All Chapters of เปลวราคี: Chapter 91 - Chapter 100

“ลูกคุณปอนด์...”นางแววครางในคออย่างไม่เชื่อหูตัวเอง ในขณะที่อาหมี่เกาหัวแกรกๆ ด้วยความสงสัย ไม่รู้ว่าทั้งสองไปรักใคร่ได้กันตั้งแต่เมื่อไหร่ แถมฝ่ายหญิงก็ท้องโตใกล้คลอดเสียด้วย นี่ถ้าเปรมใจรู้เข้าจะทำหน้ายังไง“ก็ลูกผมนะสิป้าจะลูกใคร นี่ได้เวลาปิดร้านแล้ว ป้ากับอาหมี่ปิดร้านแล้วกลับไปพักเถอะครับ”ปรัชญ์บอก แล้วไล่ทั้งสองให้รีบกลับ เขาขี้เกียจตอบคำถาม ให้รู้แค่นี้ก็พอแล้ว“นายไปไล่ป้าแววกับอาหมี่เขาทำไม ดูสิพากันรีบปิดร้านออกไปกันเลย”ลินินเอ่ยขึ้น หลังจากนางแววกับอาหมี่พากันกลับไปแล้ว“ขืนไม่ไล่กลับ ก็จะมาซักถามนู่นนี่ เธอจะรำคาญเสียเปล่าๆ วันนี้เดินทางมาเหนื่อย มาตอบคำถามอีก จะหงุดหงิดเอานะ” ปรัชญ์ให้เหตุผล“นั่นสินะ ว่าแต่นายทำกับข้าวเสร็จแล้วใช่ไหม ฉันกับลูกหิวจนปวดท้องไปหมดแล้วนะ” ลินินถามหาอาหาร“เสร็จแล้ว เธอจะไปกินในครัว หรือให้ฉันยกมาให้กินที่นี่”“ไปกินในครัวก็ได้ จะได้ไม่ต้องเสียเวลายกไปมา”ลินินขยับลุกขึ้น รู้สึกปวดท้องหน่วงๆ แต่พยายามอดทนไม่ปริปากบอกปรัชญ์ให้เขาเป็นห่วง หญิงสาวเดินตามชายหนุ่มเข้าไปในครัว มองดูอาหารที่วางบนโต๊ะแล้วไปนั่งบนเก้าอี้ รอให้เขาตักข้าวมาให้“ฉันทำ

ลินินหยิกเขาหนุบหนับ หน้าแดงซ่านด้วยความเขิน เธอเห็นอาหมี่กับนางแววพากันอมยิ้มขำก็ยิ่งอายทั้งสอง จนต้องหยิกคนหน้าด้านแรงๆ ให้เลิกแสดงความรักพร่ำเพื่อ“คราวก่อน คราวไหน ฉันจำไม่ได้ว่าจูบเธอโชว์ใคร”“ก็ตอนไปเที่ยวทะเลไง ตาบ้ายังไม่ทันแก่ อัลไซเมอร์รับประทานแล้วเหรอไง”ลินินหยิกเขาแรงๆ อีกทีอย่างหมั่นไส้ ไม่สนใจท่าทางพิโอดพิครวญดูเจ็บเกินจริงของชายหนุ่ม เธอรู้เขาไม่ได้เจ็บเท่าไหร่หรอก เธอตัดเล็บสั้นเลยหยิบไม่เจ็บ“แหม ตั้งหลายเดือนแล้ว เธอยังจำได้อีก เห็นไหมเพราะกินข้าวต้มปลาของฉันแน่ๆ”ปรัชญ์ยกความดีให้ตัวเองอีก ทำเอาลินินส่ายหน้าด้วยความเพลียใจ ตอนเขาร้ายเธอก็ไม่รู้จะรับมือกับเขายังไง แต่พอตอนเขาดีเขาก็รั่วจนเธอส่ายหัว ตอนนี้เธอมีความสุขมาก ไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าจะมีวันนี้ร่วมกับเขา“ย่ะ เพราะข้าวต้มปลาแสนอร่อยของนาย พอใจหรือยัง”ลินินตักข้าวต้มเข้าปากเลิกสนใจเขา ปรัชญ์นั่งมองคนท้องรับประทานอาหาร ชายหนุ่มมีความสุขจนอดยิ้มไม่ได้ ใบหน้าแต้มรอยยิ้มสดใส ราวกับโลกทั้งใบเป็นของเขาและเธอสองคน“คุณเปรมมาถึงแล้วเหรอคะ”นางแววเอ่ยทักคนที่เดินเข้ามาในร้าน ทำให้ปรัชญ์รีบชะโงกหน้าไปดู พบว่ามารดาของเ

ปรัชญ์พาลินินมายังที่ว่าการอำเภอเพื่อจดทะเบียนสมรส หลังจากทั้งสองจดทะเบียนสมรสกันเสร็จ เขาก็พาเธอเดินทางไปยังโรงพยาบาลที่หมอวัชระเพื่อนของเขาทำงาน ระหว่างทางลินินหยิบทะเบียนสมรสมาดู“ต่อไปนี้เธอคือ นางลินิน รัศมีปกรณ์ แล้วนะ ไม่ใช่ด็อกเตอร์ ลินิน ตระการแสง คนเดิม”ปรัชญ์เอ่ยขึ้นอย่างภาคภูมิใจ ใครจะคิดว่าจะมีวันนี้ได้ ในวันที่เขาครอบครองเธออย่างถูกต้องตามกฎหมาย ชายหนุ่มนึกขอบคุณมารดาที่ช่วยให้ลินินตอบรับการจดทะเบียนกับเขา มันคุ้มกับการถูกตบไปสองที แม่เขามือไม่หนักเลยมีแค่รอยแดงๆ นิดหน่อย เอาแป้งทาก็กลบมิด“ฉันรู้สึกแปลกๆ”ลินินมองใบทะเบียนสมรสแล้วนิ่วหน้า ปรัชญ์รีบชะลอรถจอดข้างทาง หันมาถามอย่างห่วงใย“เป็นอะไร ปวดท้อง หรือว่าลูกดิ้นแรง”“ไม่ใช่ ฉันหมายถึงรู้สึกแปลกๆ กับคำว่านาง แล้วก็ไม่คุ้นกับนามสกุลใหม่ด้วย” เธอว่า“โธ่... ยายผ้าป่าน ฉันก็นึกว่าอะไร”ปรัชญ์ถอนหายใจแรง โล่งอกที่เธอไม่ได้เป็นอะไรอย่างที่นึกห่วง เขาดึงร่างอวบอิ่มมากอดไว้ ก้มลงหอมแก้มเธอแล้วซุกหน้านิ่งบนซอกคอ“ฉันดีใจมากรู้ไหม ดีใจที่เรามีวันนี้ วันที่เธอเป็นแม่ของลูกฉัน เป็นภรรยาของฉัน ได้ใช้นามสกุลร่วมกับฉัน”ลินินอมยิ

“ป่านเขา... อยู่โรงพยาบาลครับ หมอเพชรตรวจพบอาการของมดลูกเปิด อาจจะเสี่ยงต่อการคลอดก่อนกำหนด เลยให้พักรักษาตัวที่โรงพยาบาล” ปรัชญ์เล่าอาการของลินินให้มารดาฟัง“แล้วอันตรายไหม”เปรมใจหยิบทิชชูส่งให้ลูกชายซับน้ำตา จับแขนเขาให้กำลังใจ ขณะรอฟังเขาเล่า“มากครับ ป่านต้องนอนรักษาอยู่แต่บนเตียง จนกว่าจะคลอด ห้ามลุกขึ้น ห้ามเคลื่อนย้าย และต้องให้ยาระงับคลอดทางสายน้ำเกลือตลอดเวลา เพื่อไม่ให้อาการแย่ลง”ปรัชญ์เล่าไปก็น้ำตาไหลไป หัวใจของเขาแหลกร้าวกับความทรมานของภรรยา ผลข้างเคียงของยาระงับคลอด อาจจะทำให้ลินินต้องทรมานอย่างหนัก กับอาการหายใจไม่เต็มปอด ต้องถูกกระตุ้นร่างกายตลอดเวลา เธอจะเหนื่อยง่ายและต้องอดทนกับอาการนั้นไปจนกว่าลูกจะเติบโตพอที่จะคลอดออกมา เขาสงสารเธอมาก ทั้งรักทั้งห่วง จนใจจะขาด แต่ไม่อาจอ่อนแอให้เธอเห็น พยายามเข้มแข็งให้กำลังใจเธอ“โธ่... หนูป่าน น่าสงสารจริงๆ”เปรมใจครางออกมาด้วยความสงสาร มองหน้าลูกชายที่ตาแดงก่ำ แววตาทุกข์หนักก็ยิ่งเห็นใจ ทั้งคู่กำลังเผชิญบททดสอบของชีวิต และต้องผ่านมันไปให้ได้“ลูกต้องเข็มแข็งนะปอนด์ หนูป่านไม่มีใครแล้ว นอกจากปอนด์ที่เป็นที่พึ่งของเธอ ปอนด์เคยทำร

“หมอ หมอมาหรือยัง เมียฉันจะตายแล้ว หมออยู่ไหน !”ปรัชญ์ตะโกนเรียกหมออย่างเกรี้ยวกราด ตาแดงก่ำด้วยความห่วงใยภรรยา ใจร้อนรนทั้งหวาดกลัว หวาดหวั่น จนเมื่อเห็นหมอพร้อมพยาบาลเข้ามาในห้อง ก็ใจชื้นขึ้น“ออกมาก่อนนะคะ คุณหมอจะดูคนไข้”พยาบาลกันสามีคนป่วยให้ออกมา ไม่ให้เกะกะการรักษาของนายแพทย์ปรัชญ์ยอมถอยห่างออกมา เขาถูกกันออกมาให้รอนอกห้อง เขาเดินไปมาหน้าห้อง เฝ้ารออย่างกระวนกระวายปนความหวาดกลัว อาการของลินินในยามนี้หนักกว่าทุกครั้ง เธอเผชิญกับภาวะหัวใจเกือบล้มเหลวจากฤทธิ์ยาระงับการคลอด ที่ถูกใช้ประคองไม่ให้ร่างกายคลอดก่อนกำหนดมาแล้วสองหน ครั้งนี้เป็นครั้งที่สามและดูเหมือนจะหนักกว่าสองครั้งที่ผ่านมา “คุณนายแพร อย่าเอาป่านไป ผมสัญญาว่าผมจะดูแลป่านกับลูกไปตลอดชีวิต ขอเธอคืนมาให้ผม ได้โปรดเถอะ”ปรัชญ์พนมมืออ้อนวอนต่อดวงวิญญาณของนางแพรพรรณ เมื่อครู่ลินินร้องเรียกหามารดาของเธอ ทำท่าจะตามท่านไป หัวใจเขาหล่นวูบ กลัวเหลือเกินว่าจะสูญเสียเธอกับลูกไป ใครจะว่าเขางมงายก็ช่าง แต่เขายอมไหว้วอนขอร้องดวงวิญญาณของแม่ภรรยา ให้ท่านเมตตา อย่าเอาลินินกับลูกไปจากเขา หากเขาสูญเสียสามชีวิตพร้อมกัน เขาคงมีชีวิตต่อ