ตอนที่ 14 พบกันอีกครั้ง

"ปีศาจ คำที่ใช้เรียกสิ่งท่าเกลียดน่ากลัว สิ่งที่ดูชั่วร้าย คำๆนี้มีใครหลายคนที่ใช้เรียกแทนผู้ชายคนหนึ่ง คนที่เย็นชา ดุร้าย และดูน่ากลัว แต่ตอนนี้คนที่อยู่ตรงหน้าฉันเขากลับไม่เป็นอย่างที่ใครต่อใครเขาเรียกกันอีกต่อไป..." หลังจากที่เขาได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดเขาก็ทรุดลงไปกองอยู่กับพื้นและมีเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดและทรมาน เขาร้องไห้ออกมาโดยที่ไม่สนว่าฉันยืนอยู่ตรงนั้น แล้วจะให้ฉันทำอย่างไร ฉันจะปลอบใจเขาอย่างไรถึงจะคลายความเจ็บปวดนั้นได้ ความเจ็บปวดที่อัดอั้นมาตลอดหลายปีวันนี้มันถึงเวลาที่ได้ปลดปล่อยออกมาเสียที ฉันนั่งลงตรงหน้าเขาและโอบกอดเขาอย่างแผ่วเบา ฉันใช้มือคู่นี้ของฉันลูบหลังของเขาและบอกกับเขาว่า "ร้องออกมาค่ะ ร้องออกมาให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ฉันจะอยู่ตรงนี้ข้างๆคุณเองค่ะ" เมื่อฉันพูดจบเขาก็ยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม เวลาผ่านไปครู่ใหญ่เขาก็เริ่มหยุดร้องไห้และบอกกับฉันว่า "ขอบใจนะ ขอบใจที่เธอเล่าให้ฉันฟัง ฉันโทษผู้หญิงคนนั้นมาตลอดว่าทิ้งฉันไปทำให้ฉันต้องเป็นแบบนี้ และถึงแม้ว่าการที่ได้รู้ว่าเธอไม่อยู่บนโลกนี้มันจะทำให้ฉันยิ่งเจ็บปวดก็ตาม แต่ฉันก็ดีใจที่ได้รู้เรื่องราวของเธอคนนั้น ขอบใจนะมาริสา" เขาพูดด้วยเสียงสั่นเครือ "งั้นพรุ่งนี้เราไปหาพี่มีนากันนะคะ ฉันจะพาคุณไปเจอกับพี่มีนาเองค่ะ" เขาไม่ได้ตอบใดๆเพียงแต่พยักหน้าเท่านั้น ฉันจึงแจ้งคุณเลขาว่าให้จองตั๋วเครื่องบินไปเชียงใหม่ให้เที่ยวที่เร็วที่สุด เช้าวันต่อมาเรารีบตื่นแต่เช้าเพื่อที่จะรีบไปสนามบินเราใช้เวลาไม่นานในการเดินทางจากกรุงเทพฯไปเชียงใหม่ เมื่อถึงที่เชียงใหม่บรรยากาศที่นั่นไม่ค่อยเป็นใจสักเท่าไหร่มีฝนฟ้าคะนองและหมอกควันหนาทำให้ทัศนวิสัยในการเดินทางค่อนข้างลำบากเราสองคนจึงต้องไปพักที่รีสอร์ทของแม่ฉันหนึ่งคืน วันนั้นทั้งวันเราแทบไม่พูดจากันเท่าไหร่อาจจะเป็นเพราะเหตุการณ์เมื่อวานจึงทำให้เราสองคนวางตัวไม่ถูก เช้าวันต่อมาฉันเตรียมดอกไม้ไว้หนึ่งช่อเพื่อที่จะไปเยี่ยมพี่มีนาฉันพาเขามาที่วัดแห่งหนึ่งใกล้บ้าน ที่นี่เป็นที่เก็บอัฐิของพี่มีนาเมื่อมาถึงฉันก็เอาดอกไม้ไปวางไว้ข้างหน้าที่เก็บอัฐิพร้อมกับพูดทักทาย "พี่คะ วันนี้ฉันมาเยี่ยมพี่แล้วนะคะ พี่สบายดีมั้ย วันนี้ฉันพาคนๆนึงมาเจอพี่ด้วย พี่ต้องดีใจมากแน่ๆเลยที่ได้เจอเขา" ฉันพูดทักทายจบก็หันไปยิ้มให้เขาและเดินออกมาเพื่อให้เขาได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน ฉันเดินไปที่ศาลาริมน้ำหลังหนึ่งในสระน้ำมีดอกบัวบานเต็มสระดูแล้วเพลินตาดีและมีสายลมที่พัดผ่านทำให้รู้สึกเย็นสบายและฉันก็เผลอหลับไป ไม่รู้ว่าฉันหลับไปนานแค่ไหนพอรู้สึกตัวตื่นก็เหมือนว่าหัวของฉันพิงไหล่ใครสักคนอยู่แต่ฉันไม่กล้าลืมตาดูเพราะในใจตอนนั้นคิดว่าเขาไม่ใช่คน เพราะฉันนั่งอยู่ที่นี่คนเดียวและที่นี่ก็เป็นวัดเสียด้วยในขณะที่ฉันกำลังครุ่นคิดอยู่นั้นก็ได้ยินเสียงพูดขึ้นมาว่า "นี่! ถ้าเธอตื่นแล้วก็รีบเอาหัวออกไปสักทีฉันเมื่อยจะตายอยู่แล้ว คนอะไรหัวหนักเป็นบ้า" มันเป็นเสียงที่ฉันคุ้นเคยดี ฉันรู้สึกโล่งใจที่เป็นเขาไม่ใช่อย่างที่ฉันคิด ฉันรีบดีดตัวลุกขึ้นมาแล้วพูดว่า "โถ่! คุณนั่นเอง! ฉันก็กลัวแทบแย่ ขอโทษนะคะที่หัวฉันมันหนัก ว่าแต่คุณคุยกับพี่มีนาเสร็จแล้วหรอคะ งั้นเรากลับกันเลยไหมคะ" เขาพยักหน้าแล้วตอบว่า "เสร็จแล้ว ขอบใจนะที่พาฉันมา เรากลับกันเถอะเดี๋ยวคุณแม่กับคุณยายจะรอนาน" และเราสองคนก็เดินทางกลับบ้านแต่ก่อนจะเข้าในบ้านฉันพาเขาไปหลังบ้านที่ๆฝังของพี่มีนาไว้ฉันตั้งใจว่าจะมอบของทุกอย่างให้กับเขา เมื่อมาถึงใต้ตนไม้ที่ฝังสิ่งของทุกอย่างไว้ฉันก็ลงมือขุดขึ้นมา ของทุกอย่างอยู่ในกล่องสแตนเลสห่อด้วยผ้าอย่างมิดชิดฉันยื่นให้เขาและพอเขาเปิดดูเขาก็มีน้ำตาไหลออกมาแล้วเขาก็พูดว่า "ฉันขอโทษที่เข้าใจเธอผิดคิดว่าเธอทิ้งฉันไปเพราะเงิน ฉันขอโทษที่ฉันมันโง่เอง ฉันขอโทษที่ไม่พยายามตามหาเธอให้มากกว่านี้ ขอโทษสำหรับทุกอย่าง และก็ขอบคุณที่เธอยังเก็บทุกอย่างของเราไว้ ฉันดีใจที่ได้เจอกันอีกครั้งถึงแม้ว่ามันจะสายเกินไปก็ตาม ยินดีที่ได้พบกันอีกครั้งนะมีนา" เขาพูดด้วยเสียงสั่นเครือ น้ำตาก็หลั่งไหลออกมาไม่หยุดฉันได้แต่ยืนดูเขาเพียงเท่านั้น

"เมื่อมีพบก็ต้องมีจาก มันเป็นธรรมดาของโลกใบนี้"

...โปรดติดตามตอนต่อไป...