All Chapters of เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ: Chapter 211 - Chapter 220

ภายใต้การนําทางของกงเฉิน ปฏิกิริยาของหลินจืออี้ช่างน่าอายจริงๆ เธอกลืนน้ำลายไปหลายรอบแล้วกงเฉินยกริมฝีปากล่าง กวาดตามองเธอเบาๆ “ยังต้องสอนอีกไหม?”เมื่อได้ยินเสียง หลินจืออี้ก็ดึงสติกลับมาทันที แสร้งทําเป็นสงบแล้วพูดว่า “ไม่ต้อง อาเล็กเป็นคนไข้ ฉันควรเคารพคนแก่และรักเด็ก”“ไม่ได้ให้เธออธิบาย” กงเฉินหรี่ตาหลินจืออี้เม้มปาก ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของเขาออกอย่างรวดเร็วภายใต้เสื้อเชิร์ตที่เคร่งขรึม มีรูปร่างที่ไม่ค่อยห้ามใจของผู้ชายซ่อนอยู่กล้ามเนื้อมั่นคงและสมส่วน กล้ามเนื้อหน้าท้องชัดเจนแต่ไม่เกินจริง ขายาวและเอวบาง เข็มขัดติดอยู่บนเส้นซิกแพ็คพอดี ทําให้คนจินตนาการไปไกลหลินจืออี้หายใจเข้า แล้วรีบละสายตาออกไป กงเฉินกลับโน้มตัวเข้ามา“เสื้อเชิร์ตถอดเร็วขนาดนี้ ยังเคยถอดของใครอีก?” ใบหน้าเขาไม่มีอารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ เหมือนกําลังถามเรื่องธรรมดาเรื่องหนึ่งแต่หลินจืออี้กลับรู้สึกว่าลมหายใจที่ตัวเองหายใจออกนั้นค่อนข้างเย็นเยือกเธอกระซิบว่า "ไม่มีใครทั้งนั้น"เขาทําเหมือนไม่ได้ยิน “กงเยี่ยน?”"ไม่มี! นอกจาก...” อาหลินจืออี้รีบหุบปาก แต่ผู้ชายคนนั้นกลับไม่ยอมปล่อยเธอไป"นอกจากใคร"

หลินจืออี้ตะลึงงัน แต่สติสัมปชัญญะดึงเธอกลับสู่ความเป็นจริงอย่างรวดเร็วเธอกับกงเฉิน?เป็นไปไม่ได้!ตอนนี้ระหว่างพวกเขาไม่มีลูก ไม่มีการบังคับแต่งงาน ไม่มีอะไรทั้งนั้นมีแต่ความเกลียดชังสิ่งที่สําคัญที่สุดคือ... ซ่งหว่านชิวไม่ได้พาลูกหนีหลินจืออี้สะดุ้งโหยง ราวกับถูกลากจากฤดูร้อนที่ร้อนระอุเข้าสู่ฤดูหนาวที่หนาวจัด ทุกรูขุมขนสั่นระริกเธอเม้มปาก “อาเล็ก คําพูดนี้เก็บไว้ให้ผู้หญิงของอาฟังเถอะ”“ฉันช่วยพันแผลให้อา มีเวลาไปเยี่ยมผู้หญิงของอาบ่อยๆ ด้วยล่ะ”พบลูกน้อยซือเฉินของอาเป็นครั้งสุดท้ายบางทีเธออาจจะกลายเป็นคนเลือดเย็นไปแล้วเมื่อเธอรู้ว่าซ่งหว่านชิวอยากเสียลูกไป นอกจากตกใจเล็กน้อยแล้ว เธอก็ไม่รู้สึกเสียดายเลยสักนิด และก็ไม่เคยคิดที่จะแจ้งให้กงเฉินรู้ด้วยถ้าเขาห้ามก็ไม่มีความหมายแล้วเด็กปีศาจแบบนั้นควรกลายเป็นแอ่งเลือดและไปที่ท่อระบายน้ำนิสัยไม่ดีของเขาเลียนแบบซ่งหว่านชิวมาเกือบหมดทั้งนั้น อาศัยสุขภาพของตัวเองไม่ดี มักจะแกล้งซิงซิงอยู่เสมอมีครั้งหนึ่งถึงขั้นใช้หนังสติ๊กยิงไปที่ตาของซิงซิง โชคดีที่ซิงซิงย่อตัวลงถึงหลบหนีไปได้หลังจากนั้น เขากลับยิ้มและพูดว่า "ละค

ครึ่งชั่วโมงต่อมา พนักงานของร้านกาแฟก็ถือถุงเคาะประตูเข้ามาด้วยความสุภาพ เพื่อนร่วมงานจึงส่งกาแฟแก้วแรกให้ซ่งหว่านชิว“คุณซ่ง คุณลองชิมดูก่อนนะคะ เมล็ดกาแฟร้านนี้ไม่เลวเลย”ซ่งหว่านชิวมองกาแฟที่ใส่น้ำแข็งครึ่งแก้วตรงหน้า หายใจติดขัด ในหางตาหลินจืออี้รับกาแฟมาแล้ว ดื่มเข้าไปคําหนึ่งอย่างเพลิดเพลิน“อืม อร่อยจริงๆ”ซ่งหว่านชิวทําได้เพียงจิบเล็กน้อยอย่างระมัดระวัง กลบปากอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกลืนลงไป “อร่อยจริงๆ ด้วยค่ะ”เพื่อนร่วมงานที่ไม่คุ้นเคยกับการเสแสร้งของเธอพูดแปลกๆ ว่า "คุณซ่ง แค่จิบคําเล็กๆ แบบนี้เหรอคะ? คุณไม่ชอบกาแฟที่เราเลือกใช่ไหมคะ?”ภาพลักษณ์สาธารณะของซ่งหว่านชิวนั้นสง่างามและใจกว้าง เข้ากับคนง่าย เธออาศัยภาพลักษณ์นี้ทําให้ได้รับความชอบใจจากชาวเน็ตนับไม่ถ้วนชาติที่แล้ว เธอก็อาศัยพวกชาวเน็ตที่ไม่รู้ความจริงเหล่านั้นมาทําสงครามความคิดเห็นของผู้คน จนไม่ว่าตระกูลกงหรือผู้คน ต่างก็ยืนอยู่ข้างเธอตอนนี้ ถ้าเธอกล้าแสดงออกว่าไม่ชอบสักนิด ก็ไม่ต้องให้หลินจืออี้พูดมาก ในออฟฟิศมีคนใส่สีตีไข่กระจายออกไปแน่ในที่สุดซ่งหว่านชิวก็คํานึงถึงฐานะของตัวเอง หยิบกาแฟขึ้นมาดื่มอึกใหญ่ร

หมอหลี่กําลังเตรียมตรวจคนไข้ตอนบ่ายอยู่ แต่สีหน้ากลับเครียดมากมีหมอคนอื่นๆ เดินผ่านมาและมองไปที่เธอ"หมอหลี่ ทําไมตอนเที่ยงไม่ไปกินข้าวล่ะ? แล้วก็ไม่เห็นคุณพักผ่อนอยู่ในห้องตรวจ ไปไหนมาเหรอคะ?”หมอหลี่ตกใจอย่างเห็นได้ชัด ของในมือตกลงบนพื้น ยิ้มอย่างเคอะเขิน “ไปเตรียมการผ่าตัดมาน่ะ”“การผ่าตัดเล็กๆ น้อยๆ ยังต้องให้คุณไปเตรียมตัวล่วงหน้าขนาดนั้นเลยเหรอ?”การทําแท้งแบบไม่เจ็บปวดในสังคมปัจจุบันนี้ไม่ได้ถือว่าเป็นการผ่าตัดสำคัญอะไรผู้ป่วยเขากลัวน่ะ เลยคุยกับเธอหน่อย” หมอหลี่ยิ้มอยู่บนใบหน้า แต่หน้าผากมีเหงื่อซึมออกมาหมออีกคนหนึ่งก็ไม่สงสัย พยักหน้าแล้วเดินจากไปหลินจืออี้ก็ออกจากฝูงชนไปเช่นกัน เธอไม่กล้าชักช้าแม้แต่วินาทีเดียว รีบไล่ตามไปยังทิศทางที่ซ่งหว่านชิวจากไปซ่งหว่านชิวรู้สึกไม่สบาย เดินไม่เร็ว นานขนาดนี้เพิ่งเดินออกจากตึกตรวจคนไข้เพื่อยืนยันความคิดในใจ หลินจืออี้จึงเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นแต่ยังไม่ทันที่เธอจะเข้าใกล้ ผู้ชายคนหนึ่งก็พุ่งออกมาคว้าแขนซ่งหว่านชิวแล้วดึงไปด้านข้างการแต่งตัวของผู้ชายเป็นเอกลักษณ์มาก เสื้อหนังและกางเกงหนัง ดูเหมือนการแต่งตัวแบบมืออาชีพของมอ

แต่เนื่องจากความตื่นตระหนก ข้อเท้าเธอเคล็ดในขณะที่เหยียบหญ้าอ่อนๆ โทรศัพท์จึงตกลงไปตามทางลาดเอียงและลื่นลงไปในทะเลสาบเทียมเธอไม่มีเวลาเก็บโทรศัพท์ รีบซ่อนตัวอย่างรวดเร็วอีกด้านหนึ่ง ด้วยความที่ผู้ชายต้องการปกป้องซ่งหว่านชิว ดังนั้นเขาจึงเดินไปถึงหลังพุ่มไม้ช้าไปก้าวหนึ่งแมวจรตัวหนึ่งกระโดดออกมาเลียอุ้งเท้าชายคนนั้นหันไปกอดซ่งหว่านชิวด้วยสีหน้าอยากทําต่อ “ก็แค่แมวจร”แต่เมื่อเขาเข้าใกล้ซ่งหว่านชิว กลับถูกเธอผลักออกอย่างรังเกียจ“เลิกเล่นได้แล้ว ฉันไม่สบายจริงๆ”พูดจบ ชายคนนั้นก็ถอดเสื้อหนังของตัวเองออกทันทีและคลุมลงบนเสื้อนอกของซ่งหว่านชิวซ่งหว่านชิวกลับจ้องแมวจรที่เลียกรงเล็บตัวนั้นเขม็ง หรี่ตามองแล้วพูดว่า “ไม่สิ ฉันมักจะรู้สึกว่ามีคนอยู่”ชายคนนั้นยักไหล่ "คุณตื่นตระหนกเกินไปแล้ว ผมจะส่งคุณกลับไปก่อน"ซ่งหว่านชิวไม่สนใจ เธอปัดมือของชายคนนั้นออก เดินไปข้างๆ แมวจรและเตะมันแมวจรคล่องแคล่วว่องไว ร้องอย่างรีบร้อนแล้วก็วิ่งหนีไปซ่งหว่านชิวยืนอยู่ที่ที่แมวจรนอนอยู่เมื่อกี้และมองไปรอบๆ จนกระทั่งเธอเห็นกิ่งไม้ที่หักพื้นผิวที่ตัดแตกต่างจากกิ่งก้านที่อยู่รอบๆเธอพูดอย่างลุ