All Chapters of ในเงาของหัวใจ: Chapter 21 - Chapter 30

145 Chapters

บทที่ 21 พวกเขาไม่เห็นเธอเป็นมนุษย์

ณ ห้องพักชั้นบนของโรงแรม นาราถูกพนักงานหญิงพาขึ้นลิฟต์ไปยังห้องพัก ซึ่งตั้งอยู่ในโซนส่วนตัวของโรงแรม ไกลจากความวุ่นวายเบื้องล่าง เธอรู้สึกว่าหัวเริ่มเบา ภาพตรงหน้าเริ่มพร่า ใบหน้าร้อนผ่าว มือข้างหนึ่งแตะขอบผนังไว้เบา ๆ “ห้องนี้ค่ะ เชิญค่ะคุณผู้หญิง” พนักงานหญิงส่งยิ้ม นารายิ้มตอบบาง ๆ แล้วเดินเข้าไปด้านใน บรรยากาศในห้องเงียบสนิท แสงไฟสลัวอบอุ่นเหมือนห้องพักหรูทั่วไป ไม่มีอะไรน่าสงสัย แต่ในอีกมุมหนึ่ง อรดาก็กำลังเดินตรงมาทางนี้ด้วยสีหน้ามั่นใจ ทันทีที่อรดาเปิดประตูเข้ามาในห้อง ใบหน้าเธอเปลี่ยนเป็นเย็นยะเยือกทันทีที่เห็นนารายืนอยู่กลางห้อง พนักงานหญิงคนนั้นหายออกไปเงียบ ๆ ปล่อยให้ทุกอย่างดำเนินไปตามแผน “รู้สึกยังไงบ้างล่ะ?” อรดาเอ่ยเสียงนุ่มชวนสยอง “มึน ๆ ใช่มั้ย? หัวเบา ๆ ร่างกายเหมือนไม่ใช่ของตัวเองแล้ว” นาราขมวดคิ้วพยายามเพ่งมอง “อร…อรดา?” อรดาหัวเราะเบา ๆ “ในที่สุดก็จำได้…เก่งนี่ ฉลาดเหมือนเดิมเลยนารา” "นี่...เป็นแผนการของเธอสินะ" นาราเข้าใจในสถานการณ์นี้ทันที นารารู้ดีว่า...สิ่งที่กำลังเกิดขึ้นกับเธอไม่ใช่แค่ฤทธิ์แอลกอฮอล์ เปลือกตาของเธอหนักอึ้ง แต่หัวใจกลั
last updateLast Updated : 2025-04-17
Read more

บทที่ 22 กล้าแตะต้องเธอ

มือหยาบกร้านเอื้อมเข้ามา ฉีกกระชากเนื้อผ้าจากเรือนร่างที่ไร้เรี่ยวแรง เศษผ้าโปรยลงพื้นขณะภาพอัปยศกำลังจะเกิดขึ้น... ปัง!! เสียงเปิดประตูดังลั่น ทำให้ทุกคนหยุดชะงัก แววตาแต่ละคู่หันขวับไปยังร่างสูงในชุดสูทเข้มที่ยืนอยู่ตรงประตู “...ไอ้พวกระยำ” น้ำเสียงเย็นเยียบของธีภพ กรีดลึกไปถึงกระดูก ทุกคนในห้องนิ่งงันเพียงเสี้ยววินาที ก่อนที่หนึ่งในชายพวกนั้นจะพูดติดขัด “ใครวะ…?” ไม่ทันจบคำ ร่างของมันก็ลอยกระแทกกับโต๊ะอย่างแรง เสียงกระดูกกระแทกไม้ดังสนั่น ธีภพไม่พูดแม้แต่คำเดียว ดวงตาของเขาแดงก่ำ ความโกรธปะทุรุนแรงยิ่งกว่าพายุ มือหนาเหวี่ยงหมัดใส่ชายอีกคนอย่างไม่ลังเล ก่อนจะเตะเข้าที่ท้องของอีกคนจนล้มลงไปกองกับพื้น เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดดังขึ้นเป็นระลอก ชายพวกนั้นเริ่มล่าถอยด้วยความกลัว แต่ไม่มีใครหนีพ้น ธีภพเดินเข้าไปหานาราที่ยังคงสั่นเทา ร่างกายสั่นสะท้าน ดวงตาเลื่อนลอย เขาถอดเสื้อคลุมออกอย่างรวดเร็ว คลุมร่างเธอด้วยความอ่อนโยนที่สวนทางกับความโหดร้ายเมื่อครู่ “ไม่เป็นไรแล้ว... ผมมาแล้ว” ไม่นานนัก ภานุวัฒน์ ก็ก้าวเข้ามาในห้องพร้อมบอดี้การ์ดในชุดดำหลายคน ชายหนุ่มจับกุมตัวอรดาเอา
last updateLast Updated : 2025-04-17
Read more

บทที่ 23 หัวใจที่ไม่เคยเปลี่ยน

ความเร่าร้อนในอกพวยพุ่ง ไม่ใช่เพียงจากสัมผัสชิดใกล้ แต่จากความรักที่ถาโถมทั้งของเขาและของกานต์ ปลายนิ้วของธีภพสัมผัสผิวกายเธออย่างอ่อนโยนแต่ลึกซึ้ง ราวกับต้องการปลดเปลื้องความเจ็บจากรอยแผลในใจ และหลอมรวมทุกเศษเสี้ยวของเธอไว้กับตัวเอง ริมฝีปากของเขาแตะลงบนผิวของเธอราวกับคำอธิษฐาน แผ่วเบา แต่อัดแน่นไปด้วยความรู้สึก “นารา...” เขากระซิบช้า ๆ แนบริมฝีปากลงที่หางตาที่เปียกชื้นด้วยน้ำตา เธอสบตาเขา ดวงตาพร่าเลือนสั่นไหว แต่ในนั้นกลับสะท้อนแสงแห่งความไว้ใจอย่างบริสุทธิ์ “คุณ...อยู่กับฉันนะ...” สิ้นสุดคำของนารา ธีภพไม่รออีกต่อไป เขาแนบริมฝีปากลงบนผิวกายของเธออย่างหิวกระหายแต่ยังแฝงความอ่อนโยน เขาจูบเธอจากปลายคาง ไล่ลงจนถึงไหปลาร้า ผิวของเธอร้อนจัดเหมือนไฟ และหัวใจของเขาก็ไม่ต่างกัน เสื้อผ้าชิ้นสุดท้ายหลุดร่วงจากร่างกายของทั้งสองคน ราวกับปลดเปลื้องพันธนาการสุดท้ายที่เคยกั้นกลางระหว่างกัน กายเปลือยเปล่าแนบชิด จังหวะหัวใจที่สะท้อนถึงกันบอกเล่าความรู้สึกที่ไม่จำเป็นต้องใช้ถ้อยคำใดอีก ธีภพรู้ดี…ว่าเธอไม่เคยมอบร่างกายนี้ให้ใคร เขาจึงประคองเธอไว้ในอ้อมแขน ด้วยสัมผัสอ่อนโยนที่สุดที่ชายคน
last updateLast Updated : 2025-04-17
Read more

บทที่ 24 ความยุติธรรมที่มาจากขุมนรก

ความคิดขุ่นมัว พุ่งชนด้วยภาพลามกที่ไม่เคยแม้แต่จะนึกถึง ดวงตาเบิกกว้างในความอับอายและตื่นกลัว หัวใจเต้นแรงจนแทบจะระเบิดเธอรู้... เธอรู้ว่าฤทธิ์ยานี้คืออะไรเพราะมันคือตัวเดียวกับที่เธอตั้งใจใช้ทำลายศักดิ์ศรีของนาราตอนนี้ ความต้องการป่าเถื่อนที่ไม่ใช่ของเธอ...กำลังสาดกระหน่ำเข้าใส่ร่างกายเธอเองเธอรู้สึกถึงความร้อนวาบที่ก่อตัวในท้องน้อย ความหิวกระหายที่ไม่สมเหตุสมผล ร่างกายที่เรียกร้องในสิ่งที่หัวใจไม่ได้ต้องการ เธอขยับหนีแต่กลับยิ่งรู้สึกแสบร้อนเมื่อไม่มีอะไรมาปลดปล่อยความคลั่งจากภายใน“พอ... หยุดมัน... หยุดมันเดี๋ยวนี้!!” เธอกรีดร้อง น้ำตาไหลอาบแก้มในความอับอายแต่ภานุวัฒน์ไม่แม้แต่จะปรายตามองเขาปล่อยให้เธอจมอยู่กับความทรมานจากกายภาพที่ปะทะกับความขยะแขยงทางจิตใจอย่างรุนแรง ความรู้สึกอยากถูกแตะต้อง...แต่ขณะเดียวกันก็อยากฉีกเนื้อของตัวเองทิ้งให้พ้นจากฤทธิ์นรกนี้ชายห้าคนที่เธอเคยจ้างให้ล่อลวงเหยื่อแต่ละราย เดินเข้ามาช้า ๆ ดวงตาทุกคู่แดงก่ำ เต็มไปด้วยแรงขับเคลื่อนจากฤทธิ์
last updateLast Updated : 2025-04-17
Read more

บทที่ 25 คุณเป็นของผมแล้ว

“ตื่นแล้วเหรอ...” เขาถามเสียงเบา เดินเข้ามาใกล้โดยไม่แตะต้องเธอ นาราไม่พูดอะไร เพียงแค่นิ่งมองเขา เหมือนกำลังมองหาคำตอบในดวงตาคู่นั้น แต่ยิ่งมอง เธอกลับยิ่งสับสน เพราะในแววตาของเขา...มีทั้ง ธีภพ และ กานต์ รวมกันอยู่ในคนเดียวกัน นาราขยับตัวนั่งพิงที่หัวเตียง ดวงตาเธอพร่าเลือนจากหยาดน้ำตาที่ยังไม่แห้งสนิท ความทรงจำในยามค่ำคืนยังติดอยู่ในผิวกายและในหัวใจอย่างชัดเจน เธอกระชับผ้าห่มที่คลุมตัวไว้แน่น เมื่อเห็นชายหนุ่มตรงหน้าเดินเข้ามาหยุดที่ปลายเตียง เธอมองหน้าเขาอย่างลังเล ในความวิตกนั้นเธอกลับยังคงรู้ดี ว่าชายตรงหน้านี้คือคนที่ช่วยเธอไว้ ริมฝีปากขยับช้า ๆ “คุณ...เป็นใคร” ชายหนุ่มนิ่งไปนิด ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ นุ่มและสุภาพ “ธีภพครับ” เขาไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติม ไม่ได้บอกนามสกุล ไม่อธิบายที่มา ไม่เปิดเผยตัวตนเหมือนที่เธออาจคาดหวัง มีเพียงแววตาแน่วแน่กับน้ำเสียงที่เปี่ยมความจริงใจ “เมื่อคืน...ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก ฉันไม่รู้ว่า...ฉันควรจะรู้สึกยังไง” นาราเอ่ยพลางหลบตาลงต่ำ ธีภพไม่ขัด ไม่เร่ง เขานั่งลงข้างเตียง หยิบแก้วน้ำขึ้นมายื่นให้เธอ เธอรับมันมาเงียบ ๆ ก่อนจะพูด
last updateLast Updated : 2025-04-17
Read more

บทที่ 26 ไม่จำเป็นต้องเข้มแข็งตลอดเวลา

เสียงเปิดประตูห้องนอนเบา ๆ ดังขึ้น พร้อมกับร่างของนาราที่ปรากฏในชุดเรียบง่ายแต่สะอาดสะอ้าน ผ้าฝ้ายสีอ่อนคลุมกายเธอไว้แนบเนื้อ เส้นผมถูกรวบไว้หลวม ๆ ทำให้ลำคอระหงดูบอบบางยิ่งกว่าเคย เธอก้าวออกมาเงียบ ๆ สายตากวาดมองรอบห้องรับรองที่เต็มไปด้วยแสงแดดอุ่นของยามสาย กลิ่นหอมจาง ๆ ของข้าวต้มลอยล่องในอากาศ ทำให้เธอชะงักเล็กน้อย บนโต๊ะอาหาร มีอาหารจัดวางไว้อย่างเรียบร้อย ข้าวต้มร้อน ๆ โจ๊กเนื้อนุ่ม ชาร้อน และน้ำผลไม้ที่ยังมีไอน้ำเกาะอยู่ที่แก้ว ชายหนุ่มที่นั่งรออยู่หันมามองเธออย่างสงบ รอยยิ้มบางผุดขึ้นที่มุมปากเมื่อสายตาพวกเขาประสานกัน “คุณยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เมื่อวาน ผมเลยสั่งของจากโรงแรมขึ้นมาให้ หวังว่าจะพอทานได้นะครับ” น้ำเสียงของเขานุ่มทุ้มและมั่นคง ไม่เร่งเร้า ไม่ฝืนจังหวะหัวใจของเธอ นาราชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะค่อย ๆ ทรุดตัวลงนั่งฝั่งตรงข้าม มือเรียวเอื้อมหยิบช้อนอย่างลังเล ก่อนจะตักข้าวต้มคำเล็ก ๆ เข้าปาก รสชาติจืดอ่อนแต่กลับอบอุ่นอย่างประหลาด ราวกับความกลัวที่เกาะกุมในอกค่อย ๆ ละลายลงไปทีละน้อย “ขอบคุณนะคะ...ที่ดูแลฉัน” เธอเอ่ยเบา ๆ เสียงแผ่วเหมือนสายลมในห้องเงียบงัน ธีภพไม่ต
last updateLast Updated : 2025-04-17
Read more

บทที่ 27 คุณไม่ต้องเข้มแข็งตลอดเวลา

รถยนต์คันสีเข้มแล่นช้า ๆ เข้าสู่หน้าประตูบ้านของนารา บรรยากาศในรถเงียบงัน มีเพียงเสียงลมหายใจของคนสองคนที่สลับกันอย่างระวัง ไม่กล้าแม้แต่จะให้ความเงียบนี้หลุดลั่น ธีภพดับเครื่องยนต์ลงอย่างนุ่มนวล ก่อนหันไปมองคนข้างกายที่นั่งนิ่งราวกับเงา นารายังคงกอดกระเป๋าใบเล็กแนบอก ดวงตาเหม่อมองกระจกหน้าอย่างเลื่อนลอย แสงไฟสะท้อนประกายในดวงตาเธอราวกับน้ำใสที่ยังไม่แห้งสนิท เขารู้ดีว่าเธอเงียบ...เพราะยังไม่พร้อมพูด และเขาก็เงียบ เพราะไม่อยากเร่งเร้า “ขอมือถือคุณหน่อย” น้ำเสียงของเขานุ่มทุ้ม ไม่ใช่คำสั่ง แต่ก็ไม่ใช่คำขอเสียทีเดียว เป็นเพียงคำพูดเรียบง่าย ที่แฝงบางอย่างที่เธอไม่อาจปฏิเสธได้ นาราหันมามองเขา ก่อนค่อย ๆ ยื่นโทรศัพท์ให้ มือของเธอแตะมือเขาแผ่ว ๆ ในจังหวะนั้น ผิวของเขาอุ่น และนิ่ง...คล้ายเป็นจุดเดียวของโลกที่ไม่มีวันสั่นไหว ธีภพกดเบอร์ของตัวเองลงไปอย่างเงียบ ๆ ปลายนิ้วเคลื่อนไหวมั่นคง จากนั้นเขาก็กดโทรออก เสียงสั่นจากเครื่องในกระเป๋าเสื้อของเขาดังขึ้นแผ่วเบา แสงหน้าจอเรืองรองสะท้อนบนใบหน้าของเขาเล็กน้อย เขากดบันทึกชื่อของตัวเองลงในเครื่องของเธอ ไม่ใช่ชื่อเล่น ไม่ใช่ชื่
last updateLast Updated : 2025-04-17
Read more

บทที่ 28 เขาเป็นคนช่วยฉันจากขุมนรก

นารายืนนิ่งอยู่กลางห้อง ดวงตาสะท้อนความเหนื่อยล้าอ่อนแรงแต่มีประกายของความมั่นคงใหม่ที่เริ่มเติบโตอยู่เงียบ ๆ พราวฟ้าชะงักไปเล็กน้อย “ไม่อยู่คนเดียว? อย่าบอกนะว่า...” “ใช่” นาราตัดบทเสียงเบา แต่อ่อนโยน เธอค่อย ๆ ทรุดตัวนั่งลงบนโซฟา สูดหายใจเข้าลึก ขณะสายตาจับจ้องไปยังพื้นเบื้องหน้า “ฟ้า...” เธอเริ่มพูดช้า ๆ “อรดา...ไม่ได้กำลังชดใช้กรรมอยู่ในคุก อย่างที่พวกเราคิด” พราวฟ้าขมวดคิ้วทันที “หมายความว่ายังไง?” “เธอวางแผนจะทำลายฉัน” น้ำเสียงนาราเรียบสนิท แต่แฝงแววสะเทือนบาง ๆ “เธอไม่ได้แค่เกลียดฉัน...แต่เธอลงมือแล้วจริง ๆ” “พระเจ้า...” พราวฟ้าพึมพำ มือกำแน่นอย่างไม่รู้ตัว “เธอทำอะไร?” นาราเงียบไปเล็กน้อย ก่อนจะตอบเพียงแผ่วเบา “อรดาวางยาฉัน มันเลวร้ายเกินกว่าที่จะเล่าเป็นรายละเอียดได้...แต่ถ้าเมื่อคืนไม่มีใครเข้ามาช่วยฉัน...บางทีตอนนี้ฉันอาจไม่ได้มายืนตรงนี้ก็ได้” พราวฟ้าเงียบกริบ ความห่วงใยในดวงตากลายเป็นความตกใจอย่างแท้จริง ดวงหน้าเธอซีดลงในทันที “แล้วใคร...ใครเป็นคนช่วยเธอ?” น้ำเสียงพราวฟ้าฟังสั่นเล็กน้อย นาราเงยหน้าขึ้น สบตาเพื่อนรักด้วยแววตาอ่อนโยน “เขาชื่อ...ธ
last updateLast Updated : 2025-04-17
Read more

บทที่ 29 ความอ่อนโยนผ่านเสียงโทรศัพท์

พราวฟ้าหันไปมองนาราอีกครั้ง สายตานิ่งอยู่นานอย่างใช้ความคิด ก่อนจะชะงัก คล้ายเพิ่งนึกบางอย่างขึ้นได้ เธอหันขวับไปหาคีรณัฐ สีหน้าจริงจังขึ้นทันที “ว่าแต่ คุณธีภพ...ยังโสดอยู่ใช่ไหมคะ?” คำถามนั้นทำเอาคีรณัฐเลิกคิ้วนิด ๆ ก่อนหลุดหัวเราะในลำคอเบา ๆ “คุณนี่...นึกว่าจะไม่ถามซะแล้ว” พราวฟ้ายักไหล่ ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ “ก็แค่ถามไว้เฉย ๆ เผื่อจะต้องวางแผนอะไรบางอย่าง” คีรณัฐส่ายหน้ายิ้ม ๆ ก่อนตอบ “เท่าที่ผมรู้มา...ไม่เคยเห็นเขาคบหากับใครจริงจังนะครับ เขาไม่ใช่คนเจ้าชู้ ไม่ออกงานบ่อยด้วยซ้ำ ใช้ชีวิตเงียบมาก ๆ ” พราวฟ้าพยักหน้าช้า ๆ ดวงตาเริ่มมีประกายระยิบระยับแบบที่คีรณัฐเริ่มระแวงนิด ๆ “น่าสนใจแฮะ...” เธอบ่นเบา ๆ กับตัวเอง แล้วหันกลับไปมองนาราอีกครั้ง ...เพื่อนรักของเธอที่นั่งอยู่อย่างเงียบ ๆ บนโซฟา ดวงตาสงบนิ่ง แต่ลึกลงไปกลับมีบางสิ่งที่กำลังเคลื่อนไหวอย่างช้า ๆ พราวฟ้ายิ้มจาง ๆ บางที...ผู้ชายเงียบ ๆ คนนั้น อาจจะเป็นเสียงเบา ๆ ที่พาเพื่อนเธอกลับมาหายใจได้อีกครั้ง ... ภายในห้องนอนชั้นบนที่เงียบสงบ แสงจากโคมไฟหัวเตียงส่องลอดผ่านม่านบางพอให้เห็นเงาไหวของหญิงสาวที่นั่งอย
last updateLast Updated : 2025-04-17
Read more

บทที่ 30 อ้อมกอดจากความทรงจำ

หลังจากเสียงสายในโทรศัพท์สิ้นสุดลง ความเงียบก็กลับมาโรยตัวอีกครั้งในห้องนอนเล็ก ๆ แห่งนี้ นาราค่อย ๆ วางโทรศัพท์ลงข้างหมอนช้า ๆ มือที่วางแนบเบาไว้ข้างลำตัวกลับกำแน่นเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว เธอนั่งนิ่งอยู่อย่างนั้นเพียงลำพัง ท่ามกลางแสงโคมไฟสลัว และเสียงลมหายใจของตัวเองที่สะท้อนดังชัดเจนในอก เหมือนจิตใจที่ไม่ยอมหลับใหล เหมือนหัวใจที่ยังไม่ยอมวางใครไว้ที่ตรงนั้นง่าย ๆ เธอขยับตัวเล็กน้อย ก่อนโน้มตัวไปยังหัวเตียง มือเอื้อมไปหยิบกรอบรูปใบนั้นขึ้นมา กรอบไม้เรียบง่ายที่บรรจุภาพรอยยิ้มอบอุ่นของชายหนุ่มคนหนึ่ง กานต์ เธอจ้องใบหน้าของเขาอยู่นาน...ดวงตาเริ่มสั่นไหว น้ำตาคลอหน่วยโดยไม่รู้ตัว “กานต์...” เสียงของเธอเบาราวกระซิบ พอให้แค่เธอกับเขาในภาพได้ยิน “ทำไม...เขาถึงเหมือนคุณขนาดนี้...” เธอพูดทั้งที่เสียงสั่น แววตาคล้ายจะถามอย่างจริงจัง แต่ก็ไม่หวังคำตอบจากใคร “ทั้งแววตา...ทั้งน้ำเสียง...ทั้งสัมผัสเวลาที่เขามองฉันเหมือนกลัวว่าฉันจะหายไป…” เธอหลับตาลงแน่น กอดกรอบรูปแนบอก น้ำตาเริ่มร่วงเงียบ ๆ “ฉันไม่ได้ตั้งใจเลย ฉันไม่ได้คิดจะให้ใครมาอยู่ตรงที่ของคุณ...แต่เมื่อคืน...”
last updateLast Updated : 2025-04-17
Read more
PREV
123456
...
15
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status