All Chapters of เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ: Chapter 191 - Chapter 200

หลังจากได้ยินคําพูดของหลิ่วเหอ สมองของหลินจืออี้ก็สับสนวุ่นวายไปหมดเธอคิดไม่ออกจริงๆ ว่าชื่อย่อของใครคือ LHคิดไปคิดมา เธอได้แต่พูดว่า “แม่ ช่วยฉันจับตาดูหน่อยได้ไหม? คราวหน้าที่พวกเขานัดพบกันต้องบอกฉันนะ”หลิ่วเหอไม่ได้รับปากทันที น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความกระสับกระส่าย “จืออี้ แกคิดจะทําอะไรกันแน่? แกอยากอยู่ให้ห่างจากพวกซ่งหว่านชิวมาตลอดไม่ใช่เหรอ?”หลินจืออี้เม้มปาก ลุกขึ้นเดินไปที่หน้าต่าง มองดูดวงดาวบนท้องฟ้าเมื่อก่อนเธอคิดแบบนี้จริงๆเพราะเธอสัญญากับซิงซิงว่าจะเป็นนักออกแบบเครื่องประดับที่มีความสุข ยิ่งเดินยิ่งไกล ต้องชดเชยความเสียใจในอดีตให้ได้ดังนั้นความคิดเดียวของเธอคือการเปลี่ยนชะตากรรมเดิมของเธอเติมเต็มความปรารถนาของเธอและซิงซิงแต่ตอนที่เธอนอนอยู่บนเตียงคนไข้และฟังกงเฉินขู่เธอว่าจะเข้าข้างซ่งหว่านชิว เลือดก็แพร่กระจายจากร่างกายส่วนล่างของเธอ ราวกับได้สัมผัสกับความเจ็บปวดจากการสูญเสียดวงดาวอีกครั้งถ้าตอนนั้นเธอไม่ได้กินยาคุมกําเนิด วันนี้ซิงซิงของเธอก็คงกลายเป็นก้อนเลือดไปแล้วเธอไม่สามารถระงับเมล็ดพันธุ์แห่งความเกลียดชังได้อีกต่อไป เธอไม่สามารถลืมใบหน้าที

หลินจืออี้ยืนพิงกําแพง ใบหน้าขาวซีด ในสมองมีแต่ตอนจบของกงเยี่ยนในชาติก่อนและตอนนี้ กงเฉินก็ต้องการทําลายกงเยี่ยนอีกครั้ง!ทําลายคนเดียวในตระกูลกงที่ทําดีกับเธอ!เธอหายใจติดขัด ปลายนิ้วข่วนกําแพงจนรู้สึกเจ็บไม่กี่วินาทีต่อมา เธอก็หันหลังและจากไปอย่างเงียบๆหลินจืออี้กลับไปที่วอร์ดผู้ป่วยอีกครั้งในเวลานี้ กงเยี่ยนเจ็บแผลถลอกจนพลิกตัวยาก แต่เมื่อเห็นหลินจืออี้ก็เผยรอยยิ้มอ่อนโยนออกมาทันที“จืออี้ ฉันคิดว่าเธอจะไม่กลับมาแล้ว”“ไม่หรอก” หลินจืออี้เดินไปนั่งที่ข้างเตียง ถามเสียงเบาว่า “พี่ใหญ่ เมื่อกี้ฉันลืมถามไป ทําไมพี่ถึงเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ได้ล่ะ?”“เมืองไห่มีขนมอบพิเศษ ฉันอยากจะเอากลับมาให้เธอลองชิม แค่รีบร้อนเท่านั้น” กงเยี่ยนพูดจบก็ไม่อธิบายให้มากความหลินจืออี้สังเกตเห็นช่องโหว่ในคําพูดของเขา “พี่ใหญ่ คนขับรถเป็นคนขับ ไม่ว่าพี่จะรีบแค่ไหน คนขับรถก็ไม่สามารถเอาชีวิตของพี่มาล้อเล่นได้...”ดวงตาของกงเยี่ยนหมองคล้ำ พูดตัดบทว่า “จืออี้ ไม่ต้องถามแล้ว เรื่องบางเรื่องก็ให้จบลงเท่านี้เถอะ”“พี่ใหญ่ อุบัติเหตุทางรถยนต์ต้องมีปัญหาแน่ๆ ใช่ไหม? พี่บอกฉันได้ไหม?”หลินจืออี้แค่อ

หลินจืออี้ไม่เคยคิดว่ากงเฉินจะบ้าขนาดนี้แม้ว่าจะดึกมากแล้ว แต่รอบๆ โรงพยาบาลก็มีผู้คนจำนวนไม่น้อย แต่เขากลับยัดมือของเธอไว้ใต้เสื้อสเวตเตอร์มือที่เย็นเฉียบของเธอสัมผัสเอวที่ร้อนผ่าวของชายหนุ่ม ทำเอาเธอร้องเสียงต่ำออกมาอย่างควบคุมไม่ได้คนที่ได้ยินเสียงของเธอต่างหันมามอง เธอก้มหน้าลงอย่างรวดเร็ว พยายามดิ้นรนอย่างหนัก แต่มือกลับถูกเขากดแน่นอยู่บนขอบเอวหลินจืออี้ขดนิ้วมือ กล้ามเนื้อแน่นๆ รีดฝ่ามือของเธอ หนียังไงก็หนีไม่พ้นเพียงแค่คนรอบข้างก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าวก็จะเห็นมือของเธอสอดเข้าไปในเสื้อสเวตเตอร์ของเขาไม่รู้ว่าเธอคิดไปเองหรือเปล่า อุณหภูมิบนฝ่ามือของเธอสูงจนน่าตกใจเธอเตือนอย่างลุกลี้ลุกลนว่า “อาเล็ก อาบ้าไปแล้ว ถ้ามีคนถ่ายรูปได้จะทํายังไง?”กงเฉินจ้องเธอด้วยสายตาเย็นชา เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ “แต่งตัวแบบนี้มาหากงเยี่ยนตอนดึกดื่นไม่กลัว แต่อยู่ด้วยกันกับฉันกลับกลัวงั้นเหรอ? แล้วทําไมตอนนั้นถึงเข้ามาในห้องฉันล่ะ?”หลินจืออี้อึ้งไปเล็กน้อย ไม่กล้าสบตาเขา เพราะในอดีตเธอเคยรักผู้ชายคนนี้อย่างเร่าร้อนจริงๆแต่ตอนนี้...เธอก้มหน้าลง "ฉันเสียใจแล้วได้ไหม? ถ้าสามารถเริ่มต

ติ๊งประตูลิฟต์เปิดออก ทางเดินสว่างขึ้น เมื่อยืนอยู่ด้านบนผ่านผนังกระจกทั้งสองด้าน ก็จะสามารถมองเห็นสภาพภายในของอาคารได้จากด้านบนสุดทางเดินเป็นประตูไม้เนื้อแข็งแบบเปิดสองชั้น ไม่มีลวดลายที่ซับซ้อน แต่มีความสง่างามไม่น้อยผู้ช่วยผลักประตูเปิดอย่างระมัดระวัง สิ่งที่ดึงดูดสายตาของหลินจืออี้คือห้องทํางานสองชั้นขนาดสองร้อยตารางเมตรกําแพงกระจกทั้งแถวสามารถมองเห็นอาคารโดยรอบได้เกือบทั้งหมดบันไดที่วนขึ้นไปด้านบนควรเป็นพื้นที่ส่วนตัวของกงเฉินหลินจืออี้มองกระเบื้องปูพื้นที่มีแสงแดดส่องเต็มพื้น ก็ยังตกใจอยู่ดีจริงๆ แล้วนี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้สัมผัสกับห้องทำงานของกงเฉินที่ด้านข้าง กงสือเหยียนที่อยู่หน้าโต๊ะประชุมเล็กๆ ก็ยืนขึ้นทันทีเมื่อได้ยินเสียง“จืออี้ เธอขึ้นมาได้ยังไง?”หลินจืออี้ดึงสติกลับมา ยกถุงเก็บความร้อนในมือขึ้น “ฉันซื้อให้คุณอาค่ะ แม่ฉันบอกว่าช่วงนี้คุณอาทํางานหนักมาก ดังนั้นฉันจึงตั้งใจสั่งอาหารมาให้คุณอาเป็นพิเศษ”“เธอวิ่งไปวิ่งมาจะยุ่งยากเกินไปนะ”แม้ปากของกงสือเหยียนบอกว่ายุ่งยาก แต่ร่างกายของเขาซื่อสัตย์มาก เขารับถุงเก็บความร้อนของเธอมาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่

หลินจืออี้จ้องมองอยู่ครู่หนึ่ง จึงพบว่าตัวเองเล่าเรื่องชาติที่แล้วออกมาเธออยากจะดึงมือตัวเองกลับ แต่กลับถูกเขากุมแน่นขึ้น"พูดมา""เพราะ... เมื่อก่อน ทุกครั้งที่อาไอ ฉันก็จะได้กลิ่นใบโลควอทบนตัวอา หลินจืออี้ขยับมือ “เจ็บนะ”กงเฉินไม่ได้ปล่อยเธอ แต่แรงที่มือเบาลงเล็กน้อยเขาเข้าใกล้เธออย่างน่าสนใจ "ทุกครั้งเหรอ? หืม?”หลินจืออี้กัดริมฝีปาก ถึงรู้ตัวว่าตนเองตกหลุมพรางของเขาอีกแล้วเธอเบือนหน้าหนี ไม่พูดอะไรอีกแม้แต่คําเดียวสายตาที่กงเฉินจ้องมองเธอค่อยๆ ร้อนผ่าว ร่างกายที่ร้อนอยู่แล้วตอนนี้ไม่เพียงแต่ร้อน แต่ยังตึงแน่นมาก สายตาที่จ้องมองเธอค่อยๆ หรี่ลงอย่างรวดเร็วหลินจืออี้รู้สึกถึงไอร้อนที่กดทับเข้ามาโดยไม่รู้ตัว พอหันหน้าไป ใบหน้าของชายคนนั้นก็อยู่ใกล้แค่เอื้อมแล้วชายหนุ่มหลุบตามองริมฝีปากแดงฉ่ำของเธอ ขนตาสีดําเข้มปิดบังอารมณ์ที่ผุดขึ้นในดวงตา มีเสน่ห์ที่อธิบายไม่ถูกหลินจืออี้จับผ้าปูที่นอนแน่นโดยไม่รู้ตัว จะตื่นตระหนกไม่ได้ จะตื่นตระหนกไม่ได้เด็ดขาด...แต่สิ่งที่ทําให้เธอประหลาดใจก็คือกงเฉินไม่ได้จูบเธอโดยไม่พูดไม่จาเหมือนเมื่อก่อน ตรงกันข้ามกลับรักษาระยะห่างระหว่างพวก