Semua Bab ท่านประธานขาอย่าดุ: Bab 61 - Bab 70

“หยาไม่หอบเสื้อผ้าไปอยู่กับคนที่เพิ่งรู้จักกันได้ไม่นานหรอกค่ะ” เธอตอบอย่างหนักแน่น“แต่เราเป็นแฟนกัน แล้วเมื่อคืนเราอยู่ด้วยกัน แล้วการมาอาศัยอยู่กับผมก็ไม่แปลกแล้ว”“หยาก็ว่ามันยังไม่เหมาะอยู่ดี เรื่องเมื่อคืนเกิดขึ้นก็ใช่ว่าหยาจะรีบเก็บเสื้อผ้ามาอยู่กับคุณเลยเสียเมื่อไหร่คะ”“หึๆ งั้นเรื่องที่เราคุยกันก็เอาไว้ก่อน” “เฮ้อ” ปั้นหยาถอนหายใจทิ้ง เธอเครียดเพราะเป็นห่วงเขา กับสิ่งที่รู้มา ไม่อยากให้ใครต้องมาหลอก ทั้งที่เขาเป็นคนเก่งและฉลาด“ทำไมต้องเครียดขนาดนั้น” “หยา... เป็นห่วง...” คราวนี้เธอพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง สีหน้าและแววตาเคร่งเครียดพร้อมกับลุกขึ้นยืน แล้วเดินกลับไปที่โต๊ะทำงานของตัวเองช้าๆ จนเขาต้องเดินตาม“ห่วงก็ไปอยู่ด้วยกันไง จะได้ไม่ต้องห่วง” “ทำไมต้องยื่นข้อเสนอแบบนี้ นี่ธุรกิจของท่านนะคะ” “ธุรกิจของผมมันมีเหตุผลของหัวใจเข้ามาเกี่ยว ไม่อย่างนั้น หยาจะพูดให้ผมเชื่อฟังได้ยังไง” 

“ไม่เกี่ยวอะไรกับปั้นหยา” “ท่านรู้ดีว่าเกี่ยว และผมก็จะไม่ยอมด้วย” “ไม่ยอมเหรอ ต้องให้ทำยังไงระหว่างพักร้อนสามเดือนเพื่อทบทวนตัวเอง กับเขียนใบลาออกเอง”“ท่าน!” พอฟังอย่างนี้ประวิทย์ก็แทบอึ้งไปเลย “ลาออกไปก็คงไม่เดือดร้อนหรอกใช่ไหม เพราะนายซันด์รอจ้างอยู่แต่ต่อให้พักร้อนหรือลาออก ผมก็จะดำเนินคดีกับคุณอยู่ดีคุณวิทย์ และผมไม่ได้ขู่”“ได้ ในเมื่อท่านเชื่อคนอื่นมากกว่าผม แต่บอกเอาไว้ก่อนถ้าผมไม่ผิดผมจะเอาคืนให้สาแก่ใจ” “เก็บของแล้วออกไปจากบริษัท” ตฤณตัดสินใจเอ่ยปากไล่เสียงเรียบพลางจ้องหน้าประวิทย์แบบนิ่งๆ ไม่ลดละ ขณะที่ประวิทย์ยืนตัวสั่นเพราะความโกรธจัด เลือดขึ้นหน้าแต่ต้องทนกำมือแน่น “ผมไปแน่ และท่านจะต้องเสียใจที่ทำกับผมแบบนี้” ประวิทย์บอกด้วยน้ำเสียงลอดไรฟัน“ใช่ ผมเสียใจ เสียใจมาก เชิญ” ตฤณออกปากไล่อีกครั้งและแสร้งก้มหน้าไม่ม

เชื่อแน่ว่า สิ่งที่ตฤณทำมันได้สร้างบาดแผลความแค้นให้เกิดขึ้น ประวิทย์ไม่ได้ซื่อสัตย์ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ยิ่งมีตัวเงินเข้ามาทำให้ไขว้เขว่ก็ยิ่งทำให้เขาเปลี่ยนขั้วได้อย่างง่ายดาย เงินที่ตฤณไม่เคยให้เกินกว่าเงินเดือนและโบนัสนั้น ทำให้อาทิตย์ยื่นมือมาทุ่มซื้อตัวประวิทย์ในจำนวนเงินที่สูงในก่อนหน้านี้แล้ว เพียงแต่รอเวลาที่เหมาะๆ ประวิทย์ถึงจะไป แต่ตอนนี้เร็วกว่ากำหนดเท่านั้นเอง “คนอย่างฉันเหรอจะง้อ แต่ก่อนไปฉันจะทำอะไรให้พวกแกเจ็บๆ คันๆ คอยดูเถอะ อยู่ไม่สุขแน่คุณตฤณกับนังตัวดี แกแน่ๆ ที่เป่าหูมันจนไล่ฉันออก” ประวิทย์พูดอย่างเจ็บแค้น หลังจากที่ออกมาจากบริษัทได้สักพัก ตอนนี้เขายังไม่ติดต่ออาทิตย์ ยังไม่บอกความจริง รอก่อน รอจัดการกับคนที่ทำให้เขาโดนไล่ออกเสียก่อน “ยัยปั้นหยา เลขาคนใหม่ที่ทำตัวลับๆ ล่อๆ ที่แผนกบ่อยๆ เวลาคุณอาทิยต์มา ต้องใช่แน่แล้วไหนจะเจอมันที่บ้านคุณอาทิตย์อีก หรือไอ้ป๊อบมันร่วมมือใส่ร้ายฉันอีกคนเหรอ” “เอาไงดีครับคุณวิทย์” ลูกน้องของประวิทย์คนหนึ่งเอ่ยขึ้นเสียงเข้ม“ให้คนจับตาดูนายฐากูร ว่ามีพิรุธ

กรอบแกร่บ! กรอบแกร่บ! เสียงดังอีกครั้ง ช้าๆ เบาๆ ความหวาดกลัวทำให้เธอหวาดระแวง จนต้องลุกจากเตียงและเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าต่างเพื่อเงี่ยหูฟังดีๆ หัวใจเจ้ากรรมก็เต้นแรง ราวกับจะทะลุออกมานอกอก ตุบ! ตุบ! ใจอยากจะแง้มผ้าม่านดูอยู่หรอกแต่กลัว อาจจะเป็นเสียงใบไม้ปลิวลากไปกับพื้นก็ได้ เธอคิด แล้วเอาหูแนบกับผนังกรอบแกร่บ! กรอบแกร่บ! มันเหมือนเสียงคนเดินเหยียบใบไม้ชัดๆ เธอคิดด้วยความตกใจ ความกลัวแล่นจับขั้วหัวใจทันที พร้อมกับเอามือปิดปากตัวเองไว้ ต่อมาไม่นานก็ได้ยินเสียง ก๊อกแก๊ก! ที่ประตูหน้าบ้าน ว่าแล้วเธอก็รีบออกมาจากห้องเปิดประตูเบาๆ แง้มไว้พร้อมกับส่องดูว่าที่หน้าบ้านมีอะไร ตรงประตูหรือหน้าต่าง ก็ไม่เห็นว่ามีเงาอะไรเลย แต่กลับมีเสียงตรงลูกบิด“ผีหลอกป่าวเนี่ย” เธอพูดเบา ดวงตาเบิกโพลงเพราะความกลัวแต่แน่ใจว่าล็อคบ้านอย่างดีแล้ว สุดท้ายทำได้แค่ค่อยๆ ปิดประตูกลับเข้าห้อง ล็อคเอาไว้อย่างเดียวแล้วนั่งตัวสั่นอยู่บนเตียง “หรือว่าคุณตฤณแกล้งเราหรือเปล่าเนี่ย เห็นว่าเราไม่อยู่ด้วย” เธอโทษคนบ้านโน้นก่อนเลย ว่าแล้วก็เอาม

“หยาได้ยินเสียงคนเดินรอบบ้าน แล้วเสียงกิ่งไม้ลากไปมา เหมือนจะมีคนเปิดประตูเข้ามา หยาไม่กล้าเปิดผ้าม่านดูว่าใคร กลัวเป็นขโมย”“ดีแล้วที่ไม่เปิด เพราะอาจเป็นขโมย เราอาจได้รับอันตราย และถ้าเป็นขโมยจริงๆ ทีนี้ มันก็รู้แล้วว่าหยาอยู่คนเดียวจริงไหม” “หยากลัวมาก กลัวจนนอนไม่หลับ กลัวว่าจะเป็นผีก็กลัว” ประโยคสุดท้ายน้ำเสียงเธออ่อนลงจนเบากลัวเขาจะหาว่าไร้สาระ เสียงสั่นจนน่าสงสาร เขาจึงถอนใจส่ายหน้าแล้วเอามือลูกศีรษะเธอเบาๆ ก่อนจะกดลงซบที่ไหล่ “คนกับผีกลัวอะไรมากกว่ากัน” “ทั้งสองอย่างค่ะ” “หึๆ คนเก่งอย่างเรากลับมากลัวผีเนี่ยนะ”“กลัวผีไม่ได้ขึ้นอยู่กับว่าเก่งหรือไม่เก่งนะคะ หยาอยู่คนเดียว” “แล้วสมัยเรียนน่ะ ไม่เคยเจออะไรแบบนี้หรือไง” “ตอนเรียนอยู่หอ มีเพื่อนข้างห้องค่ะจนเรียนจบไม่ได้เหงาเหมือนอยู่บ้านเช่าแบบนี้ ว่าแต่ คุณไม่ได้ส่งคนไป