Semua Bab ท่านประธานขาอย่าดุ: Bab 41 - Bab 50

สุดท้าย เธอทนไม่ไหวคว้าแฟ้มที่เขาเซ็นแล้วออกไปทันที ไม่อยากโทรเรียกให้พนักงานขึ้นมารับ เพราะตอนนี้เธอเสียสมาธิอยากจะออกไปจากห้องก่อน“หน้ายุ่งๆ นะครับ หืม” ก้องการุณเอ่ยปากแซวยิ้มๆ “เขาเป็นคนที่... อยากจะ” ปั้นหยาเอามือข้างที่ว่างทำท่าบีบอากาศพร้อมกัดฟันแน่น “เสน่ห์แรงใช่ไหมล่ะ” นี่เขาแซวหรือเนี่ย “เปล๊า! ขี้โมเม ขี้ตู่ต่างหากแล้วขี้หึงด้วย ทั้งที่... หื้ม”“หึๆ แล้วนั่นจะไปไหนครับ” “เอาแฟ้มไปให้ฝ่ายการเงินค่ะ” ปั้นหยาตอบแบบขอไปที ก่อนจะเดินฉับๆ ออกไปเลย     “หึๆ เจ้านายก็ควรจะเจอคนแบบคุณหยาเนี่ยนะ ปกติเจอแต่คนยอมๆๆ ลูกเดียว คนนี้ขบถสุดๆ” ก้องการุณเอ่ยลอยๆ และยิ้มหัวเราะอย่างมีความสุข ขณะที่ปั้นหยาลงลิฟต์มาที่ชั้นการเงิน เดินลัดเลาะไปที่โต๊ะเจ้าหน้าที่คนหนึ่งซึ่งเป็นเลขาของผู้จัดการ “อุ้ย! คุณหยามาเองเลย น

“ได้ครับ ผมจะได้บอกหนุ่มๆ เตรียมตัว เอ่อแล้วคุณหยาต้องไปด้วยหรือเปล่า” อันนี้ก้องการุณแสร้งถามให้ดังขึ้นไปงั้นเองแหละ“มีแต่ผู้ใหญ่แล้วก็ผู้ชาย คุยเรื่องงานกัน” ตฤณตอบเสียงเรียบ“ขอโทษค่ะ ยิ่งคุยเรื่องงานหยาก็ยิ่งต้องไป ท่านบอกเองว่าความจำไม่ดีต้องมีคนช่วยจำ” ปั้นหยารีบขันอาสาทันที  “มีก้องไปแล้ว และนี่เป็นงานกลางคืน” ตฤณปรับน้ำเสียงให้นุ่มน่าฟังขึ้น ประเดี๋ยวจะหาว่าทำเสียงเข้มใส่“ก็ไม่เห็นเป็นไรนี่คะ ดึกยังไงคุณก็ไปส่งหยาอยู่ดี”“เฮ้อ” เถียงไม่ได้เขาก็ถอนใจเชียว “จะไปยิมก่อน จะไปด้วยไหมล่ะครับคุณเลขา” ตฤณไม่ตอบเรื่องให้เธอไปด้วยหรือเปล่า แต่แสร้งถามเรื่องอื่น“อุ้ย! ดีเลยค่ะ หยาอยากรู้ว่ามาดอย่างท่านประธานเนี่ย แค่ไปวิ่ง ยกเวท หรือว่ามีอย่างอื่นอีก” ทำไมเธอชวนง่ายจัง ไม่ปฏิเสธเขาเลย “จ้ะ งั้นก็ไป” ดูเหมือนเขาจะตามใจเธอเก่งเสียเหล

“เฮ้อ” ตฤณถอนใจเบาๆ ด้วยความเครียด เขามองว่าเรื่องธุรกิจไม่น่าจะให้ผู้หญิงมาปวดหัวด้วย จึงไม่อยากชวน อีกอย่างมันก็แอบหวงแหละ ตอนที่อาทิตย์มองตาเป็นมันขนาดนั้น“โอเค ผมยอมแพ้ ให้ไปก็ได้” พอตฤณตัดสินใจยอมแพ้เท่านั้นแหละ แม่คุณก็ยิ้มกริ่มทันที พร้อมกับหันมาจะขอบคุณสักหน่อย แต่ต้องหุบยิ้มเสียก่อน“แต่ผมมีข้อแม้ ไปถึงที่นั่น ห้ามซน เพราะที่นั่นไม่ใช่บ้านเรา ไม่ใช่คนของเรา และที่สำคัญห้ามทำตาหวานใส่นายซันด์” เขาตั้งใจห้ามอันสุดท้ายนี่แหละแต่ทำเป็นฟอร์มจัด“ข้อสุดท้ายสำคัญที่สุดครับ” ก้องการุณแทรกขึ้น ซึ่งก็ฟังอยู่นานแล้ว และจังหวะสุดท้ายนี้เหมาะสุด “นั่นแหละ สำคัญที่สุด” ตฤณไม่ปฏิเสธแม้แต่น้อย“จะให้หยาทำตาขึงขังใส่เขาหรือยังไงคะ หืม” “ใช่ หยาทำได้อยู่แล้ว ดูอย่างเวลามองผม แต่ก็ทำตาแบบนั้นแหละ แต่ตอนมองเจ้าซันด์นะ...”“ขี้บ่นจังค่ะ มันไม่มีอะไรซะหน่อย มันเป็นมารยาทที่ควรทำ”

ตฤณ ผ่านมันมาได้เพราะบารมีที่สั่งสมมาตั้งแต่รุ่นบิดา และจากความแข็งแกร่งของตนเอง ทำให้มีพันธมิตร แต่ศัตรูก็ไม่น้อย และเมื่อไหร่ที่ศัตรูรู้จุดอ่อนของเขา มันจะเป็นอย่างไร ซึ่งตอนนี้เขารู้ว่าตัวของเขากำลังมีจุดอ่อน ให้เล่นงานได้ง่ายๆ นี่คือสิ่งที่กำลังเป็นกังวล แสร้งยิ้มแย้มอารมณ์ดี แต่ลึกๆ แล้วห่วงเธอผู้ที่ย่างเท้าเข้าสู่วงการผู้มีอิทธิพล “เฮ้อ” ตฤณเผลอถอนหายใจออกมาเบาๆ ด้วยความลืมตัว ขณะที่นั่งเงียบๆ มาจนถึงหน้าปากซอยทางเข้าหมู่บ้าน ที่ญาติของตฤณอาศัยอยู่ และขณะเดียวกันปั้นหยาก็ได้ยิน และกรอกตามองคนที่นั่งข้างๆ เล็กน้อยเพื่อไม่ให้เขารู้ตัว ไม่อยากทำให้มีพิรุธและรู้ว่าเธอเป็นห่วง เธอควรแกล้งโง่เหมือนที่เขาบอกสินะ ขณะเดียวกัน กันระพีก็ขับรถเข้ามาในซอยช้าๆ จนกระทั่งถึงคฤหาสน์สีขาวหลังใหญ่มาก เป็นทรงโดมอยู่ตรงกลางสไตล์บ้านท่านเจ้าสัวเมื่อกันระพีขับมาถึง ประตูบ้านก็เปิดอัตโนมัติ เพราะมีคนรับใช้รอเปิดให้อยู่แล้ว แต่มองเข้าไปแล้วดูว่าเหมือนจะมีแขกเพิ่ม เพราะเห็นรถคุ้นตาอยู่สองคัน ตฤณคิดแล้วก็ถอนใจอีกครั้งก่อนที่รถจะจอดสนิท แล้วบอร์ดี้การ์ดคนหนึ่งวิ่งมาเปิดประตูใ

“คุยกันซะนะ” ตฤณว่าเสียงเข้ม“อาก็แค่... อยากรู้คร่าวๆ”“คร่าวๆ ก็ยังไม่มีครับคุณอา และถ้ายังไม่เข้าใจที่พูด ผมอาจจะตัดสินใจตอนนี้เลยก็ยังได้ จะฟังเลยไหมครับ” ตฤณเริ่มมีน้ำโหขึ้นเรื่อยๆ ปั้นหยาก็ไม่น่าจะช่วยได้“เอ่อ อารอก็ได้ ไว้ค่อยๆ คิดมีเวลาอีกเยอะ” “ค่อยๆ คิดก็ได้นี่คะ มีเวลาพิจารณาตั้งหนึ่งอาทิตย์แน่ะ” ปั้นหยาแทรกขึ้นเบาๆ พลางเอามือแตะที่แขนเขาเล็กน้อย“แล้วหยาคิดเห็นว่าไง” ตฤณลองหันมาถามความเห็นของเธอ ดูสิว่าจะถูกใจเขาหรือเปล่า“หยาให้ความเห็นเรื่องนี้ไม่ได้หรอกค่ะ หยาไม่ใช่ผู้บริหารระดับสูง แต่ถ้า... ท่าน เอ่อคุณตฤณจะฟัง แค่ทดลองก้อนแรกก็ไม่น่าจะมีปัญหานะคะ ถือว่าเป็นทุนสำรองให้คุณอาทิตย์หมุนเวียน เพราะถึงยังไงก็ดีลงานกับคุณป๊อบแล้ว ไม่มีเงินซื้อของมาให้คุณป๊อบงานของเราก็ไม่เดิน มันกระทบหมดไม่ใช่เหรอคะ”“หึๆ บริษัทของเจ้าซันด์มีมูลค่าหลายร้อยล้านจ้ะ ต้องมีทุนสำรองอยู่แล้ว นี่เรียกว่าเงินกินเปล่า” “ใครบอกเฮียล่ะครับ ผมไม่ได้