Semua Bab Rejected Wife of A Heartless CEO: Bab 191 - Bab 200

Si Dok Marquez ang naging panakip ko. Ang tuluyang naghubad ng maskara ng pamilyang De Leon sa harap ng lahat.Pinili kong magpigil. Hindi ko pa ibinunyag ang tungkol sa relasyon nina Nica at Denver. Sapagkat bilang therapist ko, alam ni Dok Marquez kung ano talaga ang nagtulak sa akin sa depresyon.Ngunit sa panahong iyon, hindi pa sila tuluyang nagtaksil sa pinakamalalang paraan, isa lamang iyong malabong ugnayan, isang ambiguous affair.Kung inilantad ko iyon noon, baka hatulan lamang sila ng panghuhusga, pero hindi sapat upang ilibing sila sa haligi ng kahihiyan. Ngayon, nahulog na si Nica sa sarili niyang bitag. Sa araw na ito na nahubad ang kanyang maskara, ang buhay niya sa pamilya Ocampo ay magiging delikado na. Isang buhay na nakabitin sa manipis na sinulid.At ang batang nasa sinapupunan niya ay isang time bomb, at ako mismo ang magpapasabog nito sa tamang oras. Maghintay lang siya at hahanap pa ako ng magandang timing para malaman iyon ng pamilya Ocampo.Kaya sa pagkakataon

Nakahiga ako sa mga bisig ni Vicento, habang unti-unting bumabalik sa isip ko ang bawat sandali ng buhay ko bilang Ria De Leon.Lahat ng sakit at pinsalang ibinigay nila sa akin, paulit-ulit na nagpatong-patong sa loob ng puso ko— mga sugat na matagal kong tinaglay, at ngayon lang tuluyang napawi.Dahan-dahan kong naramdaman ang pagkalma ng damdamin ko. Pinunasan ko ang mga luha sa gilid ng aking mga mata.“Pasensya na,” sabi ko, paos ang boses. “Nadala lang ako kanina. Narinig ko lang kasi ang kwento ni Ria De Leon at naawa ako sa kanya. Hindi ko napigilan.”Tumango si Vicento.“Kawawa talaga siya,” aniya. “Naiintindihan ko ang nararamdaman mo. Mas okay ka na ba ngayon?”“Oo, mas maayos na ako.”Kinuha niya ang tumbler at iniabot sa akin. “Ang tagal mong umiyak. Uminom ka muna ng tubig para mabasa ang lalamunan mo.”Habang umiinom ako, biglang naisip ko ang mga itlog sa ilalim ng upuan.“Ikaw ba ang naghanda ng mga itlog na ’yon?” tanong ko, bahagyang nakangiti.Maingat niyang itinab

Sa sandaling iyon, ramdam ko agad ang tensyon sa pamilya De Leon. Ayaw nilang malaman ng iba na buntis si Nica, dahil kapag nalaman iyon, mawawala ang bisa ng kasunduan ng kasal nila sa pamilya Ocampo.Ang tingin ni Mama Sandy, na kanina’y parang handa akong lamunin ng buo ay biglang nagbago— may pagmamakaawa na sa kanyang mga mata.Ngumiti ako ng banayad, “Siyempre galit na galit siya. Sigurado akong masama ang loob ni Nica matapos siyang pagalitan nang gano’n at baka masuka siya.”Kita kong huminga nang maluwag ang pamilya Su.Ngunit hindi natuwa si Mildred, tiningnan niya ako nang may bahagyang pagkainis. “Mrs. Victorillo, hindi ko sinasabi na mali ka, pero magkakapamilya tayo. Hindi ba’t medyo walang puso ang ginagawa mo?”Sumabay si Mama Sandy. “Ano bang ginawa namin sa’yo para itulak mo ang pamilya De Leon sa ganitong kalagayan?”Hindi ko siya pinansin. Sa halip, nagkunwaring nagtatampo ako at sinabing, “Hindi ko naman kasalanan. Tinanong ko lang si RS noon, pero si Nica ang nag

Inabot ni Vicento ang mukha kong mainit at hinaplos iyon, malamig ang palad niya, kaya bahagyang naibsan ang init ng katawan ko. Nakaidlip na ako, magulo ang isip, kaya napabulong ako, “Ano bang tinitingnan mo?” Hinila niya ang maliit kong kamay papunta sa sinturon niya, at sa halos mapang-akit na tinig ay nagsalita. “’Di ba gusto mong makita sa kotse kanina?” Oo nga pala, kanina pa ako curious. Gusto ko lang makita ang mga binti niya! Medyo nagising na ako, at pilit akong umupo, medyo tuliro pa rin habang lumapit sa kanya. Diretso akong napadapa sa mga bisig niya, isang kamay niya’y nakasapo sa kama, habang ang isa nama’y nakayakap sa baywang ko. Puno ng lambing at lalim ng tingin niya sa akin. “Ria, ang tagal kong hinintay ang araw na ’to.” Hindi ko alam kung bakit niya sinabi ’yon, pero tumango na lang ako at wala naman akong pakialam. Iniyuko ko ang ulo ko, hinawakan ang sinturong metal, pero bigla akong nahilo. "S-Sandali..." Medyo nataranta siya. “Baby, sabihin mo, ano gus

Hindi ako ganap na sigurado.Ang nakita ko lang noon ay isang batong silid, at ang huling ibinahagi sa akin ni Julia bago siya namatay ay ang impormasyon tungkol sa isang talyer ng kotse.Pero kahit isang hibla lang ng pahiwatig ito, susundan ko pa rin."Ibig mong sabihin, pinaghihinalaan mo lang — pero hindi ka sigurado?" tanong ni Vicento.Tumango ako. "Oo, hindi ako sigurado. Sa palagay ko lang, nasa madilim na silong iyon."Pagkasabi ko niyon, matamang tumingin sa akin si Vicento."Bakit mo nasabi na nasa ilalim ng lupa?"Mapanuri ang tingin niya, may halong emosyon na hindi ko mabasa.Halos muntik ko nang masabi ang totoo.Bagaman tumutulong siya sa akin, hindi ko pa rin siya puwedeng sabihan ng lahat.Sino ba naman ang maniniwalang isa akong muling isinilang na kaluluwa? Kahit sabihin ko, tiyak na iisipin nilang baliw ako."A-ah… hula ko lang. Karaniwan, ang gano’ng lugar ay nasa tagong bahagi. Ano sa tingin mo?"Muling nagsalita si Lu Yanchen."Ria, alam kong sabik kang malaman