All Chapters of ทะลุมิติมาเป็นแม่เลี้ยงเด็กแสบในยุค 80: Chapter 21 - Chapter 30

ตอนที่ 22 ความคิดของอู๋เหวยวันนี้ก็เหมือนเช่นทุกวัน สองหญิงสาวเดินออกมาส่งชายหนุ่มคนเดียวของบ้านเหมือนเป็นกิจวัตรประจำวันไปแล้ว ทว่าหลายวันมานี้อู๋เหวยมักจะอิดออดไม่ยอมรีบขี่รถออกไปเร็วเหมือนเดิม เช่นเดียวกับตอนนี้ ดูเหมือนว่าตั้งแต่ไป๋จ้าวเหม่ยเข้าโรงพยาบาลก็ผ่านมาหลายเดือนแล้ว แม่กับน้องของเธอไม่ได้มาขอเงินอีก แล้วผู้หญิงคนนี้ก็ไม่ได้ส่งเงินไปเช่นกัน แปลกเหลือเกิน มีแต่ความแปลกเต็มไปหมด“ซวนซวนพ่อไปทำงานแล้วนะ”“ค่ะ...พ่อขี่รถดี ๆ นะคะ อย่าหักโหมนะหนูกับน้าเป็นห่วง” อู๋ชิงซวนเอ่ยถ้อยคำห่วงใยให้กับพ่อตนเอง หากเป็นเมื่อก่อนเธอก็อยากตามไปด้วย ทว่าเดี๋ยวนี้ เธออยากอยู่เรียนหนังสือ และเรียนรู้สิ่งต่าง ๆ จากน้าเหม่ยมากกว่า“ขอบคุณครับ ซวนซวนเป็นเด็กดีอย่าดื้ออย่าซน เชื่อฟังน้าเหม่ยของลูกให้มาก ๆ นะ” สายตาอู๋เหวยเหลือบไปมองคนที่ยืนหมุนคอกระดูกลั่นดังกร๊อบ ๆ ก็ขมวดคิ้วขึ้น ไม่ใช่เพราะเธอออกกำลังกายแปลก ๆ นั่นหรือไงและใช่ไป๋จ้าวเหม่ยยังคงออกกำลังกายท่าแปลก ๆ ของเธอทุกวันเหมือนเดิม ตอนแรกเขาคิดว่าคนอ้วนอย่างเธอจะล้มเลิกกลางคัน แต่สามเดือนที่ผ่านมาก็พิสูจน์แล้วว่า ไป๋จ้าวเหม่ยเอาจริง ทั้งอ

ตอนที่ 24 ออกตามหากว่าจะปลอบให้เด็กน้อยหยุดร้องไห้ ร่างอวบ ๆ ของเธอก็หนาวสั่น เธอรีบล้วงเข้าไปในตะกร้าสมุนไพร หยิบกลักไม้ขีดออกมา รวบเศษกิ่งไม้ใบไม้แห้ง ๆ ที่ถูกลมปลิวพัดมากระจุกอยู่ในถ้ำ และจุดไฟให้ความอบอุ่น“ซวนซวนหนูใส่เสื้อทับด้วยหรือเปล่าจ๊ะ”“ใส่ค่ะ”“ดีเลย ตอนนี้หนูถอดเสื้อผ้าออกมาก่อน เหลือเพียงแค่กางเกงชั้นในและเสื้อกล้ามก็พอ เอาออกมาอังไฟให้แห้งก่อน” อู๋ชิงซวนรีบถอดชุดออกมา รวมทั้งถุงเท้ารองเท้าทั้งหมด กางเกงในของเด็กน้อยเป็นทรงสามเหลี่ยม ที่แม่เลี้ยงตัดเย็บให้ และเสื้อกล้ามก็เป็นเสื้อที่ปิดถึงแค่เหนือสะดือ แต่เพราะที่นี่มีเพียงเธอสองคน เด็กหญิงจึงไม่อาย“รอน้าอยู่ตรงนี้แป๊บเดียว น้าจะไปเอากิ่งไม้ ถึงจะเปียกแต่ก็ดีกว่าไม่มีเลย” กำลังจะก้าวขาออกไป ทว่ามือเล็กก็ดึงเอาไว้ก่อน“น้าไปตรงนี้เอง หนูนั่งมองออกไปก็เห็น”“ไม่ใช่น้า” เด็กหญิงทำปากยู่ราวกับเป็ดตัวน้อยแสนงอนอย่างนั้น ไป๋จ้าวเหม่ยหลุดขำออกมา พลางยื่นมือไปบีบปากแหลม ๆ นั่น“เอาละ ๆ แม่ผิดไปแล้ว ต้องโทษที่แม่สมองไม่ดี ทำให้ลืมเสียได้ ซวนซวนน้อยไม่โกรธแม่นะคะลูก”“ไม่โกรธค่ะ แม่รีบไปรีบมานะคะ หนูนั่งผิงไฟตรงนี้ แต่แม่ถอดเส

ตอนที่ 26 สมุนไพรแพงขนาดนี้เลยเหรอไป๋จ้าวเหม่ยเปิดถุงกระดาษหยิบชุดที่หลิวชิงฮุยซื้อมาฝากซวนซวน เมื่อตอนเย็นแม่ดอกบัวขาวใต้ตมพยายามจะชวนเด็กน้อยคุยเล่น ทว่าซวนซวนก็ไม่ได้สนใจเท่าที่ควร เธอเอาเวลาไปคัดแยกพุทราจีนที่เก็บมาจากบนเขา พรุ่งนี้พ่อของเธอจะเอาไปขายให้หลิวชิงฮุยเห็นว่าเด็กน้อยไม่สนใจ จึงได้กลับไปอย่างพ่ายแพ้“ซวนซวนหนูมาดูชุดที่พี่ชิงฮุยซื้อมาฝาก สวยดีนะ ว้าวชุดนี้เหมือนชุดกะลาสีเรือเลย”“อะไรคือกะลาสีเรือคะ” เด็กน้อยละสายตาจากแบบฝึกหัดที่กำลังเขียนอยู่ หันมาเอียงคอถามตอนนี้เด็กน้อยไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นกับชุดใหม่อีกแล้ว อาจเป็นเพราะแม่เลี้ยงของเธอตัดให้จนครบเจ็ดวัน ไหนจะมีชุดที่เอาไว้ใส่ไปข้างนอก ชุดนอน ชุดใส่เล่น เต็มไปหมด อะไรที่ได้มามากพอก็ทำให้เธอหมดความสนใจ อีกอย่างชุดที่แม่เธอตัดก็สวยกว่าชุดที่วางขายมาก“ก็นี่ยังไงชุดที่มีคอปกข้างหลัง ชอบไหม ว่าไม่ได้หลิวชิงฮุยซื้อของดีมาให้เชียวนะ ผ้านุ่มเชียวใส่สบายตัวเลยละ”“ชอบค่ะ แต่ชอบชุดที่แม่ตัดเย็บให้มากกว่า เหมือนชุดนี้ไง ชุดนอนของหนู พ่อคะพ่อเห็นด้วยหรือเปล่า ชุดนอนที่แม่ทำสวยกว่าอีกเนอะ” อู๋ชิงซวนหมุนตัวหนึ่งรอบ ให้ดูชุดนอนก

ตอนที่ 28 ใครดีกับเรา เราก็ต้องดีด้วยไป๋จ้าวเหม่ยมองเด็กหญิงตัวน้อย ที่กระโดดหมุนตัวไปมาในห้องโถง ใบหน้าเล็ก ๆ ยิ้มแทบไม่หุบ พร้อมกับดวงตาที่เปล่งประกายระยิบระยับ ทำให้คนที่มองพลอยดีใจตามไปด้วย “แม่คะพวกเราจะขึ้นเขาอีกเมื่อไรดีคะ” ไป๋จ้าวเหม่ยแทบจะสำลักน้ำที่กำลังยกแก้วขึ้นดื่ม เธอรีบวางแก้วลง ยกมือขึ้นทุบอกตนเองเป็นการด่วน“แม่ เป็นอะไรหรือเปล่าคะ ค่อย ๆ ดื่มสิ หนูเข้าใจว่าแม่ดีใจที่ได้เงินเยอะ หนูเองก็ดีใจเหมือนกันค่ะ แต่เราต้องมีสตินะคะ เอาละ หายใจเข้าลึก ๆ หายใจออกช้า ๆ ดีมากค่ะ” อู๋ชิงซวนเห็นว่าแม่ของเธอควบคุมการหายใจได้แล้ว จึงขยับตัวออกมา ยืนมองห่าง ๆไป๋จ้าวเหม่ยเห็นท่าทางอย่างนั้นก็พลันหมดคำจะพูด เธอถอนหายใจส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ ดูเอาเถิดยัยเด็กคนนี้ คิดมากเกินไปแล้ว แต่ก็ต้องยอมรับว่าเธอดีใจเหลือเกินที่ถูกรักและเป็นห่วงแบบนี้“เอาละ ในเมื่อแม่ไม่เป็นอะไรแล้ว ถ้าอย่างนั้นเราก็มาวางแผนกัน เราจะขึ้นเขากันครั้งต่อไปเมื่อไรดีคะ พรุ่งนี้ดีไหม แต่เฮ้อ...ฝนตกทุกวันเลย” ดู คนบางคนพูดเองเออเอง ถามเองตอบเองก็เป็นด้วย“ซวนซวนเด็กดี บรรพชนตัวน้อยของแม่ หนูต้องใจเย็น ๆ ก่อนค่ะ พวกเร

ตอนที่ 30 คราวหน้าจะไม่ทำอีก“พี่เหวย ซวนซวน วันนี้พี่พาลูกไปทำงานด้วยเหรอคะ โธ่เอ๊ย...หากไม่มีคนดูให้ทำไมไม่มาบอกฉันล่ะ ฉันยินดีช่วยพี่ดูแลซวนซวนให้เอง นี่หลังปีใหม่โรงเรียนในอำเภอก็จะเปิดรับสมัครเด็กนักเรียนแล้ว ฉันซื้อแบบฝึกหัดมาจากเซี่ยงไฮ้ พี่ให้เธอไปเรียนกับฉันที่บ้านนะคะ”“ไม่เป็นไรค่ะพี่สาวหลิว แม่สอนหนังสือให้หนูกับพี่เสี่ยวจุนและพี่เจินเจินทุกวันอยู่แล้ว อีกอย่างพวกเราก็จะกลับไปฉลองปีใหม่ที่บ้านย่าค่ะ” อู๋ชิงซวนดวงตาเป็นประกาย แค่คิดว่าจะได้กลับบ้านไปหาปู่กับย่า เด็กน้อยก็ดีใจเป็นอย่างมากหลิวชิงฮุยเม้มริมฝีปากเป็นเส้นตรง เธอช้อนสายตาไปมองอู๋เหวยอย่างน้อยใจ คิดว่าชายหนุ่มจะต้องปลอบใจเธอสักคำสองคำ ทว่าภาพที่เห็นก็ทำเอาเธอแทบจะกระอักเลือดออกมาคำโต เพราะตอนนี้สายตาของอู๋เหวย มองเพียงแค่ร่างอวบ ๆ ด้วยสายตาหยาดเยิ้มไป๋จ้าวเหม่ยกลับมาเหนื่อย ๆ ยังไม่ทันได้เข็นรถจักรยานเข้าไปในบ้าน ก็ต้องมาเจอด่านนารีพิฆาต ที่ยืนทำหน้าเศร้าอยู่ ไม่เข้าใจเลยจริง ๆ มีใครบอกหลิวชิงฮุยกันว่า หากทำหน้ารันทดแล้วชีวิตจะดูน่าปกป้อง กลับกันมันดูน่าระอาเสียมากกว่า แต่ว่าก็ว่าเถอะไอ้สายตาหยาดเยิ้มของผู้ชายข้