Semua Bab รักอันตราย (FWB: Friend With Benefits): Bab 21 - Bab 30

บนคอนโดสูงกลางใจเมืองปรากฏร่างชายผู้หนึ่งนอนนิ่งอยู่บนเตียง สายตาคมคู่ที่ไม่เคยกลัวใครบัดนี้หม่นแสงดูว่างเปล่าราวกับรูปปั้นที่ไม่มีชีวิต เขาปล่อยให้นายแพทย์ซึ่งก็คือน้าของตนล้างและเย็บแผลบริเวณมือข้างขวาที่กำลังบวมอักเสบเนื่องจากไม่ได้รับการดูแลดีพอ"ทำไมฮิลล์ปล่อยให้มันอักเสบขนาดนี้ลูก" น้าเมทนีผู้ซึ่งกำลังเย็บฝีเข็มสุดท้ายถามขึ้น หลานชายคนนี้มีความรู้เรื่องการดูแลรักษาแผลดีกว่าใครทำไมถึงได้ปล่อยให้แผลของตัวเองเกิดการอักเสบได้ถึงขนาดนี้"ไม่ตายหรอกครับ ไกลหัวใจเยอะ" ชายหนุ่มตอบเรียบๆ สายตาเอาแต่จ้องมองไปข้างหน้าอย่างไม่มีจุดหมาย"ทะเลาะกับแฟนเหรอเรา" ผู้ผ่านโลกมาก่อนถามเมื่อเห็นอาการของหลานชายตัวดี ถ้าไซโคลนไม่โทรมาบอกตนก็คงไม่รู้ว่าหลานอาการหนักแบบนี้"...." แฟนงั้นเหรอ ไม่ใช่แฟนเสียด้วยสิ ชายหนุ่มเงียบด้วยไม่สามารถตอบคำถามนั้นได้"อาการหนักนะเรา น้าจัดยาไว้ให้แล้วอย่าลืมกินนะ รู้ใช่ไหมว่าต้องกินยาตัวไหนตอนไหนบ้าง" เมทนีบอกหลานชายระหว่างทำความสะอาดอุปกรณ์การแพทย์ของตนแล้วเก็บลงกระเป๋าเครื่องมือ"รู้ครับ น้าไม่ต้องห่วงฮิลล์หรอก ฝากบอกตาแก่นั่นด้วยว่าลูกคนนี้ได้พ่อมาเยอะหายแล้วจะกลับไ

....สนามบิน....ชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของดวงตาคู่สวยที่ถูกเสริมเสน่ห์ด้วยขี้แมลงวันเม็ดเล็กตรงหางตาข้างซ้ายซึ่งยังคงดึงดูดความสนใจจากผู้คนที่สัญจรผ่านไปมาได้อย่างดี เขาสวมกางเกงยีนฟอกสีซีด รองเท้าผ้าใบสีขาว เสื้อแขนยาวสีครีมยืนโบกมือไปมาให้คนที่มารอรับ เวลาล่วงเลยมาเกินกว่าสามปีที่อาโปไม่ได้กลับมาเหยียบแผ่นดินเกิดของตนเองแม้แต่ครั้งเดียว ชายหนุ่มหลบไปใช้ชีวิตอยู่ต่างประเทศเสียนานจนคนทางนี้คิดว่าเจ้าตัวจะไม่กลับมาแล้วเสียอีก"สวัสดีครับพี่ตฤณ สวัสดีครับคุณขุนเขา" อาโปยกมือขึ้นทำความเคารพบุคคลที่มารอรับ"เรียกพี่เถอะ เรียกลุงมันดูแปลกๆ" ชายหนุ่มสูงวัยเอ่ยบอก"ถ้ากระดากปากไม่ต้องเรียกหรอกโป คนแก่ก็เงี๊ยะเพ้อ" ชายหนุ่มข้างๆ ขุนเขาเอ่ยแกมหยอก"ได้สิครับพี่ขุน" อาโปหัวเราะร่า "หยุดแกล้งน้องได้แล้วคุณขุน ป่ะโปไปกันเถอะคุณป้ารออยู่ที่บ้าน" ตฤณตีแขนคนรักของตนเบาๆ ก่อนเดินไปช่วยคนน้องเข็นรถขนกระเป๋าออกไปยังรถตู้ที่จอดรอไว้อยู่ก่อนแล้วอาโปกวาดสายตามองไปรอบๆ ระหว่างก้าวเดินเพื่อดูว่าที่นี่มีอะไรแตกต่างจากเมื่อสามปีก่อนหรือไม่ ตอนนั้นเขาไม่แม้แต่จะทันได้ซึมซับบรรยากาศของสนามบินเฉกเช่นวันนี้สักเท่

ร่างหนาเดินเซเข้ามายังอ่างล้างหน้าในห้องน้ำชายของสถานบันเทิงที่ตนมีหุ้นอยู่ ชายหนุ่มอุตส่าห์ลงทุนใช้เหล้าพรมลงบนตัวเพื่อจะได้สมจริงมากยิ่งขึ้น เขาพิงเคาน์เตอร์อ่างล้างมือรอฟังเสียงคนที่กำลังใช้ห้องน้ำอยู่สักครู่ ก่อนจะทำทีทรุดฟุบลงกับพื้น น่าอายชะมัดคนแบบเขาต้องมาแสดงละครเพื่อเรียกร้องความสนใจจากใครบางคน แต่ก็ยอมเพราะในตอนนี้เขาเองก็ยังหาวิธีอื่นไม่ออกเพื่อจะได้อยู่กับมึงอาโปอาโปเดินออกมาจากห้องน้ำก่อนสายตาจะไปสะดุดกับร่างบนพื้นที่กำลังนั่งโดยใช้หลังพิงเคาน์เตอร์ล้างมือไว้ ดวงตาทรงเสน่ห์คู่สวยเหลือบมองร่างหนาที่กองอยู่กับพื้นก่อนจะใช้เท้าเตะเบาๆ มุกเดิมๆ หน่าฮิลล์กูไม่ได้ใสซื่อไม่ทันคนเหมือนแต่ก่อนแล้ว"ลุกขึ้นเถอะ ที่นี่มีแค่กูกับมึง ไม่ต้องแสดง" ร่างที่ยืนค้ำเอ่ยขึ้น"....""ถ้ายังไม่ลุก กูไปล่ะนะ" ชายหนุ่มหันหลังเดินออกไปตามคำพูดพรึ่บ! หมับ!จู่ๆ ร่างบนพื้นก็เด้งตัวลุกขึ้นยืนก่อนคว้าแขนดึงผู้ที่กำลังหันหลังเดินจากไปเข้าหาตัวจนเจ้าของร่างนั้นเซถลาเข้าหาอกแกร่งของอีกฝ่าย"ได้เจอกันทั้งทีจะไปอย่างนี้จริงๆ เหรอ" ใบหน้าคมเกยคางกับไหล่มนของคนในอ้อมแขน"ปล่อย" อาโปพยายามสลัดตัวออกจากกรง

นับตั้งแต่วันนั้นหลังจากที่ฮิลล์ขับรถมาส่งตนที่บ้าน ไอ้ฝุ่นก็โทรมาโวยวายใหญ่เชียวว่ากลับไปโดยไม่บอกมัน มันจะเขาไปเที่ยวร้านของมันอีกแต่เขาปฏิเสธโดยทันที ใครจะมีเวลาว่างไปเที่ยวเล่นอีกคนต้องทำงาน ตอนนี้เขาทำงานเป็นผู้ช่วยพี่ตฤณที่ได้ออกมาเปิดบริษัทออแกไนซ์ของตนเองเป็นที่เรียบร้อย และดูทีท่าว่าบริษัทนี้จะไปได้ดีเสียด้วย ก็แน่ล่ะมีแบ็คหลังใหญ่หนุนหลังขนาดนั้น ถึงแม้บริษัทจะมีพนักงานน้อยแต่ก็สามารถจับงานใหญ่ๆ ได้หลายงานพนักงานในบริษัทจึงต้องรับหลายตำแหน่งเช่นกัน "โปพรุ่งนี้ช่วยไปดูไร่ที่เราจะจัดเปิดแถลงข่าวการร่วมทุนของคุณขุนเขากับคุณหิงสาหน่อยได้ไหม" ตฤณเดินเข้ามาหาผู้ที่ตอนนี้ได้ชื่อว่าเป็นลูกน้องของตน ลูกน้องคนนี้จบ Marketing จากนอกเชียวนะ"ใช่ไร่ที่กาญจนบุรีหรือเปล่าครับ" อาโปถามด้วยเพราะรู้มาว่าคุณขุนเขากำลังทดลองยาตัวใหม่ร่วมกับท่านหิงสา อดีตนายตำรวจเกษียณที่ผันตัวไปชาวไร่"ใช่ พอดีพี่ต้องไปคุยงานกับคุณขุนเขาและคุณฤทธิ์ โปช่วยไปดูหน่อยนะ พี่ไว้ใจโป แล้วเดี๋ยวพี่จะบอกตั้มให้ขับรถไปให้" ตฤณชี้ไปยังน้องพนักงานอีกคนในบริษัทที่ทำหน้าที่เป็นช่างภาพประจำบริษัท"แล้วใครจะอยู่คุยกับคุณเคนที

ร้านอาหารชื่อดังกลางใจเมืองปรากฏบุคคลสองคนกำลังนั่งอยู่คนละฝั่งของโต๊ะที่ถูกตกแต่งอย่างหรูหรา เบื้องหน้าบุคคลทั้งสองมีไวน์แดงชั้นเลิศถูกรินใส่ไว้ในแก้วทรงสูง แสงเทียนนวลตาตกกระทบใบหน้าหวานละมุนซึ่งตอนนี้กำลังจ้องมองใบหน้าของบุคคลอีกฟากฝั่งของโต๊ะอาหารมาร์คซึ่งอยู่ในช่วงพักงานจากการทำงานหนักในช่วงที่ผ่านมาถูกชายตรงหน้านัดให้ออกมาพบ นานแค่ไหนแล้วที่เขาสองคนไม่ได้อยู่ด้วยกันตามลำพังแบบนี้ อาจจะปีหรือสองปีได้มั้ง เพราะหลังจากตกลงเป็นแฟนกันตนกับฮิลล์แทบไม่ได้ใช้ชีวิตคู่รักด้วยกันเลย พอตนว่างฮิลล์ก็ไม่ว่าง พอฮิลล์ว่างตนก็ไม่ว่าง มันคล้ายเหมือนอีกฝ่ายพยายามหลบหน้าเขาอย่างไงอย่างนั้น"มาร์คสบายดีนะครับ" ฮิลล์เอ่ยทำลายความเงียบ"อื้ม...ฮิลล์ล่ะ" มาร์คหยิบไวน์ขึ้นมาจิบ นี่เป็นครั้งแรกในรอบเกือบปีนับตั้งแต่เลิกกันไปที่เขาสองคนได้พูดคุยกัน"ฮิลล์สบายดีครับ" ชายหนุ่มยิ้มตอบ"แล้วฮิลล์นัดมาร์คมามีอะไรหรือเปล่า" ชายหนุ่มถามข้อสงสัยที่อีกฝ่ายนัดตนออกมา"เอ่ออ...ฮิลล์อยากขอโทษมาร์คในเรื่องที่ผ่านมา ที่ฮิลล์ทำตัวไม่น่ารักตอนคบกัน" ฮิลล์อึกอักสักพักก่อนเอ่ยความในใจของตนออกมา เมื่อคิดว่าในช่วงที่คบกันตน