All Chapters of แค่คนไร้ค่าที่รอวันจากไป: Chapter 11 - Chapter 20

ใครจะรู้ว่าเหตุการณ์ชุลมุนในวันนั้นจะทำให้ชีวิตของนลินพลิกผันราวพลิกฝ่ามือ ทั้ง ๆ ที่เธอยอมแพ้ต่อโชคชะตาอาภัพของตัวเองไปเรียบร้อยแล้ว เหลือแค่ปล่อยมือทิ้งตัวลงไปยังผืนน้ำเบื้องล่างเท่านั้น หากแต่คนบางคนกลับฟูมฟายไม่ยอมปล่อยเธอให้ห่างกาย แม้กระทั่งตอนนี้ เธอได้พบหน้ากับรองประธานที่เป็นคนสั่งให้ตามหาตัวเธอ “พ่อคิดจะทำอะไรนลิน” นราวิชญ์ถามด้วยเสียงเกรี้ยวกราด มือข้างซ้ายจับมือหญิงสาวเอาไว้ ทำให้คนเป็นพ่อตามเรื่องราวไม่ทันว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างคนทั้งคู่ ภิญโญเดินเข้ามาใกล้นลินเป็นครั้งแรก สบตากับเจ้าของดวงตาสีเขียวอมเทาพลันนึกถึงคนรักเก่าที่เลิกรากันไปเมื่อหลายปีก่อน พลางเอ่ยปากกับคนตรงหน้าโดยไม่สนใจเจ้าลูกชายตัวแสบ “เสียใจด้วยนะที่แม่ของเธอต้องจากไปแบบนั้น ฉันควรจะตามหาพวกเธอให้เจอเร็วกว่านี้แท้ ๆ” 

ไม่นานนักนราวิชญ์ปรากฏตัวขึ้นด้านหลังโรงเรียนด้วยสีหน้าโกรธจัด สายตามองหานลินในกลุ่มคนพวกนั้นแล้วรีบเข้าไปกระชากตัวคนที่กำลังทึ้งผมของนลินเหวี่ยงไปอีกทางโดยไม่ออมมือ “โอ๊ย” เธอคนนั้นร้องเสียงดังแล้วหันมามองว่าใครเข้ามายุ่ง เขาไม่แยแสรีบเข้าไปคว้าตัวนลินออกมาจากกลุ่มคนพวกนั้น เมื่อพวกรุ่นพี่เห็นว่ามีคนแปลกหน้ามาวุ่นวายจึงเกิดการปะทะกันแบบหมาหมู่ขึ้นมาทันใด ทว่า นราวิชญ์ที่พอจะมีทักษะการป้องกันตัวอยู่บ้างจึงมีแต้มเป็นต่อ ตอนที่ตะลุมบอนกันเขาสาวหมัดใส่ฝ่ายตรงข้ามรัว ๆ ไม่ยั้งมือราวกับอีกฝ่ายเป็นเพียงกระสอบทรายจนร่วงลงพื้นไปหลายคน สายตาไม่สบอารมณ์ปราดมองคู่อริตรงหน้า “ถ้ามายุ่งกับนลินอีก ฉันไม่ปล่อยพวกแกไว้แน่ ๆ” 

หนึ่งปีต่อมาความผูกพันของทั้งคู่แน่นแฟ้นขึ้น นลินจะรู้สึกอบอุ่นอยู่เสมอถ้ามีนราวิชญ์อยู่ข้างกายเหมือนอย่างที่เขาได้เคยสัญญาไว้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เธอเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ การกระทำอ่อนโยนที่เธอไม่คิดว่าจะได้สัมผัสอีกครั้งค่อย ๆ แทรกซึมเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตจนทำให้เธอลืมไปแล้วว่าก่อนหน้านี้เคยเป็นอยู่อย่างไร นิสัยที่ไม่เชื่อใจใครเลยในตอนนั้น อย่างน้อย ช่วงเวลานี้เธอก็มีคนที่สามารถไว้ใจได้บ้างแล้ว ทั้งนราวิชญ์และภิญโญ เพื่อนอย่างมธุราหรือกระทั่งป้าอุษาที่คอยดูแลราวกับเป็นหลานคนสำคัญ แม้คนเป็นพี่จะยุ่งงานในตำแหน่งผู้อำนวยการอยู่บ้าง แต่เขามักจะเคลียร์ให้เสร็จก่อนวันหยุดสุดสัปดาห์เสมอเพื่อพานลินไปเที่ยวพักผ่อน วันนี้ทั้งคู่ออกเดินทางตั้งแต่เช้าตรู่เพื่อไปเกาะส่วนตัวที่อยู่ท

วันเสาร์นลินแต่งตัวด้วยชุดเดรสที่อุษาจัดเตรียมไว้ให้ พลางส่องกระจกหมุนตัวดูแล้วรู้สึกว่า “ชุดเหมือนจะไปดูตัวเลยนะคะ” “คุณนลินใส่แล้วสวยมากค่ะ” อุษาเข้ามาจัดแจง “ขอให้วันนี้เป็นวันที่ดีนะคะ” เธอยิ้มให้คนตรงหน้า “ขอบคุณค่ะ แต่ว่าไม่ต้องบอกพี่วิชญ์จริง ๆ เหรอคะ” นลินไม่เข้าใจว่าทำไมนัดหมายครั้งนี้ต้องเก็บเป็นความลับ แต่เมื่อภิญโญยืนยันอย่างนั้นจึงได้แต่ทำตาม เช้านี้จึงรอให้อีกฝ่ายไปทำงานก่อนแล้วค่อยหาทางหลบออกไปทีหลัง ภัตตาคารบนตึกระฟ้าใจกลางเมือง นลินมาถึงสถานที่นัดหมายตรงเวลาพอดี ข้างหน้ามีชายหนุ่มคนหนึ่งอายุมากกว่านราวิชญ์ประมาณสามปีกำลังนั่งพูดคุยกับภิญโญด้วยความสนิทสนม&n

สองอาทิตย์ต่อมาคืนวันเกิดของนราวิชญ์ที่แขกเหรื่อมาร่วมงานมากหน้าหลายตา บรรยากาศในงานเต็มไปด้วยความสนุกสนานรื่นเริงอย่างมีระดับ วงในซุบซิบกันล่วงหน้าว่าวันนี้คงจะมีเรื่องราวดี ๆ เกิดขึ้นจึงตั้งหน้าตั้งตารอ นราวิชญ์พูดคุยกับเพื่อนฝูงด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม สายตามองภิญโญที่กำลังตรงดิ่งมาหาเขาเพราะเพิ่งจะรู้ว่าลูกชายตัวดีกำลังคิดจะทำอะไร เขาคิดในใจ เฮ้อ อุตส่าห์จะแอบประกาศตอนพ่อไปดูงานที่ต่างประเทศ ทำไมกลับมาเร็วแบบนี้ล่ะครับ ถ้าอย่างนั้นก็ฟังให้เต็มสองหูเลยก็แล้วกันทั้งสองจึงหลบไปหาที่เงียบ ๆ มุมหนึ่งของงานเพื่อสะสางความไม่เข้าใจกัน “ฉันบอกแกแล้วใช่ไหมว่าอย่าดึงนลินเข้ามาเกี่ยว” ภิญโญพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม โกรธเคืองและขัดใจ หลากหลายอารมณ์ระคนปรากฏบนใบหน้าของเขา “ทำแบบนี้ไม่เป็นห่