All Chapters of Loving Dr. Cherry: Chain to Love: Chapter 21 - Chapter 30

Napasinghap si Cherry nang hinila ko siya sa aking kandungan, at mahigpit na inilingkis ang aking mga kamay sa kanyang baywang habang ang aking labi ay mapusok na naglandas pababa sa kanyang leeg."Reynan..." mahina at halos paungol niyang sabi. Ang kanyang mga kamay ay bahagya akong itinutulak pero, hindi naman tumitigil sa pagtugon sa aking mga halik.Ewan ko ba kung bakit ako ganito, hindi ko maawat ang aking sarili, sa tuwing malapit kami sa isa’t-isa parang may kung anong pwersa na humihigop sa akin na angkinin siya. Hinawakan ko ang batok niya, hinila palapit pa sa akin at mas naging mabilis at mariin pa ang aking halik. Walang tigil, walang preno. Narinig ko pa ang mahina niyang impit, at kung kanina ay bahagya niya akong tinutulak, ngayon ay hawak na niya ang aking batok at mahinang sinasabunutan ang aking buhok.“God! Sir Reynan—sorry!” Parang lumayas ang kaluluwa ko sa aking katawan. Agad ding tumayo si Cherry nang marinig namin ang boses na ‘yon—si Anna na ngayon ay nanl

Binabasa ko lang ang minsahe ni George, pero parang naririnig ko mismo mula sa kanyang bibig. Parang naririnig ko kung paano kadiin at katigas ng bawat bigkas niya sa mga salita. ‘Yong na nararamdaman ko kaninang kaba, mas lumala pa. "Ano? Pupunta ka? Susundin mo na naman ang utos ng hayop na ‘yon?" Napalingon ako kay Reynan. Nakakunot ang kanyang noo habang hawak ang aking cell phone na inagaw niya kanina. Tahimik akong napatitig sa kanya. Nalito ako kung ano ang aking isasagot. Sa loob-loob ko, gusto kong makita si Tita Izabelle, kaya lang, pay parte rin sa akin na nagdadalawang-isip. "Kung pupunta ka, sasama ako,” diretsong sabi ni Reynan. Napakagat ako sa labi. Agad-agad na buo sa isip ko ang magulong eksena kung sakaling magkita na naman si Reynan at George. "Ayaw kong magpunta ka mag-isa, Cherry," dagdag pa niya, seryoso at ma-awtoridad ang kanyang boses, hindi sa paraang humihiling na isama ko siya. “Ikaw ang sinisisi niya sa nangyayari sa kumpanya nila ngayon, kaya sigu

CHERRYNaiilang akong muling umupo sa harap ni Jerome dahil panay pa rin ang lingon ni Reynan sa amin hanggang sa makapasok sila sa function room. Si Jerome ay gano’n din, at ngayon ay tumingin naman sa akin. “Sino ‘yon? Boyfriend mo?” tanong niya. Hindi ako direct na sumagot, pero ngumiti naman ako na ikinatango niya na para bang naiintindihan agad ang ibig sabihin ng aking ngiti.“Akalain mo nga naman…” Tipid siyang ngumiti. “Akala ko si George na ang forever mo, hindi pala—”“Ah…Jerome…” Tumayo ako na nagpahinto sa pagsasalita niya. “Salamat sa lunch, hah. Masaya ako na nagkita uli tayo…” Tumayo rin siya. Nag-iba ang ekspresyon. Parang nahihiya. “Cherry, sorry…hindi ko na dapat binanggit—”“Hindi…hindi naman ‘yon ang dahilan, at saka, wala ka dapat ihingi ng sorry,” sagot ko na parang wala lang sa akin ang sinabi niya. Pero ang totoo, mas lumala ang pagkailang ko sa pagbanggit niya kay George. Hindi siya sumagot, tumitig lang sa akin. Nagkunwari na lang akong tumingin sa aking

Saktong natapos ang meeting ko with investor ay lumapit naman sa akin si Anna. “Sir, nasangkot si Doktora Cherry sa gulo sa mall.” Pinakita nito sa akin ang video online.Umalsa ang dugo ko. Hindi ko na tinapos ang video, agad akong lumabas sa function room at mabilis naglakad. Tinawagan ko rin ang aking mga koneksyon, inutusan silang linisin ang kumakalat na video, at kunin ang footage sa mall.Ako na rin mismo ang nagmamaneho, at si Anna naman ay hinihintay ang resulta ng pinapagawa ko. “Sir, natanggap ko na ang footage sa mall,” sabi ni Anna.Saglit ko lang siyang nilingon. Ngayon ay papunta na kami sa presento. Unang kita ko pa lang sa video, alam kong hindi si Cherry ang nagsimula ng kaya ang unang pumasok sa aking utak ay ang pumunta sa presento at i-report ang totoong nangyari. Agad kong inilahad ang ebidensya sa mga pulis at nagsampa na rin ng kaso laban kay Marriane.Ngayon ay papunta na kami sa hospital. Kung walang pulis na sumusunod sa amin, malamang ay mas mabilis pa an

Naikuyom ko ang aking mga kamay. Paulit-ulit ring nag-play sa aking isip ang salitang may malubhang sakit. “Ilang ulit ko bang sasabihin sa’yo, wala akong anak!”“Reynan…”“Umalis ka na Grace, bago ko makalimutan na anak ng taong nirerespeto ko.” Agad ko na siyang iniwan matapos magsalita, at hindi na muling lumingon kahit ilang ulit niya akong tinawag. Inaamin kong nakaramdam ako ng awa sa bata. Apat na taon, sinubaybayan ko ang kanyang paglaki. Naging mabuting ama ako sa kanya, kaya lang, ayaw ko nang makialam sa kanila ng nanay niya. Kung totoong may sakit siya, kasama naman niya ang tunay niyang mga magulang. May mag-aalaga sa kanya. Sila ang may obligasyon sa kanya. Paulit-ulit kong nahagod ang aking buhok. Hindi rin ako mapirme. Kanina pa ako nagpalakad-lakad sa living area. Nalilito kasi ako. Nagtataka kung bakit si Grace ang nagdala sa balitang ‘yon sa akin? Inutusan ba siya ng kanyang kaibigan o ginagamit niya ang sitwasyon ni Liza para makalapit sa akin.Hindi pwedeng ga