All Chapters of The Whispering Love of a Lily: Chapter 41 - Chapter 50

Dalawang araw ang nakalipas, lumabas si Sereia sa kanyang boarding House. Sabado kasi ngayon at may lakad siya. Kaya alas siyete pa lang ng umaga ay gumayak na siya.Naghahanap siya ng bagong boarding house. Medyo nabobore na siya sa tinitirhan niya ngayon. Gusto niya lumipat para makapag-simula ng bago. Wala na kasi si Jasmine. Hindi tulad dati, may kausap pa siya sa boarding house. Ngayon na wala na ito, mas mabilis na siya mabubugnot.Kaya nagdesisyon na siya. Iyon ay kung may makahanap siya na magandang malilipatan.Habang binabaktas niya ang pathway, biglang tumunog ang kanyang cellphone. Binunot niya ito sa kanyang bulsa at binasa kung sino ang caller. Kumunot ang kanyang noo nang makitang unregistered number ang tumawag. Nagtaka man, sinagot niya pa rin ito."Hello?" Tumigil si Sereia sa paglalakad. Nagsalubong ang kanyang kilay nang may marinig siya mula sa kabilang linya. Parang nagtawanan ang mga ito at nagkasiyahan."Kung sino ka man loko-loko ka, huwag mong sirain ang a

Nasaksihan ni Margarette kung paano nag-iba ng hilatsa ang mukha ni Adriel. Katunayan pa nga ay nakita niya itong basta-basta na lang ibinaba ang tawag nang hindi nagpapaalam. Biglang nainis si Margarette. Pinukol niya ng masamang tingin si Sereia. Umaasa na sa ganoong paraan ay mararamdaman nito na may nakatitig sa kanya. “Let's go,” biglang sabi ni Adriel na siyang ipinagtaka ni Margarette. Hinila niya ang kamay ng nobya. Palinga-linga siya sa kaliwa’t kanan. Inihanda niya ang sarili para tumawid ng kalsada.“Where are we going, Hon?” takang tanong pa ni Margarette. Pero ang kaibuturan ng kanyang puso ay lihim ng nagngingitngit dahil nahuhulaan na niya kung saan sila pupunta. “Tatawid pa tayo?” Hindi sumagot si Adriel. Bagkus ay hinila lang niya si Margarette. Wala naman magawa ang huli kung hindi magpatianod.Napadpad sila sa cafe na tinambayan nila Sereia. Tahimik silang pumasok doon. Habang naghahanap sila ng mauupuan ay sinulyapan ni Adriel si Sereia. Kumulo naman ang dugo n

“Nako, Reiang. Huwag mo ng alalahanin iyon.” Pinagsalikop ni Manang Lydia ang kanilang mga kamay. “Ang importante, maayos ang lagay mo. Hindi ka naman siguro pinapabayaan hindi ba?”Pait na ngumiti si Sereia. Iniwas niya ang kanyang paningin at hindi kumibo.Matagal ng alam nina Lydia at Albert ang nangyari kay Don Augustus. Tatlong taon na ang nakalipas mula ng tumigil sila sa pagtatrabaho sa hacienda. Pumutok ang isang masamang balita tungkol sa Ama nito.Kalat na kalat sa bayan ang sinapit na kagalang-galang na Don, at dahil maraming nakakilala rito, mabilis kumalat ang balita. Marami ang nalungkot at nadismaya. Lalo na ang mga taong natulungan nito.Isa si Don Augustus sa mayaman na haciendero rito sa kanilang lugar. Bukod kasi sa hacienda ay nagmamay- ari rin ito ng mga sikat na hotel and restaurant. Kilala rin ito dahil sa talento nito sa pagpipinta. May mga obra ito na hindi basta-basta natutumbasan ng pera. Kaya nga umugong ang pangalan nito sa industriya ng pagpipinta. Malib

“Nababaliw ka na. Pwede bang lubayan mo na ako? Naiirita na ako sa pagmumukha mo,” inis na wika ni Sereia. “Bakit hindi mo na lang ihatid ang girlfriend mo? Oh di kaya mag-date kayo? Stop bothering me. Can you?”Sinulyapan ni Adriel ang nobya na nakaupo sa passenger seat. “Tapos na kami mag-date. Nagkataon lang na nakita ka namin.”Naningkit ang mata ni Sereia. “Wala akong pakialam kung tapos na kayo mag-date. Basta lubayan mo na ako.”Mabilis na tumalikod si Sereia. Hindi na niya pinansin pa ang Ferrari ni Adriel. Bahala na kung susunod pa ito. Hindi na lang niya ito papansinin.Habang naglalakad ay panaka-nakang tumitingin si Sereia sa kanyang cellphone. Patingin&-tingin din siya sa kalsada para maghanap ng taxi pero katulad kanina. Wala pa rin dumadaan. Kaya nagdesisyon siya na mag-book na lang ng grab para makaalis na.Huminto si Sereia. Habang abala sa pagkalikot ng kanyang cellphone ay may pumarada na naman na isang kotse. Nalukot ang mukha niya.“Ano ba! Sinabi ko ng ayaw kong

“Lalabas ka? O ako ang magpapalabas sa’yo?” Napakamot sa ulo si Dismund. “Inutusan mo ako kanina. Ang sabi mo, ako ang mag-didrive. Tapos ngayon palalabasin mo ako dahil lang sa naiinis ka? Nababaliw ka na yata.”Mas lalong nag-iba ang hilatsa ng mukha ni Linux. Binuksan niya ang pinto at lumabas. Tumayo siya sa tapat ng pinto ng drivers seat. Saka niya iyon binuksan.“Labas,” utos pa ni Linux.“Ayoko,” pagtanggi pa ni Dismund. Hinawakan niya ng mariin ang manubela. “It's too hot. Masisira ang balat ko.”“Bakla,” pang-aalaska niya pa rito pero si Dismund ay parang hindi man lang nadala sa kanyang sinabi. “Kalalaki mong tao. Takot ka sa init?”“Bakit? Hindi ba pwede? Ayoko magka-skin cancer,” ganti pa ni Dismund. Umiling siya sabay iwas ng kanyang paningin. “Ayoko. Akin itong kotse eh.”Umangat ang gilid ng labi ni Linux. “Fine. Umuwi ka ng mag-isa.” Saka niya binalibag ng malakas ang pinto ng kotse.Binaba naman ni Dismund ang bintana. Tinitigan niya si Linux. “Ano ba talagang proble