All Chapters of ข้านะหรือคือฮูหยินของท่านแม่ทัพ: Chapter 111 - Chapter 120

ยามเฉินรถม้าเตรียมพร้อมแล้ว นักโทษกบฏและนักฆ่าของแคว้นเหลียงถูกตัดสินโทษให้ตัดศีรษะก่อนจะขุดหลุมขนาดใหญ่เพื่อจุดไฟเผาร่างและกลบฝัง ลู่เสวียนมีหน้าที่ดูแลการลงโทษครั้งนี้เมื่อรถม้าพร้อมก็ถึงเวลาเอาองค์ชายใหญ่ที่สวมชุดนักโทษของราชสำนักใส่ในกรงไม้ก่อนจะยกขึ้นเกวียน ฮ่องเต้เสด็จขึ้นบนรถม้า อย่างไรก็เป็นบุตรจะฆ่าทิ้งคงทำใจไม่ได้ กองทัพกิเลนของหยางเทียนหลงควบคุมตัวของเขากว่าสามร้อยคนยังมีกองทัพมังกรของฮ่องเต้อีกสามร้อยคน หย่งอันโหวจะมาพบกับฮ่องเต้และหนิงอ๋องที่ระหว่างทางคนของสกุลจ้าวและสกุลหวังที่อายุต่ำกว่าสิบปีถูกเนรเทศไปชายแดนเหนือ ซึ่งเป็นดินแดนรกร้างกันดาร คนที่อายุมากกว่าถูกใช้ให้ไปทำงานในเหมืองเหล็กทางด้านดินแดนใต้ เหมืองที่ไร้ทางออก มีไว้สำหรับนักโทษอุกฉกรรจ์ ส่วนผู้นำตระกูลถูกคุมตัวไว้รอฝ่าบาทตัดสินโทษที่เมืองหลวง หยางต่งนั่งสงบนิ่งเขาไม่เคยเป็นลูกรัก แต่ไหนแต่ไรทรงมีแต่หยางเฟยหยาง เพราะเสด็จพ่อทรงรักเซียวฮองเฮายิ่งนัก กระทั่งนางจากไปก็ไม่ยอมให้ผู้ใดมาแทนที่ของนาง"เสด็จพ่อ..ทรงประหารลูกเถอะพ่ะย่ะค่ะ"หยางเทียนฮั่วหลับตาลงเมื่อได้ยินเสียงของบุตรชายร้องขอความตาย เขาถอนหายใจก่อนจะเ

เมื่อการประหารจบลงเซียวอี้เซียนก็นั่งรอหยางเทียนหลงเพื่อจะกลับจวนด้วยกัน การที่เห็นคนถูกตัดหัวต่อหน้าแม้ว่าจะไม่ค่อยชินเท่าไหร่ แต่สิ่งที่คนเหล่านั้นทำก็นับว่าสามสมแล้ว ร่างอรชรนั่งเล่นที่ม้านั่งเพื่อรอสามี ขาคู่เรียวแกว่งไปมาเงยหน้ามองท้องฟ้า เซียวอี้เซียนฮัมเพลงในซีรีย์จีนเรื่องหนึ่งที่เธอมักจะนั่งดูกับคุณตาในยามที่ท่านยังมีชีวิตอยู่หยางเทียนหลงเดินออกมาจากลานด้านในพระราชวังพร้อมกับคนที่เธอคิดมาเสมอว่ายังไม่ตายนั่นก็คือท่านปู่ของร่างเดิมเจ้ากรมโยธาคนเก่าเซียวหาน หยางเทียนหลงเดินมาหานางพร้อมกับชายชรา เซียวอี้เซียนจึงลุกจากม้านั่งก่อนจะทำความเคารพเขา"หลานคารวะท่านปู่เจ้าค่ะ ได้ยินว่าท่านปู่ยังอยู่หลานดีใจยิ่งนัก"เซียวหานมองหน้าหลานสาวของเขา ในร่างนั้นเขาเห็นอีกเงาซ้อนอยู่ก่อนจะยิ้มให้ ทั้งสามคนขึ้นรถม้าก่อนที่เซียวหานจะเอ่ยขึ้น"คงเพราะสวรรค์เมตตาให้ปู่ได้กลับมาหาหลาน ท่านอ๋องพรุ่งนี้ที่จวนจะจัดงานเลี้ยงต้อนรับกระหม่อม คืนนี้อยากให้นางไปค้างที่จวนทรงอนุญาตได้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ""ได้สิ เซี่ยนเซี่ยน...พวกเรากลับตำหนักหย่งฉือก่อนนะแล้วค่อยมาพร้อมท่านปู่เจ้าอีกทีดีหรือไม่""เพคะ...ได้ยิน

ซือหยางอุ้มเจ้านายของตนกำลังจะเดินจากไป แต่กลับมีปลายทวนวาววับมาจ่อที่คอ หลานฮวนเอ่ยเสียงเข้ม อยากมาก็มาอยากไปก็ไปหรือ เห็นจวนข้าเป็นอะไร เป็นเหลาสุรา หอนารีเช่นนั้นหรือ""คุณหนู....ท่านชายของข้าต้องไปหาหมอรบกวนท่านอย่าขวางทาง ช่วยหลีกทางด้วย""เจ้าพาเขาไปห้องข้างๆ เถาฮวาไปตามท่านหมอเฟิงมา ข้าก็อยากรู้ว่าเขาป่วยจริงไหม"หลานซิ่วเอ๋อร์ที่ตามออกมาจับชายเสื้อพี่สาวเอาไว้ก่อนจะเอ่ย"พี่ใหญ่...ดูแล้วเขาไม่ได้แกล้งท่านอย่าเอาแต่อารมณ์เลย""หึ...จะอุ้มเขาตากฝนอีกนานไหม ถ้าตายขึ้นมาอย่ามาโทษสกุลหลานของข้าเชียว"ซือหยางกัดฟันก่อนจะอุ้มลู่เสวียนไปห้องที่นางบอก จากนั้นก็ผลัดอาภรณ์ให้กับเขา เมื่อประมุขของตระกูลทราบเรื่องก็รีบมาทันที ท่านชายเคยถูกพิษเรื่องนี้ไม่มีคนรู้มากนักยกเว้นหลานจ้าน เพราะเขาคืออาจารย์ของฮ่องเต้และชินอ๋องพระอนุชานั่นเอง ลู่เสวียนเป็นบุตรบุญธรรมชินอ๋อง ไม่ว่าเรื่องใดๆที่เกิดเขาย่อมได้รู้ เฟิงเหยากำลังตรวจชีพจรให้กับลู่เสวียน ก่อนจะส่ายหน้าจากนั้นก็บอกให้คนไปต้มยา"นายท่านขอรับ ต้องให้ดื่มยาขับพิษเย็นออกจากร่างกายก่อนจึงจะสามารถฝังเข็มได้ขอรับ""ร้ายแรงมากไหมท่านหมอเฟิง""ท่านช

หวงเหวินเทียนอมยิ้ม เพิ่งส่งสินสอดไปเมื่อวานนี้ อยากรีบแต่งเสียพรุ่งนี้เลย อยากนอนกอดนางเต็มทีแล้ว จากนั้นทั้งสองก้เดินเข้างานไปด้วยกันแต่น้องสาวของเขาที่ถูกฉกมากำลังถูกอีกคนปล้ำจูบอย่างโหยหา"ฮื้อๆๆๆ"หวงซือหนิงพยายามผลักเขาออกเพราะนางหายใจไม่ทัน คนบ้านี่เรี่ยวแรงเยอะเสียจริงๆ กระทั่งหลิวหย่งพอใจแล้วจึงยอมปล่อยนาง เสียงหวานใสเอ่ยตัดพ้อเขา"พี่ทำอะไรเนี่ย ที่นี่จวนคนอื่นนะเจ้าคะ อีกอย่างได้ยินว่าจวนเซียวมีองครักษ์ลับและองครักษ์เงาเกือบสามร้อยคนเฝ้าระวัง ข้าไม่อยากเป็นอาหารตาบุรุษเหล่านั้นนะ"หลิวหย่งกระชับอ้อมกอดเอ่ยออดอ้อนคนบนตัก"องครักษ์เหล่านั้นพี่รับผิดชอบเอง พี่จะไม่รู้ได้อย่างไรว่าตรงไหนปลอดคนหื้ม หนิงหนิงคิดถึงพี่หรือไม่ พี่จากชายแดนมานานไม่มีวันไหนไม่คิดถึงเจ้า"คนตัวเล็กโอบแผ่นหลังหนาเอาไว้ก่อนจะซบหน้ากับอกแกร่ง หวงซือหนิงเอ่ยตอบกลับ"ข้าก็คิดถึงท่าน พี่หลิวหย่งข้าคู่ควรกับพี่จริงๆหรือ ท่านเป็นถึงท่านชาย ข้าเป็นแค่บุตรสาวนักโทษอย่างจ้าวเฟิงคนชั่วสกุลจ้าว""ยามนี้เจ้าแซ่หวง หรือต่อให้เจ้าแซ่จ้าวแล้วอย่างไร ตั้งแต่เกิดเจ้าก็ตายไปแล้ว เป็นฮูหยินของจ้าวเฟิงเองที่ส่งเจ้าลงปรโลกกั

ตำหนักเล็กหยางเทียนหลงที่ยามนี้ถูกเมียจับอาบน้ำเพราะทั้งตัวเขามีแต่กลิ่นสุรา เซียวอี้เซียนไม่ชอบกลิ่นแอลกอฮอล์มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ยิ่งเป็นสุราที่หมักจากผลไม้นั้นยิ่งเวียนหัว ร่างสูงที่นั่งคุดคู่อยู่ในอ่างไม้มองเมียด้วยสายตาขอโทษ"พี่ไม่ควรดื่มจนเจ้าต้องมาลำบากเลยเซี่ยนเซี่ยน""อย่างอแงสิเพคะ...พระองค์เมาแล้วรั่วนัก จะเสร็จแล้วอยู่นิ่งๆ"เมาแล้วรั่วคืออะไรกัน..หยางเทียนหลงไม่สนใจคำตอบ เขาอยากรู้ว่าของขวัญที่นางจะให้คืออะไร กระทั่งเซียวอี้เวียนอาบน้ำให้เขาเรียบร้อยก็ส่งเสื้อคลุมให้ หยางเทียนหลงรับมาก่อนจะลุกขึ้นแล้วสวมเสื้อคลุมเดินออกไปยังห้องนอนเขานั่งลงบนเก้าอี้ เซียวอี้เซียนเช็ดผมให้เขาทีละปอยๆจนผมเริ่มหมาด หยางเทียนหลงจับมือบางเอาไว้แล้วรั้งให้นางมานั่งตักตนเอง เขาสบตากับดวงตาคู่สวยก่อนจะโน้มใบหน้าไปหาแล้วเริ่มทวงรางวัล"ไหนกันรางวัลของพี่ เหตุใดลึกลับนักเล่า""ทรงอยากได้รางวัลจริงๆหรือเพคะ""ก็เจ้าบอกว่ามีรางวัลให้""ทรงอยากได้อะไรจากหม่อมฉันเพคะ ไหนลองตรัสออกมาหน่อย อื้ออออ"หยางเทียนหลงจับปลายคางมนให้เงยหน้าสบตาก่อนจะจุมพิตนางอย่างอดใจไม่ไหว เขาจูบนางเนิ่นนานลิ้นร้อนเกี่ยวเรียวลิ