บทที่ 17. ประชด

ตั้งแต่ทานข้าวกับอัคคีเพื่อนของเขาจนนั่งรถกลับดีนก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ นั่งเท้าคางกับหน้าต่างรถมองออกไปข้างด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง แม้ว่านิลมณีไม่ได้อยากจะสนใจเท่าไหร่แต่ก็อดแปลกใจไม่ได้อยู่ เธอนั่งไขว้ห้างจ้องมองดีนด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ ก่อนที่สายตาคมของเขาจะปราดปรายมองไปยังเธอ

“มีคำถามอะไรจะถามอีกหรือเปล่า?” ดีนเอ่ยถามขึ้น

“ไม่มีค่ะ”

“แล้วมองหน้าทำไม?”

“จะบอกว่าไปส่งที่บริษัทด้วยค่ะ”

คำพูดเฉยชาของเธอทำให้เขาเงียบนิ่งไป ก่อนจะหันหน้าตรงกลับมามองเธอ สีหน้าที่เรียบเฉยของเขาในตอนแรกเปลี่ยนเป็นไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่ นิลมณีเห็นอย่างนั้นก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

“บอสต่างหากมีคำถามอะไรหรือเปล่า?”

“หน้าฉันเหมือนมีปัญหาหรือไง?”

“ค่ะ”

อึ้งกับคำตอบสั้นๆของหญิงสาวตรงหน้า ดึงสายตาคมกลับไปมองนอกรถอย่างหัวเสียก่อนจะปราดสายตามองเธออีกครั้งที่ยังคงทำหน้าตายเหมือนเดิม

“ทำไมต้องรับคำเชิญของอัคคี?”

“เขาก็เป็นลูกค้าคนสำคัญของบอสไม่ใช่หรือคะ?”