All Chapters of ข้านะหรือคือฮูหยินของท่านแม่ทัพ: Chapter 121 - Chapter 130

ปลายยามเฉินแสงสว่างลอดส่องมาในห้อง หยางเทียนหลงตื่นแล้วเขามองดูใบหน้าหวานที่หลับใหลอยู่ในอ้อมกอด เมื่อคืนนี้เขารังแกนางจนรุ่งสาง นางอ่อนหวานจนเขาไม่อยากเลิกรักนางจริงๆ เซียวอี้เซียนรู้สึกเหมือนมีคนจ้องมองก็ลืมตา นางเงยหน้าเขายามนี้นางกับเขาถือเป็นสามีภรรยากันอย่างสมบูรณ์ สายตาหวานเชื่อมส่งมาหานาง นึกถึงเมื่อคืนที่ตัวเองเร่าร้อนและร้องขอความรักจากเขาก็หน้าแดง ใบหน้าหวานซบกบหน้าอกแกร่ง หยางเทียนหลงหัวเราะในลำคอ"หึๆ..อายหรือคนดี ไม่มีอะไรต้องอายนี่มันเรื่องปกติของคนที่แต่งงานแล้วนะเซี่ยนเซี่ยน""ใครจะหน้าหนาเหมือนพระองค์เล่าเพคะ สายแล้วหม่อมฉันยังไม่ได้ไปคารวะเสด็จพ่อกับเสด็จแม่ที่เรือนหน้าเลย"เซียวอี้เซียนบ่นอู้อี้กับอกกว้างของสามี หยางเทียนหลงจุมพิตกระหม่อมของนางก่อนจะลุกขึ้นแล้วพลิกนางไวย้ใต้ร่างหนา"เสด็จพ่อกับเสด็จแม่ไม่ถือเจ้าหรอก เพิ่งจะยามเฉินเองเซี่ยนเซี่ยนเราสองคนยังมีเวลา พี่ไม่ต้องประชุมเช้าวันเพราะเรื่องกบฏทำให้เหนื่อยล้า ฝ่าบาทจึงเห็นใจทรงมีรับสั่งให้หยุดเจ็ดวัน พวกเรามาทำเจ้าตัวน้อยด้วยกันเถอะนะ""นี่มันสว่างแล้วนะเพคะ ทรงหื่นอันใดกันนักหนา เมื่อวานบอกว่าจะไปหาท่านชายรองก

หยางเทียนหลงกลับมาถึงจวนเซียวแล้ว เขาเดินตามหาชายาของจนกระทั่งสาวใช้บอกว่าพระชายาของเขาอยู่ในห้องทำงานของท่านเจ้ากรม หยางเทียนหลงจึงเดินไปยังเรือนอีกหลัง ได้ยินเสียงของเซียวอี้เซียนกำลังคุยกับท่านปู่ของนาง"เซี่ยนเซี่ยน หลานจะสร้างบอลลูนหรือ""เจ้าค่ะท่านปู่ หลานเห็นว่าการสร้างเขื่อนหากเรามองจากมุมสูงได้น่าจะดี อีกอย่างแม้จะมีหอคอยแต่ว่าก็มองได้ในระยะสายตาเท่านั้น บอลลูนหากในยุคสมัยนี้ก็เหมือนดาวเทียม""ดาวเทียมห่างจากพื้นโลกหลายแสนไมล์นะ""แต่ว่าที่นี่คือต้าฉินนะเจ้าคะ แคว้นเล็กๆเอง รวมๆแล้วกี่ตารางกิโลเมตรก็ไม่รู้ สูงจากพื้นดินสักร้อยไมล์ถึงร้อยห้าสิบไมล์ก็พอแล้วเจ้าค่ะ จะได้สำรวจพื้นที่ด้วย ว่าตรงไหนป่าเขา ตรงไหนแม่น้ำ ตรงไหนอุดมสมบูรณ์ ตรงไหนต้องปรับภูมิทัศน์""งั้นก็จัดหาวัสดุเพื่อสร้างเถอะ เรื่องนี้บอกสามีหลานหรือยัง"เซียวอี้เซียนลุกมาใกล้ๆกับท่านปู่ก่อนจะเอ่ยออดอ้อนเขาเหมือนสมัยเด็กๆ ใบหน้าหวานซบลงต้นแขนของชายชราก่อนจะเอ่ยน้ำเสียงอ่อนหวาน"หนูบอกเขาแล้วค่ะ อะแฮ่ม..คุณตาขาถ้าหนูมีลูกคุณตาต้องหยุดมือลาออกแล้วอยู่บ้านเลี้ยงเหลนได้แล้วนะคะ หนูไม่อยากให้ทำงานแล้ว""ตายังทำไหว หลานกั

านเรื่องราวมากมายในที่สุดเซียวอี้เซียนก็มาอยู่ต้าฉินได้ครบปีเศษแล้ว ตอนนี้จวนเซียวมีงานแต่งเล็กๆจัดขึ้น จินฝานแต่งงานกับเสี่ยวฮวา อีกทั้งเสี่ยวฮวาก็ตั้งครรภ์ได้ห้าเดือนแล้ว ทางด้านจวนฉีก็จัดงานเช่นกันสกุลซูมาสู่ขอฉีซีซีกับฉัฮู่ยหมิ่น ท่านย่านางจัดการให้ฉีฮุ่ยหมิ่นตั้งครรภ์ได้เกือบเจ็ดเดือนแล้วไม่สะดวกออกจากวัง ส่วนด้านเจ้าบ่าวนั้นซูหลางกับจินฝานไม่เหมือนกันจินฝานกำพร้าแต่เด็กไท่ซ่างหวงเก็บเขามาเลี้ยงและให้เป็นองครักษ์ของบุตรชายคนเล็กหยางเทียนตี้ กระทั่งเขาแต่งงานกับพระชายาและมีบุตรชายคือหยางเทียนหลง ชินอ๋องจึงยกจินฝานให้กับบุตรชาย งานแต่งงานทางตำหนักหย่งฉือจึงถือเป็นญาติผู้ใหญ่ของจินฝานส่วนซูหลางแม้ว่าตอนนี้เขาจะอายุสี่สิบแล้วแต่ก็ยังไม่เคยมีครอบครัว บิดาเป็นครอบครัวบัณฑิตทำงานอยู่สำนักศึกษาเป็นรองอาจารย์ใหญ่ จึงนับว่ามีหน้าตาพอควร แต่เขาชอบโลดโผน สกุลซูให้น้องชายที่ทำงานอยู่ฝ่ายวิชาการสืบทอด เรื่องแต่งงานแม้ว่าซีซีจะเป็นเพียงสาวใช้แต่ก็เป็นสาวใช้ขั้นหนึ่ง อีกทั้งยังเป็นคนของพระชายารัชทายาท นับว่านางก็ไม่ได้ด้อยจวนเซียวจินฝานมารับเจ้าสาวของตนเกี้ยวแปดคนหามตามประเพณี แม้จะเป็นสาวใช

หลังจากงานแต่เซียวอี้เซียนก็นอนหมดสภาพ นางไม่ได้เข้าวังนับเป็นเวลาสามเดือนแล้วเพราะนางแพ้ท้องจนลุกไม่ไหว ใครจะรู้ว่ากลับมีคนคิดถึงนางจขนทนไม่ได้ต้องออกจากวังมาหาเอง ไทเฮาทรงคิดถึงหลานสะใภ้ยิ่งนัก ไม่ซ่างหวงเองก็เพิ่งกลับจากแดนใต้ทรงอยากเห็นหน้าหลานสะใภ้เช่นกัน แม้กระทั่งฮ่องเต้ก็ชวนมู่กุ้ยเฟยมาหานางเซียวอี้เซียนนอนอยู่บนเตียงโยกที่ท่านปู่ของนางทำให้ที่ลานกลางเรือนเล็ก พักนี้นางกินเก่งมากนัก เสี่ยวฮวาใกล้คลอดเต็มทีแล้ว นางเดินมาหาพระชายาของตนก่อนจะเอ่ยเรียก"พระชายาเพคะ ในวังส่งคนมาบอกว่าไทเฮากับฝ่าบาททรงคิดถึงพระนางจึงพากันมาหาเพคะ""อ้อ..ขอบใจมากเสี่ยวฮวา....แล้วเจ้าเป็นเช่นไรบ้าง เท้าเริ่มบวมแล้วท้องก็ลงต่ำแล้วด้วย คงอีกไม่นานแล้วใช่ไหม""เพคะ น่าจะไม่เกินเดือนนี้ ทางจวนเซียวก็แจ้งมาว่าฮูหยินช่วงนี้ขยับตัวลำบากเพราะในครรภ์น่าจะเป็นฝาแฝดเพคะ""อือ..ซูหว่านเจ้าพยุงข้าขึ้นหน่อยข้าจะไปโถงหน้าเพื่อรับเสด็จไทเฮาและฝ่าบาท ซูจินเจ้าประคองเสี่ยวฮวากลับเรือนเถอะ"สองพี่น้องต่างมาประคองคนท้องแยกกันไป เซียวอี้เซียนเดินได้สามเก้าก็ต้องหยุดเจ้าตัวน้อยโก่งตัวจนท้องแข็ง นาง

เหตุการณ์ก่อนงานแต่งสามวันจวนลู่กำลังเกิดพายุใหญ่ ลู่หมิงที่ยามนี้เขาคือเจ้ากรมกลาโหมและกำลังจะได้ขึ้นเป็นเสนาบดีฝ่ายขวาอีกไม่นาน เรือนด้านหน้าลู่หมิงกำลังเถียงกับมารดาอย่างไม่ยอมแพ้ เขาต้องการหย่าเวินเหยา ภรรยารองที่มารดาแต่งมาให้กับเขา ตลอดเวลาเขาไม่เคยแตะต้องนาง แต่เนื่องด้วยนางเป็นหลานสาวมารดาเขาจึงไม่อยากหักกับท่านแม่ตนเอง แต่เพราะเวินเหยาเจ้ากี้เจ้าการแต่งเวินหนิงให้มาเป็นเมียรองของลู่เสวียนบุตรชายของเขา ทั้งที่อีสามวันจะแต่งหลานฮวนเข้ามาเป็นสะใภ้ เรื่องนี้หากมารดาเขาไม่เห็นชอบนางหรือจะกล้า "ข้าจะหย่ากับนาง...ท่านแม่ท่านก็อย่าได้กล่าวอีกเลย""เจ้ากล้าหย่านางหรือ ไม่เห็นมารดาเช่นข้าอยู่ในสายตาใช่หรือไม่"ฮูหยินผู้เฒ่าใช้ไม้เท้าชี้หน้าบุตรชาย เวินเหยาฮูหยินของเขาสะอึกสะอื้นร้องห่มร้องไห้ นางแต่งให้เขามานานเกือบยี่สิบห้าปี ตั้งแต่นางอายุสิบเจ็ด ยามนี้นางสี่สิบสองแล้ว รั้งตำแหน่งฮูหยินรองจนกระทั่งถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้ขึ้นตำแหน่งฮูหยินเอก หลังจากมารดาของลู่เสวียนตายไปเขาไม่เคยแตะต้องนางสักครั้งตั้งแต่แต่งเข้ามา ก่อนจะร้องไห้ฟ้องแม่สามีที่มีศักดิ์เป็นท่านป้าของนาง "ท่า