ตอนที่ 15 ลาก่อน

หลังจากที่ฉันพาเขามาเจอพี่มีนาและคืนของทุกอย่างให้กับเขา เราก็จะเตรียมตัวเดินทางกลับกรุงเทพฯแต่ยายของฉันท่านขอร้องให้เราอยู่กันต่ออีกหนึ่งวันเพราะท่านคิดถึงฉันมากและฉันเองก็อยากอยู่ต่อด้วย ฉันจึงบอกให้เขากลับไปก่อนแล้วฉันจะตามกลับไปทีหลังแต่เขาไม่ยอมกลับคนเดียวเราจึงต้องอยู่ที่นี่กันต่ออีกหนึ่งวัน วันนี้เป็นวันที่อากาศแจ่มใสไร้เมฆหมอกจึงทำให้เหมาะแก่การเที่ยวถ่ายรูปเป็นอย่างมาก ฉันจึงชวนเขาออกไปเที่ยวถ่ายรูปด้วยกันเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ ทีแรกเขาก็ไม่ยอมไปแต่ฉันคะยั้นคะยอจนเขายอมไปด้วย ที่ๆเราจะไปเป็นภูเขาที่มีธารน้ำจากน้ำตกไหลผ่านและถ้าเดินขึ้นไปบนยอดน้ำตกก็จะมองเห็นวิวที่สวยงามมาก ฉันตื่นเต้นมากที่จะได้ไปเที่ยวจึงร่าเริงเป็นพิเศษ เมื่อมาถึงที่หมายฉันก็กระโดดโลดเต้นและซุกซนเหมือนเด็กๆ ฉันหันไปมองเขาที่เดินตามหลังมา เขาแอบยิ้มเล็กน้อยที่เห็นท่าทีของฉัน นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นเขายิ้มออกมา ในที่สุดความเศร้าและความเจ็บปวดที่มีในใจเขามันก็ได้บรรเทาลง แม้มันจะเล็กน้อย ฉันวิ่งไปทั่วป่าเพื่อที่จะถ่ายรูปต้นไม้ ดอกไม้ ธารน้ำและสัตว์ตัวเล็กตัวน้อยที่อยู่ในป่า ในขณะที่ฉันถ่ายรูปอยู่เพลินๆและฉันก็บังเอิญแพลนกล้องไปทางที่เขายืนอยู่ ฉันเห็นใบหน้าของเขาดูมีความสุขกับธรรมชาติรอบๆตัวเขา เวลาที่เขายิ้มเขาช่างดูมีเสน่ห์เหลือเกิน ฉันจึงแอบถ่ายรูปเขาไว้หลายรูปเลยทีเดียว และด้วยความที่วิ่งเล่นถ่ายรูปจนเหนื่อยจึงทำให้ฉันหมดแรงฉันจึงตัดสินใจว่าจะนั่งพักกินข้าวกลางวันกันที่นี่ ฉันเตรียมของกินมาเต็มกระเป๋าทั้งแซนวิส ขนมขบเคี้ยว น้ำดื่มและกาแฟ เราเดินหาที่นั่งพักกันอยู่ครู่หนึ่งก็เดินมาใกล้กับน้ำตกเราจึงตัดสินใจนั่งพักกันตรงนั้น “เราพักกินข้าวกันตรงนี้นะคะ คุณจะเอาอะไรคะ แซนวิส ขนมหรือกาแฟดีคะ” ฉันหันไปถามเขา “ฉันขอกาแฟแก้วนึงแล้วกัน เธอกินเถอะ” ฉันพยักหน้าและยื่นกาแฟพร้อมแซนวิสให้เขา “ฉันบอกว่าขอกาแฟแค่แก้วเดียวไง เธอเอาแซนวิสมาให้ฉันทำไม เธอกินไปเถอะ” เขายื่นแซนวิสมาคืนฉันและรับแค่กาแฟแก้วเดียว “คุณต้องกินแซนวิสด้วยสิคะ ฉันอุส่าตั้งใจทำมาให้อย่างสุดฝีมือเลยนะคะ ถ้าคุณไม่กินฉันเสียใจแย่เลย” ฉันยื่นแซนวิสกลับไปยัดใส่มือเขาพร้อมกับตีหน้าเศร้าและเขาก็ใจอ่อนยอมกินแซนวิสของฉัน ด้วยความที่ใช้แรงไปเยอะกับการวิ่งถ่ายรูปรอบป่าฉันจึงกินรีบกินไปหน่อยทำให้แซนวิสติดคอฉัน “แค่ก แค่ก ขอน้ำ ขอน้ำหน่อยค่ะ แค่ก แค่ก” เขาหัวเราะลั่นและส่งน้ำให้ฉัน “ฮ่า ฮ่า ฮ่า นี่เธอหิวมากขนาดนั้นเลยหรือไง ค่อยๆกินก็ได้ฉันไม่แย่งเธอกินหรอก” นี่ก็เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นเขาหัวเราะ เขาดูดีมีออร่ามากๆทำให้ฉันเคลิ้มไปชั่วขณะ “นี่เธอ อยู่นิ่งๆก่อน มีเศษขนมปังติดอยู่ที่แก้มของเธอหน่ะ” เขาเอื้อมมาเพื่อที่จะเช็ดแก้มให้ฉันแต่ฉันเอียงหน้าหลบ “ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวมือคุณจะเลอะเอานะคะ” แต่เขาไม่ฟังที่ฉันพูดกลับเอามืออีกข้างมาล็อคเอวฉันและเอามือมาปาดแก้มที่เปื้อนของฉัน “ฉันบอกแล้วว่าให้อยู่นิ่งๆ ทำไมเธอถึงไมฟังที่ฉันพูดหล่ะ” ในขณะที่เขากำลังเช็ดแก้มให้กับฉันสายตาของเราก็หันมาสบตากัน ด้วยความที่หน้าของเราอยู่ใกล้กันจึงทำให้ได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน วินาทีนั้นทุกสิ่งทุกอย่างหยุดเคลื่อนไหวไปชั่วขณะ ไม่รู้ว่าเราจ้องตากันนานเท่าไรจนได้ยินเสียงบางอย่างหล่นดัง ตุบ! เราทั้งคู่สะดุ้งและดีดตัวถอยห่างออกจากกัน และหันไปมองตามเสียงนั้น มันเป็นเสียงของลูกมะพร้าวที่ล่วงจากต้น เราทั้งคู่จึงไม่สนใจและรีบเก็บของเพื่อเดินขึ้นเขากันต่อ ในระหว่างทางที่เดินขึ้นเขาฉันก็กลับมาร่าเริงอีกครั้งจึงไม่ระวังทำให้ก้าวขาพลาดและล้มลง “นี่เธอ! ระวัง!” ฉันได้ยินเสียงเขาตะโกนมาจากข้างหลังแต่ตอนนั้นฉันหยุดตัวเองไม่อยู่แล้วจึงทำให้ล้มลงไปทับเขาและทำให้ปากเรากระแทกกัน ฉันรีบดีดตัวลุกขึ้นและเห็นปากเขามีเลือดออกฉันตกใจมากเพราะเขาต้องมาปากแตกเพราะฉัน “ฉันขอโทษนะคะ ฉันไม่ระวังจึงเป็นแบบนี้ ปากคุณมีเลือดออกด้วยเจ็บมากไหมคะ” ฉันก้มหน้าก้มตาขอโทษเขาและคิดว่าเขาต้องโกรธมากแน่ๆแต่เปล่าเลยเขากลับไม่โกรธฉันสักนิดและบอกกับฉันว่า “เธอไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว วันนี้เราพอแค่นี้เถอะกลับบ้านกันดีกว่า” และเราก็กลับมาที่บ้านโดยที่ไม่พูดอะไรกันเลยและก็หมดไปอีกวัน เช้าวันต่อมาเป็นวันที่เราต้องเตรียมตัวกลับแต่ฉันไม่เห็นเขาจึงถามยายว่าเห็นเขาหรือไม่ “แม่อุ้ยเจ้า หันคุณศรันย์ก่อเจ้า เช้านี้น้องยังบ่ปะเปิ้ลเลยเจ้า” ยายหันมายิ้มแล้วตอบว่า “หันกา เปิ้ลว่าจะไปวัดสักกำ สงสัยจะไปลาหนูมีนา” และฉันจึงไปวัดตามที่ยายบอกและก็เห็นเขาที่นั่นและได้ยินสิ่งที่เขาพูดกับพี่มีนา “วันนี้ฉันจะกลับกรุงเทพแล้วนะมีนา ฉันจึงมาลาเธอ ไว้ฉันจะมาเยี่ยมเธอบ่อยๆนะ จากนี้ไปเธอไม่ต้องห่วงฉันแล้วนะ ฉันจะมีความสุขและใช้ชีวิตให้ดีเผื่อส่วนของเธอด้วย ลาก่อนนะมีนา” แม้มันเป็นเพียงประโยคสั้นๆแต่มันมีความหมายมากมาย “ลาก่อนค่ะ พี่มีนา”

...โปรดติดตามตอนต่อไป...