All Chapters of สาวน้อยผู้นำพาครอบครัวสู่ความมั่งคั่ง: Chapter 141 - Chapter 150

"อาจารย์หมอเก่งมาก แผลข้าไม่ได้ร้ายแรงอะไร เดี๋ยวเดียวก็หายสนิทแล้ว แต่ความจริงแล้วก็ต้องขอบคุณเจ้าด้วยที่ช่วยห้ามเลือดไว้ได้ทัน""เรื่องเล็กน้อยที่ข้าพอจะทำได้" ทั้งสองเดินไปด้วยกันยามค่ำคืนบรรยากาศยามราตรีอันแสนเงียบเหงานี้ มีเสียงของผู้คนจากต่างสำนักดังคลอเคล้ามาราวกับเรไรในผืนป่า สองหญิงชายวัยย่างแรกรุ่นไม่ได้พูดจาคำใด เพียงปล่อยให้ความเงียบบรรเลงเสียงเพลงไปดวงจันทร์แย้มผ่องกลางนภา หมู่เมฆธาราเคลื่อนคล้อยลอยล่อง ทั้งสองรู้สึกหวั่นไหวในใจ ฉินหลิวซีไม่เคยสนใจเรื่องความรัก แต่อยู่ ๆ วันนี้ก็นึกย้อนไปถึงวันที่เขาให้คำมั่นสัญญาขึ้นมาได้ ก่อนหน้านี้เขาก็ยังยืนยันคำเดิมให้นางฟังเด็กหญิงอดคิดในใจไม่ได้ว่าคนรักเช่นนั้นมีจริงหรือ ใจนางหวั่นไหวด้วยบรรยากาศนำพา แต่หากจะดูให้แน่ชัดก็คงต้องรออีกหลายปีถึงจะพิสูจน์ความจริงใจนั้นได้หลี่เจิ้นหัวอยากให้เวลานี้ทอดยาวออกไปอีกสักนิด แต่ก็รู้ดีว่ามันอยู่ได้ไม่นาน ฉินหลิวซีควรกลับไปพักผ่อนได้แล้ว ต่อให้เป็นผู้มีวรยุทธ์เก่งกาจขนาดไหน เขาก็ไม่อยากให้นางตากน้ำค้างอยู่ข้างนอกนาน ๆหลี่เจิ้นหัวเดินเปลี่ยนเส้นทาง ตั้งใจจะไปส่งนางถึงหน้าเรือน"เจ้าไม่อยากเด

"ไม่ใช่แค่นั้นหรอกนะ เพียงเจ้าแสดงมันก็สามารถขอความช่วยเหลือจากหอกระจายข่าวที่มีอยู่ทั่วทั้งแคว้นได้ ทั้งยังสั่งการคนงานระดับล่างได้เมื่อมีป้าย"ฉินหลิวซีดวงตาเบิกกว้าง นางไม่คิดมาก่อนเลยว่าสิ่งที่เขามอบให้เป็นของแทนใจจะมีความสำคัญมากถึงขนาดนั้น เด็กหญิงรู้สึกละอายใจขึ้นมาเมื่อเคยคิดที่จะขายมัน หากนางจะตัดสินใจขายไปจริง ๆ แล้วมีคนชั่วได้ไปละก็ การจะเอามันไปแอบอ้างเพื่อทำเรื่องไม่ดีง่ายนิดเดียวดีแล้วที่ตอนนั้นข้าไม่ได้คิดตื้นเขินเกินไป"ฉินหลิวซี?""หือ?""เรื่องของข้าคงทำให้เจ้าเบื่อสินะ""เปล่า ๆ ข้าแค่มีเรื่องให้คิดนิดหน่อยนะ""เสร็จธุระ แล้วเรากลับกันเถอะ"เขาเก็บม้วนกระดาษที่อยู่ในตู้ด้านข้างคืนที่เดิมก่อนจะพานางออกจากเมืองแล้วกลับขึ้นเขา ระหว่างทางฉินหลิวซีดูเหมือนมีเรื่องให้คิดมากมาย หลี่เจิ้นหัวจึงไม่ได้ถามอะไรนางมาก กลับมาถึงทั้งสองก็จากลากันเพียงสั้น ๆ และวันนั้นทั้งวันก็ไม่ได้พบกันอีกเลยวันต่อมาเด็กหญิงก็ถูกอาจารย์เรียกหา นางมาพบหมอเทวดาแต่เช้า"งานเลี้ยงในวังหรือเจ้าคะ?"มาถึงกลับพบว่าอาจารย์ของนางได้รับเทียบเชิญจากวังหลวง และเขาต้องการให้นางเป็นตัวแทนไปเข้าร่วม พอรู้ว่าเ

เขาคุมม้าให้เดินไปได้อย่างนิ่มนวล ตัวรถแทบจะไม่สะดุดก้อนหินเลยหลังออกจากเมืองมาได้ครึ่งทาง ทั้งสองคนก็รู้สึกได้ว่ามีคนกำลังจับตาดูพวกเขาอยู่ ฉินหลิวซีเก็บหนังสือลงถุงย่ามอย่างเป็นธรรมชาติ นางแอบจับด้ามกระบี่อ่อนของตนเอาไว้แทนหลี่เจิ้นหัวเหลือบมองสิ่งที่อยู่ข้างเอวของนางก็ยิ้มออกมาซ้ำแล้วซ้ำเล่ากับเรื่องเดียวของที่เขาเคยให้นาง ฉินหลิวซีไม่เคยทิ้งขว้างและยังใช้พวกมันเป็นอย่างดี แม้ตอนที่เขามอบให้นางจะพูดอย่างไม่คิดอะไรว่าคงเอาไปขายแน่ แต่ตอนนี้ของทุกอย่างกลับยังอยู่ที่เจ้าของ ทำให้หัวใจของเด็กชายพองโตทุกครั้งที่มองมันสตรีน้อยข้างกายเขานี้จะว่าประหลาดหรือก็ใช่ จะว่าน่าสนใจหรือก็ดี บ่อยครั้งที่เขารู้สึกว่านางมีความย้อนแย้งในตัวเองสูงมาก แต่นั่นก็คือเสน่ห์ที่ทำให้เขาละสายตาไปจากนางไม่ได้สมัยยังเด็กนางกรอกหูเขาทุกวันว่าห้ามล่าสัตว์มากเกินไป แต่ตัวเองกลับล่าเอาหนังเอาเนื้อพวกมันเป็นว่าเล่นอย่างเผลอตัว พอรู้สึกตัวก็มานั่งกลุ้มใจอยู่คนเดียว ดูเหมือนว่าอะไรที่นางทำจนติดลมก็จะลืมตัวได้ง่าย ไม่รู้ตอนนี้ดีขึ้นบ้างแล้วหรือยัง แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหา เพราะหากเขาอยู่ด้วยก็จะปรามนางไว้เองหลี่เจิ้นห

รถม้าเคลื่อนตัวไปอย่างช้า ๆ พร้อมกับผู้ติดตามที่คอยอารักขานายน้อยของหอ พวกตนต่างแปลกใจว่าเด็กหญิงที่อายุเพียงเท่านี้ ทำไมจึงมีระดับฝึกตนที่สูงกว่านายน้อยได้ แต่ไม่มีใครกล้าตั้งคำถาม หนึ่งเพราะเห็นว่าเป็นสหายของเจ้านาย สองคือพวกเขาเคยเห็นเด็กอัจฉริยะเช่นนี้มาแล้ว ก็ที่ยืนอยู่ข้างกันนั่นอย่างไรเล่าหลังจากได้คนคุ้มกันมา การเดินทางก็ราบรื่นอย่างไม่น่าเชื่อจนถึงเมืองหลวงได้โดยที่ไม่ต้องสู้เลยสักครั้งเดียว นางรู้สึกตัวอีกครั้งก็ถึงแล้ว ไม่ได้เดินทางลำบากจนรู้สึกว่านานเหมือนตอนที่มากับทาสของตน"เจ้าคิดเอาไว้หรือยังว่าจะไปพักที่ไหน""ก็คงต้องเป็นโรงเตี๊ยมเดิมที่ข้าเคยพัก" ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ดีที่สุดในเมือง แต่นางก็ประทับใจที่นั่นอยู่พอสมควร "เช่นนั้นไปพักที่บ้านข้าไหม" "นั่นจะไม่เป็นการรบกวนอย่างนั้นหรือ" ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความลังเล ฉินหลิวซีไม่แน่ใจว่านี่เป็นความคิดที่ดี"ข้าอยากให้เจ้าไปเจอกับครอบครัวของข้า และข้าก็อยากให้พวกเขาเจอเจ้าด้วย" เด็กชายส่งสายตาออดอ้อนกลับมาฉินหลิวซีคิดทบทวนดูแล้วเขาช่วยนางไว้ตั้งมากมาย หลายต่อหลายครั้งที่นางจัดการปัญหาได้ง่ายขึ้นก็เป็นเพราะมีเขาคนนี้อยู่

หลี่เจิ้นหัวพานางไปซื้อของอีกหลายอย่างที่จำเป็นในการเข้าวัง อะไรก็ดูรีบร้อนไปหมดเพราะเวลาที่มาถึงนั้นกระชั้นชิดมาก นางแทบไม่มีเวลาพักหายใจจนกระทั่งฟ้ามืดไปแล้วเช้าตรู่ของวันถัดมาใบหน้าของนางจึงดูอิดโรย ต้องแต่งแต้มสีสันจากเครื่องประทินผิวปกปิดเอาไว้และแล้วเวลาที่รอคอยก็มาถึง เรื่องที่หมอเทวดาถูกเรียกตัวมาเพื่อเลี้ยงปลอบใจเป็นข่าวลือหนาหูอยู่ในวัง มีแต่คนเฝ้ารอจะได้ยลโฉมสักครั้ง เพราะไม่มีใครเคยเห็นตัวจริงหรือถึงเคยก็อาจไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเป็นเขา จึงมีข่าวเรื่องรูปลักษณ์อันวิจิตรที่ถูกแต่งแต้มแพร่ออกไปนางกำนัลและนางสนมหลายคนเฝ้าจดจ่อ หากว่าหมอเทวดามาจริงพวกนางอาจจะสามารถขอสูตรความงามที่ทำให้อ่อนเยาว์มาจากเขาได้ แต่ผู้ที่ปรากฏกายหลังจากที่ส่งเทียบเชิญซึ่งได้รับมาให้ผู้ทำหน้าที่ประกาศกลับพบว่าเป็นเพียงเด็กหญิงคนหนึ่งนางรับรู้ถึงสายตาที่มองมาจึงได้เอ่ยไขข้อข้องใจให้เดี๋ยวนั้น"ข้าฉินหลิวซี รับคำสั่งจากอาจารย์มาเป็นตัวแทนเข้าร่วมงานเลี้ยงครั้งนี้เจ้าค่ะ"สิ้นเสียงนางประกาศตัวก็มีเสียงฮือฮาตามมา"แบบนี้เท่ากับไม่ให้เกียรติฝ่าบาทหรือเปล่า""คนผู้นั้นคิดอะไรอยู่ถึงได้ส่งเด็กคนนี้มาแทน จะบอกว