Semua Bab แค่คนไร้ค่าที่รอวันจากไป: Bab 21 - Bab 29

อีกฟากหนึ่งนลินกลับคอนโดทันทีหลังจากเลิกงานที่ร้านดอกไม้ สีหน้ายิ้มแย้มเพราะวันนี้ได้รับการติดต่อจากบริษัทออแกไนซ์ให้ช่วยเตรียมฉากในงานแต่งงาน คิวยาวแน่นขนัดไปจนถึงสิ้นเดือนจนคิดว่าอาจจะมีโบนัสเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้พนักงานในร้านเป็นของขวัญ เมื่อเปิดประตูเข้ามาในห้องกลับเห็นไฟตรงกลางโถงสว่างจ้าพร้อมกลิ่นน้ำหอมของใครบางคน “นายเข้ามาในห้องฉันได้ยังไง” เธอถามนราวิชญ์ทันที รอยยิ้มเมื่อครู่จางหายไปอย่างรวดเร็ว “ทำไมจะเข้ามาไม่ได้ ทั้งห้องนี้ ทั้งร่างกายนลินเป็นของพี่” เขาเอ่ยปากบอกพลางยิ้มเจ้าเล่ห์ “ยังไม่รู้ข่าวคุณลุงสุดที่รักถูกเตะกระเด็นจากตำแหน่งรองประธานใช่ไหมล่ะ” “ทำไมถึงทำแบบนั้น” นลินถามออกไปอย่างนั้นแต่ก็พอจะรู้คำตอบว่านราวิชญ์ม

สองชั่วโมงต่อมานลินงัวเงียมองไปรอบตัวจึงได้เห็นว่าข้างกายมีหญิงสาวคุ้นหน้าอีกคนถูกปิดปากมัดกับเก้าอี้ พลันได้ยินเสียงของชายวัยฉกรรจ์สามสี่คนพูดคุยถึงเรื่องราวในวันนี้ “แกไปจับมันมาทำไม ไอ้ซื่อบื้อ” คนที่ดูเหมือนหัวหน้าตวาดลูกน้องตนเองเพราะขัดคำสั่ง “ลูกพี่บอกว่าให้จับคนสำคัญของหมอนั่นมา ก็คะ...คนนี้ถูกแล้ว” เขาพยายามเถียงกลับไป แม้ว่าจะไม่มีใครเชื่อเลยก็ตาม ทว่า เขารู้ดีว่านราวิชญ์มักแอบมาพบนลินที่กองถ่ายลับหลังคนอื่น ๆ อยู่เสมอจนเขารู้สึกว่าเธอคือคนสำคัญที่ควรจับตัวมาเรียกค่าไถ่มากที่สุดแล้ว “ยัง ยังจะเถียงไม่เลิก คนสำคัญจริง ๆ มันต้องผู้หญิงคนนี้สิ ในข่าวก็ลงว่าจะแต่งงานกันไม่ใช่หรือไง” ลูกน้องอีกคนโพล่งออกมา “แต่ก็นั่นแหละ ไหน ๆ

นับตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา นราวิชญ์แทบจะเป็นบ้าที่จู่ ๆ ก็ถูกนลินทิ้งไปอย่างไรเยื่อใย เขาพยายามค้นหาหญิงสาวด้วยอำนาจทุกอย่างที่มีอยู่ในมือจนกมลาและน้องสาวเริ่มสงสัยความรู้สึกของเขาขึ้นมา ระหว่างที่ออกตามหานลิน ตัวเขาเองก็ได้รู้ความจริงบางอย่างขึ้นมาจนรู้สึกว่าตัวเองเหมือนคนที่ทั้งโง่และบ้าอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ความเสียใจต่อสิ่งที่ได้กระทำและคำพูดร้าย ๆ ที่เคยพร่ำบอกนลินถาโถมเข้ามาไม่ขาดสาย ก่อเกิดเป็นความเศร้าในใจจนไม่เป็นอันทำงานและใช้ชีวิต เมื่อประธานใหญ่เรียกเข้าพบ เขาแทบไม่หลงเหลือเค้าโครงของนราวิชญ์คนเดิม แม้จะโดนตบหน้าเรียกสติแต่กลับไม่เป็นผลเพราะในใจนึกแต่เรื่องของนลิน คิดแต่ว่าควรทำอย่างไรถึงจะหาเธอเจอ “คุณชายไม่แตะอาหารมื้อนี้เลยค่ะ” ป้าอุษาบอกกับปณัย เลขาส่วนตัวของเ

หลังจากนราวิชญ์หายหน้าเข้าไปในห้องน้ำนานกว่าปกติ นลินจึงเคาะประตูเรียกแต่ไม่ได้ยินเสียงคนข้างในขานตอบจึงถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วเปิดประตูเข้าไปดูสถานการณ์ข้างใน ชายหนุ่มนั่งพิงผนังห้องน้ำหลับใหลราวกับแค่เปลี่ยนที่นอนแห่งใหม่ไม่ให้เปียกฝน เธอจึงต้องคอยถอดเสื้อผ้าที่เขาใส่ออกทีละชิ้นแล้วอาบน้ำให้ เช็ดตัวแล้วลากออกมานอนเตียงข้างนอก เรียกได้ว่าหมดแรงไปไม่น้อย ทั้งยังต้องคอยวัดไข้ เช็ดตัวแล้วเฝ้าเขาอีกทั้งคืนจนเธอไม่ได้หลับไม่ได้นอน รุ่งเช้า นราวิชญ์สะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะฝันร้ายเหมือนอย่างที่เคยเป็นมาตลอดช่วงหลังจากที่นลินหนีเขาไป แต่เมื่อเห็นว่าหญิงสาวยังอยู่ตรงหน้าก็โล่งอกที่อย่างน้อยวันนี้หาเธอเจอแล้วจนเผลอเอื้อมมือสัมผัสใบหน้าคนที่กำลังนอนหลับอย่างอ่อนโยน กระซิบบอกว่า “พี่คิดถึงนลิน” 

นับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา นราวิชญ์จึงกลับเข้ามาทำงานในบริษัทด้วยตำแหน่งรองประธานเหมือนเดิมและหากวันใดที่เขามีประสบการณ์มากกว่านี้แล้ว ธรันคงจะยอมสละตำแหน่งประธานให้หลานชายได้บริหารต่อเพราะเชื่อว่าคนมีฝีมืออย่างเขาจะทำให้บริษัทที่ตนเองลงทุนลงแรงสร้างมาเติบโตมากยิ่งขึ้นในอนาคต ใครเล่าจะรู้ว่าเจ้าเด็กที่ทำตัวเสเพลในวันวานพอกาลเวลาผ่านไปกลับเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาเสียอย่างนั้น แม้จะมีช่วงหนึ่งที่หายไปแล้วฝากให้ภิญโญเป็นคนดูแลแทนแต่เขาก็กลับมาต่องานได้อย่างไร้รอยต่อสร้างความเชื่อมั่นให้คนของฝ่ายตัวเองได้เป็นอย่างดี นอกจากเรื่องงานแล้ว ชีวิตความรักของรองประธานก็ไปได้สวยเช่นเดียวกัน นลินยอมกลับมาอยู่บ้านเล็กที่เคยใช้ชีวิตอยู่กับเขาตอนนั้น แค่ตื่นมาแล้วเห็นเธออยู่ข้าง ๆ กลับบ้านไปแล้วเห็นเธอรอรับอยู่ห