ตอนที่ 26  สมุนไพรแพงขนาดนี้เลยเหรอ

ตอนที่ 26  สมุนไพรแพงขนาดนี้เลยเหรอ

ไป๋จ้าวเหม่ยเปิดถุงกระดาษหยิบชุดที่หลิวชิงฮุยซื้อมาฝากซวนซวน เมื่อตอนเย็นแม่ดอกบัวขาวใต้ตมพยายามจะชวนเด็กน้อยคุยเล่น ทว่าซวนซวนก็ไม่ได้สนใจเท่าที่ควร เธอเอาเวลาไปคัดแยกพุทราจีนที่เก็บมาจากบนเขา พรุ่งนี้พ่อของเธอจะเอาไปขายให้

หลิวชิงฮุยเห็นว่าเด็กน้อยไม่สนใจ จึงได้กลับไปอย่างพ่ายแพ้

“ซวนซวนหนูมาดูชุดที่พี่ชิงฮุยซื้อมาฝาก สวยดีนะ ว้าวชุดนี้เหมือนชุดกะลาสีเรือเลย”

“อะไรคือกะลาสีเรือคะ” เด็กน้อยละสายตาจากแบบฝึกหัดที่กำลังเขียนอยู่ หันมาเอียงคอถาม

ตอนนี้เด็กน้อยไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นกับชุดใหม่อีกแล้ว อาจเป็นเพราะแม่เลี้ยงของเธอตัดให้จนครบเจ็ดวัน ไหนจะมีชุดที่เอาไว้ใส่ไปข้างนอก ชุดนอน ชุดใส่เล่น เต็มไปหมด อะไรที่ได้มามากพอก็ทำให้เธอหมดความสนใจ อีกอย่างชุดที่แม่เธอตัดก็สวยกว่าชุดที่วางขายมาก

“ก็นี่ยังไงชุดที่มีคอปกข้างหลัง ชอบไหม ว่าไม่ได้หลิวชิงฮุยซื้อของดีมาให้เชียวนะ ผ้านุ่มเชียวใส่สบายตัวเลยละ”

“ชอบค่ะ แต่ชอบชุดที่แม่ตัดเย็บให้มากกว่า เหมือนชุดนี้ไง ชุดนอนของหนู พ่อคะพ่อเห็นด้วยหรือเปล่า ชุดนอนที่แม่ทำสวยกว่าอีกเนอะ” อู๋ชิงซวนหมุนตัวหนึ่งรอบ ให้ดูชุดนอนกางเกงขายาว เสื้อแขนยาวที่กำลังสวมใส่อยู่ แม่บอกว่าฝนตกอากาศหนาวต้องใส่หนา ๆ

“ใช่...แม่ของซวนซวนเย็บผ้าเก่ง ออกแบบก็เก่ง” อู๋เหวยเคยเห็นชุดนอนที่ลูกสาวใส่หลายครั้งแล้ว เนื้อผ้าก็เป็นผ้าชั้นดี คิดว่าผู้หญิงคนนี้คงจะหมดเงินไปมาก แต่เขากลับไม่มีสักตัว อ้อ...มีสิแต่เป็นชุดสำเร็จที่เธอซื้อมาจากร้านที่อำเภอไม่ได้ตัดเองเหมือนของลูก

แน่นอนว่าเงินที่เธอใช้จ่ายเป็นเงินจากการขายสมุนไพรทั้งสิ้น เพราะเงินเดือนของเขาสองเดือนมานี้ เธอก็ไม่รับสักบาทแล้ว เขาจึงเก็บเอาไว้เองทั้งหมด

“จริงสิ เหล่าซานให้ฉันมาถามเธอว่า เธออยากตัดชุดแบบซวนซวนขายไหม ซูฉีลูกสาวของเหล่าซานเห็นชุดของซวนซวนแล้วชอบมาก พอรู้ว่าเธอตัดเอง เขาก็เลยให้ฉันมาถาม ว่าเธออยากตัดขายหรือเปล่า หรือถ้าเธอไม่ตัด ก็วาดแบบขายได้ไหม”

ชุดของลูกสาวเขาแปลกใหม่ ไม่เหมือนใคร บางชุดเป็นกระโปรง ปักลายตุ๊กตาเด็กผู้หญิงที่มีใบหน้าคล้ายซวนซวน บางชุดเป็นกางเกงขายาว กางเกงขาสั้น ล้วนแต่ปักลายแปลกตาและไม่ซ้ำกัน มีตุ๊กตาหมี แมว ลิง ไก่สองตัวที่อยู่หลังบ้าน

หรือกระทั่งผู้หญิงผมสีแดง มีเปลือกหอยปิดหน้าอก ท่อนล่างเป็นหางปลา ประหลาดแต่กลับสวยงาม รวมทั้งชุดนอนชุดนี้ด้วย ปักลายปลาสีส้ม ที่นั่งบนเปลือกหอย

“ฉันวาดแบบให้ก็แล้วกัน แต่นายไม่ต้องไปเก็บเงินจากเหล่าซานมาล่ะ ยังไงนายก็ต้องทำงานกับเขา ถือว่าเป็นของขวัญปีใหม่จากบ้านเรา ใกล้จะปีใหม่แล้วด้วย”

“ได้ ๆ เอาตามที่อาเหม่ยว่า จริงสิปีใหม่นี้พวกเราจะกลับอำเภอเต๋อชิงด้วยกัน เดี๋ยวเธอเอาเงินฉันไปให้แม่กับน้องเธอหน่อยก็แล้วกัน เขาจะได้ไม่หาว่าเธออกตัญญู อีกอย่างเสื้อผ้าเธอก็สมควรเปลี่ยนได้แล้ว เธอผอมลงเยอะแล้ว” ไป๋จ้าวเหม่ยชะงักมือที่กำลังพับผ้า เขาเรียกเธอว่าอาเหม่ยอย่างนั้นหรือ แปลก!

“ไม่เป็นไร เงินเดือนนายเก็บเอาไว้เถอะ พรุ่งนี้นายเอาสมุนไพรไปขายให้ฉันก็มีเงินแล้ว ความจริงเงินฉันก็ยังเหลืออีกราวสองพันกว่าหยวนได้ ถ้านายต้องการซื้ออะไร ก็มาเอาที่ฉันได้”

หัวใจอู๋เหวยพองคับอก ดูเหมือนความรักของไป๋จ้าวเหม่ยจะปักแน่นฝังอก ไม่ว่าจริง ๆ แล้วจะเป็นเธอ หรือข้างในไม่ใช่เธอเขาก็ไม่สนใจสักนิด

อู๋เหวยเริ่มสงสัยมาสักพักแล้ว ว่าข้างในร่างกายจ้าวเหม่ย อาจจะไม่ใช่ไป๋จ้าวเหม่ยคนเดิม เขาเคยอ่านหนังสือลี้ลับมาบ้าง เรื่องยืมศพคืนวิญญาณเขาก็เคยอ่านมา ตอนแรกคิดว่าเธออาจจะเป็นปีศาจ แต่ดูไปแล้วเธอก็ไม่ได้มีอิทธิฤทธิ์อะไร มีเพียงหัวที่เก่งกาจ ดังนั้นเธออาจจะมาจากโลกอีกใบกระมัง

“พ่อคะคืนนี้หนูนอนกับแม่นะคะ” อู๋ชิงซวนเขียนไปได้ครึ่งหน้าก็เริ่มง่วงแล้ว ปกติเข็มสั้นถึงเลขแปดแม่เลี้ยงก็บังคับเธอขึ้นเตียงนอนแล้ว

“ได้สิ มาพ่ออุ้มไปส่ง เธอจะเข้าไปจัดที่นอนก่อนหรือเปล่า” อู๋ชิงซวนอ้าแขนขึ้น อู๋เหวยจึงช้อนตัวลูกสาวขึ้น เดินตามเจ้าของห้องเข้าไปข้างใน

ไป๋จ้าวเหม่ยจัดที่นอนเพียงครู่เดียวก็เบี่ยงตัวออก ให้อู๋เหวยวางลูกสาวลงบนเตียง

“ฝันดีค่ะพ่อ” แขนเล็กยังคงกอดคอคนเป็นพ่อเอาไว้

“ฝันดีครับลูก พ่อรักลูกครับ”

“หนูก็รักพ่อค่ะ รักแม่ด้วย” อู๋เหวยก้มลงหอมแก้มลูกสาวทั้งสองข้าง เขาขยับตัวมาดึงผ้าห่มคลุมตัวเธอ อดใจไม่ไหวก็ก้มลงไปจูบหน้าผากอีกครั้ง

อู๋ชิงซวนฝืนยิ้มออกมาด้วยความง่วงงุน ทนไม่ไหวก็หลับลงไปแล้ว อู๋เหวยยิ้มออกมา ก่อนจะลุกขึ้นจากเตียง ทว่ายามที่หันใบหน้าออกมา เขาก็เห็นว่าไป๋จ้าวเหม่ยเหม่อมองทั้งรอยยิ้มที่แสนจะหวานเชื่อมอยู่ก่อนแล้ว ชายหนุ่มอดจะยืดอกขึ้นไม่ได้ ดูเอาเถิดมองเขาด้วยความหลงใหลขนาดนี้ เธอคงจะรักเขามากกระมัง

“เอ่อ...ดึกแล้วเธอก็เข้านอนเถอะอาเหม่ย”

“ได้ อย่างนั้นนายก็ไปนอนเถอะ ถ้าจะจุดเตาอุ่น อย่าลืมแง้มหน้าต่างเอาไว้ด้วยล่ะ ก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ จะได้ถ่ายเทไปข้างนอก ถ้าไม่เปิดหน้าต่างนายจะขาดออกซิเจนทำให้ตายได้”

“อ่าได้ ๆ ฉันจะทำตามที่เธอบอก อาเหม่ยราตรีสวัสดิ์”

“ราตรีสวัสดิ์” อู๋เหวยเดินยิ้มกว้างออกไป ใบหน้าหล่อเหลาขึ้นสีแดงจาง ๆ  

ไป๋จ้าวเหม่ยมองใบหน้าที่เหมือนเจ้ามังกร ก็พลันกระชุ่มกระชวยหัวใจ ชาติที่แล้วเธอเป็นติ่งเสี่ยวโยวเชียวนะ ทุกเรื่องที่ดาราในดวงใจเล่น เธอเป็นต้องดูจนไม่ได้หลับไม่ได้นอน เสียดายก็แต่เธอตายเสียก่อน ไม่อย่างนั้นเธอก็คงได้ดูจอมปีศาจลิงที่เสี่ยวโยวเล่นแล้ว

เช้าวันต่อมาไป๋จ้าวเหม่ยก็ตื่นขึ้นมาในเวลาเดิมเหมือนเช่นทุกวัน เธอบิดตัวปลุกตนเองให้สดชื่น ก่อนจะเดินไปล้างหน้าแปรงฟัน จากนั้นก็เข้าไปเตรียมอาหารเช้าในครัว ทว่าเมื่อเข้ามาในครัว เธอก็เห็นหลังกว้างที่กำลังยืนหันหน้าเข้าเตาไฟ เขาเหมือนได้ยินเสียงเธอ จึงเอียงใบหน้าหันมาส่งยิ้มให้

“อ้าวตื่นแล้วเหรอ เธอไปเตรียมสมุนไพรที่จะให้ไปขายเถอะ อาหารเช้าเดี๋ยวฉันจัดการเอง”

“เอ่อ...เอาอย่างนั้นเหรอ”

“เอาอย่างนี้แหละ เมื่อก่อนฉันก็ทำอาหารเช้าไว้ให้เธอกับลูกประจำ ไปเถอะโจ๊กง่าย ๆ เดี๋ยวก็เสร็จ”

“ได้ถ้าอย่างนั้นรบกวนนายด้วย” อู๋เหวยยิ้มและพยักหน้า จากนั้นก็หันมาทำอาหารบนเตาไฟของตนเองต่อไป

ไป๋จ้าวเหม่ยไม่ใช่คนคิดมาก ครั้นเห็นว่าชายหนุ่มรับหน้าที่ทำอาหารแล้ว เธอจึงเดินเข้าไปนำสมุนไพรออกมาเรียงใส่ตะกร้าไม้ไผ่ เห็ดหลินจือร้อยปีคงเก็บเอาไว้ก่อน หากจะให้ดีต้องเข้าไปขายในเมือง รอวันที่ต้องไปจ่ายค่าไฟค่อยไปขายก็ไม่สาย

 ร้านหมอหย่วนอาจจะสู้ราคาไม่ไหว แต่ถึงอย่างไรก็ให้อู๋เหวยลองถามสักคำก่อนก็แล้วกัน จะได้ไม่เป็นการหักหน้ากันเกินไป คิดได้ดังนั้น หญิงสาวก็นำเห็ดหลินจืออายุร้อยปีเก็บเอาไว้เสียก่อน นำไปขายเพียงโสมซานซีสามสิบต้น โสมตังกุยสามสิบต้น อู่เว่ยจื่ออีกยี่สิบต้น พุทราของยัยหนูอีกหนึ่งตะกร้า โสมคนเอาไว้ก่อน

จัดเตรียมทุกอย่างเสร็จ ก็พอดีกับอาหารที่อู๋เหวยทำเสร็จพอดี ไป๋จ้าวเหม่ยอุ้มอู๋ชิงซวนไปล้างหน้าแปรงฟัน ก่อนจะมานั่งกินอาหารเช้าด้วยกัน จากนั้นก็พากันไปส่งอู๋เหวยที่หน้าบ้าน

“พ่อไม่ลืมพุทราจีนของหนูใช่ไหมคะ” อู๋เหวยยิ้มออกมาอย่างอ่อนใจ ยัยตัวแสบของเขาท้วงเก่งเหลือเกิน นี่เป็นรอบที่สิบแล้วมั้งที่เธอถาม

“ไม่ลืมครับ นี่ไงล่ะพ่อมัดไว้ที่ท้ายรถแล้ว ส่วนตะกร้านี้ของแม่หนู”

“ดีค่ะ” เด็กหญิงเดินไปตรวจสอบว่ามัดแน่นหนาหรือยัง อย่างไรนี่ก็เป็นการค้าขายครั้งแรกของเธอ ย่อมต้องตื่นเต้นและเฝ้ารอ

“นายอย่าลืมถามสหายหย่วนด้วยนะ ว่าโสมคน กับเห็ดหลินจืออายุร้อยปี เขาจะให้ราคาเท่าไร”

“ได้ ๆ ฉันไม่ลืม เธอพาลูกเข้าบ้านเถอะ ไม่แน่สาย ๆ ฝนจะตกลงมาอีก พวกเธอก็อยู่แต่ในบ้าน ไม่ต้องออกไปข้างนอกแล้ว”

“รู้แล้ว ๆ นายก็ขี่รถดี ๆ ถนนลื่น ๆ ไม่ต้องปั่นเร็วล่ะ”

อู๋เหวยถีบจักรยานออกไปด้วยความอารมณ์ดี เขาคลอเพลงไปตลอดทาง น้ำเสียงที่ห่วงใยของไป๋จ้าวเหม่ย ทำให้เขาอารมณ์ดีเป็นอย่างมาก ยิ่งเมื่อเขาแน่ใจว่าเธอไม่ใช่คนเดิม เขาก็ยิ่งเปิดใจยอมรับเธอได้ง่ายขึ้น แน่นอนไม่ว่าเธอคนเก่าหรือคนใหม่ ต่างก็หลงใหลในตัวเขาเหมือนกัน ช่างดีเหลือเกิน

ชายหนุ่มถีบจักรยานมาที่โรงแพทย์แผนจีนก่อนเป็นอันดับแรก เขาแบกตะกร้า และสะพายกระเป๋าเข้าไปข้างใน

“สหายหย่วนอยู่หรือเปล่าครับ ผมเป็นสามีของไป๋จ้าวเหม่ยมาส่งสมุนไพรแทนเธอน่ะครับ”

“อ้อ...ที่แท้ก็สามีสหายไป๋นี่เอง เข้ามาก่อนสิ ครั้งนี้โสมซานซีกับโสมตังกุยได้กี่ต้น พอดีว่าที่โรงแพทย์ของผมกำลังต้องการด่วนเลย สาขาในเมืองหลิงตงกำลังขาดแคลนสมุนไพรเป็นอย่างมาก เห็นว่าที่นั่นมีโรคระบาด ทางการกำลังเร่งช่วยเหลือน่ะ”

“อ้าว...ควบคุมเอาไว้อยู่หรือเปล่าครับ” ถึงแม้โรคระบาดจะไม่ได้น่ากลัวเท่ายุคโบราณ แต่กระนั้นก็คร่าชีวิตผู้คนได้เหมือนกัน หากควบคุมโรคไม่ทันท่วงที

“ควบคุมโรคเอาไว้ได้แล้ว หมอจากโรงพยาบาลลงพื้นที่รักษาคนไข้กันเยอะแล้ว ใช้ยาแผนปัจจุบันรักษาก็มาก แต่ยาสมุนไพรได้ผลดีกว่า และตอนนี้ก็ขาดแคลนมากด้วย”

“สหายหย่วนลองดูก่อน ผมเองก็ไม่รู้ว่าได้มากน้อยแค่ไหน” อู๋เหวยปลดตะกร้าออกมา หมอหย่วนรีบเปิดและแยกประเภท ครั้นเห็นโสมซานซีและตังกุยมีถึงอย่างละสามสิบต้น เขาก็ยินดีเป็นอย่างมาก

“ความจริงยังไม่ตากแห้ง ราคาก็ควรจะลดลง แต่ผมค้าขายกับสหายไป๋มาหลายครั้งแล้ว สมุนไพรของเธอก็เป็นของดี ผมไม่หักราคาก็แล้วกัน ให้เท่าเดิม ซานซี 30 ต้น 900 หยวน ตังกุย 30 ต้น 600 หยวน อู่เว่ยจื่อ 10 ต้น 200 หยวน ส่วนพุทราแห้งโลละหนึ่งหยวนเป็นเพราะของหาง่าย ชั่งแล้วได้สามโลครึ่ง 3 หยวนกับ 5 เหมา นี่ครับ”  

อู๋เหวยรับเงินมาถือไว้มือไม้สั่น ถึงว่าไป๋จ้าวเหม่ยถึงไม่สนใจเงินเดือนที่ไม่ถึงร้อยหยวนของเขา ก็เธอหาเงินได้ครั้งละพันกว่าหยวนนี่เอง สมุนไพรราคาแพงขนาดนี้เชียวเหรอ

“อ้อเกือบลืม อาเหม่ยให้ผมถามสหายหย่วนด้วยว่า โสมคน กับเห็ดหลินจือร้อยปี สหายจะให้ราคาเท่าไรครับ”  คราวนี้หมอหย่วนต้องเบิกตามือไม้สั่น โสมคนราชาแห่งโสม เห็ดหลินจือครั้งก่อนว่าล้ำค่าแล้ว ครั้งนี้ได้เห็ดร้อยปี ล้ำค่ายิ่งกว่าราชาแห่งโสมเสียอีก

“โสมคนผมให้ห้าพันหยวน ส่วนเห็ดหลินจืออายุหนึ่งร้อยปี ผมให้หนึ่งหมื่นห้าพันหยวน บอกตามตรงหากสหายไป๋และสหายอู๋ไปขายในเมืองก็จะได้ราคามากกว่านี้อีกสักหน่อย หรือหากไปขายที่เซี่ยงไฮ้ก็จะได้ราคาสูงหลายหมื่นหยวนทีเดียวละ ทว่าผมสู้ราคาไหวแค่นี้จริง ๆ”

“อย่างนั้นเย็นนี้ผมกลับไปบอกอาเหม่ยก่อนแล้วกันครับ วันนี้ผมไม่ได้นำมาด้วย”

“ได้ ๆ สหายอู๋ลองไปปรึกษากันดูก่อน หรือถ้ายังไงผมสามารถให้เพิ่มอีกสัก 1-200 หยวน มากกว่านี้ผมก็จนปัญญา” อู๋เหวยไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก เขาบอกแค่ว่าให้อาเหม่ยเป็นคนตัดสินใจ จากนั้นก็บอกลา และกลับไปทำงานที่โรงอาหารเหมือนเดิม