All Chapters of Rejected Wife of A Heartless CEO: Chapter 201 - Chapter 210

Pagkakita ko pa lang sa lalaking iyon, agad kong itinulak si Vicento palayo.“Ria—”Tinakpan ko ang bibig niya. Sinundan ni Vicento ang direksyon ng tingin ko patungo sa lalaki.Tahimik ang paligid, hindi matao at madalang ang mga poste ng ilaw. Naka-long down jacket at sombrero ang lalaki, matangkad, at nakayukong naglalakad papalapit sa amin.Sa malabong liwanag, hindi ko maaninag nang malinaw ang mukha niya.Pero ang tindig at taas niya— nakakakilabot na kamukha ng mamamatay-tao na pumatay sa akin noong gabing iyon.Habang papalapit siya, kusa akong nanigas at nanginig.Muling bumalik sa isip ko ang gabing iyon, sa gitna ng ulan. Napakalamig. Ang kutsilyo niya, mabilis— tumagos agad sa katawan ko, at bumuhos ang dugo.Pabagsak akong tumatakbo sa tabing-ilog, habang sinusundan niya ako, alam niyang wala na akong takas, tinatamasa ang huling paghihingalo ko.Wala siyang sinabi kahit isang salita. Ang malamig at malupit na titig niya, hanggang ngayon, nagpapakilabot pa rin sa akin.Ha

Sa ilalim ng ayaw ngunit napipilitang ekspresyon ni Nica, mahinahon niyang iniabot ang kuwintas. Hindi naman talaga ako sanay mang-agaw ng gamit ng iba — lalo na ng kuwintas — marami namang pagpipilian.Pero naisip ko ang mga ginawa niya noon, kung paanong pinabigat niya ang loob ko kagabi, kaya ngumiti ako at sinabing, “Salamat.”“Walang anuman,” sagot niya habang nakangiwi at pinipigilan ang galit.Pero ano naman sa akin kung nagngingitngit siya?Habang mas nagagalit siya, mas natutuwa ako.Pagkakuha ko ng kuwintas, tumalikod na kami ni Vicento para umalis. Napansin niya ang ngiti sa labi ko. “Mas magaan na ba ang pakiramdam mo?”“Mm, oo. Biglang gumaan.”“Halika, mamili pa tayo. Baka lalo kang sumaya.”Tiningnan ko siya. “Hindi ka ba pupunta sa kumpanya ngayon? Siguradong marami kang aasikasuhin ngayong katapusan ng taon.”“Wala nang mas mahalaga kaysa ang makasama ang asawa ko.”Sa narinig kong iyon, biglang bumilis ang tibok ng puso ko, kaya mabilis akong pumasok sa kalapit na ti

Namula lalo ang mukha ko, pero wala na akong takas.Pagbagsak ng coat ko sa sahig, para akong bangkay na gumuho at ibinaon ang mukha ko sa malambot na silk na kutson.Hindi ko alam kung guni-guni ko lang, pero parang may narinig akong mahinang tawa ng isang lalaki—ngunit wala akong lakas ng loob para lingunin siya.Mula sa ilalim ng kumot, mahina kong sinabi,“Vicento, pwede ka nang magsimula.”Upang mabawasan ang kaba, nagbiro pa ako,“’Wag mo akong kaawaan ha, kahit parang bulaklak lang ako.”“Okay.” May halakhak sa tinig niya.Pagkatapos, marahan niyang tinaas ang binti ko.Sanay akong mailap sa pisikal na haplos ng lalaki, kaya kusa akong umatras.“’Wag kang matakot, Ria.”Sa kalmadong tinig niya, pinilit kong pigilan ang takot ko habang naramdaman kong nilalagyan niya ng malamig na pamahid ang binti ko. Kumalat ang banayad na amoy ng gamot sa hangin at nang maramdaman ko ang haplos niya, napasigaw ako.“Wala pa akong nilalagay na pwersa, relax lang.”“S-Sige.”Dahan-dahan niyang

Ibinigay ko si Mingming sa driver at inutusan siyang ihatid ito sa bahay ng pamilya Victorillo upang maalagaan.Pagbalik ko sa sala, kapansin-pansing mabait si Mama Sandy sa akin ngayon— paulit-ulit siyang nagpapakumbaba at sinusubukang ayusin ang loob ko habang kumakain kami.“Mrs. Victorillo, nagkaroon lang tayo ng kaunting hindi pagkakaunawaan noon. Nawalan ako ng anak kaya hindi ko nakontrol ang emosyon ko. Matagal na ang pagkakaibigan ng mga De Leon at Victorillo, hindi tayo dapat mag-away.”“Oo nga, kung buhay pa si Ria, magkamag-anak pa rin tayo,” dagdag ni Papa.Mariin kong pinisil ang aking mga kamay sa ilalim ng mesa. Wala kayong karapatang magsabi niyan. Bago pa nila malaman ang tungkol sa pagkamatay ko, kaya ko pang humanap ng dahilan sa pagiging malamig nila sa akin. Pero alam kong alam nila kung paano nila ako tinrato noon pa man.Sa tuwing maririnig ko ang mga salita nila, para akong nasusuka. Dahil pareho kaming walang ipinapakitang emosyon ni Vicento, medyo nahiya si

Matamang nakatitig sa akin si Denver, tila malalim ang iniisip. Pumikit siya saglit, at nang dumilat muli, nag-iba ang ekspresyon ng kanyang mukha.Sinabi niya, “Inagaw ni Vicento ang posisyon ko bilang CEO. Galit ako sa kanya, kaya gusto kong maghiganti.”Napabuntong-hininga ako ng malalim sa ginhawa. Akala ko kung ano na ang sasabihin niya. Alam ko na — sino ba naman ang maniniwala sa kabaliwan ng muling pagkabuhay kung hindi nila iyon naranasan mismo?“Anak, kailangan mong magpagamot. Kapag gumaling ka, ibibigay din sa ’yo ng tiyuhin mo ang nararapat mong posisyon. Pero paano mo nasikmurang saktan ang mas nakatatanda sa ’yo?”Agad nagbago ang tono ng matanda, na para bang sinasabi niyang makakabalik pa rin si Denver sa pamilya kapag maayos na siya.Siyempre, siya ang apo na personal niyang inaruga.Habang si Vicento naman, bukod sa kapansanan niya, ay may malaking batik bilang anak sa labas — isang kapintasan na hindi matatakpan.Kung hindi siya mas mahusay kaysa kay Denver, wala s