Semua Bab เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ: Bab 291 - Bab 300

“คุณหลินเรียกแท็กซี่กลับไปแล้วครับ นี่คือกล้องวงจรปิด”“พรุ่งนี้” กงเฉินกล่าวอย่างเย็นชา“ครับ”……เมื่อหลินจืออี้กลับถึงบ้าน เธอก็หมดแรงสนิท พออาบน้ำเสร็จก็ล้มลงบนเตียงแต่พอหลับตา หางตาก็ควบคุมหยดน้ำไม่ได้เลยเธอฝังแก้มของเธอลงในหมอน และไม่นาน หมอนก็เริ่มเปียกความเจ็บปวดที่พุ่งขึ้นราวกับเข็มที่ปักแน่นเข้าไปในหัวใจ มันทําให้เธอต้องกําหมอนไว้แน่นถึงจะควบคุมอาการสั่นได้ทันใดนั้น อุณหภูมิรอบตัวเธอก็ลดลงอย่างกะทันหัน เธอลุกขึ้นอย่างหวาดกลัวและพบว่าเงาดําที่อยู่ข้างหลังเธอค่อยๆ กดทับลงมา"ใคร?"“ผมเอง”เมื่อได้ยินเสียง หลินจืออี้ก็อาศัยแสงสลัวจากโคมไฟยามค่ำคืน และมองเห็นคนชายที่อยู่ปลายเตียงได้อย่างชัดเจนเป็นกงเฉินด้วยความตกใจ เธอจึงคว้าหมอนฟาดลงไป"ไสหัวไป! อาเล็กเข้ามาได้ยังไง? นี่มันผิดกฎหมายนะ ผมสามารถแจ้งตํารวจจับอาได้”พอพูดจบ ชายคนนั้นก็โยนโทรศัพท์ที่เธอทิ้งไว้บนโต๊ะลงบนผ้าห่ม“โทรสิ”หลินจืออี้มองโทรศัพท์ที่สว่างอยู่ ทันใดนั้นก็เข้าใจอะไรบางอย่าง“อาเล็กมาลบคลิปอีกแล้วเหรอ? ไม่วางใจขนาดนี้เชียวเหรอ? ต้องปกป้องคู่หมั้นของอาด้วยตัวเองแบบนี้”“อาชอบโดนสวมเขาขนาด

หลินจืออี้กัดฟัน พยายามทําให้ตัวเองสงบลง"ประกอบเหรอ? ซ่งหว่านชิวบอกคุณเหรอ ไม่แปลกใจเลยว่าทําไมคุณถึงถูกเธอหลอกจนไม่เหลืออะไรเลย ที่แท้คุณก็หลอกง่ายขนาดนี้นี่เอง”"แก! ดูเหมือนว่าถ้าไม่สั่งสอนแกสักหน่อย แกคงคิดว่าฉันล้อเล่นกับแกจริงๆ สินะ การปรับปรุงความปลอดภัยในเขตนี้เป็นพ่อฉันดูแลอยู่ ขอเพียงฉันพยักหน้า ในโลกนี้ก็จะไม่มีเธอหลินจืออี้อีกต่อไปแล้ว”“ที่แท้พ่อของคุณก็เป็นข้าราชการแบบนี้ ดูเหมือนว่าตระกูลหลิวของคุณจะมีเรื่องชั่วร้ายอยู่เบื้องหลังไม่น้อยเลยนะ” หลินจืออี้ยิ้มหยันได้ยินดังนั้น ใบหน้าของหลิวซินหน่าก็ฉายแววอํามหิต“โยนมันลงไป!”หลินจืออี้ถูกโยนลงไปในสระว่ายน้ำที่เต็มไปด้วยกลิ่นเหม็นอีกครั้ง เธอถูกโยนลงไปซ้ำไปซ้ำมาจนกระทั่งเธอเกือบจะจมน้ำตายเมื่อดึงเธอขึ้นมาอีกครั้ง ลมหายใจของเธอก็อ่อนลงเป็นอย่างมากแล้ว แต่สายตาที่มองหลิวซินหน่ายังคงเต็มไปด้วยความดื้อรั้นดั่งตอนแรกหลิวซินหน่ารู้สึกหงุดหงิดอย่างอธิบายไม่ถูกไม่ถูก "คลิปอยู่ที่ไหน นี่เป็นโอกาสสุดท้ายที่ฉันจะให้แกแล้ว”หลินจืออี้กวาดสายตาไปรอบๆ และถามกลับไปว่า “ฉันก็อยากรู้มากเหมือนกันว่า ทําไมเป็นคุณมาหาฉัน? ใครเป็นค

เป็นเขานั่นเองหลี่ฮวน!ชายคนนั้นชะงัก “เธอรู้จักฉันเหรอ?”หลินจืออี้รีบเบือนร่างตาหนี ส่ายหน้า เอ่ยขอร้องด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “ฉันไม่รู้อะไรเลยจริงๆ ทําไมคุณหลิวถึงไม่เชื่อฉันล่ะ?”เธอยอมรับไม่ได้ บางทีอาจจะมีโอกาสรอดชายคนนั้นยิ้มอย่างกําเริบเสิบสาน "งั้นเธออย่าลืมไปทวงชีวิตเขาด้วยละกัน"เขาเหวี่ยงท่อน้ำลงมาหลินจืออี้ขดตัวโดยไม่รู้ตัว เกือบจะในเวลาเดียวกัน ผู้ชายตรงหน้าก็ถูกโยนลงบนตู้เหมือนตุ๊กตาตู้ที่เรียงเป็นแถวล้มลงกับพื้น โยนกระดานที่กั้นหน้าต่างออกพอดีแสงจันทร์ส่องลงมาตามหน้าต่างที่แตกเป็นชิ้นๆ ยืดเงาของคนตรงหน้าให้ยาวขึ้น เลือดสดๆ หยดลงตามกําปั้นของเขา ย้อมแหวนหยกสีแดงให้แดงยิ่งขึ้นคนๆ นั้นคือกงเฉินเมื่อเห็นคนที่มาอย่างชัดเจน หลินจืออี้ก็กัดริมฝีปากที่ไร้สีเลือด ล้มลงตามกําแพงวินาทีที่ร่างตกลงพื้นก็ถูกเขาอุ้มขึ้นมาชายที่สวมหมวกกันน็อกเห็นดังนั้นก็กระโดดออกทางหน้าต่างและวิ่งหนีไปกงเฉินอุ้มหลินจืออี้เดินออกจากสระว่ายน้ำ เฉินจิ่นเดินเข้ามาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม“หลิวซินหน่าหนีไปแล้วครับ กล้องวงจรปิดรอบๆ ถูกลบหมดแล้ว น่าจะได้รับข้อความล่วงหน้า”มีเพียงตระกูลหล

แต่ตอนนี้เธอมีสิ่งที่สําคัญกว่าที่ต้องทําถ้าจะแจ้งตํารวจจริงๆ เธอต้องตรวจบาดแผลแน่นอน เธอต้องไปถามเธอว่ารายงานการตรวจของเธอยังขาดอะไรอีกหลังจากลงจากเตียง หลินจืออี้เพิ่งลุกขึ้นยืน ขาทั้งสองข้างก็อ่อนปวกเปียกเหมือนเหยียบสําลีเธอกัดฟันและเดินไปที่ห้องทํางานของหมอทีละก้าวๆเดินไปได้ครึ่งทาง จู่ๆ ประตูห้องทํางานก็ถูกเปิดออกอย่างแรงหลี่ฮวนที่ยังรับสายอยู่รีบวิ่งออกมา "นี่นายอยากตายใช่ไหมเนี่ย ทำอะไรเหลวไหล!"ด้วยความร้อนใจ เขาจึงวิ่งไป ไม่ได้สังเกตเห็นหลินจืออี้เลยหลินจืออี้มองแผ่นหลังของเขา นึกถึงคนที่หนีออกไปจากห้องแต่งตัวคนนั้น เหมือน......แต่ก็ดูเหมือนจะไม่เหมือนเมื่อกี้หน้ากากของหลี่ฮวนถูกกงเฉินต่อยแตกแล้ว แถมยังชนตู้หลายตู้ด้วย ทําไมตอนนี้เขาถึงดูเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยและกงเฉินก็รู้ถึงความสัมพันธ์ส่วนตัวระหว่างหลี่ฮวนกับซ่งหว่านชิว ทําไมยังเชื่อใจหลี่ฮวนขนาดนั้นความสงสัยต่างๆ วนเวียนอยู่ในใจของหลินจืออี้เธอไม่สนใจร่างกายที่อ่อนแรงของเธอ พยุงกําแพงและเดินตามหลี่ฮวนไปหลี่ฮวนเข้าไปในศูนย์ฉุกเฉินหลินจืออี้ยืนอยู่นอกประตูที่แง้มไว้ แอบมองเข้าไปข้างในภายในมีเตี

“สวัสดีค่ะ”“คุณหลิน ผมเป็นคนของสถานีตํารวจ อยู่ในวอร์ดของคุณแล้ว คุณล่ะครับ?น้ำเสียงของอีกฝ่ายทุ้มลึก แต่แฝงไว้ด้วยความรําคาญหลินจืออี้คิดว่าตอนนี้ก็สายมากแล้ว อีกฝ่ายออกตํารวจแล้วยังหาตัวเธอไม่เจออีก ก็ควรจะหงุดหงิดจริงๆ “ขอโทษค่ะ เดี๋ยวฉันกลับไปค่ะ”“เร็วๆ เข้า”หลังจากวางสายแล้ว หลินจืออี้ก็ถือโอกาสผลักกงเฉินออก แล้วยัดเสื้อนอกเข้าไปในอกของเขา“อาเล็ก ฉันไปก่อนนะคะ”เธอไม่กล้ามองกงเฉิน จึงหันหลังวิ่งหนีไปทันทีกงเฉินมองร่างที่หายลับไป มือถือในกระเป๋าก็สั่นขึ้นมา เขากวาดตามองข้อความ แววตาเย็นชาขึ้นหลายส่วนแล้วก็ออกจากห้องบันไดเช่นกัน……ณ ห้องพักผู้ป่วยหลินจืออี้ผลักประตูเข้าไป คิดว่าจะเห็นเพียงตํารวจที่รอเธออยู่แต่นึกไม่ถึงว่านอกจากตํารวจแล้ว ยังมีหลิวซินหน่าที่นั่งอยู่บนรถเข็น มีผ้าพันแผลที่มือและเท้าหลิวซินหน่าดูได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่ใบหน้าของเธอแดงเปล่งปลั่ง ไม่มีความเจ็บปวดใดๆ ในดวงตาของเธอเลย ตรงกันข้ามกลับเธอรู้สึกภาคภูมิใจเป็นอย่างมากหลินจืออี้อึ้งไปไม่รอให้เธอเอ่ยปากถาม ประตูห้องด้านหลังก็ถูกผลักออกอีกครั้งคุณท่านกงเดินเข้ามาอย่างเคร่งขรึม ด้านห