยยิ้มยามกล่าวถึงสิ่งมีชีวิตที่มนุษย์เรียกว่า สัตว์อสูร ครั้งสุดท้ายที่มีข่าวจากเขาคือเขตจิตลวง จากนั้นก็ไม่มีอีกเลย ไม่ว่าจะเป็นร่าง เสียง หรือแม้แต่เงา

นางภาวนาในใจ หวังว่าเหล่าสัตว์อสูรคู่พันธสัญญากับเขาจะยังอยู่ดีมีสุข

เสียงเคาะประตูดังขึ้นขัดความคิด

“พี่สะใภ้ ตื่นแต่ฟ้ายังไม่สางเลยรึ” เสียงชายหนุ่มดังขึ้นพร้อมจังหวะก้าวที่เต็มไปด้วยชีวิตชีวา

เมื่อประตูเลื่อนออก ก็ปรากฏร่างโม่เจี้ยนหมิงในอาภรณ์ขาวสะอาด ใบหน้ายิ้มละมุนตา เส้นผมดำขลับถูกรวบหลวม ๆ ตามนิสัยคนไม่ชอบเคร่งครัด

“จะออกเดินทางไปไหนแต่เช้าตรู่หรือขอรับ” เขาถามพลางชะโงกหน้าดูบนโต๊ะ “ฮึ ผาหมื่นวิญญาณที่อยู่ในเขตจิตลวงนั่นเอง”

หลี่หลิงเฟิ่งเหลือบตาขึ้นมองเขาอย่างไม่ใส่ใจนัก “เจ้ารู้จัก?”

“ย่อมรู้แน่น