All Chapters of เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ: Chapter 201 - Chapter 210

“ถ้าเธอกล้าทําลายตระกูลเฉิน ฉันก็จะทําลายเธออีกครั้ง”อีกครั้ง?มันหมายความว่าอะไร?หลินจืออี้มองเฉินซู่หลานอย่างสงสัยเธอไม่ได้เป็นห่วงกงเยี่ยนตั้งแต่แรก แต่เป็นตระกูลเฉินหลินจืออี้กําลังจะเอ่ยปาก กงเยี่ยนที่อยู่บนเตียงก็ลุกขึ้นขัดจังหวะทันที“จืออี้ พอแล้ว อย่าทะเลาะกันเลย”“แม่ ถึงยังไงจืออี้ก็ช่วยผมแล้ว แม่อย่าว่าเขาแบบนี้เลย แม่ออกไปรอผมก่อนเถอะ”กงเยี่ยนผลักเฉินซู่หลานออกเฉินซู่หลานถลึงตาใส่หลินจืออี้อย่างตักเตือน แล้วหันหลังเดินออกจากวอร์ดผู้ป่วยสุดท้ายวอร์ดผู้ป่วยก็เหลือเพียงหลินจืออี้และกงเยี่ยนกงเยี่ยนยกมือให้หลินจืออี แต่เธอกลับหลบเธอพูดอย่างเย็นชาว่า "พี่ใหญ่ พี่ไม่มีอะไรจะอธิบายให้ฉันฟังเลยเหรอ?"สีหน้าของกงเยี่ยนเคร่งขรึมเล็กน้อย วางมือลงแล้วพูดว่า “จืออี้ เธอไม่เข้าใจ”"ฉันไม่เข้าใจเหรอ? ดังนั้นพี่เลยสามารถหลอกใช้ฉัน? ฉันเห็นพี่เป็นเพื่อนและญาติพี่น้อง ฉันคิดถึงความดีที่พี่มีต่อฉัน ฉันกลัวว่าพวกพี่แม่ลูกจะลำบาก แล้วพี่ก็ทําแบบนี้กับฉันเหรอ?” หลินจืออี้ถาม“ฉันไม่อยากเป็นเพื่อนหรือญาติของเธอ!”พูดจบ กงเยี่ยนไม่สนใจการต่อต้านของหลินจืออี้ จู่ๆ ก็กอดเธอ

เธอคิดมาตลอดว่ากงเฉินไม่อยากเห็นหน้าพวกเธอสองแม่ลูก เพื่อให้ซิงซิงไม่โกรธ เธอจึงจงใจพาซิงซิงหลีกเลี่ยงกงเฉินตลอดมาหลินจืออี้กําลังคิดอยู่ ทันใดนั้นฟ้าก็ผ่าลงมา ปกคลุมท้องฟ้าเหนือศาลบรรพบุรุษอย่างอึมครึม ตามด้วยเสียงตูมๆ หัวใจของเธอเหมือนถูกเจาะเป็นรูใหญ่รูหนึ่งกระทั่งสามารถรู้สึกได้ว่าเลือดกําลังพุ่งกระฉูดด้วยความตื่นตระหนกอย่างควบคุมไม่ได้เมื่อหลินจืออี้ได้สติอีกครั้ง ก็ถูกหลิ่วเหอพากลับไปที่เรือน ใช้ผ้าขนหนูแห้งผืนหนึ่งเช็ดผมให้เธอ“รีบกลับห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ”หลิ่วเหอพูดจบถึงนึกขึ้นได้ว่าเธอย้ายออกไปแล้ว เพื่อให้คุณท่านกงวางใจ เธอจึงไม่ได้เก็บเสื้อผ้าไว้แม้แต่ชิ้นเดียวดวงตาของหลิ่วเหอแดงก่ำ เม้มปากพูดว่า “ฉันจะไปเอาเสื้อผ้าของฉันมาให้ชุดหนึ่ง”หลินจืออี้พยักหน้าอย่างแข็งทื่อหลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ หลิ่วเหอมองใบหน้าขาวซีดของเธอแล้วเอ่ยอย่างไม่วางใจ “ฉันจะไปชงชาขิงมาให้แกสักถ้วย”หลินจืออี้รีบดึงเธอเอาไว้ “แม่ ฉันไม่เป็นไรแล้ว แม่เรียกฉันมามีเรื่องอะไรอีกหรือเปล่า?”หลิ่วเหอไม่ได้ตอบทันที รินชาร้อนถ้วยหนึ่งยัดใส่มือเธอ แล้วถึงถอนหายใจเล็กน้อย“หลังจากที่แกวางสา

เมื่อเข้าไปในห้อง กงเฉินก็นอนคว่ำอยู่บนเตียงโดยไม่พูดอะไรสักคําหลี่ฮวนถอดเสื้อโค้ทที่คลุมตัวเขาและสูดหายใจเข้าลึกๆแม้ว่าบอดี้การ์ดจะจงใจยอมอ่อนข้อให้ แต่แส้สามครั้งแรกต้องใช้แรงไม่น้อยแน่นอนโดยเฉพาะแส้ที่เปื้อนน้ำก็ฟาดเข้าเนื้อเหมือนมีหนามแหลม“อยู่ดีๆ ทําไมถึงตีนายอีก ก่อนหน้านี้เพราะหลินจืออี้กับนาย...” หลี่ฮวนพูดครึ่งหนึ่งและเข้าใจอะไรทันที "เป็นเธออีกแล้วเหรอ? นี่เธอจงใจมาเล่นงานนายใช่ไหมเนี่ย?”กงเฉินเหลือบมองเขาอย่างเย็นชาแม้แต่กงสือเหยียนที่อยู่ข้างๆ ก็ไอออกมาสองครั้ง เขาไม่ค่อยพอใจกับการประเมินหลินจืออี้หลี่ฮวนปิดปากอย่างงุ่มง่าม สวมถุงมือเพื่อทําความสะอาดบาดแผล และในที่สุดก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก“นอกจากสามแผลที่ค่อนข้างลึกแล้ว อย่างอื่นไม่ร้ายแรง คนที่ตีนายได้หลีกเลี่ยงจุดสําคัญ แค่รักษาแผลก็ไม่เป็นไรแล้ว”พูดจบ เขาก็หยิบยาแก้อักเสบจากกล่องยาส่งให้กงเฉินเมื่อกงเฉินลุกขึ้นและกินยา เขาก็ได้ยินเสียงสั่นของโทรศัพท์ของกงสือเหยียน“พี่รอง รับเถอะ”กงสือเหยียนหยิบโทรศัพท์ออกมาและมองไปรอบๆ และพูดเบาๆ ว่า ไม่สําคัญหรอก นายดีขึ้นหรือยัง?“อืม”กงเฉินนั่งนิ่งๆ ใบหน้า

เขายกมือขึ้นสูบบุหรี่ หมอกสีขาวพุ่งออกจากริมฝีปากของเขา ราวกับหน้ากากที่ปิดบังสีหน้าของเขาท่ามกลางสายตาอันเงียบสงบ หลินจืออี้รู้สึกว่างเปล่าไปชั่วขณะ เธอขดนิ้วมือ บังคับตัวเองให้ใจเย็นลงกงเฉินหลุบตาลง หยิบบุหรี่เข้าไปในที่เขี่ยบุหรี่ “ปล่อยเธอไปซะ”หลินจืออี้ถอนสายตากลับมา มองหยดน้ำที่หยดลงมาจากพืชสีเขียว แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “อาเล็ก ขอบคุณที่ช่วยฉันนะคะ ต่อไปไม่ต้องแล้วค่ะ”พูดจบ ท่าทางของกงเฉินที่กําลังสูบบุหรี่ก็หยุดลง ดวงตาสีดําจ้องมองแผ่นหลังที่จากไปจากชั้นล่างจนกระทั่งโทรศัพท์บนโซฟานุ่มด้านหลังเรียกสติกลับมาเป็นประธานอวี๋“ยังไม่ตายใช่ไหม”“ไม่ตายหรอก” กงเฉินกล่าวอย่างเย็นชา“เธอนี่คาดการณ์ได้แม่นจริงๆ มีคนอดใจไม่ไหวจริงๆ ตอนนี้หลานสาวของเธอคงปวดใจแย่แล้วมั้ง”ประธานอวี๋กําลังขัดเล็บอยู่ น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยการหยอกล้อกงเฉินเอามือกุมหน้าผาก "เพิ่งมาขีดเส้นแบ่งกับฉัน"“ฮ่าๆๆ...ไม่งั้นคุณก็ยอมพี่สาวเถอะนะ ฉันจะรักคุณอย่างดีเลยล่ะ” ประธานอวี๋หัวเราะเสียงดัง“คงไม่มีบุญพอจะรับไหว”“เชอะ!” ประธานอวี๋หัวเราะเบาๆ “คุณนี่อยากได้รับความทุกข์ทรมานเหลือเกินนะ คนอื่น

สิ่งนี้ทําให้กงเฉินนึกถึงจูบเมื่อกี้นี้ และดวงตาของเขาก็ลึกซึ้งยิ่งขึ้นหลินจืออี้ถูกมองจนหนังศีรษะชา เงยหน้ามองเขาตามสัญชาตญาณกงเฉินกวาดสายตาไปที่ใบหน้าของเธอ และในที่สุดก็ตกลงบนริมฝีปากที่แดงก่ำของเธอ เขารู้สึกได้ถึงอุณหภูมิที่หลงเหลืออยู่บนริมฝีปากของเขา ทําให้ลูกกระเดือกของเขากลิ้งขึ้นลงอย่างช่วยไม่ได้“ปากของเธอสามารถหยุดได้ภายใต้สถานการณ์เดียวเท่านั้น”เมื่อไอร้อนพ่นออกมา หลินจืออี้เข้าใจความหมายของเขาทันที ไม่คิดมากก็คงเป็นไปไม่ได้แต่ในเวลานี้ สมองของเธอพลันหมุนไป และดวงตาของเธอถูกแทนที่ด้วยความโกรธ"อาโกหกฉัน! อาไม่ได้ดื่มเหล้า ในปากของอาไม่มีกลิ่นเหล้าเลย”“เรียนฉลาดแล้วนี่ แต่ว่า... สายไปแล้ว"กงเฉินก้มลงมองตําแหน่งที่เขายืนอยู่หลินจืออี้เพิ่งพบว่าเมื่อกี้เขาอาศัยช่วงชุลมุนเข้าบ้านไปก่อนแล้ว กว่าเธอจะตั้งสติได้ เขาก็ปิดประตูอย่างเชื่องช้าแล้วเป็นไปไม่ได้เลยที่จะไล่เขาออกไปอีกครั้ง“สารเลว!”หลินจื้ออี้คว้ากุญแจบนตู้แล้วปาเข้าไปอย่างโมโห ไม่คิดว่าจะโดนไหล่ของเขาพอดีกงเฉินขมวดคิ้ว ไหล่ที่ถูกกระแทกยุบลงอย่างเห็นได้ชัด ราวกับสัญชาตญาณของร่างกายปกป้องตัวเองหลิ