Lahat ng Kabanata ng My Uncle is My Secret Lover: Kabanata 21 - Kabanata 30

Nasa gitna kami ng shoot sa isang private villa sa Antipolo, isang eksenang kailangan kong magmukhang masaya, in love, at hopeful. Pero sa loob-loob ko, wasak ang emosyon ko. Mahirap umarte kapag mismong puso mo ang hindi makasabay sa script. At just when I thought I was finally getting a grip of myself… “Miss Maya, may bisita ka raw po sa labas,” bulong ng PA habang inaayos ang makeup ko. “Sir Luigi Salazar daw po.” Para akong binuhusan ng malamig na tubig. Luigi. Agad akong napatingin sa assistant, hoping narinig ko lang nang mali. But she just gave me that knowing look, and I knew—hindi ito joke. Totoo ‘to. “W-wait, what?” pautal kong sabi habang pilit kong inaayos ang boses ko. “He’s waiting outside po. Ayaw raw niyang pumasok. He just wants to see you.” Huminga ako nang malalim. Hindi ko alam kung dapat ba akong matuwa, mataranta, o magalit. After one week of total silence, and now he just shows up like nothing happened? Just like that? Tila nawala ang lahat ng acting skil

I dressed up the way they wanted me to—wearing an ivory satin gown na fitted sa baywang at malambot ang bagsak hanggang sahig. My hair was pulled into a sleek low bun, and my makeup was barely there, just enough to make me look... presentable. Glamorous even. Pero sa likod ng pulidong ayos, ang dibdib ko ay halos sumabog sa kaba. Hindi ko talaga alam kung bakit ako pumayag. Maybe it was guilt. Maybe I just didn’t want Mama to suspect anything. Or maybe… I wanted to see with my own eyes kung gaano kabilis akong napalitan. Kung gaano kadali akong binitawan. Pagkarating namin sa hotel, agad akong sinalubong ng mga flash ng camera, ng mga eleganteng bisita na puro may apelyido, at ng mala-pelikulang set-up ng engagement party. The ballroom at Conrad was dressed like a dream—crystal chandeliers, gold-trimmed florals, soft orchestral music. Parang eksena sa isang royal wedding. At sa gitna ng kagandahang iyon… naroon si Luigi. He stood tall in his signature black suit, his expressi

Pagdilat ng mga mata ko kinabukasan, ang unang narinig ko ay hindi ang alarm, kundi ang boses ng isang TV anchor na paulit-ulit ang pagbanggit ng isang pangalan na ayaw ko nang marinig kailanman. “Attorney Luigi Salazar is now officially engaged to Prosecutor Victoria Navarro, after a glamorous and exclusive event last night held at the Luzon Grand Pavilion.” Napalingon ako sa screen ng TV na naiwan kong naka-on buong gabi. Doon, kitang-kita ko si Luigi—nakangiti, mukhang relaxed, at masayang nakatayo sa tabi ng isang babaeng mukhang ipinaglihi sa elegance at accomplishment. Victoria Navarro. The name alone sounded like old money and law school prestige. Her posture, her smile, the way she held Luigi’s arm as if it had always belonged to her—it was the kind of picture-perfect frame na para bang sinampal ng universe sa mukha ko. Napakurap ako. Mabilis. Sunod-sunod. Baka guni-guni ko lang. Pero hindi. The camera zoomed in. Luigi was laughing—one of those real, unrestrained laughs

I had barely recovered from the hospital incident when I received an unexpected email from Direk Armando. Subject line: Special Guest Invitation. It was a personal invitation to his daughter’s birthday celebration—an intimate garden party with selected VIPs from the industry. He said he would be honored if I could come, kahit daw saglit lang. Kilala ko si Direk, mabait ‘yon at naging mentor ko rin in a few films. Kaya kahit hindi pa buo ang lakas ko, I replied with a soft yes. I owed him that much. Pero bago ako umalis, sinigurado ko muna. “Rina,” sabi ko sa doctor friend ko habang nakaupo ako sa couch, hawak ang mainit na tea. “Promise me... no one finds out about my pregnancy. No one. Especially not Victoria.” She looked at me, eyebrows drawn together. “Maya, you’re putting too much stress on yourself. And going to an event in your condition is not exactly the smartest move.” “I need to show up,” I answered, masking my trembling heart with a tired smile. “I need to look normal.”

Pagdilat ng mga mata ko, unang tumama sa akin ang lamig ng aircon at ang bigat ng bisig na nakayakap sa bewang ko. Mainit ang hininga niya sa batok ko. Nakadikit ang katawan ko sa kaniya—hubo’t hubad. At wala kahit anong telang namamagitan sa amin. Dahan-dahan kong iniangat ang ulo ko. Doon ko siya nakita. Si Luigi. Mahimbing na natutulog. His features soft, vulnerable. Wala ang usual coldness sa mukha niya. Parang hindi siya ‘yung powerful attorney na kinatatakutan ng mundo. Ngayon, mukha lang siyang isang lalaking pagod. Isang lalaking payapang nakayakap sa isang kasalanan—ako. Napapikit ako nang mariin. Damn it, Maya… You did it again. Hindi ba sapat ang sakit kagabi? Ang kahihiyan? Ang trauma? Bakit sa halip na iwasan siya, hinayaan ko na namang sirain niya ang mga panata ko sa sarili? Hinayaan kong ang bisig niyang ‘yon ang magsilbing tahanan, kahit mali. Hinayaan kong halikan niya ako, paulit-ulit, hanggang sa matupok ang natitirang moralidad sa katawan ko. Hinayaan k