Semua Bab The Devil Wedding วิวาห์รักของนายปีศาจ: Bab 11 - Bab 20

"เรื่องมีอยู่ว่า...ผู้หญิงที่ชื่อมีนาเธอเป็นเด็กกำพร้าที่ได้รับทุนการศึกษาจากครอบครัวของท่านประธาน เธอเข้าเรียนมัธยมปลายที่เดียวกันกับท่านประธานและท่านประธานก็ตกหลุมรักเธอ เธอคือรักแรกของท่านประธานเพราะเธอท่านจึงมีรอยยิ้ม เพราะเธอท่านจึงได้พบกับความสุขที่แท้จริง เธอเป็นคนสดใสร่าเริง เป็นคนที่มีความมั่นใจในตัวเองระดับหนึ่ง เป็นคนมีเสน่ห์ที่ดึงดูดผู้คนให้หลงรักเธอ ทั้งสองคนเริ่มคบหากันก่อนจะจบม.ปลายและทั้งคู่ก็เข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยเดียวกันและวางแผนกันว่าถ้าเรียนจบแล้วจะแต่งงานกัน แต่การที่ทั้งคู่รักกันนี้ท่านประธานใหญ่หรือคุณปู่ของท่านประธานนั้นท่านคัดค้านหัวชนฝาและกีดกันความรักของทั้งสองมาตลอดเพราะท่านคิดว่าคุณมีนาจะมาฉุดให้ท่านประธานตกต่ำลง แต่ทั้งสองก็ไม่สนใจและหลังจากเรียนจบได้2ปี ทั้งคู่ก็เริ่มวางแผนงานแต่งงานกัน ทุกอย่างเป็นไปตามแผนที่วางไว้ จนเมื่อถึงวันแต่งงาน พิธีการได้เริ่มขึ้นจนถึงนาทีที่ต้องส่งตัวเจ้าสาวให้เจ้าบ่าวแต่ว่าเจ้าสาวหายตัวไป ทิ้งไว้เพียงแค่กระดาษใบเดียวที่เขียนคำว่าขอโทษเอาไว้ ทำให้ท่าประธานล้มทั้งยืนและวิ่งวุ่นอย่างกับคนบ้า ท่านวิ่งตามหาตัวเจ้าสาวทั้งงาน และ

“คุณใจเย็นๆก่อนนะคะ ฉันจะเล่าทุกอย่างให้ฟัง ทุกอย่างที่เกี่ยวกับผู้หญิงคนนี้ ความจริงที่ว่าทำไมเธอถึงไปจากคุณ” เมื่อฉันพูดแบบนั้นเขาก็ดูสงบลง และฉันก็เริ่มเล่าเรื่องทุกอย่างให้เขาฟัง เรื่องมันเริ่มจาก เมื่อ 5 ปีก่อน ตอนนั้นฉันเรียนอยู่มหาวิทยาลัยและเป็นช่วงที่พ่อฉันสร้างหนี้สินไว้มากมายและท่านก็ฆ่าตัวตายจากไปทิ้งให้ฉันกับแม่อยู่กันเพียงลำพัง แม่ต้องหาทำงานทุกอย่างเพื่อใช้หนี้ให้กับพ่อ หาค่ารักษายาย และหาค่าเทอมของฉัน ฉันจึงช่วยแบ่งเบาภาระแม่ด้วยการรับจ้างเป็นคนคอยช่วยเหลือคนไข้ที่โรงพยาบาล เพราะยายฉันก็รักษาตัวอยู่ที่นั่น ยายเป็นโรคหัวใจและความดันโลหิตต่ำ ท่านมักจะเป็นลมอยู่บ่อยๆ จึงต้องอยู่โรงพยาบาลเพื่อคอยดูอาการ และฉันก็ได้พบกับพี่มีนาที่นั่น ฉันพบเธอครั้งแรกที่ดาดฟ้าโรงพยาบาล เธอนั่งร้องไห้ฟูมฟายไม่หยุดและพยายามจะกระโดดตึกฆ่าตัวตาย ฉันจึงวิ่งเข้าไปคว้าตัวเธอไว้ แต่เธอก็ไม่พูดอะไรสักคำเอาแต่ร้องไห้อย่างเดียว ฉันจึงนั่งข้างเธอและกอดเธอเพื่อให้เธอคลายเศร้า เมื่อเธอสงบลงเธอจึงเอ่ยปากขอบคุณฉันและเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฉันฟัง เธอเล่าว่าวันนี้เป็นวันแต่งงานของเธอกับคนรัก แต่ว่าเธอดันอาการก

หลังจากที่ฉันพาเขามาเจอพี่มีนาและคืนของทุกอย่างให้กับเขา เราก็จะเตรียมตัวเดินทางกลับกรุงเทพฯแต่ยายของฉันท่านขอร้องให้เราอยู่กันต่ออีกหนึ่งวันเพราะท่านคิดถึงฉันมากและฉันเองก็อยากอยู่ต่อด้วย ฉันจึงบอกให้เขากลับไปก่อนแล้วฉันจะตามกลับไปทีหลังแต่เขาไม่ยอมกลับคนเดียวเราจึงต้องอยู่ที่นี่กันต่ออีกหนึ่งวัน วันนี้เป็นวันที่อากาศแจ่มใสไร้เมฆหมอกจึงทำให้เหมาะแก่การเที่ยวถ่ายรูปเป็นอย่างมาก ฉันจึงชวนเขาออกไปเที่ยวถ่ายรูปด้วยกันเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ ทีแรกเขาก็ไม่ยอมไปแต่ฉันคะยั้นคะยอจนเขายอมไปด้วย ที่ๆเราจะไปเป็นภูเขาที่มีธารน้ำจากน้ำตกไหลผ่านและถ้าเดินขึ้นไปบนยอดน้ำตกก็จะมองเห็นวิวที่สวยงามมาก ฉันตื่นเต้นมากที่จะได้ไปเที่ยวจึงร่าเริงเป็นพิเศษ เมื่อมาถึงที่หมายฉันก็กระโดดโลดเต้นและซุกซนเหมือนเด็กๆ ฉันหันไปมองเขาที่เดินตามหลังมา เขาแอบยิ้มเล็กน้อยที่เห็นท่าทีของฉัน นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นเขายิ้มออกมา ในที่สุดความเศร้าและความเจ็บปวดที่มีในใจเขามันก็ได้บรรเทาลง แม้มันจะเล็กน้อย ฉันวิ่งไปทั่วป่าเพื่อที่จะถ่ายรูปต้นไม้ ดอกไม้ ธารน้ำและสัตว์ตัวเล็กตัวน้อยที่อยู่ในป่า ในขณะที่ฉันถ่ายรูปอยู่เพลินๆและฉัน

หลังจากที่ผมได้เจอกับมีนาอีกครั้งผมตั้งใจว่าวันนี้จะลาเธอครั้งสุดท้ายแล้วกลับกรุงเทพฯ แต่ว่าคุณยายของมาริสาท่านขอให้เราอยู่ต่อและผมคิดว่าผมควรจะให้เธออยู่ต่อเพื่อเป็นการขอบคุณเธอที่พาผมมาที่นี่ ตอนแรกเธอจะให้ผมกลับไปก่อนแล้วเธอจะตามไปทีหลังแต่เพราะว่ามีบางอย่างกวนใจผมอยู่ผมจึงไม่อยากให้เธออยู่ที่คนเดียว บางอย่างที่ว่าก็คือพี่ชายข้างบ้านที่ชอบมาวนเวียนอยู่ใกล้ๆเธอจนผมรู้สึกรำคาญวันนี้เป็นวันที่อากาศแจ่มใส เธอจึงชวนผมไปเที่ยวถ่ายรูปด้วยกัน ผมก็ไม่ได้อยากไปสักเท่าไหร่แต่ก็ไม่อยากให้เธอต้องไปเพียงลำพังจึงยอมไปเป็นเพื่อนเธอ เมื่อมาถึงที่หมายเธอก็กระโดดโลดเต้นด้วยความดีอกดีใจ เหมือนเด็กน้อยที่พ่อพามาเที่ยวไม่มีผิด ผมเห็นท่าทีของเธอแล้วก็เผลอยิ้มออกมาไม่รู้ตัว ไม่รู้ทำไมผมจึงหุบยิ้มไม่ได้ รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่เธอหันมา นี่เป็นรอยยิ้มแรกในรอบหลายปีของผมมันจึงทำให้รู้สึกแปลกๆอยู่เหมือนกัน ผมเฝ้ามองเธออยู่ไม่ไกล เธอวิ่งเล่นไปมาจนเริ่มหมดแรง เธอจึงชวนผมหาที่นั่งพักทานอาหารกลางวันกัน เราเดินไปเจอที่ๆหนึ่งใกล้ธารน้ำจึงตัดสินใจนั่งพักกันที่นั่น เธอถามผมว่าจะทานอะไร ผมจึงบอกไปว่าขอกาแฟแก้วเดียวก็พอแต่

จากคำพูดที่เขาพูดมาเมื่อกี้นี้ทำให้ฉันรู้สึกสับสนไปหมด ทำไมเขาถึงพูดแบบนั้นออกมากันนะ ในใจฉันได้แต่สงสัย แต่ฉันก็ต้องเก็บความสงสัยนั้นไว้ก่อนเพราะตอนนี้เรามีคนเมาสองคนที่ต้องดูแลฉันให้เจ็ทช่วยพยุงเขาขึ้นไปบนห้อง เจ็ทก็แบกไปบ่นไป "โอ๊ย! คนอะไรตัวหนักเป็นบ้า กินอะไรเข้าไปเนี่ยพ่อคุณ นี่ฉันเป็นหมอนะไม่ใช่กรรมกรแบกหาม ทำไมฉันต้องมาแบกคนเมาถึงสองคนเลยเนี่ย" ฉันจึงหันไปบอกกับเจ็ทว่า "หรือแกจะให้ฉันแบกเขาขึ้นมาคนเดียวห๊ะ! แกดูตัวฉันและดูตัวเขา ขืนฉันแบกคนเดียวก็ได้โดนเขาทับแบนกันพอดี" ฉันพูดสวนกลับเจ็ทจึงเงียบไป ฉันกับเจ็ทพาเขามานอนที่เตียงจากนั้นก็ลงไปดูยัยจินต่อ สภาพยัยจินดูไม่เป็นท่าเจ็ทเลยพายัยจินกลับก่อนเพราะกลัวว่ายัยจินจะลุกขึ้นมาโวยวายอีกเมื่อเจ็ทกับจินกลับกันไปแล้วฉันจึงขึ้นไปดูคุณศรันย์ เมื่อฉันเดินขึ้นมาถึงห้อง ภาพที่ฉันเห็นคือเขานอนขดตัวเหมือนเด็กน้อยคนหนึ่ง ฉันจึงเผลอยิ้มออกมาด้วยความน่ารักของเขา ฉันไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้มาเห็นภาพแบบนี้มาก่อน เพราะอย่างที่รู้กัน เขาเป็นคนสุขุมเยือกเย็น ท่าทางน่ากลัวน่าเกรงขาม ใครจะคิดว่าคนแบบนี้พอเมาแล้วจะน่ารักขนาดนี้ ฉันเดินไปหย